“Στου χρόνου τον καθρέφτη”: 1986 (Δεύτερο μέρος)

Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.

Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…

———————————————————–

1986 (Β` μέρος): «Ταξιτζής» και… «Ο κοντός με τη γραβάτα»

Κυριαρχία του εμπορικού λαϊκού τραγουδιού έχουμε το 1986. Τα «σουξέ πίστας» -συνοδευόμενα από βουνά σπασμένων πιάτων- κυκλοφορούν σωρηδόν τούτη τη χρονιά, όπως και τραγούδια-σλόγκαν, τα οποία φέρουν κυρίως την υπογραφή του Νίκου Καρβέλα: «Δεν παντρεύομαι», «Ο κοντός με τη γραβάτα» κ.α.

Από εκεί και πέρα, είναι ολοφάνερη η φτήνια και η προχειρότητα που έχει αρχίσει να εμφανίζεται στο χώρο του λαϊκού είδους. Ειδικά μετά την εμφάνιση και καθιέρωση ορισμένων απίθανων περιπτώσεων, που τότε πιστεύαμε ότι θα είχανε παροδικό χαρακτήρα, αλλά δυστυχώς κυριάρχησαν για πολλά χρόνια στις πίστες και στη δισκογραφία, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην πτώση της ποιότητας του τραγουδιού μας. Δε χρειάζεται καν ν’ αναφέρουμε τα ονόματά τους, αφού λίγο-πολύ, όλοι αντιλαμβάνεστε για ποιους μιλάμε…

Η χρονιά πάντως, ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη για το νέο ελληνικό κινηματογράφο, κυρίως χάρη στο “Μελισσοκόμο” του Θόδωρου Αγγελόπουλου και το “Νοκ άουτ” του Παύλου Τάσιου. Επιπλέον, τα τραγούδια που υπήρχαν σ’ αυτές τις ταινίες, ακούστηκαν πολύ.

Ας δούμε λοιπόν την πορεία του λαϊκού κι ελαφρολαϊκού τραγουδιού μέσα στο 1986, αναφέροντας και ορισμένα από τα πιο «δυνατά» σχήματα στα νυχτερινά κέντρα της εποχής. 

«Ο ταξιτζής»

Ο Τάκης Μουσαφίρης, ήταν ένας από τους βασικούς δημιουργούς που στήριξε σε μεγάλο βαθμό το λαϊκό-εμπορικό τραγούδι στη δεκαετία του ’80. Κατά τη διάρκειά της, παρουσίασε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του με καλά, μέτρια κι ενίοτε κακά αποτελέσματα, φτιάχνοντας ωστόσο μεγάλα «σουξέ», κάποια από τα οποία ακούγονται μέχρι και σήμερα.

Τον Σεπτέμβριο του 1986 λοιπόν, κυκλοφορεί «Ο ταξιτζής» με δώδεκα καινούργια τραγούδια, σε μουσική δική του και στίχους του Βασίλη Παπαδόπουλου. Είναι η μοναδική φορά που ο Μουσαφίρης εμπιστεύεται σχεδόν αποκλειστικά το στιχουργικό μέρος σε κάποιον άλλο, καθώς πριν αλλά και μετά σε όλες τις δουλειές του, υπέγραφε πάντα και τους στίχους.

Ως ερμηνευτές, επιλέγονται το «βαρύ πυροβολικό» του λαϊκού ρεπερτορίου της τότε MINOS -αλλά κι εν γένει ολόκληρου του είδους εκείνα τα χρόνια- Στράτος Διονυσίου (που ένα χρόνο νωρίτερα είχε σαρώσει εμπορικά και καλλιτεχνικά με τον «Σαλονικιό»), η Λίτσα Διαμάντη που «ψαχνόταν» έπειτα από τη «χρυσή» τετραετία 1977-1981, η δημοφιλέστατη τότε Αθηναϊκή Κομπανία και η Χαρούλα Ντάνου, η οποία αν κι έκανε ορισμένα «ψιλοσουξέ» εκείνη την περίοδο (με κορυφαίο το… «Γλυκέ μου φαλάκρα για σένα φτάνω στα άκρα» του Νίκου Καρβέλα…), δεν είχε συνέχεια…

