Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr
Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου 2014
Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.
Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…
———————————————————–
1969: Ο άνθρωπος στο φεγγάρι, το τραγούδι με νέα αστέρια…
Η δεκαετία του ’60 φτάνει στο τέλος της. Ο άνθρωπος κατακτά και το φεγγάρι, καθώς τον Ιούλιο ο Αμερικανός αστροναύτης Νιλ Άρμστρονγκ γίνεται ο πρώτος που πατά εκεί προκαλώντας το θαυμασμό ολόκληρης της οικουμένης. Η προσελήνωση μεταδίδεται μέσω δορυφόρου και από τη «νεαρή» ελληνική τηλεόραση και χιλιάδες Έλληνες συρρέουν στις βιτρίνες των καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών για ν’ απολαύσουνε το απίστευτο θέαμα…
Κατά τα άλλα… «ντάλα» χούντα. Το καθεστώς εξακολουθεί να είναι πανίσχυρο και να επιδεικνύει την «πυγμή» του σε όποιον τολμά να σηκώσει κεφάλι. Αίσθηση προκαλούν οι δηλώσεις εναντίον της του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, οι οποίες όμως έπειτα από τις πρώτες εντυπώσεις «πνίγονται» στην αφάνεια…
Στον κόσμο, ο πόλεμος των φυλετικών διακρίσεων συνεχίζεται με «μπροστάρη» των πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον, στη Βόρεια Ιρλανδία ξεσπά εμφύλιος, ενώ το φεστιβάλ του Woodstock είναι το παγκόσμιο μουσικό γεγονός της χρονιάς. Όσο για τους ποδοσφαιρόφιλους, πανηγυρίζουν το χιλιοστό γκολ της καριέρας του Πελέ που επιτυγχάνεται το Νοέμβριο.
Στο ελληνικό τραγούδι, η άνθιση συνεχίζεται παρά «τη μπότα του κατακτητή». Παλαιοί και νέοι συνθέτες εξακολουθούν να το τροφοδοτούν με μοναδικές δημιουργίες, ο Τόλης Βοσκόπουλος θριαμβεύει στο πανί και στο βινύλιο, ενώ σιγά-σιγά αρχίζει να καθιερώνεται ένας «πυρήνας» καινούργιων ερμηνευτών με επικεφαλής τον Γιώργο Νταλάρα, ο οποίος κάνει το μεγάλο «μπαμ» της χρονιάς ηχογραφώντας το «Να ‘τανε το ‘21» του Σταύρου Κουγιουμτζή και της Σώτιας Τσώτου. Παράλληλα, κυκλοφορεί και ο πρώτος «μεγάλος» δίσκος του με πασίγνωστα τραγούδια όπως «Ο ουρανός φεύγει βαρύς», «Πού ‘ναι τα χρόνια» κ.α.
