Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr
Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου 2014
Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.
Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…
———————————————————–
1968: Χούντα, σινεμά και σπουδαία τραγούδια!
Έτος 1968. Η χούντα των συνταγματαρχών έχει πλέον εδραιωθεί κι επιβάλλει τους δικούς της «νόμους»: Εξορίες, φυλακίσεις, δικαστήρια, απαγορεύσεις, δολοφονίες (θύμα ο πρώην βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργος Τσαρουχάς) και γενικότερα οτιδήποτε «υποχρεούται» να κάνει ένα ανελεύθερο καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του…
Ωστόσο, ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου θα μπορούσαν ίσως ν’ αλλάξουν την ιστορία. Τόσο είναι το χρονικό διάστημα που καθυστερεί η εκπυρσοκρότηση του εκρηκτικού μηχανισμού τον οποίο είχε τοποθετήσει ο στρατιώτης Αλέκος Παναγούλης τον Αύγουστο σ’ ένα δρόμο του Σουνίου με στόχο να δολοφονήσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, ο οποίος μετέβαινε στη βίλα του στο Λαγονήσι.
Ο «ταραξίας» συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, υπόκειται σε βασανιστήρια και τελικώς τον Νοέμβριο καταδικάζεται δις εις θάνατον, ποινή που βεβαίως δε θα εκτελεστεί ποτέ.
Τον ίδιο μήνα, ο Γεώργιος Παπανδρέου φεύγει από τη ζωή και η κηδεία του μετατρέπεται στην πρώτη μαζική λαϊκή διαμαρτυρία κατά της δικτατορίας. Νωρίτερα, το «Ναι» στο νόθο «δημοψήφισμα» σχετικά με το «σύνταγμα» της χούντας «θριαμβεύει» με 91,8%, ποσοστό αντάξιο ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος!
Στις 4 Απριλίου, η Ελλάδα χαμογελά λιγάκι μέσα στο σκοτάδι της με τη νίκη της ΑΕΚ επί της Σλάβια Πράγας με 89-82 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων που διεξάγεται στο Παναθηναϊκό Στάδιο! Ο αείμνηστος Γιώργος Αμερικάνος και οι Τρόντζος, Ζούπας, Βασιλειάδης κ.α. φέρνουν για πρώτη φορά ένα ευρωπαϊκό Κύπελλο στη χώρα μας!
Λίγους μήνες αργότερα, ιδιαίτερη αίσθηση σε όλο τον κόσμο προκαλεί ο γάμος του μεγιστάνα Αριστοτέλη Ωνάση με την Τζάκι Κένεντι -χήρα του δολοφονηθέντος προέδρου των ΗΠΑ Τζων, το 1963.
Στο εξωτερικό, κυριαρχούν δύο δολοφονίες: Του ηγέτη των «μαύρων» Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του υποψηφίου προέδρου των ΗΠΑ Ρόμπερτ Κένεντι, το δεύτερο θύμα της οικογένειας μέσα σε πέντε χρόνια. Η Ευρώπη και γενικότερα όλος ο κόσμος συγκλονίζεται από τις φοιτητικές διαδηλώσεις στο Παρίσι, γεγονότα που θα μείνουν στην ιστορία ως «Ο Μάης του ’68».
Ο Γιούρι Γκαγκάριν, ο άνθρωπος που πάτησε για πρώτη φορά στο φεγγάρι χάνει άδοξα τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα, ενώ οι Τόμι Σμιθ και Τζων Κάρλος γίνονται τα πρόσωπα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μεξικό όταν κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ στην απονομή των μεταλλίων για τη νίκη τους στα 200 μέτρα υψώνουν τη γαντοφορεμένη γροθιά τους ως ένδειξη συμπαράστασης στον αγώνα των έγχρωμων…
Όσον αφορά την καλλιτεχνική ζωή του τόπου και κυρίως στη μουσική, η παρουσία της χούντας είναι κι εδώ κάτι παραπάνω από αισθητή. Ο Θεοδωράκης είναι απαγορευμένος δια νόμου, η λογοκρισία «κόβει και ράβει» κατά το δοκούν στίχους και κείμενα, αλλά το ελληνικό τραγούδι αντιστέκεται σθεναρά σε όλα αυτά.
