Στου χρόνου τον καθρέφτη: 1990

Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…

———————————————————–

1990: Μητσοτάκης, Καραμανλής, Σαντάμ και καταλήψεις…

Η τελευταία δεκαετία πριν τη συμπλήρωση του 20ού αιώνα, ξεκινά με ακόμα πολύ έντονη την αύρα των γεγονότων που έκλεισαν την προηγούμενη. Ρουμανία και Βουλγαρία έχουν απαλλαγεί πλέον από τη δικτατορική μέγγενη του Τσαουσέσκου και του Ζίφκοφ αντιστοίχως, ενώ η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία δείχνουν τα πρώτα σημάδια της επικείμενης διάλυσής τους…

Στην Ελλάδα, η πολιτική κρίση φαίνεται να λαμβάνει τέλος, καθώς τον Απρίλιο η Νέα Δημοκρατία υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κατορθώνει επιτέλους να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, έπειτα από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε δέκα μήνες. Με ποσοστό 47% κερδίζει μόλις 150 έδρες, αλλά με την επιπλέον στήριξη του βουλευτή της ΔΗ.ΑΝΑ. Θόδωρου Κατσίκη, ο Κρητικός πολιτικός γίνεται πρωθυπουργός.

Ωστόσο, τα «όργανα» αρχίζουν σχεδόν αμέσως, καθώς η οικονομία βρίσκεται στο ναδίρ και η νέα κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να πάρει σκληρά μέτρα, ώστε να επιτύχει την ανόρθωσή της. Αυτό δεν αρέσει στα «πράσινα» συνδικάτα, τα οποία αρχίζουν σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων, με αποκορύφωμα την κρίση στην παιδεία και τις καταλήψεις στα σχολεία, που ξεκινούν στα τέλη Νοεμβρίου.

Παράλληλα με όλα αυτά και στο πλαίσιο της περιβόητης «κάθαρσης», το δρόμο για τη φυλακή παίρνουν τρεις πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, οι Νίκος Αθανασόπουλος, Γιώργος Πέτσος και Μένιος Κουτσόγιωργας, κατηγορούμενοι για διαφόρων ειδών σκάνδαλα.

Επιπλέον, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφει στην προεδρία της Δημοκρατίας, πέντε χρόνια μετά την -τουλάχιστον άκομψη- «έξωσή» του, διαδεχόμενος το Χρήστο Σαρτζετάκη έπειτα από τρεις ψηφοφορίες στη Βουλή.

Το φθινόπωρο, διεξάγονται δημοτικές και κοινοτικές εκλογές σε όλη τη χώρα. Δήμαρχος Αθηναίων εκλέγεται ο Αντώνης Τρίτσης, Πειραιά ο Στέλιος Λογοθέτης και Θεσσαλονίκης ο Κωνσταντίνος Κοσμόπουλος.

Επιπλέον, σβήνει η ελπίδα ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 ετών από την αναβίωσή τους. Οι «αθάνατοι» της ΔΟΕ, επιλέγουν τα δολάρια της Ατλάντα και η τελική απόφαση, προκαλεί μεγάλη δυσαρέσκεια και λύπη σε όλη τη χώρα.

Στο εξωτερικό, η εισβολή του -υπό την ηγεσία του Σαντάμ Χουσεΐν- Ιράκ στο Κουβέιτ, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για τη λεγόμενη «κρίση στον Περσικό κόλπο», καθώς οι Αμερικανοί δεν αφήνουν αναπάντητη την κίνηση του Ιρακινού ηγέτη. Έτσι, για πολλούς μήνες οι όροι «Σκουντ», «Πάτριοτ», «Καταιγίδα της ερήμου» κ.α., μπαίνουν στο καθημερινό λεξιλόγιο του Έλληνα, ενώ οι τηλεοπτικοί σταθμοί μεταδίδουν τα εξελισσόμενα γεγονότα επί πολλές ώρες την ημέρα, συνδεόμενοι κυρίως με το έγκυρο κι έγκριτο CNN…