Είναι η πρώτη εκτεταμένη συνεργασία Μουσαφίρη και Διονυσίου, που μέχρι το 1990 θα «γεννήσει» μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες («Εγώ ο ξένος», «Εγώ να δεις», «Ένα λεπτό περιπτερά», «Και τότε μόνος» κ.α.), αλλά θα καταγράψει και την τελευταία παρουσία του Στράτου στη δισκογραφία. Η οποία μάλιστα έμεινε στη μέση, αφού το Μάιο του 1990 έφυγε από τη ζωή χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει τα δώδεκα τραγούδια που του είχε γράψει ο συνθέτης για το δίσκο «Ποιος άλλος».

Η Διαμάντη είχε συνεργαστεί ξανά με τον συνθέτη στη δεκαετία του ’70, ο οποίος όμως τότε υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Αντώνης Ζάννας» («Μπέρδε και μπέρδε μπέρδευε», «Λέμε-λέμε» κλπ), ενώ εδώ θα βρούμε και την τελευταία δισκογραφική εμφάνιση της Αθηναϊκής Κομπανίας με τη μορφή που έγινε γνωστή, επιτυχημένη κι αγαπητή στο κοινό, καθώς λίγους μήνες αργότερα θ’ αποχωρήσει η Βούλα Καραχάλιου…

Το ομότιτλο κομμάτι ακούστηκε ευθύς εξαρχής και είναι η μεγαλύτερη, γνωστότερη και διαχρονικότερη επιτυχία του δίσκου. Ωστόσο, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ (ενορχηστρωτικά, ρυθμικά και στιχουργικά) είναι τα «Φεύγοντας» και «Το παιδί με τα γυαλιά», που τραγουδά ο μεγάλος κι αξέχαστος Στράτος Διονυσίου κι επίσης ακουστήκαν πολύ τότε.

Από εκεί και πέρα, η Διαμάντη επανέρχεται στα μεγάλα «σουξέ πίστας» με το τσιφτετέλι «Βρε κανένας καλός», ενώ καλές στιγμές του δίσκου είναι και τα «Αλήτισσα» και «Όταν θέλει μια γυναίκα».

«Τραγούδια για τους φίλους μου»

Από τους καλύτερους λαϊκούς δίσκους όχι μόνο της δεκαετίας του ’80, αλλά και όλων των εποχών, καθώς πέραν πάσης αμφιβολίας συμμετέχει η «Εθνική Ελλάδος» του τραγουδιού μας. Βεβαίως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, καθώς υπήρχαν κι ερμηνευτές που είτε δεν ανήκαν στην τότε MINOS (Μαρινέλλα, Μητροπάνος, Μοσχολιού κ.α.), είτε απείχαν από τα δρώμενα του χώρου (Καζαντζίδης, Γαβαλάς κ.τ.λ.).

Ωστόσο, η προσπάθεια του Χρήστου Νικολόπουλου να συγκεντρώσει την «αφρόκρεμα» από διαφορετικούς χώρους της ελληνικής μουσικής σκηνής σε ένα δίσκο και μάλιστα με καινούργια τραγούδια, ήταν απολύτως επιτυχής, αν αναλογιστούμε ότι κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 1986 και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πούλησε περισσότερα από 50.000 αντίτυπα κι έγινε χρυσός.

Ουσιαστικά, μιλάμε για μια δουλειά συλλεκτικής αξίας, αφού ουδέποτε συνυπήρξαν σε κάτι ανάλογο τόσα πολλά πρωτοκλασάτα ονόματα: Νταλάρας, Αλεξίου, Πάριος, Γαλάνη, Μητσιάς, Βιτάλη, Διαμάντη και οι αξέχαστοι Διονυσίου, Αγγελόπουλος και Θεοδόσης νομίζω ότι δε χρειάζονται το παραμικρό σχόλιο, αφού το έργο και η αξία τους μιλάνε από μόνα τους.

