Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
Αν μετρήσουμε πόσοι τραγουδιστές βοηθήθηκαν στα πρώτα βήματά τους από τον Απόστολο Καλδάρα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα χάσουμε το μέτρημα. Κι αυτό, ανεξαρτήτως του αν έκαναν σημαντική καριέρα ή όχι. Ο αξέχαστος Τρικαλινός δημιουργός, ήταν πάντα κοντά στα νέα παιδιά και τα βοηθούσε, δίνοντάς τους τραγούδια και συχνά, κάνοντάς τους γνωστούς από τη μια μέρα στην άλλη.
Σε αυτή την «κατηγορία», ανήκει και ο Γιάννης Πάριος. Ξεκινώντας την καριέρα του στη δισκογραφία το 1969 δίπλα στο Γιώργο Μητσάκη (το «γούρι» του Μάκη Μάτσα για τους καινούργιους τραγουδιστές), ήταν επόμενο ότι κάποια στιγμή θα συνεργαζόταν και με τον Καλδάρα, ο οποίος ουδέποτε αρνήθηκε να συνδράμει στο ξεκίνημα και στην εξέλιξη των καινούργιων ερμηνευτών.
Η δισκογραφική επαφή τους, εντοπίζεται την πενταετία 1970-1974 και συνολικά, αριθμεί μόνο 15 τραγούδια. Ωστόσο, κάποια από αυτά έγιναν η αφορμή ώστε ο Πάριος να δημιουργήσει αίσθηση στο κοινό και ν’ αρχίσει να γίνεται γνωστός, κάνοντας έτσι τα πρώτα σημαντικά βήματά του για την άνοδο στην κορυφή του ελληνικού πενταγράμμου. Ασχέτως αν ο ίδιος σπανίως πια τα περιλαμβάνει στις «ζωντανές» εμφανίσεις του…
Ένα… «παγκάκι», το πρώτο «σκαλοπάτι»
«Η θάλασσα του Πειραιά» του Γιώργου Μητσάκη, ήτανε το πρώτο τραγούδι με το οποίο ο νεαρός ερμηνευτής από την Πάρο συστήθηκε στο πανελλήνιο το 1969. Όμως, η πρώτη πραγματικά μεγάλη επιτυχία του ήλθε το 1970, όταν ο Απόστολος Καλδάρας του έδωσε δύο δημιουργίες του για ένα δισκάκι 45 στροφών.
Στη μια πλευρά, υπήρχε «Της μοίρας το παιχνίδι» σε στίχους Ανδρέα Χατζηνικολάου, το οποίο ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει ως «Το απέναντι παγκάκι». Το τραγούδι ακούστηκε πολύ εκείνη την περίοδο, είναι πασίγνωστο και σήμερα, θεωρείται πλέον «κλασικό» στο ρεπερτόριο του Πάριου, ο οποίος κάποιες φορές το «θυμάται» επί σκηνής ή πίστας.
Το άλλο κομμάτι, είναι το «Είδα κι άλλες σαν κι εσένα» σε στίχους Δημήτρη Ρήτα, που δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, όμως αμφότερα περιλήφθηκαν στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ του ερμηνευτή το 1971, με τίτλο το όνομά του…
Την ίδια χρονιά (1970), ο Πάριος ηχογράφησε και τα «Χειροκροτήματα», σε στίχους Κώστα Βίρβου. Ένα τραγούδι που έμεινε ανέκδοτο σε άλλη μορφή ήχου επί τριάντα ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 2000, όταν και κυκλοφόρησε σε CD που διανεμήθηκε με γνωστό μουσικό περιοδικό, το οποίο δεν υπάρχει πλέον…
«Πετροβολώντας» ένα… «Ράκος»
Το 1971, ο ερμηνευτής τραγούδησε ίσως τις ωραιότερες και πιο γνωστές δημιουργίες που έγραψε ο συνθέτης για τη φωνή του. Η αρχή έγινε με «Το ράκος» (στίχοι Βίρβου), ένα από τα καλύτερα τραγούδια της πρώτης «περιόδου» του Πάριου, με την Πίτσα Παπαδοπούλου στις δεύτερες φωνές.