Όσον αφορά τον ελληνικό πολιτισμό, τα γράμματα και το τραγούδι, οι απώλειες είναι μεγάλες μέσα στο 1990. Ο Γιάννης Ρίτσος και ο Αλέξης Μινωτής φεύγουν από τη ζωή, ενώ η εγχώρια μουσική χάνει δύο «κολώνες» της. Τον συνθέτη Απόστολο Καλδάρα και το Στράτο Διονυσίου, τον δημοφιλέστερο λαϊκό ερμηνευτή της δεκαετίας του ’80. Εξάλλου, «φεύγει» και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην πολιτική ζωή του τόπου…

Πέραν των προαναφερόμενων απωλειών, το ελληνικό τραγούδι αρχίζει να μπαίνει σ’ ένα σκοτεινό τούνελ. Υπάρχουν βεβαίως εκπρόσωποί του που ακόμα παλεύουν και καταφέρνουν ως ένα σημείο να το κρατήσουν όρθιο, όμως δε θα μπορέσουν σε βάθος χρόνου ν’ αποτρέψουν την καθοδική πορεία του.

Από το 1990 κι έπειτα, ελάχιστοι είναι οι σημαντικοί σταθμοί στην ελληνική δισκογραφία, στην οποία μπαίνει δυναμικά η νέα ψηφιακή μορφή ήχου -δηλαδή το CD-, κερδίζοντας με αργό αλλά σταθερό ρυθμό τις προτιμήσεις του κοινού.

Εξαιτίας των προαναφερθέντων γεγονότων, από εδώ και στο εξής θα παρουσιάζουμε «ενιαία» την κάθε χρονιά, αναφέροντας τον κατά την εκτίμησή μας κορυφαίο δίσκο του έτους ανά είδος (έντεχνο, λαϊκό, ελαφρολαϊκό, ποπ, ροκ). Παράλληλα, θα κάνουμε μια ξεχωριστή ανασκόπηση για το κάθε είδος, καθώς και την καθιερωμένη «βόλτα» μας στη νυχτερινή διασκέδαση…

«Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια» 

Η δεύτερη ολοκληρωμένη συνεργασία του Θάνου Μικρούτσικου με τη Χαρούλα Αλεξίου, τέσσερα χρόνια μετά το άκρως επιτυχημένο άλμπουμ «Η αγάπη είναι ζάλη». Παράλληλα, η πρώτη του με τη Λίνα Νικολακοπούλου, αλλά και ο τελευταίος προσωπικός δίσκος της τραγουδίστριας στην τότε MINOS, στην οποίαν ανήκε από το 1970…

Κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1990 και μπορεί να μην είχε τις μεγάλες πωλήσεις της «Ζάλης», αλλά και τα 50.000 αντίτυπα που πούλησε δεν είναι λίγα. Η «Κολόνια» πάντως, διαφέρει αρκετά ως προς το μουσικό ύφος από την προηγούμενη δουλειά Θάνου και Χαρούλας, αφού έχει περισσότερα ροκ στοιχεία και «ηλεκτρικούς» ήχους. Ακόμη και το μοναδικό ζεϊμπέκικο του δίσκου («Όπως παίζει το φως»), δε μπορείς να το πεις «λαϊκό»…

Θυμάμαι πόσο εκνευριζόταν η μητέρα μου τότε όταν άκουγε τον «Τηλεφωνητή», που διαρκούσε αρκετά κι έλεγε σχεδόν τα ίδια πράγματα. Το εν λόγω τραγούδι «περπάτησε» πολύ τότε και πριν λίγα χρόνια, το επανεκτέλεσε (στην …κυριολεξία όμως!) ο Μιχάλης Χατζηγιάννης – άνευ άλλου σχολίου…

