afierwmeno_eksairetika_logo_500x100

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Μπορείτε να φανταστείτε σήμερα μια νέα τραγουδίστρια στην ηλικία των 25 ετών να ηχογραφεί δημοτικά τραγούδια; Σίγουρα, οι περισσότεροι από σας που διαβάσατε την ερώτηση, θα μειδιάσατε. Μοναδική εξαίρεση η Αρετή Κετιμέ, που όμως μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό…

Κι όμως, στις καλές εποχές του ελληνικού πενταγράμμου, υπήρχαν ερμηνευτές του λαϊκού που τολμούσαν ν’ ασχοληθούν με τούτο το εμπορικά όχι και τόσο διαδεδομένο είδος. Και λέμε «εμπορικά» γιατί -κακά τα ψέματα- πόσα αντίτυπα μπορούσε να πουλήσει ένας δίσκος με δημοτικά, ακόμα και στα «χρυσά» χρόνια του βινυλίου;

Την αρχή έκανε ο Στέλιος Καζαντζίδης στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ηχογραφώντας τέσσερα δισκάκια 45 στροφών με οκτώ από τα πιο γνωστά κομμάτια του δημοτικού «θησαυρού» της χώρας μας.

Ακολούθησαν ο Βαγγέλης Περπινιάδης και η Γιώτα Λύδια (ειδικά αυτή, έχει γράψει ιστορία με τις μοναδικές ερμηνείες της στο εν λόγω είδος), όμως δεν υπήρξε συνέχεια. Έτσι, δίσκους με δημοτικά τραγούδια ηχογραφούσαν μόνο οι ερμηνευτές που ασχολούνταν αποκλειστικά μ’ αυτά (Αλέκος Κιτσάκης, Σοφία Κολλητήρη, Τασία Βέρα κ.α.).

Και φτάνουμε στη λεγόμενη «γενιά του ‘70», η οποία περιλάμβανε πολλές και σπουδαίες φωνές. Η Μαρίζα Κωχ ήταν εκείνη που ασχολήθηκε συστηματικά με το είδος, όχι όμως με την κλασική φόρμα του, αλλά διασκευάζοντάς το με τη δική της ηχητική άποψη, γνωρίζοντας πολύ μεγάλη επιτυχία.

Η μοναδική ερμηνεύτρια εκείνης της περιόδου που προσπάθησε να επαναφέρει το γνήσιο δημοτικό τραγούδι σε αυθεντικές ηχογραφήσεις, ήταν η Χάρις Αλεξίου. Από τις σημαντικότερες φωνές που γέννησε αυτός ο τόπος στο έντεχνο και στο λαϊκό είδος, δεν ξέχασε τη θηβαίικη καταγωγή της και κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας της στο χώρο, κάποιες φορές τόλμησε να ρίξει «κλεφτές ματιές» στα στεριανά παραδοσιακά τραγούδια, κυρίως του τόπου της.

alexiou_afierwmeno_2017_09_001

Αρχή με «Πουλάκι ξένο»

Ακόμα από την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά της τον Απρίλιο του 1975 («12 λαϊκά τραγούδια»), η Χαρούλα φανέρωσε τις μοναδικές δυνατότητες της φωνής της σε παραδοσιακούς σκοπούς. Ακούστε το «Έτσι που το πας» του Αντώνη Βαρδή σε στίχους Νίκου Γκάτσου και θα καταλάβετε αμέσως ότι ουσιαστικά πρόκειται για δημοτικό τραγούδι…

Ωστόσο, στο διπλό άλμπουμ της «24 τραγούδια» που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1977, υπάρχει η πρώτη άμεση ενασχόλησή της με το δημοτικό είδος. Στη δεύτερη πλευρά του πρώτου δίσκου βινυλίου, ηχογραφεί τέσσερα πολύτιμα «στολίδια» του είδους, με τη συνδρομή σπουδαίων σολίστ της παραδοσιακής μουσικής μας (Γιώργος Κόρος, Τάκης Σούκας, Μαθιός Μπαλαμπάνης, Βασίλης Σούκας κ.α.).