Μέσα σε αυτό τον «πυρήνα» εντάσσονται το 1969 τρεις από εκείνους που στα κατοπινά χρόνια θα γράψουν τη δική τους μεγάλη ιστορία στο χώρο: Ο Γιάννης Πάριος, ο Μανώλης Μητσιάς και η Δήμητρα Γαλάνη…
Μουσικό γεγονός της χρονιάς για την ελληνική δισκογραφία είναι η κυκλοφορία του θρυλικού «Δρόμου» των Μίμη Πλέσσα-Λευτέρη Παπαδόπουλου, ενώ ο «νεοκυματικός» Γιάννης Σπανός επιχειρεί με μεγάλη επιτυχία να γράψει λαϊκά τραγούδια και ο Διονύσης Σαββόπουλος κυκλοφορεί «Το περιβόλι του τρελού»…
Ας δούμε λοιπόν μία προς μία τις σημαντικότερες μουσικές στιγμές για την Ελλάδα το 1969…
Ένας ολόχρυσος «Δρόμος»
Είναι κάποιες φορές που επιθετικοί προσδιορισμοί όπως «κλασικός», «θρυλικός» κλπ δεν είναι αρκετοί για να προσδιορίσουν τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου, ενός αντικειμένου ή μιας εποχής. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και «Ο δρόμος», ένας από τους καλύτερους δίσκους στα χρονικά των ελληνικών ηχογραφημάτων, η διαχρονικότητα του οποίου είναι τέτοια, που σε λίγες ημέρες επιστρέφει στη σκηνή γνωστού θεάτρου της πρωτεύουσας με τίτλο «Ξημερώνει Κυριακή» και με τη συγκινητική και νοσταλγική συμμετοχή της «πρώτης διδάξασας» Ρένας Κουμιώτη…
Η ιστορία αυτής της δουλειάς ξεκίνησε ένα βράδυ στο σπίτι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, όταν ο Μίμης Πλέσσας τον περίμενε να τελειώσει κάποιο τηλεφώνημα και κατά τύχη είδε πάνω στο τραπέζι ορισμένα σκόρπια χειρόγραφα. Τα διάβασε κι αμέσως ζήτησε από τον σπουδαίο στιχουργό να τα πάρει για να τα μελοποιήσει. Εκείνος του τα έδωσε, αν και όχι με ιδιαίτερη ευχαρίστηση καθώς πίστευε ότι αυτά τα στιχάκια δε θα μπορούσαν να γίνουν τραγούδια.
Ο συνθέτης τα έγραψε μέσα σε δύο ημέρες, τα ενέκρινε και ο αείμνηστος διευθυντής της εταιρείας Αλέκος Πατσιφάς κι έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Να σημειωθεί ότι αρχικά ο Πλέσσας είχε σκεφτεί για το δίσκο τον τίτλο «Τα άγουρα χρόνια», όμως ο Πατσιφάς ήταν εκείνος που τον ονόμασε «Ο δρόμος» κι έτσι τον γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Ως κύριος ερμηνευτής επιλέχθηκε ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο οποίος κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στα μιούζικαλ του Φίνου και ήταν ο βασικός συνεργάτης του συνθέτη. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος πρότεινε τη Ρένα Κουμιώτη, την οποία είχε ακούσει σε κάποια μπουάτ κι έτσι εκείνη έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη δισκογραφία (μια από τις ωραιότερες γυναικείες φωνές όλων των εποχών), ενώ συμμετείχε και η Πόπη Αστεριάδη που ήδη είχε κάποια χρόνια στο τραγούδι και την πρώτη μεγάλη επιτυχία της (το υπέροχο «Σκληρό μου αγόρι») λίγο νωρίτερα από το «Δρόμο».
Ο δίσκος που ηχογραφήθηκε μέσα σε δέκα ώρες παρά ένα τέταρτο (!) κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1969 και είμαι σίγουρος ότι θα ακούγεται τουλάχιστον μέχρι τον Απρίλιο του …2969! Και τα δώδεκα τραγούδια είναι πασίγνωστα, εδώ και περίπου τέσσερις δεκαετίες έχουν πάρει τη θέση τους στο πάνθεον της ελληνικής μουσικής και θα συνεχίσουν ν’ ακούγονται όσο υπάρχει Ελλάδα.