Πέραν αυτού, ακούστηκαν πολύ το ομότιτλο, το «Μη σε νοιάζει» και το «Θα πάθεις έρωτα», αλλά τα διαχρονικά κομμάτια του άλμπουμ είναι το υπέροχο «Κοίτα μια νύχτα» και το «Μια πίστα από φώσφορο», τα μοναδικά που περιλαμβάνει η Αλεξίου στις κατά καιρούς «ζωντανές» εμφανίσεις της από τούτη τη δουλειά. Προσωπικά, μ’ αρέσει πολύ και το «Ψέμα κι εσύ» με μια σούπερ ροκ Χαρούλα…

«Ποιος άλλος» 

Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1990, περίπου ένα μήνα μετά το θάνατο του Στράτου Διονυσίου κι όπως ήταν φυσικό, σημείωσε τεράστιες πωλήσεις, ξεπερνώντας τα 120.000 αντίτυπα. Έτσι κι αλλιώς, όλες οι δουλειές του τραγουδιστή στη δεκαετία του ’80 πουλούσαν πολύ, αλλά η συγκεκριμένη είχε κι ένα λόγο παραπάνω να πάει καλά εμπορικά, μια και περιλάμβανε τα τελευταία εννιά τραγούδια που πρόλαβε να ηχογραφήσει ο Στράτος πριν φύγει…

Ακούγοντάς τα, είναι ολοφάνερη η “υγρασία” και η κόπωση στη φωνή του, δείγμα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία του. Η άλλοτε στιβαρή και στεντόρεια χροιά του, είχε υποστεί σημαντική φθορά κι αυτό γίνεται αντιληπτό από τις πρώτες νότες που ξεστομίζει. Παρόλα ταύτα, υπάρχουν στιγμές που θυμίζει τον παλιό καλό Διονυσίου.

Πάντως, ο δίσκος έβγαλε αρκετές μεγάλες επιτυχίες τουλάχιστον εκείνη την εποχή: Το “προφητικό” “Ένα λεπτό περιπτερά”, το ομότιτλο, το “Τα λέω σε σένα”, το “Ας μη γυρίζουμε στα ίδια” και φυσικά το “Και τότε μόνος”, που ακούστηκε πολύ τη συγκεκριμένη περίοδο. Επίσης, πολύ καλή στιγμή του άλμπουμ είναι το “Μη μ’ αφήνεις μόνο μου”. Ένα τραγούδι ερμηνεύει η Κική Λουκά, τελευταία παρτενέρ του Στράτου στην πίστα και στο στούντιο, μετά την πολύχρονη συνεργασία του με τη Μαρίνα Βλαχάκη.

Σύμφωνα με μαρτυρία του Τάκη Μουσαφίρη, το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε ο Διονυσίου το απόγευμα της 10ης Μαΐου ήταν το “Και η ώρα ήταν επτά”, ενώ τον τίτλο του δίσκου διάλεξε ο ίδιος ο τραγουδιστής. Επίσης, πληροφορίες της εποχής ανέφεραν ότι τα δυο-τρία κομμάτια που είχαν απομείνει για να ολοκληρωθεί η δουλειά επρόκειτο να ερμηνεύσει ο γιος του Στράτου Άγγελος, κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ.

«Κι εγώ μαζί σου» 

Με την τεράστια επιτυχία και τον απόηχο του «Φορτηγού» της προηγούμενης χρονιάς να μην έχουν κοπάσει ακόμα, το Μάρτιο του 1990 ο Γιάννης Πάριος μπαίνει στην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, μ’ ένα από τα δύο όλα κι όλα πολυσυλλεκτικά άλμπουμ που ηχογράφησε κατά τη διάρκειά της.

