Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
| Αλέκα Κανελλίδου: Μια υπέροχη …βραχνή! |
Αν δε γεννιόταν στην Ελλάδα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα είχε κάνει τεράστια καριέρα παγκοσμίως! Τέτοιες φωνές σπανίζουν στο μουσικό πλανήτη και η χώρα μας θα πρέπει να είναι υπερήφανη που «ανέθρεψε» μια απ’ αυτές. Αλήθεια, πώς μπορεί μια βραχνή χροιά να είναι τόσο μαγική και να σε συνεπαίρνει με το πρώτο άκουσμα; Η εξήγηση-απάντηση είναι απλούστατη κι έχει ένα ονοματεπώνυμο: Αλέκα Κανελλίδου…
«Αφιερωμένη εξαιρετικά» λοιπόν στην -κατά την προσωπική μου άποψη- μακράν κορυφαία ερωτική ερμηνεύτρια που έβγαλε ποτέ τούτος ο τόπος, αυτή η «βόλτα» στη 45χρονη πορεία της στο τραγούδι. Μια διαδρομή γεμάτη επιτυχίες και αγάπη από τον κόσμο, αλλά και συνάμα, τόσο «αθόρυβη» και «διακριτική»…
Τα πρώτα …jazz χρόνια
Η Αλέκα Κανελλίδου γεννήθηκε στην Πλάκα και ήταν «καταδικασμένη» ν’ ασχοληθεί με τη μουσική, καθώς ο πατέρας της, Γιάννης Κανελλίδης, ήταν σολίστ του βιολιού και συνεργαζόταν με όλα τα μεγάλα ονόματα του τραγουδιού της εποχής (Γούναρη, Πολυμέρη κ.α.). Ωστόσο, η κόρη του …ξεστράτισε αρχικά, καθώς μέχρι τα 15 χρόνια της άκουγε αποκλειστικά και μόνο ξένες μελωδίες και ειδικότερα jazz, που την είχε γοητεύσει. Με τα ελληνικά μουσικά δρώμενα, δεν είχε την παραμικρή σχέση.
Η αγάπη της λοιπόν για τη μουσική, την οδήγησε στην απόφαση ν’ ασχοληθεί επαγγελματικά μ’ αυτήν ως τραγουδίστρια. Έτσι, μόλις 17 ετών και ούσα μαθήτρια Γυμνασίου, θα ξεκινήσει σιγά-σιγά να τραγουδά και λίγο αργότερα -το 1965- θα εμφανιστεί για πρώτη φορά σε νυχτερινό μαγαζί. Πρόκειται για την «Αθηναία» στην πλατεία Συντάγματος, όπου θα βρεθεί να ερμηνεύει ξένα χορευτικά κομμάτια της εποχής…
Πρώτες ηχογραφήσεις και … ”Crazy girl”
Σχεδόν παράλληλα, θα έλθει η στιγμή να μπει στη δισκογραφία. Ο σπουδαίος Γιάννης Σπάρτακος ήταν στενός φίλος του πατέρα της κι έτσι, της έδωσε τα πρώτα δύο τραγούδια της καριέρας της, τα οποία κυκλοφόρησαν σ’ ένα δισκάκι 45 στροφών: «Μικρός βασιλιάς» και «Λήθη».
Αργότερα, θα ηχογραφήσει κάποιες από τις πρώτες συνθετικές απόπειρες του Βαγγέλη Παπαθανασίου με αγγλικούς στίχους του Νίκου Μαστοράκη, αλλά ο Μίμης Πλέσσας θα είναι εκείνος που θα τη συστήσει στο ευρύ κοινό, μέσα από το πρόσωπο της …Ζωής Λάσκαρη!
Το 1967 λοιπόν, η Κανελλίδου ακούγεται να τραγουδά το πασίγνωστο “Crazy girl” στο κινηματογραφικό μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Οι θαλασσιές οι χάντρες», ντουμπλάροντας τη Λάσκαρη, που υποδύεται την «αρχηγό» ενός νεανικού κοριτσίστικου μουσικού συγκροτήματος. Αρκετά χρόνια αργότερα, θα γίνει γνωστό και το όνομα της ερμηνεύτριάς του…
Η Αλέκα Κανελλίδου ντουμπλάρει τη Ζωή Λάσκαρη στο “Crazy girl”…
Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Ωστόσο, ένα χρόνο νωρίτερα η Αλέκα Κανελλίδου θα πάρει μια «πρώτη γεύση» από το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, που τότε ήταν στην πλήρη ακμή του και φιλοξενούσε και «αστέρια» της εποχής, αλλά και αναδείκνυε νέους σπουδαίους ερμηνευτές.