Οι ερμηνείες όλων των τραγουδιστών είναι καταπληκτικές και πέραν πάσης κριτικής, ενώ δεσπόζει το μπουζούκι του σπουδαίου σολίστα Στέλιου Ζαφειρίου. Ξεχωρίζει επίσης το γεγονός ότι εκτός από το «Ξημερώνει Κυριακή» και τη «Φραγκόκλησσα», κανένα από τα υπόλοιπα τραγούδια δεν έχει ρεφρέν…
Εκτός από τη μεγάλη μουσική αξία του εγχειρήματος, πρέπει να επισημανθεί ότι η τεράστια επιτυχία του καθιέρωσε την απονομή χρυσού και πλατινένιου δίσκου στη χώρα μας, μια και σε πρώτη φάση ξεπέρασε τις 50.000 πωλήσεις και κατόπιν τις 100.000, ενώ μέχρι σήμερα αυτοί οι αριθμοί σίγουρα θα πρέπει να έχουν δεκαπλασιαστεί…
Αξίζει να σημειωθεί ότι με τους ίδιους συντελεστές τον Ιανουάριο του 1970 ανέβηκε στο θέατρο «Παξινού» το ομότιτλο μιούζικαλ, το οποίο όμως γνώρισε ανελέητο κυνηγητό από τη δικτατορία των συνταγματαρχών καθώς περιείχε κι επιπλέον τραγούδια με ξεκάθαρα μηνύματα εναντίον της (λ.χ. ο στίχος «Έξι τους βαράγανε μα δεν μαρτυράγανε»)…
«Ένα χαμόγελο» από τον Δήμο Μούτση
Η συνεργασία Δήμου Μούτση και Νίκου Γκάτσου συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία και το 1969, καθώς όπως είδαμε τα προηγούμενα χρόνια οι δυο τους είχαν υπογράψει ορισμένες από τις πιο όμορφες μουσικές και στιχουργικές στιγμές στην ιστορία της δισκογραφίας. Είναι η χρονιά που ετοιμάζουν το δεύτερο «μεγάλο» δίσκο τους, που θα τιτλοφορηθεί «Ένα χαμόγελο». Αυτή τη φορά, βασικός ερμηνευτής θα είναι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης που θα ηχογραφήσει ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια της μέγιστης πορείας του, το «Αύριο πάλι».
Εξίσου γνωστά θα γίνουν και τα άλλα κομμάτια που ερμηνεύει ο «Σερ» σε τούτο το άλμπουμ», το «Μ’ ένα παράπονο» και το «Είχαμε περηφάνια». Σημειωτέον ότι αυτά τα τραγούδια επρόκειτο να ηχογραφήσει ο Μανώλης Μητσιάς (μάλιστα εμφανίστηκε στο φιλμ «Ένας μάγκας στα σαλόνια» να τραγουδά το «Μ’ ένα παράπονο»), αλλά προτιμήθηκε ο Μπιθικώτσης λόγω «ονόματος»…
Το «γεγονός» του δίσκου όμως είναι η παρθενική εμφάνιση της 17χρονης Δήμητρας Γαλάνη στη δισκογραφία (προσωπική ανακάλυψη του Μούτση), με μια φωνή που ναι μεν φαίνεται καθαρά «άγουρη» και «άψητη», όμως ήταν εμφανές ότι ήταν ευθύς εξαρχής φανερό ότι προοριζόταν για σπουδαία πράγματα κι ευτυχώς, δεν διέψευσε κανέναν. Εδώ την ακούμε στο πασίγνωστο «Κάποιο τρένο» και στο υπέροχο «Βράδιασε»…
Στο «Ένα χαμόγελο» συμμετέχει και ο «συνήθης ύποπτος» Σταμάτης Κόκοτας με τα «Όμορφα που ‘ναι στο νησί» και «Με γνώρισες φτωχόπαιδο» που ακούστηκαν αρκετά.
Να σημειώσουμε ότι την ίδια χρονιά, η Γαλάνη μεταξύ άλλων θα ηχογραφήσει και τα «Μια Παρασκευή» και «Ρίνα-Κατερίνα μου» του «διδύμου», το οποίο ακουγόταν στην ταινία «Ένας μάγκας στα σαλόνια» από τον Γιάννη Βόγλη και τη Μέμα Σταθοπούλου, αλλά και τα πρώτα τραγούδια της νεαρής δημιουργού Ελένης Καραΐνδρου…
«Μια -λαϊκή- Κυριακή» για τον Γιάννη Σπανό
Ερχόμενος από τη Γαλλία στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο Γιάννης Σπανός έγινε ένας εκ των βασικών συντελεστών του «Νέου Κύματος» και οι δημιουργίες του είχαν το ανάλογο ύφος, με αποκορύφωμα τη μεγάλη επιτυχία των δύο πρώτων «Ανθολογιών» το 1967 και το 1968 που είχαμε δει στις αναδρομές των συγκεκριμένων ετών μέσα από αυτή τη στήλη. Ωστόσο, κάπου-κάπου επιχειρούσε να βάλει κάποιες λαϊκές «πινελιές» στα τραγούδια του, χωρίς όμως ποτέ να προχωρήσει περισσότερο στο εν λόγω είδος.