Παράλληλα, είναι η πρώτη φορά που υπογράφει ως ολοκληρωμένος δημιουργός (μουσική-στίχος) τόσα πολλά τραγούδια σ’ ένα δίσκο του (συνολικά εννιά), πρακτική που θ’ ακολουθήσει κατά κόρον τα επόμενα χρόνια, μέχρι τις μέρες μας. Τότε όμως, τουλάχιστον είχε έμπνευση κι έγραφε όμορφα πράγματα…

Ο Μάριος Τόκας συμμετέχει με δύο κομμάτια (από τις ελάχιστες φορές που έδωσε μεμονωμένες δημιουργίες, αφού σχεδόν πάντα έγραφε ολόκληρους δίσκους), ενώ ο Πάριος συνεργάζεται για πρώτη (και τελευταία) φορά με τον Τάκη Μουσαφίρη, καθώς και με το Νίκο Δανίκα.

Το άλμπουμ ξεπέρασε σε πωλήσεις τις 120.000 πωλήσεις (ο «αέρας» του «Φορτηγού» που αναφέραμε νωρίτερα…), αλλά σήμερα δεν έχει αφήσει σχεδόν τίποτα πίσω του. Ο τραγουδιστής δε συμπεριλαμβάνει κάποιο από τούτα τα τραγούδια στα προγράμματά του, για τα ραδιόφωνα ούτε λόγος να γίνεται κι έτσι, μοιραία ο δίσκος αυτός έχει περάσει στο περιθώριο.

Θυμάμαι όμως, ότι εκείνη την εποχή ακούγονταν κατά κόρον το ομότιτλο, το «Αφού ο έρωτας λοιπόν» και το «Ποιος εγώ» (και τα τρία οπτικοποιήθηκαν σε μορφή βίντεο κλιπ, που τότε κάνανε δυναμικά την εμφάνισή τους) και λιγότερο τα «Ματάκια μου επικίνδυνα» και «Αμφιβάλλω» (κατά τη γνώμη μου το πιο «δυνατό» τραγούδι του άλμπουμ…).

Πέρα από αυτά, υπάρχουν ορισμένα πολύ καλά κομμάτια που δυστυχώς έχουνε μείνει στο περιθώριο και ούτε τότε τους δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή. Πρώτο απ’ όλα, το εξαιρετικό «Επιστρέφω» του Μάριου Τόκα κι εν συνεχεία, το ωραίο ζεϊμπέκικο «Της νύχτας άνθρωπος», καθώς και τα «Έλα», «Θεσσαλονίκη μου» και «Απ’ τη ζωή σου θα βγω».

«Πτήση για δύο»

Κάθε φορά που ακούω αυτό το δίσκο, με γυρίζει στα όμορφα χρόνια του Γυμνασίου και σε μια εποχή που θυμάμαι με πολύ αγάπη και νοσταλγία. Η Μαντώ τότε ήταν στη πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, τα τραγούδια της ακούγονταν πολύ και τα άλμπουμ της πουλούσαν εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα.

Τούτο δω, κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1990 και ήταν ο πρώτος χρυσός για την ερμηνεύτρια, με πωλήσεις άνω των 30.000 αντιτύπων. Η μία πλευρά, περιλαμβάνει τραγούδια του Αλέξη Παπαδημητρίου σε στίχους Εύης Δρούτσα και η άλλη του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου σε στίχους Γιώργου Μίτσιγκα, το «δίδυμο» που είχε γράψει όλα τα κομμάτια του προηγούμενου άλμπουμ της («Δωσ’ μου ένα φιλί / Αυτό το καλοκαίρι») που την είχε κάνει γνωστή στο πλατύ κοινό.

Οι επιτυχίες του δίσκου, πολλές και πασίγνωστες: «Σώμα με σώμα, φιλί με φιλί», «Ένα καλοκαίρι έρωτας», «Άγρια φράουλα», «Κάνε κι εσύ μια τρέλα», αλλά πάνω απ’ όλα το «Στοιχηματίζω», που νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο ισχυρά «σήματα κατατεθέντα» της τραγουδίστριας.