Ίσως το λιγότερο γνωστό να είναι εκείνο της Μαίρης Βάσου (πολύ καλή φωνή, χωρίς όμως σημαντική καριέρα), με την οποία ο Νικολόπουλος είχε συνεργαστεί το 1982 στο δίσκο «Ερωτικοί καημοί» όπου συμμετείχε και ο μακαρίτης Σάκης Τζελέπης και είχε κυκλοφορήσει από την εταιρεία “Salonica”, όπου ανήκε στα πρώτα του δισκογραφικά βήματα και ο Πασχάλης Τερζής…

Όσον αφορά τα «Τραγούδια για τους φίλους μου», ο συνθέτης σημειώνει ότι ήταν ιδέα της Άννας Ραγκούση (συζύγου του Γιώργου Νταλάρα) και γράφτηκαν με γνώμονα τη φωνή του κάθε τραγουδιστή. Μάλιστα, είναι η πρώτη φορά που ο Νικολόπουλος «τολμά» να παίξει το ρόλο του ερμηνευτή και με θετικά αποτελέσματα, κάτι που τον οδήγησε στο να το επαναλάβει πολλές φορές στα επόμενα χρόνια μέχρι και τις μέρες μας.

Οι στίχοι ανήκουν όλοι στο Λευτέρη Χαψιάδη, ο οποίος εκείνα τα χρόνια είχε αρκετά μεγάλη και σημαντική παρουσία στο χώρο της δισκογραφίας, γράφοντας ορισμένα από τα πιο γνωστά κομμάτια της δεκαετίας του ’80.

Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου ακούστηκαν πολύ, ξεχώρισαν όμως περισσότερο τα «Μοιάζουμε» με το Μητσιά, «Κάποια, κάπου, κάποτε» με το Νταλάρα, «Έτσι σ’ αγάπησα» με τον αείμνηστο Θεοδόση, «Αν τελείωνε η ζωή» με τον Διονυσίου, «Καλύτερα ελεύθερος» με τον Πάριο και «Όταν χορεύεις μάτια μου» με τον Αγγελόπουλο.

«Ώρα Ελλάδος»

Από τους πιο καλούς και «δουλεμένους» λαϊκούς δίσκους της δεκαετίας του ‘80, με μιαν Ελένη Βιτάλη στις καλύτερες στιγμές της να ξεδιπλώνει τη μοναδική φωνή της και να δίνει πνοή σε πολύ καλά τραγούδια που έγραψαν για κείνη ο Γιάννης Καραλής και ο Θόδωρος Καμπουρίδης, δύο συνθέτες με εντελώς διαφορετικές επιρροές και με το δικό τους ξεχωριστό στυλ.

Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι του 1986 (η δουλειά κυκλοφόρησε τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς), τέσσερα-πέντε από αυτά ακούγονταν διαρκώς σε ραδιόφωνα, ταβέρνες, εστιατόρια, ακόμη και μπαρ. «Κύριε αστυφύλακα», «Ο γυναικάς» (δύο εκπληκτικά ζεϊμπέκικα), «Της ζωής σου τα γραμμάτια», «Ώρα Ελλάδος» και «Τα καλύτερά μας χρόνια» συγκαταλέγονται ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια που έχει πει η σπουδαία ερμηνεύτρια και τα ακούω πάντα με μεγάλη ευχαρίστηση.

Ουσιαστικά, πρόκειται για τον τελευταίο «καθαρόαιμο» λαϊκό δίσκο της Βιτάλη , καθώς τα επόμενα χρόνια στράφηκε σε άλλα είδη και μόνο σποραδικά ηχογράφησε τέτοιου ύφους τραγούδια. Κρίμα πάντως, γιατί είναι γνήσια λαϊκή τραγουδίστρια, ασχέτως αν ερμήνευσε καταπληκτικά και μπαλάντες, όπως ο «Ξαφνικός έρωτας».

«Αγάπη μου αγέννητη»

Έπειτα από ένα «έντεχνο διάλειμμα» δύο ετών και τις συνεργασίες του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Σταύρο Κουγιουμτζή, ο Δημήτρης Μητροπάνος επιστρέφει στα γνωστά «λημέρια» του και για πρώτη φορά εμπιστεύεται έναν ολόκληρο δίσκο στον Τάκη Μουσαφίρη.