Όλα αυτά μέχρι το 1969 και την πρόκληση του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο στιχουργός του είχε πει ότι δε μπορεί να γράψει λαϊκά τραγούδια και ο Σπανός του απάντησε: «Φέρε μου εσύ στίχους και θα δεις αν μπορώ».
Αποφασίστηκε λοιπόν η ηχογράφηση ενός μεγάλου δίσκου με ανάλογου ύφους τραγούδια και φυσικά η εταιρεία έδωσε στον συνθέτη ότι καλύτερο διέθετε: Γρηγόρης Μπιθικώτσης (στη μοναδική τους συνεργασία), Σταμάτης Κόκοτας και Βίκυ Μοσχολιού κλήθηκαν να δώσουνε φωνή στην προσπάθεια του Σπανού να γράψει λαϊκά τραγούδια, ενώ συμμετείχε και ο νεαρός Χρήστος Εμμανουήλ που παρά τις θετικές κριτικές που συνόδεψαν τα πρώτα του βήματα, δεν είχε συνέχεια. Ως τίτλος του άλμπουμ, επιλέχθηκε το «Μια Κυριακή» και κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1969.
Ο συγκεκριμένος δίσκος έκανε αίσθηση από την αρχή κι έβγαλε πολλές και διαχρονικές επιτυχίες. Εκτός του ομότιτλου (με μια συγκλονιστική ερμηνεία από τον Μπιθικώτση), είναι πασίγνωστα τα «Πες πως μ’ αντάμωσες», «Τι σου ‘φταιξαν τα νιάτα μου» και «Ο μπαγλαμάς», τα οποία μέχρι και σήμερα πρωταγωνιστούν στους νυχτερινούς χώρους διασκέδασης και στις συναυλίες. Ο Γιάννης Σπανός λοιπόν, απέδειξε ότι είναι ένας συνθέτης που μπορεί να γράψει από «Σπασμένο καράβι» και «Άνθρωποι μονάχοι» μέχρι «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο» και «Ναύτης βγήκε στη στεριά»…
Όσον αφορά τους στίχους, τη μερίδα του λέοντος κατέχει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με επτά τραγούδια (η αρχή της συνεργασίας του με τον Σπανό που δημιούργησε μεγάλες κι αξέχαστες επιτυχίες) κι ακολουθούν οι σπουδαίοι Μάνος Ελευθερίου, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Γιώργος Παπαστεφάνου και Κώστας Κωτούλας.
Σταύρος Ξαρχάκος και «Κόσμε αγάπη μου»
Το 1969 ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσιάζει μια καινούργια δουλειά με τραγούδια γραμμένα κατά βάση για το κινηματογραφικό δραματικό μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Γυμνοί στο δρόμο», με πρωταγωνιστές τον Νίκο Κούρκουλο και τη Ζωή Λάσκαρη. Το φιλμ ουσιαστικά αποτελούσε μια διασκευή της «Γειτονιάς των αγγέλων», δηλαδή της γνωστής θεατρικής παράστασης που είχε ανέβει λίγα χρόνια νωρίτερα σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη με την Τζένη Καρέζη στο πλευρό του Κούρκουλου.
