Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…
———————————————————–
1977: Άννα Βίσση, στη σκιά της Κάλλας…
Σεπτέμβριος 1977 και η Θεσσαλονίκη ανοίγει τις «πύλες» της για να υποδεχτεί το 16ο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού. Το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο είναι και πάλι ο χώρος τέλεσης, ο Άλκης Στέας παρουσιαστής και όπως και την προηγούμενη χρονιά, ο διαγωνισμός διαρκεί δύο βραδιές. Την πρώτη, παρουσιάζονται και τα είκοσι τραγούδια και ψηφίζονται τα επικρατέστερα δέκα, τα οποία την επόμενη διεκδικούν τα πρώτα τρία βραβεία. Ως ημερομηνίες διεξαγωγής ορίστηκαν η 15η και 16η Σεπτεμβρίου, αλλά η βραδιά του «τελικού» είχε λυρικό χρώμα…
Από το πρωί, ήδη είχε γίνει γνωστός ο θάνατος της μοναδικής Μαρίας Κάλλας. Όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος είχε συγκλονιστεί και το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει, ήταν η τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη της μέσα στο Αλεξάνδρειο. Πράγματι, πέντε χιλιάδες και πλέον θεατές τίμησαν τη μεγάλη και σπουδαία Ελληνίδα γεμάτοι συγκίνηση, κρατώντας ακόμα και την αναπνοή τους σ’ αυτά τα 60 δευτερόλεπτα.
Κατά τα άλλα, το 16ο Φεστιβάλ ήταν ίσως το τελευταίο που συγκέντρωσε τόσα πολλά και γνωστά ονόματα του πενταγράμμου, αλλά και τόσα πολλά και γνωστά τραγούδια, κάποια από τα οποία παραμένουν διαχρονικά. Παράλληλα, αποτέλεσε την αφετηρία εκτόξευσης προς την κορυφή για μια ερμηνεύτρια που μέχρι τις μέρες μας πρωταγωνιστεί στις επιλογές του κοινού, αν και μ’ εντελώς διαφορετικό ρεπερτόριο.
Ο λόγος βεβαίως για την Άννα Βίσση, που αν και ήδη είχε γίνει γνωστή τραγουδώντας υπέροχα τραγούδια του Κουγιουμτζή, του Θεοδωράκη, του Χατζηνάσιου κ.α., το πρώτο βραβείο που κέρδισε στη Θεσσαλονίκη την οδήγησε σε μια ραγδαία κι εντυπωσιακή άνοδο. Η νίκη της ήταν δίκαιη, καθώς το «Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή» του Δώρου Γεωργιάδη είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι, που έγινε μεγάλη επιτυχία τότε (αλλά παραμένει και σήμερα) κι έδωσε και τον τίτλο στον πρώτο προσωπικό δίσκο της, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο.
Στη δεύτερη θέση, βρέθηκε άλλο ένα υπέροχο τραγούδι που είχε την υπογραφή του Ρόμπερτ Ουίλιαμς και που κατά τη γνώμη μου, άξιζε και την πρώτη. Ο λόγος για το «Εσύ», που ερμήνευσαν ως ντουέτο η Τζίνα Σπηλιωτοπούλου και ο Αντώνης Πολίτης κι ακούστηκε πάρα πολύ τόσο στην εποχή του, όσο και στα χρόνια που ακολούθησαν. Μάλιστα, δεν έχει ξεχαστεί και κάπου-κάπου το ακούμε ακόμα και στις μέρες μας.
Το τρίτο βραβείο κέρδισε ο Μιχάλης Βιολάρης με το επίσης πολύ γνωστό «Κι όμως αγαπιόμαστε» του Γιώργου Κριμιζάκη, σε στίχους Ανδρέα Ζαχαρόπουλου. Ο δημοφιλής Κύπριος ερμηνευτής τίμησε με την παρουσία του για ακόμα μια φορά το θεσμό, μέσω του οποίου κατέκτησε πολλές τιμητικές διακρίσεις κι αγαπήθηκε από ένα μεγάλο μέρος του κοινού.
Ωστόσο, δεν είναι μόνον αυτά τα τρία τραγούδια που εντυπωσίασαν και έγιναν γνωστά στο 16ο Φεστιβάλ. Είπαμε και στην αρχή ότι η εν λόγω διοργάνωση, ήταν γεμάτη σπουδαία ονόματα και όμορφες μελωδίες. Έτσι, υπήρξαν και συμμετοχές που δε μπήκαν στην τριάδα των βραβείων, αλλά έδωσαν ένα ισχυρό στίγμα στις δύο βραδιές διεξαγωγής της διοργάνωσης.
Ξεκινάμε από τη μοναδική Τζένη Βάνου, η οποία επέστρεψε στο θεσμό έπειτα από αρκετά χρόνια και μ’ ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της καριέρας της. Πρόκειται για το «Να μ’ αγαπάς» του Γιώργου Μανίκα και της Μάρως Μπιζάνη, που της χάρισε το βραβείο ερμηνείας από το κοινό. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η μεγάλη κι ανεπανάληπτη ερμηνεύτρια έδωσε άλλο ένα ρεσιτάλ κι αποθεώθηκε από τον κόσμο που βρέθηκε στις εξέδρες του Παλέ ντε σπορ. Μάλιστα, το κομμάτι ήταν κι ο τίτλος του άλμπουμ της, που κυκλοφόρησε λίγο καιρό αργότερα.
Συνεχίζουμε με τον Γιώργο Κοινούση και το «Όλοι αγαπάμε τη ζωή» που έγραψε ο ίδιος και του χάρισε το βραβείο του δημοφιλέστερου ερμηνευτή του διημέρου, ενώ παρακάτω συναντάμε μερικά από τα πιο γνωστά και αγαπημένα ονόματα της ποπ ελληνικής σκηνής: Τον Κώστα Τουρνά με το «Δεν έχει άλλη Ελλάδα», το οποίο ερμήνευσε με τον Τάκη Αντωνιάδη και του έδωσε το βραβείο στίχου, τον Βλάση Μπονάτσο με την «Παρέα της Χαλκιδικής» του Σάκη Τσιλίκη, την Πωλίνα με το «Ζει» του Φώτη Μητρόπουλου και της Βαρβάρας Τσιμπούλη, τον Γιώργο Πολυχρονιάδη με το «Πόσο σ’ αγαπώ» της Σάσας Μανέτα (ντουέτο με τη Σόφη Παππά) και τον Λάκη Τζορντανέλι με το «Εμείς» της Αφροδίτης Χρυσάφη και της Σέβης Τηλιακού.
Εξάλλου, ξεχωριστή ήταν η συμμετοχή της Άντζελας Ζήλια με το «Και τώρα ξένοι» του Γιώργου Νιάρχου, σε στίχους Σοφίας Ληδάκη. Και λέμε «ξεχωριστή», γιατί η εκλεκτή ερμηνεύτρια ήταν από τους «σκαπανείς» του Φεστιβάλ» και το τίμησε με την παρουσία της πολλές φορές στα πρώτα χρόνια της διεξαγωγής του.
Από τα υπόλοιπα ονόματα, ξεχωρίζουν αυτά της Ρένας Πάντα, της Λίτσας Σακελλαρίου και του Σπύρου Σερεμέτη, που ήταν εξαιρετικά αγαπητοί και δημοφιλείς εκείνη την εποχή…
———–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…