Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.
Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…
———————————————————–
1989 (Α’ μέρος): Ένα «απέραντο φρενοκομείο» σε «τρελό φορτηγό»
Άραγε, ποιο χαρακτηρισμό θα μπορούσε να δώσει κάποιος στο 1989; «Απέραντο φρενοκομείο», όπως ανέφερε σε δήλωσή του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον Ιανουάριο; «Σαν τρελό φορτηγό», όπως τραγούδησε ο Γιάννης Πάριος, σε μια από τις εμπορικότερες δουλειές της καριέρας του; Είναι τόσα πολλά και συνταρακτικά τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκειά του, που δικαίως θεωρείται ως η πιο σημαντική χρονιά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…
Ήταν το έτος κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», καθώς και της αντίστοιχης πανίσχυρων προσωπικοτήτων, οι οποίες βρίσκονταν επί χρόνια στην ηγεσία των χωρών τους. Ο Τοντόρ Ζίφκοφ αποτελεί παρελθόν για τη Βουλγαρία έπειτα από 35 ολόκληρα χρόνια στην εξουσία, ενώ σκληρότερη είναι η μοίρα του επί 24 έτη δικτάτορα της Ρουμανίας Νικολάι Τσαουσέσκου. Ο ίδιος και η σύζυγός του καταδικάζονται σε θάνατο από τους ανατροπείς του καθεστώτος κι εκτελούνται ανήμερα των Χριστουγέννων.
Ωστόσο, ίσως η πιο σημαντική και ιστορική στιγμή της χρονιάς, είναι το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου, το οποίο χώριζε τις δύο Γερμανίες από το 1961. Η ένωση των μέχρι τότε χωρισμένων χωρών είναι γεγονός και γιορτάζεται δεόντως όχι μόνο εκεί, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην Πολωνία, καταρρέει το καθεστώς του στρατηγού Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι και η επικράτηση της «Αλληλεγγύης» του Λεχ Βαλέσα είναι θριαμβευτική, με το διορισμό του νέου προέδρου Ταντέους Μαζιοβιέφσκι. Παράλληλα, η Ουγγαρία κόβει τα συρματοπλέγματα που τη χώριζαν από τα σύνορα με την Αυστρία, ενώ η αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας μπαίνει στην τελική ευθεία της.
Το άλλο μεγάλο -και συνάμα θλιβερό- γεγονός του 1989, είναι η σφαγή χιλιάδων φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν (που σημαίνει «Λεωφόρος της Ουράνιας Γαλήνης») του Πεκίνου από τα τεθωρακισμένα της κινεζικής κυβέρνησης τον Ιούνιο. Είναι η τραγική κατάληξη των αντικαθεστωτικών εκδηλώσεων, οι οποίες ξεκίνησαν τον Απρίλιο από φοιτητές 40 εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, οι οποίοι διεκδικούσαν ανεξάρτητο συνδικαλισμό κι ελευθερία έκφρασης.
Στην Ελλάδα, η πολιτική κατάσταση είναι εξαιρετικά τεταμένη. Το 1989, αφήνει πίσω του δύο εκλογικές αναμετρήσεις (Ιούνιο και Νοέμβριο) χωρίς ανάδειξη αυτοδύναμης κυβέρνησης, εξαιτίας του περιβόητου «Κουτσονόμου» (εκ του «εμπνευστή» του, Μένιου Κουτσόγιωργα). Έτσι, οδηγούμαστε σε προσωρινές και συνάμα πρωτόγνωρες λύσεις.
Μετά την πρώτη εκλογική μάχη του Ιουνίου, η πλειοψηφούσα Νέα Δημοκρατία σχηματίζει κυβέρνηση με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Κύριος σκοπός της, είναι η περιβόητη «κάθαρση» από τα σκάνδαλα της περιόδου, με την παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο πολιτικών παραγόντων πρώτης γραμμής, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Δημήτρης Τσοβόλας, ο Γιώργος Πέτσος, ο Νίκος Αθανασόπουλος και ο Μένιος Κουτσόγιωργας.