Ο Μάκης Μάτσας προχωρά στην ίδρυση της MINOS, ο Στέλιος Καζαντζίδης συνεργάζεται για τελευταία φορά με τη Μαρινέλλα σε κοινές ηχογραφήσεις, ο Στράτος Διονυσίου κάνει μεγάλες επιτυχίες με τον Άκη Πάνου, το αστέρι του Σταμάτη Κόκοτα εξακολουθεί να λάμπει εκτυφλωτικά, εκείνο του Τόλη Βοσκόπουλου αρχίζει ν’ ανεβαίνει με την «Αγωνία», ο Γιώργος Νταλάρας συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, ενώ στους πρωταγωνιστές της χρονιάς είναι ο Δήμος Μούτσης και ο Μάνος Λοΐζος, οι οποίοι κυκλοφορούν τους πρώτους «μεγάλους» δίσκους τους με διάφορους ερμηνευτές.
Όλα τα παραπάνω, μα και πολλά άλλα σημαντικά γεγονότα στο χώρο του τραγουδιού θα παρουσιάσουμε αναλυτικά στη συνέχεια…
Η ίδρυση -«Σταθμός» της MINOS
Για πολλές δεκαετίες, η Columbia της οικογένειας Λαμπρόπουλου ήταν σχεδόν η απόλυτη κυρίαρχη στο χώρο της δισκογραφίας. Διέθετε πάντα τους καλύτερους συνθέτες, στιχουργούς κι ερμηνευτές, αφήνοντας τα «κόκαλα» για τις υπόλοιπες που ουσιαστικά φυτοζωούσαν.
Ο Μίνως Μάτσας ήδη λίγο πριν τη δεκαετία του ’30 είχε εμπλακεί σ’ αυτή την υπόθεση, αρχικά ως συμμετέχων στο παράρτημα της γερμανικής ODEON κι έπειτα ως εκπρόσωπος της επίσης γερμανικής PARLOPHONE. Αμέσως μαζί με τους συνεργάτες του μετεξέλιξε τις δύο εταιρείες σε πλήρως ελληνικές κι άρχισαν οι ηχογραφήσεις σχετικών τραγουδιών.
Ωστόσο, για πολλά χρόνια οι εν λόγω «ετικέτες» θεωρούνταν «δεύτερες» από τους περί τη δισκογραφία τυρβαζομένους, καθώς το ρεπερτόριό τους ήταν καθαρά λαϊκό και μάλιστα όχι ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας -φωτεινή εξαίρεση βεβαίως η συνεργασία τους με τον Μάρκο Βαμβακάρη. Από τα χρόνια του ’50 προσπάθησε ν’ ανέβει επίπεδο και κυρίως από τα μέσα της εν λόγω δεκαετίας με την ένταξη της Μαριάννας Χατζοπούλου, η οποία έκανε μεγάλες επιτυχίες κι έτσι η εταιρεία άρχισε σιγά-σιγά να παίρνει τα πάνω της.
Όμως, η δεκαετία του ’60 με την Columbia να στρέφεται κυρίως στο έντεχνο αρχικά με τους Θεοδωράκη-Χατζιδάκι κι εν συνεχεία με τον Ξαρχάκο, έριξε και πάλι τις μετοχές του Μάτσα ο οποίος πάλευε να σταθεί με καλούς μεν, αλλά όχι τόσου μεγάλου καλλιτεχνικού «βάρους» δημιουργούς κι ερμηνευτές, με βάση πάντα το «βαρύ» λαϊκό.
