5+1 επιλέγει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Θα μπορούσα να σκεφτώ …5000 +1 λόγους που τον κάνουν ξεχωριστό και που τον αγαπάμε τόσο πολύ και τόσοι πολλοί. Θα περιοριστώ ωστόσο σε εκείνους που θεωρώ …top!
Νομίζω ότι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική γράφοντας για τον Γιάννη Χαρούλη, δε γίνεται.
Τον ακούω πριν ακόμη γίνει γνωστός. Πριν πολλά χρόνια, παρέα με έναν ξάδερφό μου, καθόμαστε στην ανθισμένη αυλή του σπιτιού του, κάπου στη Μεταμόρφωση. Βάζει ένα cd και μου λέει: «άκου κάτι, θα σου αρέσει εσένα. Είναι ο Χαρούλης, έτσι λέγεται». Και είχε δίκιο. Μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ και έκτοτε δεν σταμάτησα να τον ακούω και να τον ακολουθώ σε κάθε live του…
Ο Χαρούλης είναι «θύμησες» και λησμονιά μαζί. Είναι «φευγιό».
Το δικό μου φευγιό, η δική μου ξεχωριστή απόδραση (υποθέτω ταυτίζονται πολλοί όμως…) Σαν τον ακούς, νιώθεις …όμορφα να το πώ; Σαν να μην θες τίποτε άλλο να το πώ; Δε ξέρω ρε κοπέλια (που θα λέγε και ο Γιάννης) να το περιγράψω ακριβώς. Ξέρω όμως να πω ότι: νιώθεις, αισθάνεσαι κάτι ιδιαίτερο, από εκείνα τα απόκρυφα που η ψυχή σου αναζητά ώρες – ώρες και που σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση του τόπου και του χρόνου. Προτιμώ να μην μιλάω για τον Χαρούλη γιατί νιώθω ότι δεν «επιτρέπεται» να τον αναλώνω σε λέξεις. Αυτό το κοπέλι είναι σαν αερικό, δεν πρέπει να το «αγγίζεις»…
Από το 2002 που πρωτοεμφανίστηκε- σε μια συναυλία αφιέρωμα για τον Νίκο Ξυλούρη πέρασε πολύς καιρός και ο Γιάννης Χαρούλης ήρθε και καθιερώθηκε βασιζόμενος, τόσο στο μεγάλο και αναγνωρισμένο ταλέντο του και την σκληρή δουλειά, όσο και σε αξίες ξεχασμένες για την εποχή μας και για τον χώρο της μουσικής. Η λέξη «αυθεντικός» θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί συνώνυμο του ονόματος του Χαρούλη, όπως και η λέξη ΑΛΗΘΙΝΟΣ…
1: Είναι … «καθάριος» και αληθινός
Είναι που χαμογελάει και αγαλλιάζει η ψυχή σου. Αφοπλιστική αυθεντικότητα. Μια έμφυτη ευγένεια που την βλέπεις σε κάθε έκφρασή του. Είναι η αλήθεια που σου βγάζει με την μουσική του. Όταν παίρνει το λαούτο του αγκαλιά, η μυσταγωγία αρχίζει. Έχω παρατηρήσει πόσο «τρυφερά» κοιτάζει το μουσικό όργανο που κρατά, θαρρείς και είναι ένα μωρό. Είναι που ανεβαίνει στην σκηνή και με το «γεια μας ωρε κοπέλια», δεν σε κερνάει ρακί αλλά στάλες από το απόσταγμα της καθάριας και όμορφης ψυχής του. Σταγόνες οι ερμηνείες του και εσύ ζητάς όλο και περισσότερες να ξεδιψάσεις… να πιείς λιγωμένα από την κούπα που σε μεθά και σου δημιουργεί αυτή τη μοναδική ευφορία, ευφορία στην καρδιά και ταξίδι στον λογισμό… Είναι σαν να έχεις μπροστά σου κάτι τόσο αληθινό που δεν θες να το ακουμπήσεις για να μην το μολύνεις και χάσει κάτι από την αγνότητά του.