Ακολούθησε «Το καλό παιδί» σε στίχους του ίδιου του Καλδάρα και την άνοιξη εκείνης της χρονιάς, η -κατά την προσωπική μου άποψη- κορυφαία στιγμή της συνεργασίας τους. Το πασίγνωστο κι αγαπημένο «Πετροβολούσα τη ζωή», με «λόγια» του Γιώργου Σαμολαδά (παιδικός φίλος και στενός συνεργάτης του συνθέτη) και τη Λίτσα Διαμάντη στο σεκόντο…
Οι ίδιοι δημιουργοί, υπέγραψαν κι ένα από τα συνολικά 16 τραγούδια του Πάριου που μέχρι σήμερα παραμένουν ακυκλοφόρητα σε άλλο φορέα ήχου, πλην των 45 στροφών. Πρόκειται για το «Οι δυο ζητιάνοι» και πιστεύω ότι είναι πραγματικά κρίμα που δεν έγινε γνωστό κι έμεινε «φυλακισμένο» μόνο σ’ ένα μικρό δισκάκι…
Η χρονιά κλείνει με το «Θα πιω και το γυαλί» σε στίχους Πυθαγόρα, ένα από τα πιο «λαϊκά» τραγούδια που ηχογράφησε ο ερμηνευτής στα πρώτα χρόνια της πορείας του. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, περιλήφθηκε στο «μεγάλο» δίσκο «Τι θέλεις να κάνω», το δεύτερο προσωπικό του…
Από το «Καναρίνι» ως τους «Ροβινσώνες»…
Η τελευταία συνεργασία του Γιάννη Πάριου με τον Απόστολο Καλδάρα στις 45 στροφές, θα έλθει το 1973. Σε στίχους Γιώργου Σαμολαδά, τραγουδά το πασίγνωστο «Καναρίνι», από τα πιο όμορφα κομμάτια της καριέρας του. Μαζί του, ακούγεται πεντακάθαρα η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου στο σιγόντο, στην πρώτη «συνάντησή» τους στο βινύλιο. Το τραγούδι ακούγεται ακόμα και σήμερα, σε διάφορες μουσικές σκηνές…
Και φτάνουμε στο Πάσχα του 1974, όταν ο ερμηνευτής θα συμμετάσχει για πρώτη και τελευταία φορά σ’ ένα ολοκληρωμένο έργο του συνθέτη. Πρόκειται για τους «Ροβινσώνες», μιαν εξαιρετική δουλειά που δυστυχώς δεν είχε την απήχηση και την επιτυχία που της άξιζε.
Οι στίχοι είναι του Γιώργου Σαμολαδά (εκτός από ένα τραγούδι, που υπογράφει ο Νάσος Νάκας) και μιλούν για ένα θέμα που φαινομενικά, είχε «ξεθυμάνει» εκείνη την εποχή: Τη μοίρα των Ελλήνων ναυτικών, που αναγκάζονται να ξενιτευτούν για μια καλύτερη ζωή, μπαρκάροντας για λιμάνια μακρινά.
Ο Πάριος συμμετέχει με έξι τραγούδια, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι εξαιρετικά: «Μια αχτίδα ήλιο», «Πόρτα δεν έχει η θάλασσα», «Σε κατακλυσμό μεγάλο», «Κούρδισα το λαούτο μου», «Σε γκαζάδικο ναυτάκι» και «Στο μέτωπό μου το φανάρι». Στο δίσκο, τραγουδούν επίσης η Χάρις Αλεξίου και η πρωτοεμφανιζόμενη Βασιλική Λαβίνα (αναφέρεται μόνο με το επώνυμό της)…
Ωστόσο, αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία συνεργασία Πάριου και Καλδάρα στη δισκογραφία. Από το 1975 και μετά, το ρεπερτόριο του ερμηνευτή έγινε καθαρά ερωτικό με «διεθνείς» πινελιές, ενώ ο συνθέτης αποχώρησε από τη MINOS, συνεχίζοντας βεβαίως να γράφει εξαιρετικά τραγούδια, ασχέτως της απήχησης που είχαν στον κόσμο…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…