Κάτι φάνηκε ν’ αλλάζει με τη «μεταγραφή» του Στέλιου Καζαντζίδη το 1964, όμως σχεδόν αμέσως άρχισαν οι «κόντρες» μαζί του που διήρκεσαν ολόκληρες δεκαετίες…
Ήδη τα ηνία είχαν περάσει στον Μάκη Μάτσα -γιο του Μίνωα-, ο οποίος διέβλεπε ότι για να μπορέσει η εταιρεία να «χτυπήσει» την Columbia θα έπρεπε να δημιουργήσει ένα «πυρήνα» νέων δημιουργών κι ερμηνευτών, ο οποίος σιγά-σιγά και με την κατάλληλη προώθηση θα μπορούσε να διεκδικήσει πρωτεύοντα ρόλο στη δισκογραφία.
Έτσι, ως πρώτη κίνηση αποφασίζει να ιδρύσει μια αμιγώς ελληνική εταιρεία και της δίνει την ονομασία MINOS, καταργώντας πλέον τις ODEON-PARLOPHONE. Ήδη έχουν ενταχθεί σ’ αυτή τα πρώτα ονόματα που στα κατοπινά χρόνια θα τη «γιγαντώσουν», όπως είναι ο Μάνος Λοΐζος, ο Γιάννης Καλατζής και κυρίως ο Γιώργος Νταλάρας, ενώ υπογράφει αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας μαζί της ο Σταύρος Κουγιουμτζής κι εν συνεχεία ο Απόστολος Καλδάρας!
Στις 13 Δεκεμβρίου 1968 λοιπόν, σε συνέντευξη Τύπου ανακοινώνεται η ίδρυση της νέας εταιρείας και παρουσιάζεται ο πρώτος «μεγάλος» δίσκος με την ετικέτα της: Είναι «Ο σταθμός» σε μουσική Μάνου Λοΐζου και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου με ερμηνευτές τον Γιάννη Καλατζή, τον Δημήτρη Ευσταθίου, τη Λίτσα Διαμάντη και τον 19χρονο Γιώργο Νταλάρα.
Το άλμπουμ κάνει εξ αρχής μεγάλη εντύπωση με αναλόγου …βεληνεκούς επιτυχίες όπως τα πασίγνωστα «Δελφίνι-δελφινάκι», «Το παλιό ρολόι», «Το μελαχρινάκι» (όλα με τον Καλατζή), αλλά και με το «Η δουλειά κάνει τους άντρες» με τον Ευσταθίου (σε δεύτερη εκτέλεση μετά από εκείνη της Ελένης Ροδά το 1967).
Ο πρώτος δίσκος του Δήμου Μούτση…
Το 1968, ο Δήμος Μούτσης που από την προηγούμενη χρονιά έχει αγαπηθεί από το κοινό με τα όμορφα τραγούδια του που ερμήνευσαν ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του πενταγράμμου, επιχειρεί την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική του δουλειά. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα «άνοιγμα» στους δίσκους 33 στροφών που δειλά-δειλά είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στην ελληνική αγορά.
Έτσι, με τη στιχουργική συνδρομή του Νίκου Γκάτσου ετοιμάζουν το άλμπουμ «Κάποιο καλοκαίρι» με «βαρύ πυροβολικό» τον Σταμάτη Κόκοτα και δίπλα του νέους ή πρωτοεμφανιζόμενους τραγουδιστές όπως η Ελένη Ροδά, ο Γιώργος Χατζηαντωνίου και η Μαρία Δουράκη.
Η επιτυχία είναι και πάλι μεγάλη. Ο Κόκοτας συνεχίζει τη «χρυσή» πορεία του και προσθέτει νέα «στολίδια» στο ρεπερτόριό του, με κορυφαίο την πασίγνωστη «Πειραιώτισσα» που μάλιστα ηχογραφείται σε δύο διαφορετικές εκτελέσεις. Ακολουθούν η «Άπονη καρδιά» και το «Απόψε μην αργείς» που κι αυτά κατέχουν περίοπτη θέση στη μακρά κι επιτυχημένη πορεία του «τραγουδιστή με τις φαβορίτες».