Το απίστευτο της όλης ιστορίας, είναι ότι μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, σχηματίζεται η ιστορική «οικουμενική» κυβέρνηση, υπό τον διαπρεπή οικονομολόγο Ξενοφώντα Ζολώτα. Την αποτελούν στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού, σε μια συνύπαρξη «μολότοφ», αφού δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τις βαριές κατηγορίες που εξαπέλυαν οι «γαλάζιοι» στους «πράσινους» για τη σκανδαλολογία…
Όμως, το «ελληνικό» 1989 σημαδεύεται από τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη από τη «17 Νοέμβρη». Είναι η πρώτη φορά που η τρομοκρατική οργάνωση βάζει στόχο της ένα πολιτικό πρόσωπο και το πρωινό της 26ης Σεπτεμβρίου, όλη η χώρα παγώνει στο άκουσμα της τραγικής είδησης. Η πολιτική πόλωση οξύνεται, καθώς τα προσκείμενα στη Νέα Δημοκρατία ΜΜΕ, δε διστάζουν να κατηγορήσουν ευθέως το ΠΑΣΟΚ ως ηθικό αυτουργό του στυγερού εγκλήματος.
Νωρίτερα, η μέχρι πριν 12 χρόνια «οργάνωση-φάντασμα» δολοφονεί τον εισαγγελέα Κώστα Ανδρουλιδάκη, ενώ ευτυχώς αποτυγχάνει να κάνει το ίδιο με τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Παναγιώτη Ταρασουλέα και τον πρώην υπουργό Γιώργο Πέτσο, οι οποίοι γλιτώνουν με τραυματισμούς.
Στα σημαντικά γεγονότα της χρονιάς, η δημιουργία κι εκπομπή των πρώτων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Το Νοέμβριο, βγαίνει «στον αέρα» της Αττικής το MEGA CHANNEL και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο ΑΝΤΕΝΝΑ TV.
Όσον αφορά τις τέχνες και τα γράμματα, οι απώλειες δεν είναι λίγες. Μέσα στο 1989, «φεύγουν» ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, ο Τζων Κασσαβέτης, ο σερ Λόρενς Ολίβιε, η Λουσίλ Μπολ, η Μπέτι Ντέιβις, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι και ο μέγας ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί. Επίσης, η Μαρίκα Νέζερ, ο Ανδρέας Φιλιππίδης, ο Τάσος Λιγνάδης και ο Νίκος Σβορώνος…
Στο ελληνικό τραγούδι, το 1989 παίρνει μαζί του τον σπουδαίο λαϊκό ερμηνευτή Μανώλη Αγγελόπουλο, ο οποίος πεθαίνει ανήμερα των πεντηκοστών γενεθλίων του στο Λονδίνο, έπειτα από μια μετεγχειρητική καρδιακή επιπλοκή.
Κατά τα άλλα, σουξέ της δεκάρας και της παρακμής τύπου «Ταραχή», κατακλύζουν την ελληνική δισκογραφία και με τη δημιουργία των ιδιωτικών σταθμών, αρχίζουν να παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι η αρχή της κατρακύλας, η οποία συνεχίζεται με ραγδαία εξέλιξη μέχρι και τις μέρες μας…
Ωστόσο, προς το τέλος της χρονιάς, η Ελλάδα ανακαλύπτει τη «Λαμπάντα» από το συγκρότημα Caoma και γίνεται πραγματικός πανζουρλισμός με τον εν λόγω ρυθμό. Ακόμα και σχετικές σχολές χορού ανοίγουν, ώστε να διδαχθεί «επιστημονικά» ο τρόπος με τον οποίο χορεύεται, ενώ κυκλοφορούν στην αγορά πολλοί δίσκοι με την ένδειξη «περιλαμβάνει το αυθεντικό Labada»!
Από εκεί και πέρα, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Γιάννης Πάριος πρωταγωνιστούν ως προς την εμπορικότητα των άλμπουμ, ενώ ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Στράτος Διονυσίου προσπαθούν -ο καθένας με τον τρόπο του- να κρατήσουν «ζωντανό» το λαϊκό τραγούδι…
Αυτό το είδος, καθώς και το ελαφρολαϊκό, περιλαμβάνει το πρώτο μέρος της μουσικής αναφοράς μας στο 1989…
«Σαν τρελό φορτηγό»
Καλοκαίρι 1989. Δεν υπάρχει ταβέρνα, κλαμπ, μπαρ, ρεστοράν, καφετέρια και γενικότερα δημόσιος χώρος που να μην ακούγονται διαρκώς τα τραγούδια αυτού του δίσκου, ο οποίος είχε κυκλοφορήσει τον Απρίλιο.
Όπου κι αν γυρνούσες, όπου κι αν πήγαινες, στ’ αυτιά σου έφτανε διαρκώς η μοναδική φωνή του Γιάννη Πάριου, να τραγουδά «Σαν τρελό φορτηγό», «Έλα κρυφά έλα λαθραία», «Σε εκδικούμαι», «Έλα της τρελής αν θες να γίνει» και φυσικά «Το σημάδι», σε δεύτερη εκτέλεση μετά από εκείνη της Κωνσταντίνας το 1987.