Ο συνθέτης και στιχουργός – μαζί με τον αείμνηστο Σπύρο Παπαβασιλείου –, είχε παίξει σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση του ερμηνευτικού προφίλ του τραγουδιστή, καθώς από το 1974 κι εντεύθεν του είχε δώσει ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του και είχε συμβάλλει τα μέγιστα στην καθιέρωσή του στην κορυφή του λαϊκού τραγουδιού.

Έτσι, την άνοιξη του 1986 κυκλοφορεί το άλμπουμ «Αγάπη μου αγέννητη», αλλά οι πωλήσεις δεν είναι εκείνες που περίμεναν όλοι, βάσει του παρελθόντος του «διδύμου». Είναι μια εποχή που ο αξέχαστος Μητροπάνος έχει «πέσει» εμπορικά, ενώ και η φωνή του δε βρισκόταν στην καλύτερη δυνατή κατάστασή της.

Επιπλέον, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια, είχε αποφασίσει να φύγει από την εταιρεία με την οποία είχε αποκλειστικά συνδεθεί από το ξεκίνημά του (PHILIPS) και σε μια κατοπινή συνέντευξή του, είχε πει ότι ο εν λόγω δίσκος έγινε «αναγκαστικά», μόνο και μόνο για να τελειώσει το συμβόλαιό του και να «ξεμπερδεύει».

Το περίεργο είναι ότι κάποια από τα τραγούδια που περιλαμβάνει τούτο το άλμπουμ, ακούστηκαν αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Για παράδειγμα, ο Μητροπάνος τα τελευταία χρόνια της ζωής και της καριέρας του, σχεδόν πάντα περιλάμβανε το υψηλών ερμηνευτικών απαιτήσεων «Άκου» στις επί πίστας εμφανίσεις του, ενώ συχνότατα θυμόταν και το υπέροχο ζεϊμπέκικο «Οι ξενύχτες», που και τότε «πέρασε» στα ραδιόφωνα.

Εξάλλου, την εποχή που βγήκε ο δίσκος «περπάτησαν» αρκετά το ομότιτλο (πολύ ωραίο τραγούδι) και το «αυτοβιογραφικό» «Λαϊκά τραγούδια θα λέω μια ζωή».

«Στους ανήσυχους δρόμους»

Δε θυμάμαι ν’ ακούστηκε περισσότερο κάποιος από τους δίσκους που έκανε η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά, όσο αυτός. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1986 σε μουσική του Σπύρου Παπαβασιλείου, στη μοναδική ολοκληρωμένη δουλειά του με τη σπουδαία ερμηνεύτρια και τα ραδιόφωνα της εποχής, παίζανε σχεδόν καθημερινά τα περισσότερα τραγούδια του.

Και όχι αδίκως, καθώς πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ με όμορφες μελωδίες, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της Μοσχολιού, η φωνή της οποίας βεβαίως είχε πλέον φθαρεί αρκετά, αλλά παρέμενε γοητευτική. Υπάρχουν και λαϊκά κομμάτια, αλλά και ορισμένες υπέροχες μπαλάντες, που πάντως σε γενικές γραμμές εξυπηρετούσαν τις απαιτήσεις των νυχτερινών κέντρων, χωρίς φυσικά αυτό ν’ αποτελεί μομφή…

Οι «τριάντα και κάτι», σίγουρα θυμάστε το ομότιτλο («αφιερωμένο εξαιρετικά στον Π.Σ.» γράφει στο οπισθόφυλλο, εννοώντας προφανώς τον τότε σύντροφο της Μοσχολιού και παλιό διεθνή μπασκετμπολίστα Παύλο Σταμέλο), το «Πρώτα απ’ όλα εμείς και η αγάπη» (αμφότερα παίζονταν επί μονίμου βάσεως στις διαφημιστικές εκπομπές της LYRA κάθε Κυριακή μεσημέρι), «Το υπόγειο», το «Τόσο πολύ που σ’ αγαπώ» και το «Ήμασταν παιδιά κι ονειρευόμασταν», το οποίο θεωρώ ότι είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Επίσης, καλή στιγμή είναι και το «Θυμάμαι εσένα» με τη συμμετοχή του Δημήτρη Ψαριανού.