Στην ταινία, τέσσερα από τα τραγούδια του δίσκου ερμήνευαν η Μαρινέλλα («Δυο αδέλφια» και «Αστέρι στο παράθυρο») και ο ίδιος ο Νίκος Κούρκουλος («Μην πιεις νερό» και «Τα ρολόγια»), όμως στη δισκογραφία πέρασαν για πρώτη φορά τραγουδισμένα από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Βίκυ Μοσχολιού. Ιδιαίτερα ο πρώτος δίνει μαθήματα με τη «δωρική» και μεγαλοπρεπή ερμηνεία του σε δύσκολα κι απαιτητικά κομμάτια, η Μοσχολιού αποδίδει μοναδικά τις «δροσερές» και «ανάλαφρες» πινελιές της εξαιρετικής αυτής δουλειάς (με κορυφαία το «Μη πιεις νερό»), ενώ στο δίσκο συμμετέχει με δύο πολύ ωραία τραγούδια ο Σταμάτης Κόκοτας…
Το λαϊκό τραγούδι
Αυτή η χρονιά σηματοδοτεί τη δυναμική επιστροφή του Στέλιου Καζαντζίδη στη δισκογραφία. Ο κορυφαίος λαϊκός βάρδος ηχογραφεί στις 45 στροφές μια σειρά από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του, οι οποίες φέρουνε κυρίως την υπογραφή του Απόστολου Καλδάρα και του Βασίλη Βασιλειάδη, αλλά και των Μπάμπη Μπακάλη, Χρήστου Νικολόπουλου και Βαγγέλη Ατραΐδη.
Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους: «Ας παν στην ευχή τα παλιά», «Αλλοτινές μου εποχές», «Ανεμώνα», «Στο τραπέζι που τα πίνω», «Αν ειν’ η αγάπη έγκλημα», «Πάρε τα χνάρια μου», «Η θεατρίνα», «Έψαξα άδικα να βρω», «Έκλεισε μια ιστορία», «Το ψωμί της ξενιτιάς», «Κι οι άνδρες κλαίνε»…
Από την άλλη, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης μετά την τεράστια επιτυχία της «Επίσημης αγαπημένης», το 1969 μας παρουσιάζει άλλη μία με τίτλο «Μια γυναίκα φεύγει». Παράλληλα, ξεκινά ουσιαστικά την πολυετή συνεργασία του με τον σπουδαίο λαϊκό ποιητή Κώστα Βίρβο γράφοντας τα «Ο κυρ-Θάνος» και «Στου Μπελαμή το ουζερί».
Η συνεργασία του Στράτου Διονυσίου με τον Άκη Πάνου συνεχίζεται και προκύπτουν οι μεγάλες επιτυχίες «Του κόσμου το περίγελο» και «Θα ρίξω ροδοζάχαρη», ενώ ο Θεσσαλονικιός ερμηνευτής αυτή τη χρονιά θα ηχογραφήσει και τα πασίγνωστα «Το μπουζούκι του Νικόλα» και «Χθες το βράδυ στην ταβέρνα». Ο Πάνου μεταξύ άλλων θα δώσει δυο μοναδικά τραγούδια του στη Βίκυ Μοσχολιού («Ούτε αχ δε θα πω» και «Δεν κλαίω για τώρα»)…
Αξιοσημείωτη και η μεγάλη επιτυχία του νεαρού Δημήτρη Μητροπάνου με τον «Ξενύχτη» του Γιώργου Ζαμπέτα…
Ντεμπούτο για Πάριο-Μητσιά
Το 1969 σηματοδοτεί το ουσιαστικό ξεκίνημα μιας σπουδαίας καριέρας για δύο από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές που έβγαλε αυτός ο τόπος. Ο ένας λέγεται Γιάννης Βαρθακούρης και κατάγεται από την Πάρο, οπότε εν μία νυκτί «βαφτίζεται» Πάριος και μέσα στη χρονιά ηχογραφεί τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της μακράς πορείας του: «Η θάλασσα του Πειραιά» του Γιώργου Μητσάκη -“ύμνος” των απανταχού οπαδών του Ολυμπιακού-, «Της μοίρας το παιχνίδι» του Απόστολου Καλδάρα και «Ράγισε ο καθρέφτης» του Άγγελου Σέμπου…
Ο άλλος είναι από τα Δουμπιά Χαλκιδικής και λέγεται Μανώλης Μητσιάς. Έπειτα από αρκετά χρόνια σε διάφορες μπουάτ της Θεσσαλονίκης κι ένα 45άρι που ελάχιστα ακούστηκε, αποφασίζει να κατέβει στην Αθήνα κατόπιν προτροπής της Σωτηρίας Μπέλλου. Εκεί, συναντά τον Δήμο Μούτση και το καλοκαίρι κυκλοφορεί το πρώτο δισκάκι του στην Columbia. Η μία πλευρά, περιλαμβάνει ένα τραγούδι-ορόσημο για τη μετέπειτα καριέρα του με τίτλο «Στην Ελευσίνα μια φορά» που λίγο νωρίτερα είχε ερμηνεύσει η Ελένη Ροδά στο φιλμ «Η αρχόντισσα του λιμανιού» με διαφορετικούς στίχους.