Και δεν είναι μόνον αυτές οι εικόνες που θυμάμαι από τη συγκεκριμένη περίοδο, οι οποίες πιστοποιούν την επιτυχία του δίσκου. Και μόνο το γεγονός ότι ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 200.000 αντίτυπα μιλά από μόνο του.
Ακόμη κι ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, συνέχιζε να βρίσκεται σε υψηλή θέση μέσα στα 20 πρώτα άλμπουμ σε ζήτηση μέσα από τα TOP-20 που άρχισαν να προβάλλουν τα «νεογέννητα» ιδιωτικά κανάλια.
Ο ίδιος ο Μάριος Τόκας, έλεγε ότι με το που κυκλοφόρησε η δουλειά οι πωλήσεις ήταν τέτοιες, που η εταιρεία δεν πρόλαβε καν να δώσει χρυσό δίσκο στους συντελεστές και το έκανε ένα χρόνο μετά, απονέμοντάς τους διπλό πλατινένιο.
Τα τραγούδια που αναφέραμε παραπάνω, ήταν αυτά που ακούστηκαν κατά κόρον εκείνη την περίοδο και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να βρίσκονται στην επικαιρότητα, με πρώτο από πλευράς διαχρονικότητας «Το σημάδι».
Πάνω απ’ όλα όμως υπάρχει το «Απόψε», που αρχικά «καπελώθηκε» από τις υπόλοιπες επιτυχίες του άλμπουμ. Ωστόσο, σταδιακά άρχισε κι αυτό να παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο και πλέον έχει μείνει «κλασικό» στη δισκογραφία του Γιάννη Πάριου. Γνώμη μου είναι ότι μαζί με το «Καρδιά μου μόνη» και το «Απορώ», είναι τα τρία καλύτερα ολοκληρωμένα (μουσική-στίχος) τραγούδια που έγραψε ποτέ ο σπουδαίος ερμηνευτής.
«Μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς»
Ένας από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά δίσκους στην καριέρα του Γιώργου Νταλάρα, αλλά και των δύο δημιουργών Χρήστου Νικολόπουλου και Λευτέρη Παπαδόπουλου. Κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1989 και ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 300.000 αντίτυπα.
Η αλήθεια είναι ότι ο Νταλάρας δε μας είχε συνηθίσει σε τόσο …ελαφρές προσεγγίσεις των θεμάτων που απασχολούσαν τη χώρα μας. Ωστόσο, με τα “Latin” που είχαν κυκλοφορήσει δυο χρόνια νωρίτερα, είχε δείξει ξεκάθαρα ότι προσπαθούσε να προσαρμοστεί στις συνθήκες της εποχής, αφήνοντας στην άκρη τα τραγούδια «κοινωνικού προβληματισμού» που είχε ερμηνεύσει κατά κόρον στη δεκαετία του ’70.
Θυμάμαι ότι την εποχή που βγήκε αυτός ο δίσκος, ήταν και το ξεκίνημα των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών. Μάλιστα, στις δοκιμαστικές εκπομπές που έκανε τότε το MEGA στη Θεσσαλονίκη, πρόβαλλε πολύ συχνά το βίντεο κλιπ (η νέα μορφή «πλασαρίσματος» ενός τραγουδιού, που τότε έκανε την εμφάνισή της στην Ελλάδα) του ομότιτλου κομματιού και το είχα μάθει απέξω σχεδόν αμέσως. Φυσικά, ήταν μονόδρομος η βόλτα στο πιο κοντινό δισκοπωλείο και η αγορά του άλμπουμ!
Πρόκειται για τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά Νταλάρα και Νικολόπουλου μετά τον «Τραγουδιστή» το 1983, η οποία τούτη τη φορά δεν είναι καθαρά λαϊκή. Εκτός από δυο-τρία τραγούδια, όλα τα υπόλοιπα είναι μπαλάντες και …λάτιν. Τα περισσότερα, εν ριπή οφθαλμού έγιναν πασίγνωστα. Στην πρώτη γραμμή ήταν το ομότιτλο, το «Το ‘πες» και το «Ξένος για σένανε κι εχθρός», που ακούγονταν κατά κόρον.