Λαϊκού κι ελαφρολαϊκού…συνέχεια 

Το 1986, η Γλυκερία ηχογραφεί το άλμπουμ «Μάτια μου», ενώ ακόμα ο απόηχος από τα «Πεντοχίλιαρα» και το «Πήγα σε μάγισσες» καλά κρατεί. Οι πωλήσεις του νέου δίσκου της, δε θα φτάσουνε στο επίπεδο του «Τραγούδι αισθηματικό», αλλά θα πλησιάσουνε τις 80.000 αντιτύπων.

Πέραν των λαϊκών σουξέ του άλμπουμ («Με μπουνάτσες και μποφόρια», «Εγώ είμαι απ’ την Καλαμαριά»), η εκλεκτή ερμηνεύτρια κάνει κι ένα άνοιγμα σε πιο «έντεχνους» δρόμους, με το «Ό, τι και να γίνει θυμήσου», το οποίο έγινε μεγάλη επιτυχία και παραμένει μέχρι σήμερα μιαν από τις πιο διαχρονικές στιγμές της καριέρας της. Επίσης, σπουδαίο τραγούδι είναι και «Τα κουρέλια» του Θανάση Πολυκανδριώτη, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου.

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης επιστρέφει στη δισκογραφία μετά από πέντε χρόνια, με το άλμπουμ «Σήμερα». Ο ίδιος υπογράφει τη μουσική σε όλα τα τραγούδια, ενώ εκτός απ’ αυτόν, συμμετέχουν η Πίτσα Παπαδοπούλου και ο Λεωνίδας Βελής.

Από εκεί και πέρα, η μεγαλύτερη λαϊκή επιτυχία της χρονιάς, είναι το «Γκρέμιστα» με τη φωνή της Πίτσας Παπαδοπούλου, μέσα από το δίσκο της «Αργά τη νύχτα», ο οποίος περιλαμβάνει κυρίως δεύτερες εκτελέσεις παλαιότερων και πιο σύγχρονων λαϊκών κομματιών.

Επιπλέον, ηχογραφεί και το «Με τελείωσες» του Γιάννη Καραλή, το οποίο είχε ακουστεί πολύ από τη live εκτέλεση του Γιώργου Νταλάρα, μέσα από το maxi-single «Ζωντανή ηχογράφηση από το ΠΕΡΟΚΕ» που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1986.

Μεγάλο «σουξέ» έχει και ο Αντύπας, με το νέο άλμπουμ του «Απαγορεύεται να σ’ αγαπάω», το οποίο εκτός από το ομότιτλο, περιλαμβάνει και τα πολύ γνωστά «Φταίω» και «Για όνομα Θεού». Το ίδιο συμβαίνει και με τη Ρίτα Σακελλαρίου, η οποία ηχογραφεί το δίσκο «Αρέσω» κι εκτός απ’ το ομότιτλο, κάνουνε θραύση τα «Είναι γάτα (Ο κοντός με τη γραβάτα)» και «Σώσε με», όλα του Νίκου Καρβέλα.

Ο Τόλης Βοσκόπουλος κερδίζει άλλον ένα «χρυσό» δίσκο με το «Αμέτρητα γιατί» και την πολύ μεγάλη επιτυχία «Ανεπανάληπτος» που περιλαμβάνεται σ’ αυτόν, ενώ και η Λίτσα Διαμάντη επιστρέφει δυναμικά στο δισκογραφικό προσκήνιο, με το άλμπουμ «Έχεις τρελάνει κόσμο» και τα γνωστά σουξέ «Δεν παντρεύομαι» και «Είμαι ερωτευμένη».

Στα «ρηχά» κινείται η Μαρινέλλα, καθώς ο δίσκος της με τίτλο «Μια νύχτα» δεν έχει ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, αν και περιλαμβάνει δυο-τρία καλά τραγούδια («Δεν πεθαίνεις», «Τίποτα δεν έχει μείνει», «Απ’ την οδό Αθηνάς»). Περισσότερο, ακούγεται το «Είμαι η Μαίρη (η Μαιρούλα, το Μαιράκι σου)» και το ρυθμικό «Αν δεν τα ζούσαμε»…

Ο Ηλίας Κλωναρίδης αυτή τη χρονιά ηχογραφεί μιαν από τις πιο γνωστές και διαχρονικές επιτυχίες του, μέσα από το άλμπουμ του «Με δυο αγάπες παίζεις». Ο λόγος για το «Στου φεγγαριού την αγκαλιά», σε μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη και στίχους της αείμνηστης Ιφιγένειας Γιαννοπούλου.

