Γράφει η Ιωάννα Γκόγκου
Φωτογραφίες: Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 30 Μαΐου 2012
———————————————————–
«Θα βουτήξεις;»
«Ίσα τα πόδια μου να βρέξω.»
«Δεν μιλάς πολύ… Τι έχεις;»
Το βλέμμα του δεν έφευγε από πάνω της, ένιωθε ένα κόμπο στο στομάχι και στην καρδιά.
«Σκέφτομαι…»
Ήταν δύσκολες μέρες, πένθιμες για όλους μα πιο πολύ για εκείνους που πονούν, κλαίγοντας μέσα τους ενώ από έξω σφουγγίζουν κάθε λογής δάκρυα και σκέψεις. Δύσκολες μέρες, τελευταίες… ώρες και λεπτά που τα μετρούσαν σε πουγκιά γιομάτο χρυσάφι. Πολύτιμες στιγμές τους, μικρές φουρτούνες από σκέψεις και αναμνήσεις… δεν έχουν τρόπο να τα θυμούνται, μονάχα το μυαλό που θα μείνει στη θέση του.
Και ο ήλιος χάνεται, σβήνει το φως και οι βαλίτσες μένουν κοντά στην πόρτα. Κουράγιο… Αντίο…
«Να μην στεναχωριέσαι, με ακούς; Όλα καλά θα πάνε.»
«Μην με φιλάς! Μην με αγγίζεις σου έχω πει. Φοβούμαι…»
Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου
το μεράκι το κρυφό
αν σε χάσω θα πεθάνω
απ’ τον κόσμο θα χαθώ
«Σε έχω χάσει εδώ και μέρες, δεν σε νιώθω και ας σε βλέπω. Μου λείπεις…»
Πώς να πάρει τα μάτια του από πάνω της; Πώς να σωπάσει η καρδιά;
Τα μάτια του έβλεπαν την ίδια ομορφιά, τον ίδιο εκείνο άνθρωπο που αγάπησε και αγαπά ακόμα. Σημάδια δεν υπήρχαν, οι πληγές είχαν χαθεί.
«Δεν θέλω να φύγεις…»
«Μην λέμε τα ίδια, σε παρακαλώ»
«Πως μπορείς να είσαι τόσο σκληρή;»
Μέρες…
Ώρες…
Τα λεπτά δάκρυζαν πια…
Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου
της καρδιάς μου η χαρά
αν μ’ αφήσεις πίστεψέ με
θα με πνίξει η συμφορα
Έφτασε η ώρα, άγκυρες βαριές ριχτήκαν στα πόδια, η καρδιά έσπασε και το κορμί πλημμύρισε από πόνο και ουρλιαχτά.
«Μην κλαίς…»
«Σε αγαπώ, να το θυμάσαι!»
Μήτε τα μάτια άνοιξε, μήτε το στόμα για να πάρει ανάσα.
Τα χέρια έσφιξαν, γροθιά στο δέρμα και ένα πετσί σαν χερούλι βρέθηκε να την κουβαλά.
Πένθιμα βράδια και στων ματιών τον ουρανό κλαίνε οι μοίρες.
«Να ξέρες πόσο σε αγαπώ, να ένιωθες το πόσο θέλω να αγκαλιάσω το κορμί σου… να προσκυνήσω τα χείλη σου σαν πιστή κόρη και μητέρα»
Πόσο να καλύψει με μαύρο ύφασμα το σώμα που πνοή είχε χάσει;
Πόσα νερά να βρέξουν το ξύλο στην βάρκα που την πήγαινε στον Άδη ;
«Καλό ταξίδι μοίρα μου…»
Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου
η καρδιά που αγαπώ
το καντήλι της ζωής μου
που αν σβήσει θα σβηστώ
———-
Το 1905 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο όπου οδηγήθηκαν όλοι οι λεπροί της Κρήτης, οι οποίοι πρώτα βρίσκονταν απομονωμένοι στη «Μεσκινιά», έξω από το Ηράκλειο και θεωρούνταν εστία μολύνσεως για τον υπόλοιπο λαό.
Κατά την περίοδο της Ιταλογερμανικής κατοχής οι κατακτητές δεν τολμούσαν να αφήσουν ελεύθερους τους λεπρούς και ήταν αναγκασμένοι να τους τροφοδοτούν οι ίδιοι, δεδομένου ότι το απέναντι χωριό Πλάκα το είχαν εκκενώσει και είχαν διώξει τους κατοίκους σε άλλα χωριά, όλη δε την παράλια περιοχή την είχαν οχυρώσει με πολυβολεία, υπόγειες στοές, ναρκοπέδια γιατί φοβούνταν απόβαση των Άγγλων σ’ εκείνο το μέρος. Ούτε ποτέ μπήκε στο νησάκι Ιταλός ή Γερμανός και γι’ αυτό λειτουργούσαν παράνομα ραδιόφωνα και ο γιατρός Διευθυντής Γραμματικάκης αντέγραφε τις ειδήσεις του Λονδίνου και του Καΐρου και τις μοίραζε ως δελτία ειδήσεων στους κατοίκους.
Τελικά το 1957, ιαθέντων των λεπρών με τη χρήση αντιβιοτικών φαρμάκων, το λεπροκομείο έκλεισε οριστικά…
Ανδριάνα Μπάμπαλη:
Γεννήθηκε το 1976 και μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε Οικονομικά και Μουσική.
Μπήκε στο χώρο κάνοντας φωνητικά και παίζοντας κρουστά στο γκρούπ του Νίκου Πορτοκάλογλου το 1998.
Η πρώτη της εμφάνιση στη δισκογραφία γίνεται στο “Παιχνίδια με το Διάβολο” (1999).
Η πρώτη της προσωπική εμφάνιση στη δισκογραφία είναι στο “Μπραζιλέρο” (2001) με το “Δεν ειν’ αργά” το οποίο γίνεται μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία…
Ο έθνικ ραδιοφωνικός σταθμός της Γαλλίας “RFI Musique” είχε το “Γίνε κομμάτια” στο Top-10 για πάνω από 3 μήνες!
Singles
“Μην πεις ποτέ” (2005)
“Μαζί θεός” (2006)
“Με χρειάζεται Remixes” (2006)
“Διακοπές στη μπανιέρα” (2010)
———-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…