afierwmeno_eksairetika_logo_500x100

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Ξεκίνησαν σχεδόν μαζί. Συνεργάστηκαν στην πίστα για πολλά χρόνια. Ανήκαν στην ίδια δισκογραφική εταιρεία. Οι φωνές τους, «έδεναν» όσο λίγες στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού και τα μεταξύ τους σεκόντα θεωρούνται υποδειγματικά. Κυρίες και κύριοι, η στήλη παρουσιάζει την κοινή πορεία δύο εκ των σπουδαιότερων ερμηνευτών που γέννησε αυτός ο τόπος: Γιάννης Πάριος, Λίτσα Διαμάντη…

Λόγω της πολύπλευρης και πολύχρονης συνεργασίας τους, θα χωρίσουμε το αφιέρωμα σε δύο μέρη, σε μια προσπάθεια να δώσουμε όσο γίνεται πιο αναλυτικά τις «καταθέσεις» των δυο τους τόσο στο βινύλιο, όσο και στα νυχτερινά κέντρα. Το σημερινό πρώτο, αφορά τα κοινά πεπραγμένα τους από την αρχή ως το τέλος της δεκαετίας του ’70…

parios_diamanti_2017_11_001

Τα πρώτα χρόνια

Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν, ήταν ένας αδυνατούλης και ντροπαλός νεαρός από την Πάρο και μια έφηβη κοπελίτσα από την Αθήνα, η οποία από πολύ μικρή ηλικία είχε μπει στο χώρο του τραγουδιού, κάνοντας δεύτερες φωνές σε ηχογραφήσεις κυρίως λαϊκών τραγουδιστών.

Η χροιά της είναι χαρακτηριστική σε όλες, αλλά περισσότερο σε ορισμένες πασίγνωστες στιγμές του Στέλιου Καζαντζίδη, προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘60: «Πάρε τα χνάρια μου», «Το ψωμί της ξενιτιάς», «Δεν σε πιστεύω», «Έφυγε, έφυγε» κ.α.

Εκείνος, λεγόταν Γιάννης Βαρθακούρης, αλλά επί το …καλλιτεχνικότερο, «βαφτίστηκε» Πάριος από το Μάκη Μάτσα και το Γιώργο Κατσαρό. Εκείνη, ονομαζόταν Ευαγγελία Κοσμίδου, όμως έγινε πασίγνωστη και δημοφιλής ως Λίτσα Διαμάντη.

Ήτανε πολύ νέοι όταν πρωτοσυναντήθηκαν, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70, στη θρυλική «Νεράιδα» της Λένας Παμέλα, με πρώτο «όνομα» το Γιάννη Καλατζή και μαέστρο το Γιώργο Κατσαρό, ο οποίος ήταν και ο συνθέτης που τους «ένωσε» φωνητικά στη δισκογραφία.

Στο διαχρονικό κι αγαπημένο «Δεν υπάρχει ευτυχία» του 1971, καταγράφεται η πρώτη «διφωνία» τους (σχεδόν ταυτόχρονα με το «Απόψε σπάσε τα δεσμά»), αλλά ο Πάριος που κάνει το σεκόντο, αναφέρεται στο 45άρι ως «Ντίνος Ραζής», για άγνωστους λόγους…

Το τραγούδι περιλαμβάνεται και στο δίσκο 33 στροφών «Ο Σταμούλης ο λοχίας» σε στίχους Πυθαγόρα που κυκλοφορεί τότε, όπου αμφότεροι συμμετέχουνε με τον Καλατζή (που ερμηνεύει το ομώνυμο μεγάλο «σουξέ») και το Γιώργο Νταλάρα, στη μοναδική συνεργασία του με το συνθέτη.

