Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη, 4 Δεκεμβρίου 2013
American Psycho
Όσοι έχουμε δει την ταινία American Psycho (2000) και έχουμε βρεθεί (ουκ ολίγες φορές) σε μια συζήτηση με κάποιον που δεν αντέχουμε, που χρησιμοποιεί κάθε βλακώδες επιχείρημα για να αντικρούσει τα αυτονόητα και κανέναν αντίλογο δε δέχεται, η συγκεκριμένη σκηνή μας έρχεται στο μυαλό. Ας το παραδεχτούμε.
Αλλά αφού κανένα τσεκούρι δεν είναι εύκαιρο (ελπίζω) και πάνω απ’ όλα είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, συνεχίζουμε να πολεμάμε με το λόγο για να πείσουμε το συνομιλητή μας!
Ο Christian Bale στην εν λόγω ταινία του Marry Harron παρόλα αυτά, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό. Ένας πλούσιος επενδυτής τραπεζών της Νέας Υόρκης κρύβει μέσα του τον πιο ακραίο, ψυχοπαθή δολοφόνο της πολιτείας και για καιρό το κρατά κρυφό από φίλους και συναδέλφους, από όλη την υψηλή κοινωνία που εδώ και χρόνια τον έχει θέσει ψηλά στην εκτίμησή και το σεβασμό της.
«Ακόμα κι αν μπορώ να κρύψω το ψυχρό μου βλέμμα, και μπορείς να πιάσεις το χέρι μου και να νιώσεις τη σάρκα μου να αγγίζει τη δική σου, και ίσως μπορείς να αισθανθείς ότι οι ζωές μας είναι συγκρίσιμες… Απλά δεν είμαι εκεί»
Για πόσο όμως αυτός ο στυγνός εγκληματίας θα παραμείνει κρυμμένος πίσω από την εικόνα του επιτυχημένου επενδυτή; Μετά από δεκάδες φόνους και μια ατέρμονη δίψα για αίμα, σίγουρα δεν του μένει πολύς χρόνος. Και είναι απλά αυτό: η δίψα για φόνο και αίμα, χωρίς κανένα λόγο, καμία συναίσθηση και καμία λογική επεξεργασία των πράξεών του.
«Έχω όλα τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπινου όντος: αίμα, σάρκα, δέρμα, μαλλιά, αλλά ούτε ένα, καθαρό, αναγνωρίσιμο συναίσθημα, εκτός από απληστία και αηδία. Κάτι φρικτό συμβαίνει μέσα μου και δεν ξέρω γιατί. Η νυχτερινή μου δίψα για αίμα έχει καταλάβει τις μέρες μου. Νιώθω θανάσιμος, στα όρια του παροξυσμού. Νομίζω ότι η μάσκα της λογικής μου είναι έτοιμη να γλιστρήσει»
Η τακτική του είναι γνωστή. Δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να σκοτώσει εν ψυχρώ όποιον βρεθεί μπροστά του, αλλά με τις γυναίκες έχει μια τακτική. Βάζει μπροστά του την εικόνα του «gentleman». Τις καλεί στο σπίτι για ένα ποτό, εκείνες κάθονται αναπαυτικά και στο στερεοφωνικό παίζουν κομμάτια της δεκαετίας του ’90, Phil Collins, David Bowie, Chris de Burgh: κομμάτια ερωτικά, άλλοτε έρωτα με την πρώτη ματιά κι άλλοτε χωρισμού. Το «Lady in Red» παίζει ήδη και ο ψυχοπαθής μας δολοφόνος δίνει το πρώτο ποτό στην υποψήφια ερωμένη – θύμα.
Η ειρωνεία είναι πως αυτή η γυναίκα, και η κάθε γυναίκα που το συντροφεύει στο κρεβάτι του, θα είναι όντως «lady in red» μέχρι το ξημέρωμα. Είναι η δίψα για αίμα που ξυπνά κάθε βράδυ και είναι η μανία να υποτάξει και να εκμηδενίσει ό,τι βρεθεί μπροστά του.
Τέτοιες «ψυχοπαθείς» και άρρωστες προσωπικότητες μπορεί να έχει κάθε κοινωνία. Δε χρειάζεται να είναι δολοφόνοι στην κυριολεξία. Άλλωστε δεν είναι εύκολο να διακρίνεις πίσω από το ευγενικό και επιτυχημένο προσωπείο. Όπως είπες και ο πρωταγωνιστής μας στο δικηγόρο του, όταν συνειδητοποίησε τη μανία που τον κυριεύει: «Keep your eyes open»…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…