Το Σεπτέμβριο του 1966 λοιπόν, θα συμμετάσχει στη διοργάνωση με το τραγούδι «Η λίμνη», σε μουσική Βασίλη Δόικου και στίχους Μαρίας Γκόπη, το οποίο θα μοιραστεί ερμηνευτικά με τη Λόλα Τσακίρη (τότε όλα τα τραγούδια ερμηνεύονταν από δύο τραγουδιστές έκαστο)…
Θα επιστρέψει στη συμπρωτεύουσα και στο Φεστιβάλ το 1968, ερμηνεύοντας μαζί με την Εύη Μυλοπούλου το «Βρήκα μια καινούργια αγάπη», σε μουσική και στίχους της Μαρίας Γαλανοπούλου και με τη Ζωή Κουρούκλη το «Για ποιαν αιτία», σε μουσική του Άλκη Κακαλιάγκου (μέλους των θρυλικών “Olympians”) και στίχους του σημαντικότατου δημοσιογράφου-ερευνητή Λευτέρη Κογκαλίδη.
Όσον αφορά τις εμφανίσεις της, οι επιλογές της έχουν να κάνουν σχεδόν αποκλειστικά με διάφορες μπουάτ ή “music hall” (χώροι που συνήθιζε να εμφανίζεται και στα χρόνια που ήτανε δημοφιλής και με μεγάλες «προσωπικές» επιτυχίες), καθώς τα «μπουζούκια» ήταν κάτι το εντελώς ξένο και παράταιρο για κείνη και το ρεπερτόριο, αλλά ίσως και την αισθητική της. Ουσιαστικά, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της, ήταν μια τραγουδίστρια ορχήστρας και παρέμεινε έτσι σε όλη την πορεία της, ασχέτως με τις συνεργασίες που κατά καιρούς έκανε.
Παρόλα αυτά, στις αρχές της δεκαετίας του ’70 δε θα μπορέσει ν’ «αποφύγει» και τα νυχτερινά «λαϊκά» κέντρα, όπως τα «Δειλινά», στα οποία βρέθηκε το 1971 πλάι στο Γρηγόρη Μπιθικώτση, το Σταμάτη Κόκοτα, τη Ρένα Κουμιώτη και το Δάκη. Ωστόσο, πάντοτε το πρόγραμμά της περιλάμβανε χορευτικά ξένα -και κάποια ελληνικά- ποπ κομμάτια και φυσικά, την αγαπημένη της jazz μουσική…
«Άσε με να φύγω» και ο πρώτος δίσκος
Οι προσπάθειες της Αλέκας Κανελλίδου για διάκριση στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα συνεχιστούν και το 1972 με το «Αναρωτιέμαι», σε μουσική και στίχους του Ρήγα Σαριτζιώτη, αλλά σε μια χρονιά που συμμετέχουν πολύ μεγάλα ονόματα της εποχής (Τόλης Βοσκόπουλος, POLL, Δώρος Γεωργιάδης κλπ), δε θα καταφέρει να διακριθεί.
Ωστόσο, η μεγάλη και καθοριστική στιγμή για την υπόλοιπη καριέρα της, θα έλθει στην αντίστοιχη διοργάνωση του 1974. Είναι το πρώτο Φεστιβάλ μετά τη μεταπολίτευση, τα τραγούδια με «νόημα» δίνουν και παίρνουν και η Ελένη Βιτάλη κάνει το μεγάλο «μπαμ», εμφανιζόμενη να τραγουδά το περίφημο «Χωρίς δεκάρα (πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου)».
Όμως, το κοινό της συμπρωτεύουσας και όλης της Ελλάδας θα εντυπωσιάσει με την «περίεργη» χροιά και το ηχόχρωμα της φωνής της, μια καστανόξανθη κοπέλα που τραγουδά «Άσε με να φύγω», σε μουσική Γιώργου Μανίκα και στίχους Νίκου Ελληναίου. Είναι η Αλέκα Κανελλίδου, η οποία στο τέλος της βραδιάς κερδίζει το βραβείο ερμηνείας, αλλά και την τρίτη θέση στην ψηφοφορία για το καλύτερο τραγούδι.
Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη, που σχεδόν αμέσως υπογράφει συμβόλαιο με την τότε Columbia και ηχογραφεί αυτό το κομμάτι σε δισκάκι 45 στροφών (EMI-COLUMBIA 70403), στην άλλη πλευρά του οποίου υπάρχει το -ανέκδοτο στις 33 στροφές ή σε CD- «Λάθος», πάλι των Μανίκα-Ελληναίου. Αμφότερα, ενορχηστρώθηκαν από τον Γιώργο Θεοδοσιάδη.