2: Είναι το μεράκι που έχει να κάνει με την λεπτομέρεια
Είναι η ίδια η στάση που έχει επιλέξει ο Χαρούλης απέναντι στο τραγούδι. Σέβεται το τραγούδι και το βάζει πάνω και από τον ίδιο. Αυτό φαίνεται σε εσένα που είσαι από κάτω και τον βλέπεις . Βλέπεις ότι αυτό που κάνει το αγαπάει, το προσέχει και το προστατεύει.
Θαρρείς και βλέπεις μια υφάντρα να πιάνει το πανί και αρχίζει να υφαίνει κόμπο, κόμπο, νήμα – νήμα το δικό της δημιούργημα, το δικό της αριστούργημα. Αυτό κάνει και ο Γιάννης πάνω στη σκηνή, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ερμηνείες που θαρρείς ότι είναι από αλλού φερμένες. Η κελαρυστή φωνή του δεν αφήνει περιθώρια να μην συγκινηθείς, δεν αφήνει τα «μέσα» σου χωρίς εκρήξεις , δεν σου χαλάει το χατίρι να γίνεις ένα με στίχους και μελωδίες, να ταυτιστείς. Είναι αυτά τα αγνά κίνητρα, η ίδια η αγάπη για τη μουσική που κάνει την διαφορά.
3: Είναι ταπεινός και απλός
Προσγειωμένος. Σαν να μην είναι αυτός ο κύριος …sold out. Σαν να αφορά κάποιον άλλο. Εκείνος θα βγει με την ίδια ταπεινοφροσύνη και απλότητα που τον διακατέχει , θα πάρει το λαούτο του και θα μας ταξιδέψει, θα μας μεθύσει.
Όταν τον συνάντησα από κοντά στην Ακτή Πειραιώς και είπαμε στα όρθια δυο λόγια, κοκκίνιζε, έσκυβε το κεφάλι και με κοιτούσε θαρρείς και ντρεπόταν. Όταν λέει «ευχαριστώ ωρέ κοπέλια», ξέρεις ότι το εννοεί, το νιώθει ρε παιδί μου! Έχει μια σεμνότητα που δεν την συναντάς εύκολα , έχει αυτό το χαμηλωμένο βλέμμα, αυτό που γέρνει το κεφάλι και χαμογελά τρυφερά, ντροπαλά. Είναι ο μετρημένος λόγος και το μειλίχιο, ήρεμο ύφος. Είναι που δίχως να καταβάλλει καμιά προσπάθεια, αγγίζει εκείνη την ευαίσθητη και κρυμμένη χορδή της κοινωνίας που αναζητά και ψάχνει το αληθινό. Ο νεαρός Κρητικός , έχει τεράστιες δυνατότητες και τούτο το κατέχει καλά. Κρίνοντας από τα μέχρι τώρα βήματά του, πατάει γερά και σταθερά στα πόδια του, επιχειρώντας πράγματα αντίστοιχα του καλλιτεχνικού του αναστήματος.
4: Όποιο τραγούδι κι αν ερμηνεύσει το κάνει «δικό του»
Θεωρώ, εξόχως σημαντικό ότι τον εμπιστεύτηκαν άνθρωποι όπως ο Θανάσης Παπακωσταντίνου, ο Μάνος Ξυδούς, ο Νίκος Μαμαγκάκης, ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Γιάννης στάθηκε κάτι παραπάνω από αντάξιος της εμπιστοσύνης τους. Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς να ερμηνεύουν το «Σιμουν», τις «μαγγανείες», τον «Πεχλιβάνη», «στις χαραυγές ξεχνιέμαι», όπως ο Χαρούλης. Είναι από εκείνους τους ελάχιστους καλλιτέχνες που του «επιτρέπεται να ερμηνεύει «Τα Μαλαματένια Λόγια». Έχει πλήρη συναίσθηση του τι τραγουδά και πώς το τραγουδά.
