Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Την πιο γλυκιά και γιορτινή καλημέρα μου σε όλες και όλους σας. Είναι το τελευταίο «Καρέ» του 2014 κι ως εκ τούτου, οι ευχές θα δοθούν λιγάκι πιο νωρίς. Πριν απ’ αυτές όμως, αφήστε με να σας πω τον πόνο μου. Το τι γίνεται μέσα στο σπίτι παιδιά μου, δε λέγεται. Η αξιότιμος μητέρα μου, το έχει μετατρέψει σε …τόπο ανακύκλωσης και γέμισε τον κόσμο χαρτάκια. Έψαξε και βρήκε όσες συνταγές για μελομακάρονα και κουραμπιέδες έγραψε στη ζωή της (η παλαιότερη πρέπει να είναι από την εποχή του Πάγκαλου -του παππού- που ήταν μακριές οι φούστες…) και τις αράδιασε στο σαλόνι, ψάχνοντας να βρει την καλύτερη. Καταλαβαίνετε τώρα…
- Κι εδώ αρχίζει το πανηγύρι. Στη μία, οι κουραμπιέδες έχουν αλεσμένο αμύγδαλο που δεν της αρέσει. Στην άλλη, το αμύγδαλο είναι άψητο, που πάλι δεν της αρέσει. Στην τρίτη, τα μελομακάρονα έχουνε μέσα καρύδι, που δεν αρέσει σε μένα. Στην τέταρτη, είναι πασπαλισμένα με κανέλα που δεν αρέσει…γενικώς στην οικογένειά μας. Όπως αντιλαμβάνεστε, έχουμε βάλει το θέμα σε ψηφοφορία -μέρες που είναι κιόλας- κι ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλο προς όφελός του. Πώς κάνει ο Αντωνάκης με τους ανεξάρτητους βουλευτές για να τους πείσει να ψηφίσουν τον Σταύρο με τα άσπρα; Ε, κάτι τέτοιο συμβαίνει και με μας.
- Και μια και αναφέρθηκα στον Αντωνάκη, καλέ τι ύφος ήταν αυτό που είχε κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της πρώτης ψηφοφορίας για την προεδρία της δημοκρατίας; Η κλαμένη χήρα μπροστά του, ήταν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Σαν να του δώσανε να πιει σκέτο χυμό λεμονιού. Πιο κίτρινος κι απ’ αυτό ήταν. Αφήστε δε το ύφος του, που έμοιαζε με …στραβοχυμένου λουκουμά (αν δεχτούμε ότι ο οιοσδήποτε στραβοχυμένος λουκουμάς μπορεί να έχει το παραμικρό ύφος!). Αμ, ξυπνήσαν οι σκλάβοι Αντωνάκη, που έλεγε και η Μάρω Κοντού ως «κυρία Κοκοβίκου με δόξα και τιμή». Κι όπως πάνε τα πράγματα, δεν σε βλέπω να προλαβαίνεις ούτε το ρόλο του …Ιούλιου Καίσαρα να παίξεις.
- Αμ κι ο άλλος ο Μελάς που ψήφισε «παρών»; Το έκανε, λέει, στην πρώτη ψηφοφορία, αλλά στις επόμενες θα πει «ναι» σαν καλό και υπάκουο παιδάκι. Άλλα ντ’ άλλα, της Παρασκευής το γάλα, που λένε (ας μου εξηγήσει κάποιος τι σημαίνει αυτή η φράση, βρε παιδιά…). Βρε μπας και κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας άκουγε στο i-phone (ή όπως αλλιώς λέγεται τέλος πάντων τούτο το μαραφέτι) το «Παρών» του Άκη Πάνου με τον Μητσιά; Και συγκεκριμένα τον «Τρελό»; Δε θα μου φαινόταν καθόλου περίεργο, αφού από τη συγκεκριμένη σύνθεση της Βουλής περιμένω τα πάντα. Κι ας μη γελιόμαστε, ο καθένας τους εκεί μέσα, είναι και μια μικρογραφία μας. Άλλωστε, εμείς με την ψήφο μας δεν τους στείλαμε στο Κοινοβούλιο;
- Όμως, άλλο ήταν το συγκλονιστικό γεγονός της εβδομάδας, όπου πάλι εμπλέκεται το επώνυμο Σαμαράς. Όχι όμως ο Αντωνάκης, αλλά ο Γιωργάκης. Ναι, αυτός που τρελαίνει όλη την Ευρώπη όταν αγωνίζεται με τον εκάστοτε σύλλογό του κι όταν παίζει με τη φανέλα της Εθνικής μας, νομίζεις ότι βγήκε ένα χαλαρό περίπατο στο δάσος και περιμένεις από στιγμή σε στιγμή να δεις να πετάγεται …πετρέλαιο από το πολύ βάδισμα. Έβαλε, λέει, ντέντεκτιβ να παρακολουθεί την Ελένη με τη φωνή-αηδόνι κι εκείνος την τσάκωσε στα πράσα με το καινούργιο της αμόρε. Ούτε ο συγχωρεμένος ο Φώσκολος δεν έγραφε τέτοιες ιστορίες. Κανονικό θρίλερ κατασκοπείας.