Στον ίδιο δίσκο, η Ροδά ερμηνεύει ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της καριέρας της με τη συνοδεία χορωδίας, όπου υπάρχει και η φράση που έδωσε τον τίτλο στο άλμπουμ («Κάποιο καλοκαίρι»). Ο λόγος για «Τα καράβια μου», ένα πραγματικά υπέροχο κομμάτι…
Επιπλέον, η Δουράκη κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο με το «Μια βραδιά στη Λάρισα» κερδίζοντας τις εντυπώσεις με την όμορφη φωνή της, χωρίς όμως να φτάσει ποτέ στην κορυφή αν κι έκανε μια σχετικά καλή πορεία στο χώρο. Σημειωτέον ότι το τραγούδι έγινε πιο γνωστό όταν το ηχογράφησε σε δεύτερη εκτέλεση η Βίκυ Μοσχολιού το 1973 στις «Στροφές»
Τα «Χρώματα» του Σταύρου Ξαρχάκου…
Αυτή τη χρονιά, ο Σταύρος Ξαρχάκος επιστρέφει ουσιαστικά στην ενεργό δισκογραφία με τα «Χρώματα», ένα άλμπουμ το οποίο περιλαμβάνει πέντε τραγούδια κι έξι ορχηστρικά θέματα που το καθένα έχει τη δική του αξία και αυτοτέλεια, με βάση πάντοτε τα δύο μπουζούκια με σολίστ τους σπουδαίους Κώστα Παπαδόπουλο και Λάκη Καρνέζη.
Ως προς το «τραγουδιστικό» κομμάτι, ο συνθέτης επιλέγει τρεις ερμηνευτές με τους οποίους είχε συνεργαστεί πολύ στενά στο παρελθόν και ουσιαστικά τους οφείλει την καθιέρωσή του στο χώρο του τραγουδιού, όπως κι εκείνοι τη δική τους (πλην ενός): Τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Σταμάτη Κόκοτα και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, ο οποίος θα ηχογραφήσει για τελευταία φορά Ξαρχάκο κλείνοντας έτσι ένα κεφάλαιο που περιέχει ορισμένες από τις πιο «χρυσές» σελίδες του τραγουδιού μας.
Η αξέχαστη Μοσχολιού ερμηνεύει μοναδικά το «Παλικάρι διψασμένο», ο Κόκοτας προσθέτει άλλη μια σημαντική επιτυχία στο ενεργητικό του με το «Έξω φυσάει και βρέχει» και ο Μπιθικώτσης δίνει το δικό του ξεχωριστό βάρος στο πιο «δυνατό» τραγούδι του δίσκου, το «Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια» με την «περίεργη» ενορχήστρωση του συνθέτη.
Το λαϊκό τραγούδι…
Γρηγόρης Μπιθικώτσης και Άκης Πάνου είναι οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές του λαϊκού είδους για το 1968, το οποίο επανακτά τον κυρίαρχο ρόλο του μετά την απαγόρευση του Θεοδωράκη και τη «σιωπή» του Χατζιδάκι. Ο «Σερ» ενεργοποιεί δυναμικά τις δημιουργικές του ικανότητες και γράφει σπουδαία τραγούδια τόσο για τον ίδιο, όσο και για άλλους ερμηνευτές. Ο δε Πάνου συνεχίζει τις πολύ μεγάλες επιτυχίες του 1967 και πλέον καθιερώνεται μέσα στους «πρώτους»
Η μεγάλη στιγμή για τον Μπιθικώτση μέσα στη χρονιά, είναι αναμφισβήτητα η «Επίσημη αγαπημένη» σε μουσική του ίδιου και στίχους της Ελένης Λιάκου. Το έγραψε έχοντας στο μυαλό του τη γαλλική επιτυχία της εποχής «Καπρί σε φινί» και πριν καν το ηχογραφήσει σε δίσκο, ο κόσμος το είχε ήδη λατρέψει αφού ο ίδιος φρόντιζε να το «δοκιμάζει» στις «ζωντανές» εμφανίσεις του στα «Δειλινά» της οδού Κέας, όπου τραγουδούσε μαζί με τη Βίκυ Μοσχολιού και τον Γιάννη Καλατζή. Παράλληλα, θα κυκλοφορήσει και ο ομότιτλος “μεγάλος” δίσκος του…
Παράλληλα, ο Μπιθικώτσης θα δώσει τραγούδια τόσο στον πολύ νέο Λευτέρη Μυτιληναίο («Αμφιβολίες» -ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του), όσο και στη Μοσχολιού («Τα καραβάνια»).