Σινεμά και τραγούδι
Το «είδωλο» της εποχής είναι πλέον ο Τόλης Βοσκόπουλος. Η τεράστια επιτυχία της «Αγωνίας» το 1968 τον έχει εκτινάξει στην κορυφή της δημοτικότητας κι έτσι το γύρισμα μιας ταινίας με τον ίδιο τίτλο είναι η φυσική συνέχεια…
Κατά τη διάρκειά της, παρουσιάζει κάποια νέα τραγούδια που θα κυκλοφορήσουν από τη MINOS, την εταιρεία με την οποία θα συνδέσει τις μεγαλύτερες στιγμές της δισκογραφικής πορείας του για πολλά χρόνια. Πρόκειται για τα «Δίχως καληνύχτα», «Λυπάμαι», «Δεν ξέρω» και «Τρία λεβεντόπαιδα»…
Ωστόσο, ο μουσικός «πρωταγωνιστής» του σινεμά για το 1969 είναι ο Μάνος Λοΐζος. Με νωπή την επιτυχία του «Σταθμού», καλείται να γράψει τραγούδια και για τη μεγάλη οθόνη και μάλιστα για ταινίες που «σπάνε ταμεία»…
Αρχικά, δίνει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη το υπέροχο «Νανούρισμα» στο πλαίσιο του φιλμ «Η νεράιδα και το παλικάρι», με την άκρως τρυφερή σκηνή στο χαγιάτι όπου βλέπουμε την «εθνική σταρ» να το ερμηνεύει. Το αφιέρωσε στο νεογέννητο γιο της…
Επίσης, θα επενδύσει μουσικά και «Το λεβεντόπαιδο» με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Το ομότιτλο τραγούδι θα γίνει μιαν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του Γιάννη Καλατζή (θα κυκλοφορήσει στο ίδιο 45άρι με την πασίγνωστη «Γοργόνα»).
Όμως και ο ίδιος ο ηθοποιός θα πει σε πρώτη εκτέλεση στην ίδια ταινία ορισμένα μετέπειτα πολύ αγαπημένα τραγούδια του Λοΐζου όπως τη «Τζαμάικα» και το «Σ’ αγαπώ-σ’ αγαπώ» αλλά με διαφορετικούς στίχους στο ρεφρέν.
Κι επειδή σινεμά χωρίς Δαλιανίδη δε γίνεται, το 1969 έρχεται “Η Παριζιάνα” (με την κλασική ατάκα “Σούζι τρως”…) σε μουσική φυσικά Μίμη Πλέσσα, με τον Γιάννη Πουλόπουλο να τραγουδά το “Τρεχαντήρι θ’ αρματώσω” και τη Μαρινέλλα το “Ζωγραφισμένα στο χαρτί”…
Να σημειώσουμε και τη θρυλική «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» με -ποιον άλλο;- τον Νίκο Ξανθόπουλο, ένα τρίωρο (!) φιλμ στο οποίο ακούγονται…36 λαϊκά τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…