Την ίδια χρονιά, ο νεαρός ερμηνευτής από την Πάρο ηχογραφεί το πασίγνωστο «Πετροβολούσα τη ζωή» του Απόστολου Καλδάρα σε στίχους Γιώργου Σαμολαδά (από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του και «στήριγμα» του πρώτου προσωπικού δίσκου του, με τίτλο το όνομά του), με τη Διαμάντη να συμπράττει στις δεύτερες φωνές.

Έτσι, εδραιώνεται μια μακρά κι επιτυχημένη συνεργασία τους στο στούντιο και στην πίστα, κυρίως εκείνη της «Νεράιδας», στην οποία θα μείνουνε συνολικά εννιά σεζόν, αλλά και μια μεγάλη και ειλικρινής αδελφική φιλία…

Στο ίδιο δισκάκι 45 στροφών, στην άλλη όψη υπάρχει «Το συμβούλιο» των ίδιων δημιουργών, με τον Πάριο να κάνει σεκόντο στην ερμηνεύτρια, αλλά ν’ ακούγεται ως «πρώτη» φωνή…

Το 1972, θα συνεχίσουνε ν’ «ανταλλάσουνε» σεκόντα στα τραγούδια τους. Πιο χαρακτηριστικά από αυτά, είναι κάποια που ηχογραφεί η Λίτσα Διαμάντη: «Στη Βάρκιζα», «Ένα ρεμπέτικο τραγούδι» (αμφότερα των Κατσαρού-Πυθαγόρα), «Είμαι από τη Θεσσαλονίκη» (Νικολόπουλου-Πυθαγόρα), «Υπάρχει το αλλά» (Βασιλειάδη-Κλησιάρη), τα οποία κυκλοφορούν αρχικώς στις 45 στροφές κι εν συνεχεία, περιλαμβάνονται στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ της ερμηνεύτριας, με τίτλο «Δώδεκα επιτυχίες»…

Και πάμε στο 1973, όταν ο Λυκούργος Μαρκέας και ο Πυθαγόρας ετοιμάζουνε το δίσκο «Ανθρώπινα και καθημερινά», με τις φωνές του Γιάννη Πάριου και της Λίτσας Διαμάντη. Είναι η μοναδική δισκογραφική δουλειά που μοιράζονται αποκλειστικά οι δυο τους, στην οποίαν υπάρχει ένα και μόνο «ντουέτο» τους. Ο λόγος για το «Γυναίκα μη κατηγορείς», όπου στα σεκόντα ακούγεται ο νησιώτης ερμηνευτής…

Την επόμενη χρονιά, πάλι εκείνος θα κάνει δεύτερες φωνές σε δύο τραγούδια της: «Δε σε γνωρίζω» και «Τι σημασία», τα οποία περιλαμβάνονται στο άλμπουμ των Κατσαρού-Πυθαγόρα «13 περιπτώσεις», με τη συμμετοχή και του Γιάννη Καλατζή.

Και φτάνουμε στο 1975, όπου ο Γιάννης Πάριος εμφανίζεται για πρώτη φορά στο βινύλιο και ως δημιουργός, υπογράφοντας τους στίχους του «Φύγε να χαρείς», σε μουσική Μαρκέα. Η Λίτσα Διαμάντη είναι εκείνη που θα το ηχογραφήσει στο δίσκο της «Τα τσαχπίνικα», ενώ οι δυο τους ενώνουνε τις φωνές τους στο «Θα το φωνάξω αγαπώ», των Μαρκέα και Φίλιππου Νικολάου.

Λίγο νωρίτερα, ο ερμηνευτής έχει κερδίσει το πρώτο χρυσό άλμπουμ της καριέρας του. Είναι το «Έρχονται στιγμές», στο οποίο εκείνη συμμετέχει κάνοντας δεύτερες φωνές στα υπέροχα «Ούτε συζήτηση» και «Μείνε δίπλα μου Μαρία», των Κατσαρού-Πυθαγόρα.

