afierwmeno_eksairetika_logo_500x100

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

 Η επιστροφή του Στέλιου Καζαντζίδη στη δισκογραφία το 1987, έπειτα από δώδεκα χρόνια σιωπής, σήμανε το ξεκίνημα της τελευταίας δεκαετίας του στο χώρο που υπηρέτησε με συνέπεια και πίστη για σχεδόν μισόν αιώνα. Μπορεί να μην είχε την πληθώρα των επιτυχιών του παρελθόντος, όμως ηχογράφησε ορισμένα τραγούδια που αγαπήθηκαν από τον κόσμο και μείνανε διαχρονικά στο ρεπερτόριό του.

Το μεγαλύτερο μέρος των νέων ηχογραφήσεών του, υπέγραψε συνθετικά ο Τάκης Σούκας (συνολικά 31), ο οποίος είχε παίξει ακορντεόν σε ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του ερμηνευτή στη δεκαετία του ’60, με χαρακτηριστικότερο το «Ό,τι αγαπώ εγώ πεθαίνει» το 1962. Τότε, που ο Καζαντζίδης είχε αναρωτηθεί φωναχτά μέσα στο στούντιο «Ποιο είναι αυτό το ακορντεόν που παίζει μόνο του;», καθώς δεν είχε δει το μικρόσωμο σολίστα…

kazantzidis_stelios_soukas_takis_2017_11_001

Οι δυο τους, συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στη δισκογραφία την άνοιξη του 1988. Παραλίγο αυτό να γινόταν ένα χρόνο νωρίτερα, όταν ο «Στελάρας» είχε μπει «Στο δρόμο της επιστροφής» στα στούντιο ηχογράφησης μετά από δώδεκα συναπτά έτη. Όμως, τότε δεν έγινε κάτι τέτοιο και μάλιστα, ο ερμηνευτής είχε ζητήσει από το συνθέτη να του γράψει άλλα τραγούδια για την επόμενη δουλειά του, θεωρώντας τα προηγούμενα «γρουσούζικα»…

Έτσι, την περίοδο που προαναφέραμε, κυκλοφορεί ο «Ελεύθερος», με κατάλευκο εξώφυλλο. Ως υλικό, ήτανε κλάσεις ανώτερος του προηγούμενου δίσκου και περιείχε τουλάχιστον οκτώ σπουδαία κομμάτια, με σύγχρονο ήχο και «στα μέτρα» του Καζαντζίδη.

Ο Σούκας υπογράφει τα οκτώ από τα δώδεκα, ενώ υπάρχει κι άλλο ένα δικό του, με τη μορφή εισαγωγής. Ο λόγος για το «Είμαι τραγούδι, είμαι λαός», το οποίο είχε ερμηνεύσει σε πρώτη εκτέλεση ο Λεωνίδας Βελής το 1985 και ο Στέλιος χρησιμοποίησε μια στροφή του, απλώς για «ζέσταμα», λίγο πριν ξεκινήσει η ηχογράφηση κάποιο πρωί.

Ο συνθέτης έμεινε άναυδος όταν τον άκουσε κι έφτιαξε ένα πρόχειρο μουσικό «χαλί», με τον ίδιο στο σαντούρι και το Θανάση Πολυκανδριώτη στο μπουζούκι, καθώς θεώρησε ότι θα ήτανε κρίμα να πήγαινε χαμένη μια τέτοια ερμηνεία.

Από τα υπόλοιπα «κανονικά» τραγούδια, ξεχωρίζει το «Μάνα μου». Ένα συγκλονιστικό κομμάτι, που θα πρέπει κάποιος να είναι εντελώς αναίσθητος για να μην ανατριχιάσει ακούγοντάς το. Ήταν η εποχή που ο Καζαντζίδης μόλις είχε χάσει τη μητέρα του και είναι ολοφάνερη η συγκίνησή του την ώρα που το τραγουδά. Ακόμα και το κλαρίνο του Βασίλη Σαλέα κλαίει…

Εν συνεχεία, μεταξύ άλλων υπάρχουνε τα «Στην οδό της τρέλας» που ακούστηκε αρκετά τότε, το υπέροχο ντουέτο με την Κατερίνα Στανίση «Δεν είσαι συ» και το «Ας ήτανε ο πόνος ένα τσιγάρο δρόμος», όπου ακούγεται για πρώτη φορά από τον ερμηνευτή μια φράση που θα επαναλάβει κάμποσες φορές στους επόμενους δίσκους του: «Γεια σου Τάκη Σούκα»! Μόνο το εισαγωγικό μέρος του ν’ ακούσετε και θα συμφωνήσετε ότι τέτοιες ερμηνείες θα πρέπει να διδάσκονται σε σχολές…

Θα περάσουν έξι χρόνια μέχρι να «ξανασυναντηθούν» οι δυο τους. Βρισκόμαστε στα τέλη του 1994, όταν κυκλοφορεί το άλμπουμ «Και πού Θεός», με τα οκτώ από τα δέκα τραγούδια του να έχουνε μουσική Σούκα και στίχους Σώτιας Τσώτου (εκτός από ένα).

Από αυτά, πιο γνωστά είναι τα «Έϊ καπετάνιε» (με τον Καζαντζίδη να λέει στο κλείσιμο «Αυτά είναι τραγούδια κύριοι»…) και «Ξέρω νεκρούς», ενώ αξίζει πολλά και «Ο μεγάλος καμηλιέρης»…

Την επόμενη χρονιά έρχονται «Τα βιώματά μου», με το συνθέτη να συμμετέχει δημιουργικά με τρία τραγούδια: «Εσύ μονάχα λείπεις», «Άδειες φεύγουνε οι νύχτες» και «Μακάρι», εκ των οποίων ακούστηκε περισσότερο το πρώτο.

Και φτάνουμε στα Χριστούγεννα του 1997, όταν εμφανίζεται στα δισκοπωλεία το άλμπουμ «Τραγουδώ». Αυτή τη φορά, ο Τάκης Σούκας υπογράφει και τα δώδεκα κομμάτια, χωρίς να γνωρίζει (όπως και όλοι μας άλλωστε) ότι αυτό έμελλε να είναι το «κύκνειο άσμα» του Στέλιου Καζαντζίδη στη δισκογραφία, όσον αφορά τις προσωπικές δουλειές του.

Το ομότιτλο τραγούδι ακούστηκε πολύ κι έμεινε διαχρονικό, ενώ καλές στιγμές του δίσκου είναι και τα «Θέλω ν’ αποδράσω», «Έφυγες φίλε» και «Αυτοί που πρέπει να μιλήσουν». Ωστόσο, γενικότερα πρόκειται για ένα άλμπουμ «άκου και μη μιλάς», όπως λέει και το ρεφρέν του «Τραγουδώ»…

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