Λίγο αργότερα, το Δεκέμβριο του 1974 κυκλοφορεί και ο πρώτος «μεγάλος» δίσκος της, με τίτλο «12 ερωτικές στιγμές». Περιλαμβάνει φυσικά το «Άσε με να φύγω», αλλά και τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, του Γιώργου Κατσαρού και της …Λιάνας Κανέλλη, που εκείνη την εποχή είχε ασχοληθεί με τη μουσική ως συνθέτις και στιχουργός.
Στα αξιοσημείωτα αυτού του άλμπουμ, το γεγονός ότι παραγωγός του ήταν ο…Τέρενς Κουίκ, που για κάποιο διάστημα είχε συνεργασία με την εταιρεία! Ο δίσκος δε θα πάει πολύ καλά εμπορικά, αλλά το νερό έχει μπει στο αυλάκι…
Η Κανελλίδου λοιπόν, γίνεται πασίγνωστη από τη μια μέρα στην άλλη και πλέον εμφανίζεται ως ισότιμο όνομα δίπλα στον Τόλη Βοσκόπουλο και τη Μαίρη Λίντα στο «Κάβο ντ’ όρο», τη σεζόν 1974-75.
Το κεφάλαιο Νινή Ζαχά
Η παρουσία της ερμηνεύτριας στη δισκογραφία ήταν σχεδόν πάντα διακριτική κι όχι απαραιτήτως ετήσια. Έτσι, το επόμενο άλμπουμ της θα κυκλοφορήσει το 1976 με τίτλο «Η Αλέκα Κανελλίδου τραγουδά Γιάννη Σπανό» σε στίχους του Πυθαγόρα (πλην τριών κομματιών), όπου υπάρχουν κάποιες μελωδίες που ο συνθέτης είχε πρωτοηχογραφήσει στη Γαλλία με άλλες φωνές, καθώς και δύο τραγούδια σε δεύτερη εκτέλεση («Επεισόδιο» και «Ήρθε ένας φίλος»).
Επίσης, θα βρούμε το «Ώρα οκτώ» που ως μουσικό θέμα ακούστηκε στην ταινία «Αναζήτησις» το 1972 και το «Μαγκανοπήγαδο», που ακούστηκε πολύ. Εξάλλου, το «Ήλθε ένας φίλος» έγινε πιο γνωστό με τη φωνή της Κανελλίδου, παρά με την αντίστοιχη της «πρώτης διδάξασας» Μαρινέλλας…
Την επόμενη χρονιά (φθινόπωρο 1977), κυκλοφορεί ο δίσκος «Έλα στο σήμερα» με έξι τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού, αλλά και την πρώτη συνεργασία της ερμηνεύτριας μ’ ένα πρόσωπο που θα παίξει καθοριστικό και σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική πορεία της από εκεί και πέρα:
Τη Νινή Ζαχά, η οποία στη συνέχεια θα δίνει το παρών σχεδόν σε κάθε άλμπουμ της Κανελλίδου (με εξαίρεση κάποιες «αφιερωματικές» δουλειές, όπως θα δούμε παρακάτω) και θα της γράψει ορισμένες από τις μεγαλύτερες και διαχρονικές επιτυχίες της.
Κάποιες από αυτές, υπάρχουν στο δίσκο «Για λίγους» που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 1979 -μ’ ένα εντυπωσιακό φωτογραφικό άλμπουμ ασπρόμαυρων slides στο εσώφυλλο- και θα φτάσει το «χρυσό» όριο των 50.000 αντιτύπων σε πωλήσεις: «Μη μ’ αγγίζεις μη», «Κι ήρθε το πρωί» και «Ακόμα ένα καλοκαίρι». Επιπλέον -κατά τα ειωθότα της εποχής-, η ερμηνεύτρια ηχογραφεί ξένες μελωδίες με ελληνικούς στίχους και κάνει μεγάλη επιτυχία με τα «Μελαγχολία» και «Τα ‘χει αυτά τη ζωή»…
Τα πρώτα χρόνια του ‘80
Η Αλέκα Κανελλίδου μπαίνει στη δεκαετία του ’80 με το άλμπουμ «Εμπιστευτικά», που ουσιαστικά αποτελεί τη συνέχεια του προηγούμενου. Κι εδώ «μεταγραφές» ξένων τραγουδιών («Φτάνει ως εδώ», «Καυγαδάκι», «Μόλις χθες»), κι εδώ έντονη η παρουσία της Νινής Ζαχά με τη μεγάλη «ντίσκο» επιτυχία «Δεν είναι έτσι η αγάπη» και το -αλά «Μη μ’ αγγίζεις μη»- «Όχι τώρα», αλλά και η πρώτη της συνεργασία με το Γιώργο Χατζηνάσιο στην πρώτη ηχογράφηση του «Ξέρω δε θα ‘ρθεις», που είχε ακουστεί με τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη στο φιλμ «Ένα γελαστό απόγευμα» το 1979.