“Greko maskara” 

Δε νομίζω ότι υπάρχει πιο εύστοχος και …διαχρονικός χαρακτηρισμός για τον Έλληνα, από αυτόν που του έδωσε ο Γιάννης Μηλιώκας με τούτο το δίσκο, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1990. Ο πανέξυπνος και ταλαντούχος δημιουργός κι ερμηνευτής, απέδωσε το μέσο συμπατριώτη μας ίσως καλύτερα από τον καθένα στο ομώνυμο τραγούδι, το οποίο μπορεί να μοιάζει χιουμοριστικό, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι.

Όλα όσα αναφέρει είναι πέρα για πέρα αληθινά και μας χαρακτηρίζουν ακόμη και σήμερα. Έστω και μία από τις …ιδιότητες της φυλής μας που περιγράφονται, υπάρχει στον καθένα από μας!

Βεβαίως, το εν λόγω κομμάτι ακούστηκε αμέσως κι έγινε μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα, θυμάμαι εκείνη την εποχή τον Μηλιώκα να συμμετέχει ως γκεστ σταρ στην τηλεοπτική σειρά «Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης» τραγουδώντας αυτό το τραγούδι και τον αξέχαστο και μέγιστο Θανάση Βέγγο να τον …διακόπτει κάθε τρεις και λίγο, ζητώντας του εξηγήσεις για την κάθε φράση που έλεγε.

Από εκεί και πέρα, αίσθηση έκανε και το …καλαματιανό «Κάπου θα συναντηθούμε» (γνωστότερο ως «Στις έντεκα μπορείς;») με τη συμμετοχή της Γλυκερίας, το οποίο ακούγεται ακόμη και σήμερα. Ο Μηλιώκας είχε κι έχει μια μοναδική ικανότητα να περνάει σοβαρά μηνύματα μέσα από εκ πρώτης …ακρόασης χιουμοριστικά τραγούδια κι έτσι κάνει και με το συγκεκριμένο, αφού μιλά για την αποξένωση των ζευγαριών λόγω φόρτου εργασίας.

Κατά τα άλλα, υπάρχει ένα εξαιρετικό και «ψαγμένο» κομμάτι που λέγεται «Μπαμπά μην τρέχεις», το …εκκλησιαστικό «Κατά Ιωάννην Μ.» και το «Ναταλία», που είναι γραμμένο για την κόρη του και λέει μόνο το όνομά της σε ολόκληρο το τραγούδι…

Το λαϊκό τραγούδι 

Ο θάνατος του Στράτου Διονυσίου και η «σιωπή» του Στέλιου Καζαντζίδη, έδωσαν ένα ισχυρότατο πλήγμα στο λαϊκό τραγούδι, από το 1990 και μετά. Έτσι, βρήκαν την ευκαιρία να βγουν μπροστά ορισμένοι απίστευτοι κι εντελώς ατάλαντοι τύποι (άνδρες και γυναίκες), οι οποίοι με τη βοήθεια των ιδιωτικών ΜΜΕ, κατάφεραν να καθιερωθούν και να δημιουργήσουν μια «νέα κατάσταση».

Αποτέλεσμα, λαϊκό τραγούδι να θεωρείται ο στίχος-«σλόγκαν», το τσιφτετέλι πάνω στο τραπέζι («όλα τα μωρά στην πίστα», όπως έλεγε βασικός υπαίτιος της κατρακύλας του είδους…) και γενικότερα η…φθηνοποίηση.

