Τα όνειρα με στίχους ταξιδεύουν – 14/9/2011

Τα χέρια του έγιναν ένα με την κιθάρα… Η φωνή του φάνταζε στη χροιά εκείνη του φθινοπώρου που τον είχε γνωρίσει… Ανάμνηση θαρρείς ήταν ο ήχος του και η σκηνή να γεμίζει μουσικάντηδες…

«Εϊ τι έπαθες; Φάντασμα είδες;»
Τα μάτια της δεν ξεκολλούσαν από την σκιά του… ή μάλλον σκιά του είχαν γίνει τα μάτια της.
«Ελένη σου μιλάω… τι έπαθες;»
«Είναι εκείνος…»
«Εκείνος;»

Summer has come and passed
The innocent can never last
wake me up when September ends

Σεπτέμβρης 2008…
Μια τοπική μπάντα από το πουθενά εμφανίζεται στο κατώφλι του μπαρ. Μακρυμάλληδες και σκισμένα τζην… «τίποτα κάφροι θα είναι»… σκέφτηκε… Κάθισαν στα σκαμπό με στραμμένη την πλάτη. Μόνο ο καθρέφτης μπορούσε να μαρτυρήσει την φυσιογνωμία τους. Το βλέμμα της τους παρατηρούσε, όσο εκείνη έφτιαχνε τα τραπεζάκια για το βράδυ. Αφοσιωμένη στα χείλη τους, στις κινήσεις τους… ακόμα και στα γέλια εκείνα που κάποτε δεν έδινε σημασία.

«Καλησπέρα. Είναι εύκολο να φωνάξεις κάποιον υπεύθυνο;»
«Θα έρθει σε λίγο…»

Δεν γύρισε να κοιτάξει, μονάχα άκουγε. Κοκαλωμένη από μια φωνή που σίγουρα έκανε το κορμί της να ανατριχιάσει.
«Ok ευχαριστώ…» το χέρι του ακούμπησε τον ώμο της και τράβηξε πορεία για τον καθρέφτη. Ναι … τώρα τον κοιτούσε… τον κοιτούσε και η ανάσα της έβγαινε σε διαφορετικό χτύπο από ότι η καρδιά της.

here comes the rain again
falling from the stars
drenched in my pain again
becoming who we are

Μια θέση πιασμένη στο μπαρ και το ξανθό μαλλί του έκρυψε το πρόσωπο του. Μα το χαμόγελο ξεχώριζε ήδη, ήταν εκείνο που της είχε χαρίσει δευτερόλεπτα πριν. Ματιές και τα φώτα χαμήλωσαν…

«Ελένη θα μου πεις επιτέλους ποιος είναι;»
«Παλιά ιστορία…»
«Τον ξέρεις;»
«Τον ήξερα…»

as my memory rests
but never forgets what I lost

‘08
Ο καιρός πέρασε και το κορίτσι της σκιάς τον έβλεπε ακόμα πιο συχνά. Συνήθιζε να κάθεται πίσω από τα φώτα, εκεί που η σκηνή ξεχνά ποιος είσαι και σου δίνει μορφή αλλιώτικη. Η φωνή του πάντα την μάγευε, την μαγνήτιζε… όπως και θα κάνει χρόνια μετά, ήταν σίγουρη γι’ αυτό… όλα γυρνάνε στο τόπο που γεννιούνται  οι στιγμές.

Ένα μικρόφωνο,
μια φωνή…
και δυο ζευγάρια οφθαλμών να γίνονται ένα μέσα στην κάπνα.

Κανείς δεν μιλούσε… εκείνη πάντα να σιωπά και να φεύγει… πόσο να την κυνηγήσει;

here comes the rain again
falling from the stars

Η μοίρα γύρισε… η κυρά εκείνη που πολλά ονόματα γεννά, την χτύπησε στον ώμο… όπως εκείνος τότε…
«Είσαι η Ελένη;»

Η ίδια σιωπή, ο χτύπος εκείνος της καρδιάς που ακούγεται πιο πολύ από όλα… η ανάσα που κόβεται στα δυο και η μιλιά που λείπει…
«Σου μιλά ο άνθρωπος… ναι εκείνη είναι…»

‘08
-Τελευταία βραδιά σήμερα, ίσως να μην σε ξαναδώ…
-Όλα κάποτε γυρνάνε στον τόπο των στιγμών, θα σε ξαναδώ, είμαι σίγουρος για αυτό…
Και το χαμόγελο ήταν το ίδιο όπως εκείνο το βράδυ…
Όπως και τώρα…

«Στο είχα πει… Θυμάσαι;»