Γράφει ο Αλέξης Λιόλης
alexli@musiccorner.gr
29/9/2010
www.musiccorner.gr

Ένα τραγούδι…

 «Παράδεισος»

Δεν ξέρει ο άνθρωπος
μετά τη ζωή
αν θα ’χει δική του
ακόμα ψυχή.

Ή αν θα ’ναι ο παράδεισος
δικός του για πάντα
στην ίδια βεράντα
που ζούσε παιδί.

Μα εγώ…
στον παράδεισο που έζησα
Εγώ…
στην αγάπη σου που έζησα
και ζω…

Δεν ξέρω τι θα ’χει
μετά τον παράδεισο
μετά τα φεγγάρια σου
δεν ξέρω τι θα ’χει.
Τι θα ’χω, τι μένει, τι θα ’ναι
μετά τον παράδεισο.

Δεν ξέρει ο άνθρωπος
μετά το ταξίδι
αν θα ’χει δικό του
το σώμα ξανά.

Ή αν θα ’ναι ο παράδεισος
για κείνον παιχνίδι
τις νύχτες να ντύνει
μ’ αστέρια κρυφά.

Στην «Προσωπογραφία»*, τον τελευταίο δίσκο της Τάνιας Τσανακλίδου έκανε την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση ο κυπριακής καταγωγής Σταύρος Σταύρου, γράφοντας τους στίχους στο τραγούδι του Θοδωρή Οικονόμου «Παράδεισος», που αγαπήθηκε και ξεχώρισε αμέσως…

Σταύρος Σταύρου

Ζήτησα από το νεαρό στιχουργό να φιλοξενήσω στην «Κιβωτό» την ιστορία του τραγουδιού κι εκείνος ανταποκρίθηκε πρόθυμα. Ιδού, λοιπόν, πως ο Σταύρος Σταύρου έζησε το δικό του δισκογραφικό «Παράδεισο»:

———————-

Είναι φορές που αισθάνομαι ότι μια στιγμή, μια τυχαία συνάντηση με τους «παραδείσους» της ψυχής μας μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή. Μια συνάντηση με τα όνειρα που φέγγουν μπροστά μας, ένα ραντεβού με όλα εκείνα που κάποτε ονειρευτήκαμε. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο «Παράδεισος»…

Λευκωσία, Δεκέμβριος 2008: 20 ετών τότε, βρισκόμουν κάπου στα μέσα της στρατιωτικής μου θητείας. Δε θυμάμαι τη μέρα που έγραψα το συγκεκριμένο στίχο. Θυμάμαι όμως τις «ανάσες» που μου χάριζε ο κάθε στίχος που έγραφα την περίοδο εκείνη, το αίσθημα της «απελευθέρωσης» που οι λέξεις μου προσέφεραν σε μια φάση της ζωής μου στην οποία -αναγκαστικά- η επαφή μου με τον κόσμο γύρω μου ήταν περιορισμένη. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι προς τον «Παράδεισο», ένα ταξίδι που έμελλε να σφραγιστεί με μια από τις σπουδαιότερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου…

Ιούνιος 2009: Μεσημέρι… Χτυπάει το κινητό μου. Πάνος Μπάρλος: αυτό έγραφε η οθόνη. Εξαιρετικός παραγωγός, ένας από τους καλύτερους στην Ελλάδα, με εμπειρία, γνώσεις και αγάπη για το αντικείμενό του. Του είχα στείλει δουλειά μου παλιότερα… «Θα έχεις ένα τραγούδι στο νέο album της Τάνιας. Μουσική Θοδωρής Οικονόμου». Δεν αντιδρώ. Θέλω να χοροπηδήσω, να τσιρίξω, να σπάσω το μεγάλο βάζο δίπλα στο παράθυρο. Τελικά λέω απλά «ευχαριστώ». Μια μεγάλη ερμηνεύτρια, ένας μεγάλος συνθέτης και στη μέση εγώ. Ένα παιδί στα 21, με όνειρα, στόχους, ανησυχίες… Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να τους ευχαριστήσω. Την Τάνια, το Θοδωρή, τον Πάνο…

Αύγουστος 2009: Ανοίγω το mail μου. Έχω μήνυμα από τον Πάνο με συνημμένο ένα mp3. Είναι ο «Παράδεισος». Περιμένω να ακούσω ένα demo, μια άγνωστη γυναικεία φωνή… Ακούω την Τάνια. Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω! Περνάνε από το μυαλό μου όλες οι συναυλίες της στη Λευκωσία. Ήμουνα πάντα εκεί. Σκέφτομαι τις ατέλειωτες ώρες που πατούσα το Play για να ακούσω το «Πάτωμα», τις «Μοίρες», το «Μαμά Γερνάω». Νιώθω μια τεράστια ευγνωμοσύνη, ένα ενθουσιασμό μοναδικό, απερίγραπτο…

29 Οκτωβρίου 2009: Το album κυκλοφορεί. Τίτλος: «Προσωπογραφία». Το ακούω από το Λονδίνο, όπου βρίσκομαι για τις σπουδές μου. Συγκίνηση… Δε νομίζω να υπάρχει καλύτερη λέξη για να περιγράψω τη στιγμή εκείνη. Ακούγοντας τον «Παράδεισο» , αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια ενορχηστρωτική παρέμβαση που με συγκινεί ακόμα περισσότερο. Είναι η γλυκιά φωνούλα της μικρής Ανδρομάχης Μπαρμπαγάλα που κλείνει το τραγούδι με μια αθωότητα που ο καθένας μας έχει ανάγκη να υιοθετήσει στις δύσκολες εποχές που περνάμε. Ίσως η φωνούλα αυτή να είναι το «χαστούκι» που ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βιώσει για να κρύψει μέσα του τα πιο βαθιά συναισθήματα, τους πιο γλυκούς παραδείσους της ψυχής του…

Κι εγώ κάπου εκεί… Να ζω, να μεγαλώνω, να ονειρεύομαι. Νομίζω πως μου αρκεί” !

Σταύρος Σταύρου

———————

* Η «Προσωπογραφία» κυκλοφόρησε στα τέλη της περασμένης χρονιάς και περιέχει τραγούδια διαφόρων δημιουργών, όπως ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος και η Ελεάνα Βραχάλη, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Θοδωρής Οικονόμου (εκτός απ’ τον «Παράδεισο» υπογράφει δύο ακόμη τραγούδια σε στίχους του Άκη Δήμου) και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

Η Τάνια Τσανακλίδου αναφέρει πως «παρότι είναι ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος, η αλληλουχία των τραγουδιών εξυπηρετεί μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, καθώς και ένα συνολικό ηχητικό concept»…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here