ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Δισκογραφική Εταιρεία : Pazl (10/2011)
Δέκα καινούρια τραγούδια του Δημήτρη Καρρά.
Μετά το «ντέμο», την «αστιβή» και τραγούδια όπως λυπάμαι, τροχόσπιτο, έχω μια μέρα δροσερή, έτσι οι μέρες περνούν, ο τραγουδοποιός αυτή την φορά συμπράττει με την Έλενα Δεληχρήστου, την τελευταία ερμηνεύτρια του αξέχαστου Νίκου Παπάζογλου.Ένας πιο μοναχικός και εσωστρεφής δίσκος, αφού εκτός απο τους στίχους και την μουσική υπογράφει ο ίδιος και τις ενορχηστρώσεις.Συμμετέχει στο bandoneon o Ηρακλής Βαβάτσικας.
«Οι σχιζοφρενείς δεν χασμουριούνται σχεδόν ποτέ»
Kυκλοφορεί μόνο σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων…
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ MUSIC CORNER
Γράφει η Μαρία Κόζαρη – mariakozari@musiccorner.gr
Ο νέος δίσκος του Δημήτρη Καρρά είναι πραγματικά μια αποκάλυψη! Εκτός του ότι θα ικανοποιήσει του λάτρεις της παλιάς σχολής που υποστηρίζουν ακράδαντα τη πεποιήθηση ότι το βινύλιο είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για ποιότητα στην ακρόαση και εξαιρετική απόδοση ήχου (κυκλοφορεί σε περιορισμένης έκδοσης βινύλια – 300 στον αριθμό), θα αφυπνίσει με τους στίχους των κομματιών και θα εισάγει τον ακροατή σε μια πολυεπίπεδη μουσική πραγματικότητα η οποία απαρτίζεται από πολλά μουσικά είδη που έχουν αναμιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να δένουν αρμονικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα πολλά για αυτόν τον καλλιτέχνη, αν εξαιρέσουμε το “Τροχόσπιτο” και το “Λυπάμαι”. Η ευκαιρία μου δόθηκε με την ακρόαση της καινούριας δισκογραφικής του δουλειάς η οποία αν μη τι άλλο μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
O δίσκος ανοίγει με το ομώνυμο τραγούδι «Οι σχιζοφρενείς δεν χασμουριούνται σχεδόν ποτέ» το οποίο ξεκινά με μια ενορχήστρωση ατμοσφαιρική, ανατολίτικης διάθεσης θα έλεγα και παίρνει μια εναλλακτική τροπή με την εκφώνηση των στίχων σε στυλ hip hop…
«Μες σ’αυτό το κόσμο καίγομαι…
Ποιος γλιτώνει από τη φωτιά;»
Το δεύτερο τραγούδι «Χάρη της σιγουριάς» με την συνοδεία της Έλενας Δεληχρήστου έχει μια πιο συμφωνική ενορχήστρωση στην οποία κυριαρχεί το πιάνο και το βιολί, το ξυλόφωνο και οι δεύτερες φωνές.
Το τρίτο κατά σειρά κομμάτι τιτλοφορείται «Με το καλό» και έχει μια πιο country rock διάθεση. Ξεκινά με κιθάρα και ντραμς, συνεχίζει με ακορντεόν και εξελίσεται σε μια υπέροχη μπαλάντα…
Δεν έχω τι να σου προτείνω
Εγώ τους γρίφους δε τους λύνω
Τους αφήνω να ωριμάσουν και από μόνοι τους θα σπάσουν… με το καλό!