Πρόκειται κατ’ αρχήν για το πασίγνωστο «Πουλάκι ξένο», το οποίο είχε τραγουδήσει ζωντανά ένα χρόνο νωρίτερα μέσα από τη «Μουσική βραδιά» του Γιώργου Παπαστεφάνου παίζοντας ένα μεγάλο ντέφι.

Ακόμη, υπάρχουνε τα «Μαυριδερούλα», «Ντράιλα» και «Όμορφη που ‘ναι η Λειβαδιά», στο οποίο πραγματικά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας με τα εκπληκτικά «γυρίσματα» της φωνής της.

Επίσης, ηχογραφεί και το «Μη χαράζεις βλέφαρό μου» του Νίκου Τάτση σε στίχους Κώστα Παπαγεωργίου, το οποίο είναι γραμμένο σε παραδοσιακό μοτίβο.

Τα άτυχα «τραγούδια της γης μου»

Και πάμε στον Απρίλιο του 1981. Η Χάρις Αλεξίου είναι πλέον ένα πολύ δυνατό «όνομα» στο χώρο κι έχει καθιερωθεί ερμηνεύοντας κυρίως λαϊκά τραγούδια, αλλά και ορισμένες εξαιρετικές «μελαγχολικές» μπαλάντες.

Κόντρα στην εικόνα της, αποφασίζει εκείνη την εποχή να ξαναγυρίσει στις ρίζες της και να ηχογραφήσει έναν ολόκληρο δίσκο με δημοτικά τραγούδια. Την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση ορχήστρας αναλαμβάνει ο Τάκης Σούκας κι έτσι, λίγο πριν το Πάσχα του ’81 εμφανίζονται στα δισκοπωλεία «Τα τραγούδια της γης μου», που αφιερώνονται από τη Χαρούλα στη μνήμη δύο σπουδαίων ερμηνευτών του δημοτικού είδους, του Γιώργου Παπασιδέρη και της Γεωργίας Μηττάκη.

Ωστόσο, προφανώς το άλμπουμ έπεσε θύμα από την ίδια την εταιρεία που το εξέδωσε, καθώς ταυτόχρονα κυκλοφόρησαν και «Τα τραγούδια της χθεσινής μέρας» με την Αλεξίου και τη Δήμητρα Γαλάνη, τα οποία ξεπέρασαν σε πωλήσεις τις 100.000 αντίτυπα.

Έτσι τα δώδεκα δημοτικά «διαμάντια» που υπάρχουνε στα «Τραγούδια της γης μου» πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα, αφού ούτε η ίδια η MINOS έδειξε να τα υποστηρίζει και φρόντισε να τα «καπελώσει» με μια παράλληλη κυκλοφορία, όπου συμμετείχε η ίδια ερμηνεύτρια.

Πιθανώς, η εταιρεία φοβήθηκε το διαφορετικό που πήγε να κάνει η Χαρούλα, κάτι που ωστόσο δεν ίσχυσε την επόμενη χρονιά, με τα θρυλικά «Νησιώτικα» του Γιάννη Πάριου…

Κι όμως, οι ερμηνείες της Αλεξίου σε τούτο το δίσκο είναι πραγματικά εκπληκτικές, αν και τα τραγούδια δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά, εκτός από τα «Ο ήλιος βασιλεύει» και «Να ‘σαν τα νιάτα».

Από εκεί και κάτω, στη δισκογραφία της ερμηνεύτριας συναντάμε μόνον ένα δημοτικό τραγούδι, ηχογραφημένο «ζωντανά» στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1986, το οποίο λίγο αργότερα περιλήφθηκε στο άλμπουμ «A Paris». Πρόκειται για το πασίγνωστο «Παιδιά της Σαμαρίνας»…

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here