Ειδική αναφορά θα πρέπει να κάνουμε στον Πάνο Γαβαλά. Ο μεγάλος λαϊκός ερμηνευτής, το 1986 θα ηχογραφήσει το τελευταίο άλμπουμ της ζωής του, με τίτλο «Μια ανάσα». Θα περάσει απαρατήρητο, καθώς αφενός μεν ο τραγουδιστής βρίσκεται πλέον στα «μετόπισθεν», αφετέρου η φωνή του βγαίνει με δυσκολία και με πολύ κόπο, καθώς πια ο καρκίνος έχει «χτυπήσει» τις φωνητικές χορδές του…

Σινεμά και τραγούδι 

Η χρονιά ήταν εξαιρετικά αποδοτική, όσον αφορά τα τραγούδια που «ντύσανε» μουσικά κάποιες πολύ γνωστές και πετυχημένες ταινίες. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γυρίζει το «Μελισσοκόμο», με το διάσημο Ιταλό πρωταγωνιστή Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και τη Νάντια Μουρούζη.

Τη μουσική υπογράφει και πάλι η Ελένη Καραΐνδρου, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά «Τα βουρκωμένα μάτια μου», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Η μουσική και τα τραγούδια της ταινίας, κυκλοφορούν σε διπλό άλμπουμ στο τέλος του 1986 και οι πωλήσεις ξεπερνούν τις 50.000.

Η έκπληξη πάντως, έρχεται από το Γιώργο Χατζηνάσιο. Ο δημοφιλής συνθέτης, παρουσιάζει τη «ροκ πλευρά» του, «ντύνοντας» μουσικά το φιλμ του Παύλου Τάσιου «Νοκ άουτ», στο οποίο πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Κιμούλης και ο Κώστας Αρζόγλου. Τραγουδούν οι Βλάσης Μπονάτσος, Παύλος Σιδηρόπουλος, Γιάννης Μηλιώκας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ερμηνεύει και το πιο γνωστό κομμάτι, το «Αν είσαι μάγκας».

Μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα 

To γεγονός της χρονιάς όσον αφορά τη νυχτερινή διασκέδαση, είναι το πρόγραμμα που ετοιμάζουνε στη “Λεωφόρο” ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Ανδρέας Βουτσινάς, το οποίο ξεκινά το Δεκέμβριο του 1986. Τραγουδούν-παίζουν η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Κώστας Γανωτής. Πρόκειται για ένα σχήμα, που με αλλαγές από σεζόν σε σεζόν και με κορμό την τετράδα Σταμάτη-Λίνα-Ανδρέας-Άλκηστη, θα γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία στις “ζωντανές” εμφανίσεις και θ’ ανοίξει πολλούς δρόμους.

Ο Γιώργος Νταλάρας, γύρω στο Πάσχα ολοκληρώνει τις εμφανίσεις του στο «Περοκέ» με τους αδελφούς Κατσιμίχα κι εν συνεχεία, το σχήμα συνεχίζει με πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, με τη συμμετοχή και της Ελένης Δήμου.

Στο «ΤΑΒΟΟ», εμφανίζονται η Δήμητρα Γαλάνη και η Τάνια Τσανακλίδου, έχοντας πλάι τους τον Γιώργο Χατζηνάσιο.

Στη «Νεράιδα», έχουμε τη «συνάντηση της χρονιάς», καθώς η Μαρινέλλα και ο Γιάννης Πάριος ενώνουν τις φωνές τους, στην πρώτη κοινή εμφάνισή τους.

Στα «Παλιά Δειλινά», κυριαρχούν ο Στράτος Διονυσίου, η Βίκυ Μοσχολιού, η Πίτσα Παπαδοπούλου και ο Μανώλης Λιδάκης.

————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…