Το Νοέμβριο του 1981 έρχεται το «Αν ξαναγεννιόμουνα», με νέες μεγάλες ελληνικές και «διασκευασμένες» επιτυχίες: Το ομότιτλο, «Κίτρινη ομπρέλα», «Αιχμάλωτοι», «Τύψεις», «Πού πάμε πού» και «Πόσο γλυκά με σκοτώνεις» -δεύτερη προσπάθεια …ελληνοποίησης του “Killing me softly”, μετά από εκείνη της Μαρίνας το 1975 με τίτλο «Τ’ αγόρι»- ακούγονται πολύ και πλέον η Κανελλίδου έχει οριστικά καθιερωθεί στο χώρο!
Ένα χρόνο αργότερα, το Δεκέμβριο του 1982, θα κάνει την πρώτη απόπειρα μιας επιστροφής στα «ελαφρά» τραγούδια του παρελθόντος, με το δίσκο «Αναμνήσεις». Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά, με την Αλέκα να ερμηνεύει υπέροχα με τη μοναδική «βαθιά» κι αισθαντική φωνή της μεγάλες στιγμές περασμένων δεκαετιών («Έλα γι’ απόψε», «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Ας ερχόσουν για λίγο» κ.α.) σε μορφή ποτ πουρί, με την ενορχηστρωτική επιμέλεια του αείμνηστου Κώστα Κλάββα…
Θα επιστρέψει στο σύγχρονο ρεπερτόριο τον Οκτώβριο του 1983 με το «Αν θα σ’ αγαπήσω», όπου θα συναντηθεί για πρώτη φορά δισκογραφικά με τον Αλέξη Παπαδημητρίου, που σε βάθος χρόνου θα της χαρίσει ορισμένες πολύ μεγάλες επιτυχίες.
Εδώ θα βρούμε το υπέροχο «Χωρίς εσένα τίποτα», το «ιταλικό» «Εξομολόγηση» και το «Πόσο δύσκολο είναι», που είχε πρωτοερμηνεύσει το 1982 η Ιταλίδα Φραντζέσκα Μπελένι, μέσα από τον ομότιτλο δίσκο της. Επίσης, υπάρχει το «Πώς φτάσαμε ως εδώ» στο οποίο συμμετέχει ο Δάκης, χωρίς ωστόσο ν’ αναφέρεται το όνομά του στο δίσκο.
Στο τέλος του 1984, η ερμηνεύτρια έκλεισε δέκα χρόνια στη δισκογραφία και το «γιόρτασε» με το άλμπουμ «Μια φωνή», το οποίο περιλαμβάνει τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ως τότε καριέρας της, ενώ ηχογραφεί ξανά το «Ήλθε ένας φίλος», ειδικά για τούτο το δίσκο.
Παπαδημητρίου, Σαπφώ και Χατζηνάσιος
Το Νοέμβριο του 1985 κυκλοφορεί ίσως ο πιο επιτυχημένος εμπορικά αλλά και καλλιτεχνικά δίσκος της, με πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων! Ο λόγος για το «Νύχτα είναι θα περάσει», σε μουσική του Αλέξη Παπαδημητρίου και σε ένα τραγούδι της «συνήθους ύποπτης» Νινής Ζαχά.
Η Αλέκα Κανελλίδου ερμηνεύει “νύχτα είναι θα περάσει” στην εκπομπή της Λιλάντας Λικιαρδοπούλου “Πρόβα” (ΕΡΤ)
Σχεδόν όλα τα τραγούδια ακούγονται και γίνονται επιτυχίες, ωστόσο τα επισκιάζει όλα το «Μια περιπέτεια», το οποίο λατρεύω και το θεωρώ ως το καλύτερο που ερμήνευσε ποτέ η Κανελλίδου. Από εκεί και πέρα, είναι πολύ γνωστά το ομότιτλο και τα «Πόσο θα ‘θελα απόψε (ντουέτο με τον Παπαδημητρίου)», «Κανένα πρόβλημα», «Λυπάμαι» και «Παραδίνομαι λοιπόν».