Ωστόσο, σιγά-σιγά «ξεπήδησαν» και τα «Μη γυρίζεις πια» και «Ήθελα να σ’ αντάμωνα», ενώ ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δεν παύει να λέει ακόμη και σήμερα ότι η αγαπημένη του στιγμή απ’ αυτό το άλμπουμ, είναι το «Εσύ το τσιφτετέλι σου». Ο ίδιος σε κάποια βιβλία του, περιγράφει και τις «περιπέτειες» που πέρασε μέχρι να ολοκληρώσει τη γραφή των στίχων.
Παράλληλα, υπάρχει κι ένα τραγούδι-αφιέρωμα, με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων του Νταλάρα στη δισκογραφία. Ο λόγος για το «Καληνύχτα», που περιλαμβάνει αποσπάσματα από διάφορες μεγάλες επιτυχίες του ερμηνευτή, «δεμένες» μοναδικά από το στιχουργό. Επίσης, ένα κομμάτι τραγουδά η Γιώτα Μάνεση, η οποία όμως δεν είχε συνέχεια στο χώρο…
«Νομίζεις»
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μέχρι το τέλος της ζωής του (1990), ο αξέχαστος Στράτος Διονυσίου επέλεγε να συνεργάζεται μόνο με ένα συνθέτη στους προσωπικούς του δίσκους. Έτσι, τον Απρίλιο του 1989 κυκλοφορεί το «Νομίζεις», σε μουσική του Αλέκου Χρυσοβέργη και στίχους του Σπύρου Γιατρά, ένα «δίδυμο» που και παλαιότερα είχε γράψει μεγάλες επιτυχίες για τον λαϊκό ερμηνευτή («Όλα είναι δανεικά», «Της γυναίκας η καρδιά» κ.α.), αλλά ουδέποτε είχε κάνει ολοκληρωμένη δουλειά μαζί του.
Το άλμπουμ κινείται στο γνωστό κλίμα που είχε καθιερώσει ο Διονυσίου. Γνήσια λαϊκά τραγούδια που μιλάνε για τον έρωτα και προορισμένα «αυστηρά» για πίστα νυχτερινού κέντρου, τα οποία «αγκαλιάστηκαν» από το κοινό, καθώς οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα 100.000 αντίτυπα.
Κάποια από αυτά, ακούγονται και τραγουδιούνται ακόμη και σήμερα, όπως το ομότιτλο, το «Καλύτερα μαζί σου και τρελός» και το «Μας υποχρέωσες», που αποτελούνε και τις μεγαλύτερες επιτυχίες του εν λόγω δίσκου.
Από εκεί και πέρα, ακούστηκαν αρκετά εκείνη την εποχή και τα «Θέλω να πηγαίνω να πηγαίνω» και «Όλα για όλα δικά σου», ωστόσο προσωπικά πιστεύω ότι το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ είναι το «διονυσιακό» ζεϊμπέκικο «Τι αχαριστία Θεέ μου». Η σχεδόν a capella είσοδος του Στράτου στο κομμάτι, είναι μάθημα ερμηνείας για τους νέους λαϊκούς τραγουδιστές.
Επίσης, υπάρχει και το «Πού πας χωρίς εμένα» που θυμίζει λίγο το «Άνθρωπος είσαι και λυγάς» του Τάκη Μουσαφίρη, που ένα χρόνο πριν (1988) αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του δίσκου «Εγώ ο ξένος»
Στο «Νομίζεις», ο Διονυσίου εγκαινιάζει τη δισκογραφική συνεργασία του με την Κική Λουκά ως παρτενέρ του, μετά από την πολύχρονη παρουσία της Μαρίνας Βλαχάκη στο πλευρό του στις δεύτερες φωνές. Δυστυχώς, ο πρόωρος και ξαφνικός θάνατός του ένα χρόνο μετά, δεν επέτρεψε σ’ αυτή τη συνεργασία να μακροημερεύσει…
«Ό,τι δεν είπα»
Ο Στέλιος Καζαντζίδης αλλάζει δισκογραφική εταιρεία για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια, υπογράφοντας συμβόλαιο με τη Music Box, στην οποία θα παραμείνει ως το τέλος της ζωής του…
Με την ετικέτα της, ηχογραφεί ένα διπλό άλμπουμ που κυκλοφορεί τα Χριστούγεννα του 1989, με τίτλο «Ό,τι δεν είπα». Πρόκειται για παλιά λαϊκά τραγούδια που ο ίδιος αγαπούσε και θα ήθελε να είχε πει. Κάποια από αυτά είναι πασίγνωστα («Ο Αντώνης ο βαρκάρης», «Αραπίνες»), αλλά και υπάρχουν και ορισμένα «ξεχασμένα».