Συνέχεια έχει «Το τανγκό», τέταρτο υπ’ αριθμόν τραγούδι, το οποίο με εντυπωσίασε αρκετά ως προς την ενορχήστρωση, στην οποία ο ήχος του πιάνου και του ακορντεόν είναι επιβλητικός και πλαισιώνεται από κλακέτες (αν δεν απατώμαι). Με το που το άκουσα ένιωσα λες και χορεύω τον ομώνυμο χορό, στροβιλιζόμενη από το μαγικό του στίχο. Προσωπικά θεωρώ ότι αναφέρεται στο φόβο του σύχρονου ανθρώπου να ρισκάρει, να αποδεχτεί την αποτυχία, τρέμοντας στην ιδέα ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει το αναφαίρετο δικαίωμα να διαπράττει λανθασμένες επιλογές σε κάθε έκφανση της ζωής του.
«Όλα αυτά που θες να βρεις είναι μέσα σου θα δεις
Είναι το πάθος της στιγμής πάνω στη τρέλα της γιορτής
που συνέχεια φρενάρεις.
Έτσι γεννιέσαι αφελής, αθώος και επιρρεπής…
Η ανηφόρα όμως της γης στο dna άλλης ζωής
σε σπρώχνουν να τζογάρεις!
Μη φοβάσαι την απάτη
Μη φοβάσαι το διωγμό
Δεν αποφεύγονται τα λάθη
Μη σε νοιάζει, δε πειράζει, είναι ανθρώπινο αυτό…»
«Αναπνέεις με τα αληθινά», ο τίτλος του πέμπτου κομματιού το οποίο έχει μια bitbox εισαγωγή και μια σίγουρα ροκ εκτέλεση, με μπάσο, ντραμς και ηλεκτρική κιθάρα.
“Δεν υπάρχει τρόπος μαγικός
Βήμα βήμα έρχεσαι στο φως
Πείσμα και αισιόδοξη ματιά
Αναπνέεις με τα αληθινά”
«Το φράγμα» με τη συμμετοχή της Έλενας Δεληχρήστου παντρεύει αρμονικά διαφορετικά είδη μουσικής. Αρχικά ξεκινά σαν μια ρυθμική Balkan και folk ενορχήστρωση, στη συνέχεια έχει μια αναπάντεχη αναφορά σε παραδοσιακά ακούσματα(δημοτικά τραγούδια) και διανθίζεται με κόντραμπασο.
Ακόμα ένα τραγούδι με την σύμπραξη της Έλενας Δεληχρήστου αποτελεί και «Η ερημιά» το οποίο έβαλα στο repeat και θα αποτελέσει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια για αυτό το χειμώνα. Κάνει λόγο για κάποια προσωπική απώλεια ή χωρισμό και αποπνέει έντονα συναισθήματα και συγκίνηση.
«Τι να σου πω…
Τι να μου πεις…
Όλα τα έχουμε λύσει
Μόνο που αυτό είν’ βαρετό και με έχει πια γονατίσει…
Σημάδια δικά σου στο σώμα και αν δει
Θα σβήσουν στα χρόνια
Σαν πόρτες θα κλειν’
Φωνές θα γεμίσουν την άδεια πλευρά
δες καλά, δεν υπάρχει ερημιά…»
«Για ένα φίλο», όγδοο κατά σειρά κομμάτι με μια πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή, που με ταξίδεψε σε μια υπέροχη ατμόσφαιρα – κάτι ανάμεσα σε american folk και country, ίσως και λίγο Sufjan Stevens, (ναι έχω μεγάλη φαντασία!) – κυρίως λόγω της χρήσης βιολιού, κιθάρας, Banjo, φυσαρμόνικας και γιουκαλίλι (αν το άκουσα σωστά).