Ξεκινάμε την αναφορά μας στο είδος, με το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο μεγάλος ερμηνευτής και συνθέτης, το 1990 είπε «αντίο» στη δισκογραφία με το άλμπουμ «Ο άγνωστος θεός», σε μουσική δική του και στίχους διαφόρων δημιουργών. Ήταν δε ο πρώτος -και φυσικά τελευταίος- δίσκος του που δεν κυκλοφόρησε με την ετικέτα της Columbia, αλλά της ΜΒΙ (Music Box). Ωστόσο, πέραν του ομότιτλου που ακούστηκε κάπως, το άλμπουμ πέρασε απαρατήρητο…

Ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάζεται ξανά με το Σπύρο Παπαβασιλείου, με αποτέλεσμα το δίσκο «Εσύ λέγε με έρωτα». Ο συνθέτης χρησιμοποιεί σύγχρονες ενορχηστρώσεις, σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής, αλλά το εμπορικό αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο. Πάντως, ακούστηκαν αρκετά τα «Θα ζήσω και χωρίς εσένα» και «Δηλητήριο»…

Καθαρά «εμπορικό» το άλμπουμ της Λίτσας Διαμάντη, με τίτλο «Λέει-λέει» και την ομότιτλη επιτυχία. Επίσης, ακούστηκαν αρκετά και τα «Φωτογράφος» και «Υποφέρω», όμως πλέον και για κείνη είχε αρχίσει η καθοδική πορεία…

«Χρυσές» πωλήσεις για το Δημήτρη Κοντολάζο και το άλμπουμ «Ταχυπαλμία», σε μουσική και στίχους Νίκου Καρβέλα (με σουξέ το ομότιτλο και τα «Δωσ’ μου-δωσ’ μου» και «Γύρνα ξανά»), όπως και για τον Αντύπα, με το δίσκο «Μ’ αγαπάς;» (επιτυχίες το ομότιτλο και τα «Σ’ αγαπώ δεν έχω άλλη», Μεσ’ στα χέρια σου χάνομαι», «Είσαι ρούχο φορεμένο» και «Φέτος είναι η χρονιά μου»).

Το «ελαφρολαϊκό» τραγούδι

Εκτός του Γιάννη Πάριου που κυριάρχησε και το 1990 στο εν λόγω είδος, υπήρξαν κι άλλοι εκπρόσωποί του που έκαναν επιτυχίες μέσα στη χρονιά. Η Μαρινέλλα συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Τάκη Μουσαφίρη, ο οποίος της γράφει τα τραγούδια του δίσκου «Λέγε μου σ’ αγαπώ». Όμως, πέραν του ομότιτλου και του «Πρώτα απ’ όλα εγώ», δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και θεωρώ ότι είναι ένα από τα χειρότερα -ίσως το χειρότερο- άλμπουμ της «μεγάλης κυρίας».

Από τα πιο σημαντικά γεγονότα της χρονιάς, είναι η επιστροφή στη δισκογραφία του Τόλη Βοσκόπουλου, έπειτα από τρία και πλέον χρόνια. Το Νοέμβριο κυκλοφορεί το άλμπουμ «Όλη η αλήθεια» και οι επιτυχίες -εποχιακές οι περισσότερες- διαδέχονται η μία την άλλη: «Θα κόψω για σένα τη νύχτα στα δύο», «Απαγορεύεται», «Πέντε με οκτώ», «Κορίτσι θεϊκό», «Δε μπορώ να την ξεχάσω» κ.α.

Η Γλυκερία αλλάζει εταιρεία μετά από δώδεκα χρόνια και με την ετικέτα της Warner, ηχογραφεί το δίσκο «Όλα μου τα μυστικά», με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ακούγονται πολύ τα «Έρωτας είναι η αιτία», «Κάνε κάτι», «Ρίξε ουίσκι» και «Αρνούμαι».

Ποπ και ροκ 

Αρκετά καλή χρονιά ήτανε το 1990 για την ποπ μουσική στην Ελλάδα. Ο Μιχάλης Ρακιντζής ετοιμάζει την τρίτη δισκογραφική δουλειά του με τίτλο «Απαγωγή» και κερδίζει τον πρώτο εμπορικά «χρυσό» δίσκο του. Μεγάλες επιτυχίες του, τα «Κάνε μια ευχή», «Προκαλείς», το ομότιτλο και «Ο άγιος (Σώπα)».