Ο Άκης Πάνου το 1968 γράφει τη μία επιτυχία μετά την άλλη: «Και τι δεν κάνω» και «Γιατί καλέ γειτόνισσα» για τον Στράτο Διονυσίου (ο οποίος έτσι βγαίνει από την σχετική «αφάνεια»), «Όταν σημάνει η ώρα» για τον Μπιθικώτση, «Παράνομη αγάπη» για τον Μιχάλη Μενιδιάτη, «Πήρα απ’ το χέρι σου νερό» για τη Μοσχολιού…
Ωστόσο, το «μπαμ» του 1968 κάνει ο Τόλης Βοσκόπουλος με την «Αγωνία» του Γιώργου Ζαμπέτα σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη, η οποία θα τον εκτινάξει στην κορυφή του ελληνικού πενταγράμμου. Η επιτυχία είναι τέτοια, που σχεδόν αμέσως κυκλοφορεί ο πρώτος «μεγάλος» δίσκος του με τον ίδιο τίτλο, ενώ την επόμενη χρονιά θα γυριστεί και ομότιτλη ταινία με πρωταγωνιστή τον ίδιο φυσικά. Εξαιτίας κυρίως της «Αγωνίας», το κέντρο «Χρυσό Βαρέλι» όπου εμφανίζεται μαζί με τη Μπέμπα Διαμαντοπούλου θα είναι ασφυκτικά γεμάτο κάθε βράδυ!
Ο Μιχάλης Μενιδιάτης γνωρίζει μεγάλες δόξες με το «Τάμπα-τούμπα» του Γιάννη Καραμπεσίνη. Το μέγεθος της επιτυχίας του τραγουδιού αποτυπώνεται στο γεγονός ότι ένα νυχτερινό κέντρο στην Ακτή Ποσειδώνος στις Τζιτζιφιές «βαφτίζεται» έτσι, ώστε να εμφανιστεί εκεί ο τραγουδιστής.
Μαζί του στο σχήμα βρίσκονται ο Βασίλης Τσιτσάνης και η Χαρούλα Λαμπράκη, οι οποίοι το 1968 θα ηχογραφήσουν δύο από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες δημιουργίες του σπουδαίου συνθέτη: «Απόψε στις ακρογιαλιές» και «Με παράσυρε το ρέμα». Παράλληλα, ο Τρικαλινός δημιουργός θα κάνει ένα «άνοιγμα» προς τους νέους ερμηνευτές, δίνοντας «Το παιδί απ’ το λιμάνι» στον Σταμάτη Κόκοτα και το «Δεν είναι όνειρο η ζωή» στη Βίκυ Μοσχολιού…
Όσο για τον Στέλιο Καζαντζίδη, εξαιτίας του «πρώτου επεισοδίου» στη διαμάχη με την εταιρεία Μάτσα ηχογραφεί ορισμένα 45άρια στην «Ελλαδίσκ» (μετέπειτα PHILIPS) με μεγάλη επιτυχία, αν κρίνει κάποιος από τους τίτλους των τραγουδιών: «Μη μου λέτε γι’ αυτή», «Στα βράχια της Πειραϊκής», «Απόψε σ’ έχω στην αγκαλιά μου», «Άσε με να ζήσω μοναχός» κ.α. Σε κάποια από αυτά στις δεύτερες φωνές ακούγεται η Μαρινέλλα και είναι η τελευταία φορά που οι δυο τους θα συναντηθούν πίσω από ένα μικρόφωνο…