“Της μόδας¨το προτελευταίο κομμάτι που έχει χιπ χοπ στίχο ο οποίος αποτελεί μια κοινωνική κριτική του σύχρονου τρόπου ζωής, των τάσεων και προτύπων συμπεριφοράς, των εθισμών και της ψευτοκουλτούρας που διέπει τη ζωή μερικών ανθρώπων .Αφορά μια αναμφίβολα προσωπική ανασκόπηση του καλλιτέχνη για τη πορεία της νεολαίας προς το μιμητισμό( η οποία προσωπικά με βρίσκει σύμφωνη) που είναι πιο επίκαιρη από ποτέ και φυσικά παρατηρεί εύστοχα την ανασφάλεια που οδηγεί στη μαζοποίηση. Λίγοι πράττουν βάσει των θέλω τους και μέσα σε αυτούς και ο ίδιος που διακηρύττει:
Συγχωρέστε με παιδιά που μένω νεάντερταλ…
Δε μπορώ να ακολουθήσω μένω στη παλιά σχολή…
Ο δίσκος κλείνει με «το Κελί» με την σύμπραξη της Έλενας Δεληχρήστου, ένα κομμάτι που με έκανε να ανατριχιάσω.. Τι να πρωτοαναφέρω… Την εκπληκτική ενορχήστρωση,την εξαιρετική στιχουργική, την μελαγχολία που μετατρέπεται σε αισιοδοξία ή την ευαισθησία που εξέπεμπαν οι ερμηνείες των δύο καλλιτεχνών προφέροντας τους σχεδόν ποιητικούς για μένα στίχους.
Εκφράζει μια ενδότερη αφήγηση προσωπικών εμπειριών και συναισθημάτων,αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να ανταποκρίνεται στα δεδομένα της δύσκολης κοινωνικοπολιτικής μας πραγματικότητας…
«Μα για τους αθώους δεν υπάρχει φυλακή
Όλα είναι μέσα στο μυαλό και στη ψυχή
Εδώ δε νιώθουνε οι φταίχτες ενοχή γιατί μωρέ νιώθεις εσύ
Γιατί ονειρεύομαι πως είμαι φυλακή
λες και δε μου φτανε η ζωή να δραπετεύω απο της μέρας το κελί σ’ άλλο κελί…
στου ονείρου το κελί..
Κανείς δε βλέπει όσα βλέπεις γι’αυτό βγες…
Σε περιμένουν όσα θες…»
Η οποία ωστόσο δε μας υπόσχεται την είσοδο στη γη της επαγγελίας…
Συνολικά ο δίσκος του Δημήτρη Καρρά με κέρδισε από όλες τις απόψεις! Χαίρομαι αφάνταστα που υπάρχουν ποιοτικοί καλλιτέχνες που ανεβάζουν κατακόρυφα το επίπεδο της ελληνικής μουσικης. Κάθε τραγούδι έκρυβε μια έκπληξη! Διαφορετική αντιμετώπιση στην ενορχήστρωση και στο στίχο, δε σε αφήνει να πλήξεις δευτερόλεπτο. Είναι ταυτόχρονα ευχάριστος αλλά και ουσιαστικός, σε βάζει σε σκέψη και προβληματισμό και το όλο ύφος εξελίσσεται συνεχώς από το ένα μουσικό είδος στο επόμενο.
Δεν κατάφερα να εντοπίσω τα κομμάτια που ξεχωρίζουν σε αυτό το δίσκο για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε ένα ήταν ξεχωριστά μοναδικό και μου χαράχτηκε στη μνήμη για την ιδιαιτερότητά του…
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ CD
01. Οι σχιζοφρενείς δεν χασμουριούνται σχεδόν ποτέ
02. Χάρη της σιγουριάς (Έλενα Δεληχρήστου)
03. Με το καλό
04. Τανγκό
05. Αναπνέεις με τ’ αληθινά
06. Το φράγμα (συμμετέχει η Έλενα Δεληχρήστου)
07. Ερημιά (Έλενα Δεληχρήστου)
08. Για ένα φίλο
09. Της μόδας
10. Το κελί (συμμετέχει η Έλενα Δεληχρήστου)
*** Οι κριτικές δίσκων αποτελούν προσωπικές απόψεις του εκάστοτε συντάκτη που σε καμία περίπτωση δεν είναι απαραίτητο ότι συνάδουν με τις απόψεις και της υπόλοιπης συντακτικής ομάδας του Music Corner