31/1/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Πίσω από πολλά δημοφιλή τραγούδια κρύβεται μία αληθινή ιστορία. Ερωτική τις περισσότερες φορές μα δεν παύει να είναι αληθινή. Γι’ αυτό τον λόγο ίσως και να γίνονται μεγάλα όλα αυτά τα τραγούδια. Γιατί καταφέρνουν να μεταδώσουν την πραγματικότητα, το συναίσθημα μέσω των στίχων, μέσω της μουσικής. Υπάρχει όμως και μία άλλα κατηγορία τραγουδιών που μιλάνε για αληθινές ιστορίες. Αλλά δε μιλάνε για έρωτες. Μιλάνε για λαϊκούς αγώνες, για θυσίες, για πολέμους, για την ελευθερία, για ανθρώπινα ιδανικά. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό από όλα αυτά τα κομμάτια να είναι το «Sunday Bloody Sunday» των U2. Ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της μπάντας τότε που οι U2 ήταν ακόμα παιδιά του λαού. Όταν ακόμα οι αγώνες δίνονταν στους δρόμους και όχι στους καναπέδες των σαλονιών.
Ήταν μία Κυριακή του Γενάρη του 1972. Μία Κυριακή που το, άσημο ως τότε, Ντέρι έμελλε να γίνει το σύμβολο των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη Βόρεια Ιρλανδία και συνάμα το σύμβολο μίας από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της χώρας. Περίπου 10.000 καθολικοί συγκεντρώνονται προκειμένου να πραγματοποιήσουν πορεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα της Βόρειας Ιρλανδίας. Αφορμή ήταν, πέρα από την αιώνια διαμάχη Καθολικών και Προτεσταντών, η δημιουργία νέου στρατοπέδου συγκέντρωσης, όπου κρατούνταν οι συλληφθέντες Καθολικοί ενώ παρατεινόταν η απαγόρευση ανοιχτών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας για τους Καθολικούς. Το κλίμα μύριζε μπαρούτι. Αρκούσε μία σπίθα για να γίνει η έκρηξη. Οι διοργανωτές της πορείας, έχοντας αντιληφθεί πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει μακελειό, καλεί τους διαδηλωτές σε φυγή όπως και γίνεται. Κι ενώ όλα έδειχναν πως θα τελείωναν αναίμακτα συνέβη το μοιραίο. Κατά την αποχώρηση των διαδηλωτών, οι αλεξιπτωτιστές του Βρετανικού Συντάγματος, αρχίζουν να καταδιώκουν τους διαδηλωτές, να συλλαμβάνουν αδιακρίτως και να δέρνουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Το κακό ήταν θέμα δευτερολέπτων. Όσο κρατά η ριπή ενός όπλου. Η ριπή που αφαιρεί τη ζωή από έναν 17χρονο. Για τα επόμενα δέκα λεπτά επικρατεί τρέλα. Οι αλεξιπτωτιστές πυροβολούν αδιακρίτως. Απολογισμός 13 νεκροί και 16 βαριά τραυματισμένοι. Όλοι οι νεκροί είναι μεταξύ 16 – 25 ετών. Είναι η μέρα που θα μείνει στην ιστορία ως η Ματωμένη Κυριακή.
Αυτή η τραγική ημέρα έμελλε να χαρίσει στους U2 μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας τους. Η επιτυχία μέσα από τη δυστυχία. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Τουλάχιστον ουσιαστικά. Ακόμα υπάρχει θρησκευτικό μίσος. Με χαρακτηριστικότερο των παραδειγμάτων τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια μεταξύ Ρέιντζερς και Σέλτικ. Εκεί που η θρησκευτική τρέλα ξεπερνά τα όρια. Μία ματωμένη Κυριακή που σαν χθες, ειρωνεία ήταν και πάλι Κυριακή, συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Μία Κυριακή, η χθεσινή, που βάφτηκε με το αίμα εκατοντάδων Αιγύπτιων που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Για το μέλλον… Για τα δικαιώματα τους… Μία ακόμα Κυριακή που είναι Ματωμένη…