Παράλληλα, κάνει μια προσπάθεια να ιδρύσει δική του εταιρεία (τη STANDARD), αλλά «τα κυκλώματα» όπως έλεγε ο ίδιος δεν την αφήνουν να λειτουργήσει. Έτσι, προς το τέλος της χρονιάς αναγκάζεται να γυρίσει στη MINOS (όπως πλέον έχει ονομαστεί από τον Μάκη Μάτσα), στην οποία εκχωρεί τα δικαιώματα και το όνομα της STANDARD και προλαβαίνει να ηχογραφήσει πολύ γνωστές επιτυχίες όπως «Δεν σου έλειπε τίποτα» και βεβαίως «Νυχτερίδες κι αράχνες», το πρώτο τραγούδι που υπογράφει συνθετικά ο Χρήστος Νικολόπουλος…
Τούτη τη χρονιά, η Μαρινέλλα ξεκινά την πορεία της προς την κορυφή. Έχοντας υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας με τη PHILIPS, ηχογραφεί ορισμένες από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες στιγμές της καριέρας της. Συνεργάζεται με τον Γιώργο Κατσαρό («Οι άντρες δεν κλαίνε»), τον Γιώργο Ζαμπέτα («Σταλιά-σταλιά» και «Ποιος ειν’ αυτός») και φυσικά με τον Μίμη Πλέσσα («Άμα δείτε το φεγγάρι», «Άνοιξε πέτρα» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου)…
Θα ήταν παράλειψη αν κλείναμε την ενότητα χωρίς ν’ αναφέρουμε την πρώτη προσπάθεια ενασχόλησης του Σταύρου Ξαρχάκου με το ρεμπέτικο τραγούδι. Ο μεγάλος συνθέτης διασκευάζει κι ενορχηστρώνει με το δικό του τρόπο ορισμένα από τα αριστουργήματα του Μάρκου Βαμβακάρη, τα οποία κυκλοφορούν σε δίσκο με τίτλο «Μάρκος ο δάσκαλός μας» με ερμηνευτές τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Γιώργο Ζαμπέτα και τη Γιώτα Λύδια…
Σινεμά και τραγούδι
Το 1968 είναι ίσως η πιο επιτυχημένη χρονιά για το τραγούδι, όσον αφορά την παρουσία του στο σινεμά. Ειδικά για τις ταινίες που προβλήθηκαν τότε, γράφτηκαν ορισμένα από τα πιο αγαπημένα και διαχρονικά κομμάτια στην ιστορία της μουσικής μας. Κυρίαρχο ρόλο βεβαίως και πάλι έπαιξε το «εθνικό δίδυμο» Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ, το οποίο γύρισε τρία φιλμ γεμάτα πολύ όμορφα τραγούδια.
Ξεκινάμε από «Το κορίτσι του λούνα παρκ», όπου η Αλίκη τραγουδά το υπέροχο «Αγάπη μου-αγάπη μου» του Γιώργου Ζαμπέτα σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου, το οποίο πάντως κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε δίσκο με τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού.
