23/7/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Πολλοί θα πουν πως ήταν αναμενόμενο. Πως η πορεία της είχε προδιαγραφεί. Οι γνωστοί ξερόλες που ζουν και αναπνέουν μέσα από αυτά τα τραγικά γεγονότα. Μπορεί να είναι κι έτσι. Μπορεί όντως η πορεία της να είχε προδιαγραφεί καιρό τώρα…
Η απώλεια της Amy Winehouse με συγκλόνισε. Ίσως όχι τόσο όσο το μακελειό στη Νορβηγία αλλά με συγκλόνισε πάρα πολύ. Δε θέλω να γράψω για τη «λανθασμένη» ζωή που έκανε. Μπορεί και να ήταν επιλογή της. Στο κάτω κάτω ποτέ δεν έβλαψε κανέναν άλλο παρά μόνο τον εαυτό της. Σήμερα θέλω να την αποχαιρετήσω όπως νομίζω εγώ πως είναι σωστό.
Ακόμα θυμάμαι όταν άκουσα για πρώτη φορά το «I ‘m No Good». Έβαλα και στοίχημα τότε πως αυτή η κοπέλα, αυτή η φωνή, θα μείνει στη μουσική ιστορία χαραγμένη για πάντα. Η μελαγχολία στα τραγούδια της, η απογοήτευση, η απόγνωση, η μαυρίλα τραγουδισμένα από μία τόσο ιδιαίτερη φωνή. Αυτή η σπαρακτική φωνή έδωσε ζωή στα τραγούδια της, τραγούδια που πλέον μπορούμε να πούμε πως ήταν η ζωή της μελοποιημένη.
Η Amy ήταν μόλις 27 ετών. Κέρδισε πέντε βραβεία Grammy και έβγαλε δύο δίσκους. Αριστουργηματικοί και οι δύο. Πολλοί την αποθέωσαν. Οι ίδιοι που όταν άρχισε να κατρακυλά έκαναν πως δεν την ξέρουν και την άφησαν να βυθίζεται στον βούρκο αβοήθητη ενώ ξέσκιζαν τη σάρκα της. Οι ίδιοι που της συμπεριφέρονταν σα να ήταν σκουπίδι. Οι ίδιοι που αν κατάφερε να ορθοποδούσε θα ήταν οι πρώτοι που θα έσπευδαν να βγουν φωτογραφία μαζί της…
Θα μου πείτε πως πλέον δεν αλλάζει κάτι. Ο επίλογος αυτής της τόσο σύντομης ιστορίας γράφτηκε. Μίας ιστορίας γεμάτης κατάθλιψη, αλκοόλ και ναρκωτικών. Αλλά και μιας ιστορίας τραγουδισμένης από μία από τις καλύτερες φωνές των τελευταίων τριάντα χρόνων.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια λένε. Και σε τέτοιες περιπτώσεις το να μη γράψουμε πολλά ή ακόμα και τίποτα είναι καλύτερο. Κάπου εδώ βάζω μία τελεία, βάζω το «Back To Black» να παίζει και σιγοτραγουδάω…
«We only said goodbye with words Ι died a hundred times…»
Καλό ταξίδι…