Γράφει ο Αλέξης Λιόλης
alexli@musiccorner.gr
20/4/2011
www.musiccorner.gr

Ένα τραγούδι…

«Σιμωνόπετρα»

Στη Σιμωνόπετρα πετάει η ψυχή μου
σαν διψασμένη γερακίνα για νερό.
Καταμεσήμερο στο βράχο της ερήμου
με το σημάδι του ανέμου στο φτερό.

 Στο ένα χέρι το σουγιά
και στ’ άλλο το Σταυρό τους
όσοι γυρνάνε Παναγιά
να βρουν τον εαυτό τους.
Κι εγώ που είχα την καρδιά
την έδωσα για στόχο
μα έχω κρατήσει τα καρφιά
και το στεφάνι το ’χω.

 Τα καραβάκια πάνε κι έρχονται στη Δάφνη
κι απ’ τα κελιά το μοιρολόι της χαράς.
Για κάθε θάνατο ανάσταση να ψάχνει
στα συναξάρια της Αγίας Μοναξιάς.

1989. Καλοκαίρι. Διακοπές στην Κρήτη. Ένα απόγευμα με πηγαίνει με την παρέα μου στον Καρτερό, μια περιοχή δίπλα στο Ηράκλειο. Εκεί γνωρίζω τον Μαρίνο Καρβελά που έμελλε να γίνει φίλος καρδιάς.

 

1994. Φθινόπωρο. Επίσκεψη στο Άγιο όρος. Ένα τετραήμερο στον κήπο της Παναγιάς χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο αφού ακόμα η κινητή τηλεφωνία ήταν στα σπάργανά της. Περίπατοι στη φύση, επισκέψεις σε μοναστήρια, βλέμματα αλλόκοσμα στα παραθύρια των κελιών, εσπερινοί, συζητήσεις στο αρχονταρίκι, σε άλλο ημερολόγιο και σε άλλο χρόνο. Την προτελευταία ημέρα φτάνουμε στη μονή Σίμωνος Πέτρας οδικώς. Δεν ήξερα τι πάω να συναντήσω. Μπαίνοντας στη μονή, ούτε που φαντάστηκα ότι είμαι στην κορφή ενός πολυώροφου κτηρίου. Της πρώτης πολυκατοικίας των Βαλκανίων, όπως μας τη χαρακτήρισε ένας μοναχός. Χτισμένη πάνω σ’ ένα βράχο. Τοπίο άγριο και υποβλητικό. Θες το τοπίο, θες το ενεργειακό του πεδίο, η μνήμη του, οι σκιές των μοναχών στον όρθρο, τα κεριά που φώτιζαν λειψά το σκοτάδι, η γαλήνη στα βλέμματα, οι ώρες περισυλλογής χωρίς τα περιττά να σου αποσπούν την προσοχή; Τα άγχη της κοσμικής μας ζωής, και άθεος να είναι κανείς, φάνταζαν τόσο ανούσια. Φεύγοντας το επόμενο μεσημεράκι, κατηφορίζοντας σαράντα πέντε λεπτά σε άγρια βράχια μέχρι το λιμανάκι απ’ όπου θα παίρναμε το καραβάκι της επιστροφής στη Δάφνη, αισθάνθηκα πως δεν ήθελα να φύγω και ομολογώ πως τρόμαξα. Γύρισα είδα τη μονή ψηλά, στην άγρια ομορφιά της κορυφής κι αυτή η εικόνα επανερχόταν ξανά και ξανά στο μυαλό μου για καιρό όποτε είχα ανάγκη από μια χαλαρωτική σκέψη. Δεν τόλμησα-ναι, αυτό το ρήμα ταιριάζει, δεν τόλμησα- να ξαναπάω. Κατέγραψα την εμπειρία μου μόνο σ’ αυτό το στιχάκι.

Ο στιχουργός Χρίστος Παπαδόπουλος

 

1997. Φθινόπωρο πάλι. Το στιχάκι μέσω ενός παραγωγού καταλήγει σε δύο συνθέτες τους οποίους δεν γνώριζα τότε (τους γνώρισα αργότερα και τους αγαπώ και τους δύο) Ωραίες και οι δύο μουσικές. Επιλέξαμε  την πιο δωρική του Βαγγέλη Βέττα και ενορχήστρωσε ο Μιχάλης Νικολούδης.

 

1998. Μεγάλη Εβδομάδα. Η Λιάνα Κανέλλη, παρουσίαζε εκείνη την εποχή μια πρωινή εκπομπή στο Μέγκα. Ζήτησε και γυρίστηκε σε βίντεο κλιπ το τραγούδι αυτό. Τα γυρίσματα έγιναν ένα βροχερό πρωί στη Μονή Δαφνίου κοντά στο Χαϊδάρι και προβλήθηκε Μεγάλη Τετάρτη αν θυμάμαι καλά. Δυστυχώς δεν κατάφερα να έχω αντίγραφο από εκείνο το γύρισμα.

2011. Μεγάλη Εβδομάδα. Ο Αλέξης Λιόλης θέλησε την ιστορία αυτού του τραγουδιού. Ο Μαρίνος Καρβελάς στην Αθήνα, ο Βαγγέλης Βέττας στην Κοζάνη, εγώ στο Κάιρο και η ψυχή μου ακόμα πετάει στη Σιμωνόπετρα για κάθε θάνατο ανάσταση σαν ψάχνει…

Καλή ανάσταση σε όλους.

Χρίστος Παπαδόπουλος
(στιχουργός)

Υ.γ. 1
Η «Σιμωνόπετρα», σε μουσική Βαγγέλη Βέττα και στίχους Χρίστου Παπαδόπουλου, υπάρχει στο δίσκο του Μαρίνου Καρβελά «Αρπαχτικό μου όνειρο» (1996).

Υ.γ. 2
Χρίστο Παπαδόπουλε, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, που για άλλη μια φορά εμπιστεύτηκες στην «Κιβωτό» την ιστορία ενός τραγουδιού σου…

Καλή Ανάσταση…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here