Συνεχίζουμε με την «Αγάπη μας», τη μουσική και τα τραγούδια της οποίας γράφει ο Γιώργος Κατσαρός. Η Βουγιουκλάκη ακούγεται στα «Γεννήθηκα στον Πειραιά» και «Ποιος», ο Παπαμιχαήλ στο «Κάτσε ρε φίλε να σου πω» και μαζί στα «Γείρε στην πέτρα», «Όσα δώσεις στην αγάπη» και «Αλίμονο στα νιάτα μου»
Όμως, η μεγάλη στιγμή του αγαπημένου ζευγαριού για το 1968 θα είναι αφενός η επιστροφή του στη FINOS FILMS, αφετέρου η πρώτη ταινία που γυρίζουν εκεί μετά την υπογραφή του νέου συμβολαίου τους. Πρόκειται για το φιλμ «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» που πέραν του ότι θα «σπάσει ταμεία», θ’ αφήσει πίσω του πασίγνωστα κι αγαπημένα τραγούδια γραμμένα από τον Νίκο Μαμαγκάκη: «Η αγάπη θέλει δύο», «Στον ήλιο του μεσημεριού», «Αλητάκι-μπατιράκι»
Άλλη σημαντική στιγμή της «σχέσης» κινηματογράφου-τραγουδιού μέσα στη χρονιά, θα είναι το βραβείο που θα πάρει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη μουσική του στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» του Βασίλη Γεωργιάδη, με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Βόγλη και την Αν Λόμπεργκ. Εκτός από την περίφημη ατάκα … «Στάσου μύγδαλα», υπάρχει και το πανέμορφο «Ένα πρωινό» («Άνναμπελ») σε στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου κι ερμηνεία της αξέχαστης Μαρίας Δημητριάδη…
Ο Γιάννης Δαλιανίδης το 1968 «ξαναχτυπά» με το μιούζικαλ «Γοργόνες και μάγκες». Πρωταγωνιστές η Μαίρη Χρονοπούλου, ο Φαίδων Γεωργίτσης, η Μάρθα Καραγιάννη κ.α., αλλά κυρίως τα σπουδαία τραγούδια που έγραψαν ο Μίμης Πλέσσας και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος: «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» με τον Γιάννη Πουλόπουλο, «Άνοιξε πέτρα» με τη Μαρινέλλα, «Καμαρούλα μια σταλιά» με τους Χρονοπούλου-Πουλόπουλο, «Τόσα καλοκαίρια» με τον Δάκη.
Το «Νέο Κύμα» εισβάλλει και στο σινεμά αυτή τη χρονιά, καθώς στο φιλμ «Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη» εμφανίζεται η Πόπη Αστεριάδη να τραγουδά το πασίγνωστο «Σκληρό μου αγόρι» των Νίκου Μαμαγκάκη-Ντίνου Δημόπουλου.
Να τονίσουμε επίσης το γεγονός ότι στη διάρκειας τριών ωρών ταινία του Απόστολου Τεγόπουλου «Ξεριζωμένη γενιά» με πρωταγωνιστή τον Νίκο Ξανθόπουλο, ακούγονται …36 λαϊκά τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα!
«Νέο Κύμα» και Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Το σημαντικότερο γεγονός του 1968 για το «Νέο Κύμα» είναι η έκδοση της δεύτερης «Ανθολογίας» του Γιάννη Σπανού, ένα χρόνο μετά την πρώτη. Ο συνθέτης βασίζεται και πάλι σε ποιήματα της γενιάς των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, αλλά και πάνω-κάτω στους ίδιους ερμηνευτές. Πάντως, η επιτυχία δεν είναι ίδια με την αντίστοιχη της προηγούμενης σχετικής εργασίας του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο δίσκος δεν περιλαμβάνει όμορφα τραγούδια.
Όσον αφορά το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, το πρώτο βραβείο κερδίζει ο Τώνης Στρατής με «Το καλοκαίρι εκείνο» που έγραψε ο ίδιος σε στίχους της Χριστίνας Ντουβή, το οποίο ερμήνευσε και ο Νίκος Αντωνίου (εκείνα τα χρόνια στη διοργάνωση το κάθε τραγούδι ερμηνευόταν από δύο τραγουδιστές!).
Υπάρχει βεβαίως και η πρώτη «Ολυμπιάδα τραγουδιού» που διοργάνωσε το δικτατορικό καθεστώς στο Καλλιμάρμαρο, αλλά ας μη ρίξουμε το επίπεδο αυτού του αφιερώματος -με όλο το σεβασμό βεβαίως στους καλλιτέχνες που συμμετείχαν (εκουσίως ή ακουσίως…).
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…