Βαρεθήκαμε να ακούμε ότι είναι ο «νέος Ξυλούρης». Ναι, έχει την ιδιαίτερη χροιά, έχει εκείνο το γρέζι στη φωνή, έχει την κρητική προφορά και πολλοί είναι εκείνοι που τον προσομοιάζουν με τον Αρχάγγελο της Κρήτης. Δεν είναι όμως. Τώρα θα μου πεις, όταν ερμηνεύει τον Ερωτόκριτο; εκεί αφήνεσαι, δεν είναι ώρα να τον παρομοιάσεις με κανένα, απλά διονυσιακή μέθεξη.
5: Δεν είναι συγκρίσιμος
Είναι μοναδικό αυτό που μας προσφέρει. Δεν βρίσκεις όμοιό του κάτι αντίστοιχο.
Παντρεύει την παράδοση της κρητικής μουσικής με το έντεχνο και το ροκ. Δεν «σπαταλάει» την μουσική αλλά παίρνει αυτό το κράμα και το αναγάγει σε κάτι ύψιστο και μοναδικό. Είναι αυτός που έκανε τους νέους να ακούνε κρητική μουσική και ας μου επιτραπεί ένας παραλληλισμός: όπως ο Παπάζογλου, πήρε την λαϊκή και ρεμπέτικη μουσική και της έδωσε μια πιο …ροκ χροιά, το ίδιο έχει κάνει και ο Χαρούλης: πήρε την κρητική μουσική και την πάντρεψε με ροκ και έντεχνα στοιχεία. Δεν συναντάς εύκολα έναν μακρυμάλλη νεαρό να παίζει …λαούτο, ούτε να τραγουδάει τα ριζίτικα όπως ο Γιάννης. Και έπειτα το άλλο: σε εμψυχώνει και σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό μέσα από δυο απλά λόγια που θα πετάξει ανάμεσα στις ερμηνείες του. Θα χαρείς που τον ακούς και αυτά που λέει θα σου δώσουν τροφή για σκέψη… Πόσο όμορφο και εποικοδομητικό συνάμα;
…+1: Αποτελεί πηγή έμπνευσης & πρότυπο
Ένα “βουσκαρουδάκι” αμούστακο που ξεκινώντας δειλά δειλά από το χωριό του, έφτασε στην κορυφή. Μακριά από λεγόμενο «star system», φειδωλός στις εμφανίσεις και στις δηλώσεις του, χωρίς να προβάλει και να προκαλεί με την προσωπική του ζωή. Για πολλούς ο Γιάννης Χαρούλης είναι «Το φαινόμενο». Θα διαφωνήσω. Ο Γιάννης είναι ένας κανονικός άνθρωπος ανάμεσά μας. Ένας ερμηνευτής που σέβεται το τραγούδι και υπηρετεί τη μουσική μοναδικά. Κάποιοι καλλιτέχνες έχουν την ευλογία και την βαρύτητα της μοναδικότητας, είναι αναντικατάστατοι. Ευλογία που η Ελλάδα βγάζει ακόμη τέτοιους χειμωνανθούς και εμείς τυχεροί που τους απολαμβάνουμε…
Κρατάω και κουβαλώ τα λόγια που είπε ο Χαρούλης σε μια συναυλία του στο θέατρο Πέτρας «…Μακάρι να φεύγουμε όλοι στο τέλος κάθε συναυλίας με λίγο πιο όμορφη ψυχή…» αυτό είναι το μυστικό, αυτή και η ουσία…
Είπαμε ότι ο Χαρούλης είναι « θύμησες» και λησμονιά αντάμα γι’ αυτό τον αγαπάμε…
————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση, χωρίς την άδεια του Music Corner…