Μέχρι το τέλος του ‘70

Το Νοέμβριο του 1976, έρχεται η στιγμή για το πρώτο ντουέτο τους. Περιλαμβάνεται στο δίσκο της Διαμάντη «Λέμε, λέμε» και είναι το εξαιρετικό «Κι εσύ δεν ήρθες» (από τα ωραιότερα όλων των εποχών), σε μουσική Λυκούργου Μαρκέα και στίχους Ντίνας Μαρκοπούλου -όπως αναγράφεται-, της πρώτης συζύγου του Πάριου, ο οποίος πιθανώς είναι κι εκείνος που τους έγραψε…

Λίγους μήνες πιο πριν, η ερμηνεύτρια είναι η αφορμή για το πρώτο εμπορικά πλατινένιο άλμπουμ του ερμηνευτή. Εκείνη είναι που επιστρέφοντας από ένα ταξίδι της στη Γαλλία, του φέρνει σε μια κασέτα το “Tu t’ en vas” του Allain Barriere, το οποίο με ελληνικούς στίχους του Πυθαγόρα θα γίνει «Τώρα πια», δίνοντας τον τίτλο στο νέο δίσκο του Πάριου.

Οι πωλήσεις θα ξεπεράσουν τις 200.000 αντίτυπα, με την ίδια να κάνει τις δεύτερες φωνές στο ομότιτλο τραγούδι, αλλά και στο «Σα δε ντρέπεσαι», των Μαρκέα-Πυθαγόρα.

Τον επόμενο χρόνο (1977), είναι η σειρά της Διαμάντη για το πρώτο «χρυσό» άλμπουμ της καριέρας της. Είναι το «Άσε με να σ’ αγαπάω», όπου ο Πάριος ακούγεται στις δεύτερες φωνές στο «Αλίμονό μας», της Νινής Ζαχά.

Εκείνη, «ανταποδίδει» με τον ίδιο τρόπο στο δικό του δίσκο, με τίτλο «Μη φεύγεις μη», σιγοντάροντάς τον στα «Και μετά απ’ αυτά» των Κατσαρού-Πυθαγόρα και «Πάλι γύρισες» των Στέλιου Ζαφειρίου-Πυθαγόρα.

Το 1978, ο Πάριος θα υπογράψει στιχουργικά μιαν από τις μεγαλύτερες και πιο διαχρονικές επιτυχίες της Διαμάντη. Ο λόγος για το «Είσαι μια συνήθεια» σε μουσική Νίκου Ιγνατιάδη, που θα δώσει και τον τίτλο στο «χρυσό» σε πωλήσεις άλμπουμ της.

Παράλληλα, θα συμμετάσχει κάνοντας δεύτερες φωνές στα «Τέτοιες ώρες μιλάνε τα μάτια» (με στίχους του ίδιου σε μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη), «Δε μαθαίνεται η αγάπη» των Μαρκέα-Μάρως Μπιζάνη και «Δεν τελειώνουν τα παράπονα» των Τόλη Βοσκόπουλου-Μίμη Θειόπουλου.

Είναι η περίοδος που Πάριος και Διαμάντη θα εμφανιστούνε μαζί για πρώτη φορά εκτός «Νεράιδας», τραγουδώντας στη «Φαντασία», πλάι στο Μιχάλη Μενιδιάτη…

Η δισκογραφική σύμπράξή τους στη δεκαετία του ’70, θα ολοκληρωθεί το 1979, μέσα από το μοναδικό εμπορικά πλατινένιο άλμπουμ της ερμηνεύτριας, με τίτλο “Τι άλλο θα ‘θελες”. Εκεί, υπάρχει το “Πώς να γελάσουν τα χείλη”, που υπογράφεται από τη Ντίνα Μαρκοπούλου, δηλαδή από τον ίδιο τον Πάριο, ο οποίος και συνοδεύει τη Διαμάντη στις δεύτερες φωνές…

Δείτε εδώ και το δεύτερο μέρος του αφιερώματος

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here