Ο Πασχάλης υπογράφει συμβόλαιο συνεργασίας με τη MINOS και λίγο πριν το τέλος της χρονιάς, κυκλοφορεί το άλμπουμ του «Ερωτικά μηνύματα», το οποίο ακούστηκε αρκετά. Πιο γνωστές στιγμές του, τα «Ναι εγώ», «Προϋπηρεσία», «Το συμβόλαιο» και «Έι, πού πας να φύγεις, στάσου».

Δυναμική επιστροφή στη δισκογραφία και για τον Κώστα Τουρνά με το δίσκο «Αλητείες», που περιλαμβάνει την ομότιτλη επιτυχία και το πασίγνωστο «Όμορφη». Το ίδιο ισχύει και για το Γιώργο Πολυχρονιάδη με το άλμπουμ «Πειρασμός», από το οποίο ακούγεται πολύ η «Μαργαρίτα».

Καινούργιος δίσκος με νέο υλικό μετά από τέσσερα χρόνια και για το Λουκιανό Κηλαηδόνη, με τίτλο «Γιατί θα γίνω μαραγκός» και τη μεγάλη επιτυχία «Φταίει ο χοντρός». Με δεύτερη φωνή του ίδιου, υπάρχει άλλη μια γνωστή στιγμή μέσα στο 1990. Ο λόγος για το υπέροχο «Αμόρε μίο» με την Αφροδίτη Μάνου, μέσα από το άλμπουμ της «Καιρός για δύο».

Η εμφάνιση-έκπληξη της χρονιάς, φέρει την υπογραφή του Χρήστου Δάντη. Ο νεαρός καλλιτέχνης κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ του, με τίτλο «Δακτυλικά αποτυπώματα» και κάνει την πρώτη μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του. Το ομότιτλο και τα «Σκάσε» και «Σκελετούλα» ακούγονται πολύ…

Ανάλογη επιτυχία έχει και ο δίσκος της Σοφίας Αρβανίτη “Μη μου μιλάς για καλοκαίρια”, με πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων.

Όσον αφορά το ελληνικό ροκ του 1990, σημαδεύεται από την πρώτη δισκογραφική δουλειά ενός νέου συγκροτήματος, με την περίεργη επωνυμία «Πυξ λαξ». Το άλμπουμ έχει τίτλο «Τι άλλο να πεις πιο απλό», στο οποίο περιλαμβάνεται η επιτυχία «Με στέλνεις». Ωστόσο, εμπορικά δεν πήγε καλά και λίγο έλειψε το γκρουπ να πάρει «απολυτήριο» από την εταιρεία…

Επίσης, την ίδια χρονιά κάνει το δισκογραφικό ντεμπούτο του κι άλλο ένα συγκρότημα, οι O.P.A. Το άλμπουμ τους «Εν+τάξει» προκαλεί εντύπωση, δεδομένου ότι περιλαμβάνει τα πρώτα στοιχεία χιπ-χοπ που συναντάμε στην Ελλάδα, είδος που θα καθιερωθεί κάποια χρόνια μετά. Μέσα από αυτό, προκύπτει η μεγάλη και πασίγνωστη επιτυχία «Μεσ’ τα δυο της μάτια», με τη συμμετοχή-έκπληξη της Χαρούλας Αλεξίου…

«Βόλτα» στη νύχτα 

Το 1990 όσον αφορά τις «ζωντανές» εμφανίσεις, σημαδεύεται από δύο επετειακές συναυλίες. Στις 16 Σεπτεμβρίου, ο Δημήτρης Μητροπάνος ανεβαίνει στο Λυκαβηττό για να γιορτάσει τα 25 χρόνια του στο τραγούδι. Παρουσιάζει σχεδόν το σύνολο των ως τότε μεγάλων επιτυχιών του, με τη συμμετοχή των Σπύρου Παπαβασιλείου και Τάκη Μουσαφίρη, καθώς και την τιμητική του Γιώργου Ζαμπέτα. Από αυτή τη βραδιά, προκύπτει ένας διπλός δίσκος που θα κυκλοφορήσει το Πάσχα του 1991…