- Το τι έγινε μετά, δεν περιγράφεται. Σύμφωνα με τις εκπομπές και τα περιοδικά που προάγουν το λόγο και την τέχνη, ο Γιωργάκης της τηλεφώνησε και της έψαλλε το τροπάριο της Κασσιανής, ου μην και όλα τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας. «Μα καλέ μου, Χριστούγεννα έρχονται, πού θυμήθηκες το Μεγαλοβδόμαδο;» να του λέει εκείνη, τίποτε αυτός. Άλαλα τα χείλη των ασεβών, που λένε. Κάπως έτσι λοιπόν τελειώνουν οι μεγάλοι έρωτες, που είναι χτισμένοι με …λεφτά αισθήματα. Στην πορεία, βρίσκεις κάποιον άλλο με πιο …λεφτά αισθήματα κι έτσι οι αγάπες και τα λουλούδια με τον πρώην γίνονται «ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι»
- Άλλος για την Επίδαυρο; Σιγά-σιγά ρε παιδιά, όλοι θα πάρετε. Μη σπρώχνεστε. Οι πάντες χωρούν εκεί μέσα. Βγάλτε το δικό σας χαρτάκι αναμονής από το μηχάνημα και περιμένετε στην ουρά. Θα έλθει και η δική σας σειρά. Τώρα, προηγείται ο κύριος Καλλίδης. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά απ’ ότι κατάλαβα, μάλλον τραγουδιστής θα πρέπει να είναι -ή να δηλώνει, ως γνήσιος Έλληνας. Είπε λοιπόν το παλικάρι ότι θέλει κι εκείνο να παίξει αρχαίο δράμα. Και πού είναι το κακό δηλαδή; Κι εγώ ονειρεύομαι μια νύχτα με τη Δήμητρα Ματσούκα (Παμπλίτο Ζερβίνιο, σε προκαλώ…!!!). Δεν έχω το δικαίωμα δηλαδή να βάζω στόχους στη ζωή μου;
- Και μην εκπλαγείτε αν αύριο-μεθαύριο το δείτε να γίνεται πραγματικότητα. Όχι τη νύχτα μου με τη Δημητρούλα (αυτά είναι πολύ προσωπικά θέματα και θα μου επιτρέψετε να τα κρατήσω για μένα). Τον Καλλίδη να παίζει στην Επίδαυρο. Πού ξέρετε, μπορεί το παιδί να έχει ταλέντο. Ο Sakis δηλαδή καλύτερος είναι; Δεν είδατε που τον αμπαλάρανε με σελοφάν και τον αμολήσανε στο αρχαίο θέατρο; Επιπλέον, μπορεί στο μέλλον να πάει κι ο Παντελίδης εκεί. Αν και αυτός είναι δράμα από μόνος του -αρχαίο, σύγχρονο και μελλοντικό. Το πολύ-πολύ, ν’ ανεβάσει καμιά επιθεώρηση με τίτλο κάτι σαν «Τράβα το καζανάκι μόλις τελειώσεις»
- Και τώρα, αφού τα είπα και ξεθύμανα (ουφ!), ήλθε η στιγμή να σας ευχηθώ εν όψει των ημερών. Καλές γιορτές σε όλους σας και ο νέος χρόνος να βρει εσάς κι αυτούς που αγαπάτε με υγεία, αισιοδοξία, αγάπη, χαμόγελο και πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Μόλις επιστρέψω, να σας βρω όλους, έτσι; Μη πλακωθείτε στις γαλοπούλες, στις τηγανιές, στους λαχανοσαρμάδες, στα γλυκά κλπ και σας τρέχουν στα νοσοκομεία για πλύσεις στομάχου, OK; Και για να δείτε πόσο καλό παιδάκι είμαι, θα σας πω και τα κάλαντα. Ακούστε τα από τη χορωδία του ΟΤΕ Αθηνών, από ένα δίσκο που διανεμήθηκε μόνο στους υπαλλήλους του οργανισμού τα Χριστούγεννα του 1971 και είναι ο πιο αγαπημένος μου απ’ όλους. Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά…!!!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
——————