Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη, 27 Νοεμβρίου 2013
Eyes Wide Shut
Λένε πως η περιέργεια είναι πολύ κακό πράγμα και μάλιστα τις περισσότερες φορές τιμωρείται. Έχουμε αυτή την κακιά συνήθεια να «φυτρώνουμε εκεί που δε μας σπέρνουν» και, ενώ πάντα μας βγαίνει σε κακό, εμείς, οι άνθρωποι, δε λέμε να το καταλάβουμε και να το σταματήσουμε.
Η ταινία «Μάτια ερμητικά κλειστά» είναι από τις ταινίες που έχουν μείνει σα moto στην καθημερινότητά μας. Με έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη, τον Stanley Kubrick, και ένα πολύ δυνατό casting, Tom Cruise και Nicole Kidman, έκανε το μεγάλο μπαμ το 1999 και μέχρι σήμερα ακόμα συζητιέται, ακόμα τη βλέπουν οι νεότεροι κι ακόμα οι παλαιότεροι θυμούνται. Όταν η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους το 1999, ήμου αρκετά μικρή, τι να καταλάβω… Ακόμα και τώρα, αμφιβάλλω αν πήρα το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο Kubrick με τους συνεργάτες του στη γραφή του σεναρίου.
Ο Dr. William Harford (Tom Cruise) θέλησε να μπει στα άδυτα μιας μυστικής οργάνωσης, όπου έπαιρναν μέρος σε όργια και μυστικιστικές τελετές ίσως και τα πιο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της κοινωνίας. Ωστόσο, κανένας χώρος για τον ίδιο. Δεν είχε καμία σημασία, ο δόκτωρ ήθελε για μια φορά να δει τι γίνεται σε αυτό το μέρος όπου μαζεύονταν μυστικά τόσα άτομα, ήθελε να δει από κοντά τι συνεπαίρνει τόσο πολύ όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ήθελε ένα μέρος όπου η σάρκα είναι το μεγάλο θέμα, είναι το επίκεντρο και γίνεται το μέσο και ο στόχος για καθετί που συμβαίνει μέσα σε αυτό το χώρο.
Ο Dr. William τα μαθαίνει όλα αυτά «the hard way», όπως λέμε. Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο (να σου συμβεί) από το να καταλάβει μια τόσο κλειστή ομάδα ανθρώπων ότι προσπάθησες να τους ξεγελάσεις. Ότι προσποιήθηκες πως είσαι ένας από αυτούς κι ότι προσποιήθηκες όσα εκείνοι έχουν ενστερνιστεί κι έχουν κάνει «Θεό» τους.
Εικόνες που ο γιατρός δεν περίμενε να δει, παγιδευμένος σε μια κατάσταση σχεδόν αδιέξοδη, και μια γυναίκα στο σπίτι να περιμένει την επιστροφή του. Ο Kubrick σε αυτή την ταινία κέρδισε με δύο τρόπους που διασταυρώνονται συχνά πυκνά στην ταινία: υποβλητική ατμόσφαιρα και μουσική. Το κόκκινο χαλί, τα μαύρα ρούχα, οι ανέκφραστες μάσκες και το βαρύ κι αργόσυρτο πιάνο, σε κάνουν να νιώθεις άβολα και ασφυκτικά ακόμα και στον καναπέ του σπιτιού σου. Αισθάνεσαι την ένταση, την κλιμάκωση της αγωνίας για τη λύση και την απόδραση του γιατρού William, ενώ δε θες να χάσεις λεπτό από τη συνέχεια.
Για την ταινία αυτή του Stanley Kubrick δε μπορεί κανείς να πει πολλά πράγματα. Μυστήριο και υποβλητικότητα, φόβος και αγωνία, αποπροσανατολισμός και υπερβολική δόση διονυσιακής ατμόσφαιρας, ενώ άλλοτε δεσπόζει ο αισθησιασμός.
Τη λύση, κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα, δεν τη δίνει ούτε κάποιο μέλος της ομάδας, ούτε ο ίδιος ο William. Τη λύση τη δίνει η γυναίκα του Alice, καθώς τον κοιτά με ένα βλέμμα γεμάτο σκέψεις και νοήματα. Στην ουσία όμως υπάρχει μια και μοναδική σκέψη, αυτή που υπήρχε πάντα και θα υπάρχει στο ανθρώπινο είδος, όσο κι αν θέλουμε την κουκουλώσουμε γιατί νομίζουμε πως είναι κάτι διεστραμμένο και απρεπές. Η ουσία της είναι πολύ πιο αγνή και πολύ πιο φυσική από οτιδήποτε άλλο.
– I do love you and you know there is something very important we need to do as soon as possible.
– What’s that?
– Fuck.
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…