Λίγες μέρες αργότερα, στις 7 Οκτωβρίου, είναι η σειρά των «γενεθλίων» της Χαρούλας Αλεξίου. Συμπληρώνει 20 χρόνια στο τραγούδι και το γιορτάζει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, έχοντας πλάι της σπουδαίους συνεργάτες και φίλους (Γιάννης Πάριος, Δήμητρα Γαλάνη, Χρήστος Νικολόπουλος, Θάνος Μικρούτσικος, Λάκης Λαζόπουλος κ.α.).

Το μόνο μελανό σημείο της βραδιάς, η πολιτική χροιά που δίνεται, με την επικείμενη υποψηφιότητά της στο ψηφοδέλτιο της Μελίνας Μερκούρη για το δήμο Αθηναίων. Προς το τέλος της χρονιάς, θα κυκλοφορήσει ένα διπλό άλμπουμ με αποσπάσματα αυτής της συναυλίας…

Από εκεί και πέρα, μέσα στη χρονιά υπάρχουν κι άλλες σημαντικές «ζωντανές» συνεργασίες», κάποιες από τις οποίες είναι οι εξής:

Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη πραγματοποιεί περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με το πρόγραμμα «Λεωφόρος Β`» των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου-Βουτσινά, που είχε ξεκινήσει το Δεκέμβριο του 1989 στη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν το τέλος του 1990, μεταφέρεται στην Αθήνα και στο ΖΟΟΜ και σημειώνει τεράστια επιτυχία σε όλη τη χειμερινή σεζόν. Μαζί της ο Κώστας Γανωτής και ο ακόμα πολύ νέος Κώστας Μακεδόνας…

Ο κινηματογράφος «Αττικόν» γίνεται το «στέκι» του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος ξεκινά εμφανίσεις το Φεβρουάριο, μαζί με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και το Διονύση Θεοδόση. Στον ίδιο χώρο, από το Νοέμβριο συνεργάζεται με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σ’ ένα από τα πιο επιτυχημένα προγράμματα όλων των εποχών…

Στο μουσικό θέατρο «Ρεξ», ξεκινά το Δεκέμβριο ένα πρωτότυπο πρόγραμμα με τίτλο «Θαλασσινό τρενάκι». Πρωταγωνιστές, ο Γιάννης Πάριος και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Από εκεί και πέρα, ιδιαίτερα σημαντική είναι η «συνάντηση» στο «Μετρό» από τον Ιανουάριο των αδελφών Κατσιμίχα με την Έλλη Πασπαλά και το Στάμο Σέμση.

Όσον αφορά τα «λαϊκά» κέντρα διασκέδασης, στο “Show Center” εμφανίζονται από το Μάιο οι Μανώλης Μητσιάς, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Τάνια Τσανακλίδου, Διονύσης Θεοδόσης, Μιχάλης Δημητριάδης και ο Χρήστος Νικολόπουλος.

Αξιοσημείωτη η εμφάνιση του Ντέμη Ρούσσου στην Ελλάδα, έπειτα από πολλά χρόνια. Τραγουδά στο “Diogenis Palace” τον Ιούλιο, μαζί με τη Βίκυ Μοσχολιού και την Πωλίνα. Στον ίδιο χώρο, οι δύο τραγουδίστριες ξεκινούν εμφανίσεις τον Οκτώβριο με τη Γλυκερία, τον Λευτέρη Πανταζή, την Καίτη Γαρμπή και τον Χρήστο Δάντη.

Στη “Νεράιδα” από το Δεκέμβριο εμφανίζονται η Μαρινέλλα και ο Αντώνης Καλογιάννης, ενώ την ίδια περίοδο στα “Νέα Δειλινά” ο Μανώλης Μητσιάς, η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Χρήστος Νικολόπουλος.

————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…