Παράλληλα, ηχογραφεί ξανά τρεις παλιές δικές του επιτυχίες («Συγχώρεσέ με», «Τα ροζιασμένα χέρια» και «Η καρδιά της μάνας»), καθώς και τον «Τραγουδιστή» του Χρήστου Νικολόπουλου, ο οποίος είχε γραφτεί για τον ίδιο, αλλά ηχογραφήθηκε από το Γιώργο Νταλάρα στον ομότιτλο δίσκο το 1983.
Η εμπορική επιτυχία είναι τεράστια, αφού οι πωλήσεις ξεπερνούν τα 150.000 αντίτυπα. Να σημειώσουμε ότι αυτός ο διπλός δίσκος έγινε από …σπόντα, καθώς ο Καζαντζίδης μετά την υπογραφή του στη νέα εταιρεία, ήθελε αμέσως να μπει στο στούντιο, αλλά δεν υπήρχαν έτοιμα τραγούδια κι αποφασίστηκε να ηχογραφήσει παλαιότερα.
Να πούμε ακόμα ότι επιθυμία του στο “Ό,τι δεν είπα”, ήταν να ερμηνεύσει τον “Τρελό” του Άκη Πάνου, όμως εκείνος δεν του έδωσε την άδεια…
Στο άλμπουμ, συμμετέχουν ο Ηλίας Κλωναρίδης και η Κατερίνα Στανίση.
«Εμείς οι δυο»
Το 1988, ο Δημήτρης Μητροπάνος συμμετείχε στο άλμπουμ του Τάκη Μουσαφίρη «Καινούργια χρώματα», ηχογραφώντας σε ποτ πουρί μαζί με άλλους σπουδαίους τραγουδιστές, ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συνθέτη.
Είναι ουσιαστικά ο «προάγγελος» της νέας δισκογραφικής τους συνεργασίας, αφού το Μάρτιο του 1989 κυκλοφορεί ο δίσκος «Εμείς οι δυο» και οι πωλήσεις ξεπερνάνε τα 50.000 αντίτυπα.
Αργότερα, ο ερμηνευτής αποκάλυψε ότι ηχογράφησε τα τραγούδια με πολύ κόπο, καθώς ο πολύποδας στο λαιμό του είχε σχεδόν εξαφανίσει τη φωνή του και με το τέλος των ηχογραφήσεων, μπήκε στο νοσοκομείο για να τον αφαιρέσει.
Παρόλα αυτά, το άλμπουμ εκείνη την περίοδο ακούστηκε πολύ, με το «Χιονάνθρωπο» στην πρώτη γραμμή, ένα κομμάτι που αρχικά αντιμετωπίστηκε τουλάχιστον με θυμηδία, αλλά σε βάθος χρόνου παρέμεινε στην επικαιρότητα. Επίσης, επιτυχίες της εποχής έγιναν το ομότιτλο, το «Τόσο πολύ σ’ αγαπάω» και το «Μήπως δεν έπρεπε να φύγω», στο οποίο φαίνεται σε όλο το μεγαλείο του το φωνητικό πρόβλημα του Μητροπάνου…
«Συλλαβιστά, ψιθυριστά»
Η συνεργασία του Λεωνίδα Βελή με το Χρήστο Νικολόπουλο και το Λευτέρη Παπαδόπουλο, θα συνεχιστεί και το 1989, χωρίς όμως την επιτυχία της προηγούμενης. Άπαντες, ήλπιζαν σε μιαν επανάληψη του «χρυσού» άλμπουμ «Αγάπη όλο ζήλεια», όμως οι προσδοκίες τους διαψεύστηκαν…
Έτσι λοιπόν, ο δίσκος που συνυπέγραψαν με τίτλο «Συλλαβιστά, ψιθυριστά» δεν άφησε σχεδόν τίποτε πίσω του, πέραν του ομότιτλου (κι αρκετά ευχάριστου και όμορφου) τραγουδιού, που ακούστηκε αρκετά εκείνη την περίοδο, αλλά σύντομα ξεχάστηκε. Αφήστε που ήταν φανερή η προσπάθεια μιας επανάληψης του «Με το στόμα γεμάτο φιλιά»
Από τις καλές στιγμές του άλμπουμ, είναι το ντουέτο του Βελή με τη Γλυκερία («Βρε χελιδονάκι, βρε καμωματού») και από τις ατυχέστερες, ο στίχος του Παπαδόπουλου που λέει «Με σουτάρισε σου λέω και με πέταξε στα δίχτυα»!
————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…