Και φτάνουμε στο 1987, όταν η Αλέκα Κανελλίδου μας παρουσιάζει για πρώτη φορά τη «Σαπφώ», την πιο ερωτική ποιήτρια της αρχαιότητας, της οποίας το έργο μέχρι τότε ήταν σχεδόν (για να μη πούμε εντελώς) άγνωστο. Τη μετάφραση στη νεοελληνική έκανε ο Σωτήρης Κακίσης, ο οποίος ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη Σαπφώ και μάλιστα εξέδωσε ένα μεγάλο μέρος του έργου της σε βιβλίο, με τίτλο «Τέσσερα ποιήματα».
Κάποια από αυτά μελοποίησε ο Σπύρος Βλασσόπουλος κι έτσι βγήκε τούτος ο εξαιρετικός δίσκος, ο οποίος δυστυχώς δεν έκανε μεγάλες πωλήσεις. Πάντως, ακούστηκε αρκετά η «Ατθίδα», την οποία η Κανελλίδου ηχογράφησε ξανά λίγους μήνες αργότερα, στο πλαίσιο της συμμετοχής της στο διπλό άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» (είχε εμφανιστεί και στην ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή μαζί με τον Βλασσόπουλο).
Το 1988 έρχεται η ώρα της ολοκληρωμένης συνεργασίας της με το Γιώργο Χατζηνάσιο, πάνω σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τίτλος «Μικρές επαναστάσεις», μεγαλύτερη επιτυχία το «Μονά ζυγά» και καλές στιγμές τα «Αγάπη είναι», «Ληστεία» και «Στις πυραμίδες».
Ένα μέρος αυτής της δουλειάς θα παρουσιαστεί τηλεοπτικά στην «Πρόβα», μια εξαιρετική εκπομπή με παρουσιάστρια την αξέχαστη Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου, η οποία όμως δεν ήταν παρούσα στο εν λόγω αφιέρωμα και λίγο καιρό μετά έφυγε από τη ζωή…
Η Κανελλίδου θα συναντηθεί ξανά με τον Αλέξη Παπαδημητρίου το 1989 στο δίσκο «Πρόσωπο με πρόσωπο», με στίχους της Εύης Δρούτσα. Εκείνη την περίοδο θ’ ακουστούν πολλά από τα τραγούδια του άλμπουμ, όπως τα «Ταξίδι αστραπή», «Διαφωνώ», «Νικητές» και φυσικά το «Με ξαφνιάζεις», που ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία…
Τα «Δίδυμα φεγγάρια» και η απομάκρυνση…
Το Νοέμβριο του 1991 θα κυκλοφορήσει το «Φταίμε», που υπογράφουν συνθετικά και στιχουργικά η Νινή Ζαχά, ο Αλέκος Χρυσοβέργης και ο Σπύρος Γιατράς, αλλά δε θα πάει ιδιαίτερα καλά εμπορικά (μόνο η «Εφημερίδα» ακούστηκε κάπως εκείνη την εποχή). Πιο πολύ θα «περπατήσει» η συμμετοχή της Κανελλίδου με τη «Γυμνή αλήθεια», στο δίσκο του Τάσου Βουγιατζή «Μικρές ανήθικες προτάσεις» το 1992.
Καλοκαίρι 1993 και είναι η σειρά του αξέχαστου Μάριου Τόκα και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα να γράψουν τραγούδια γι’ αυτή την υπέροχη φωνή. Οι δύο δημιουργοί υπογράφουν από μία πλευρά του δίσκου «Δίδυμα φεγγάρια», με το ομότιτλο μοναδικό ντουέτο με τον αείμνηστο Δημήτρη Μητροπάνο να γίνεται μεγάλη και διαχρονική επιτυχία. Επίσης, ακούστηκαν και τα «Οι γυναίκες που ερωτεύονται», «Να μη σε δω ποτέ να κλάψεις» και «Αλλιώτικος νόμος».
Και πάμε στο 1995, όταν η Αλέκα Κανελλίδου κοιτάζει για ακόμη μια φορά στο παρελθόν του ελληνικού τραγουδιού και ηχογραφεί 13 «ελαφρά» αλλά και λαϊκά κομμάτια, με σύγχρονη ενορχήστρωση του Νίκου Κούρου, στο πλαίσιο του άλμπουμ «Απόψε που χωρίζουμε». Κάποια από αυτά είναι πολύ γνωστά («Σκότωσέ με», «Μακριά μου να φύγεις», «Μπορεί να έφυγες»), ενώ επιλέγει να πει κι ένα τραγούδι του πατέρα της, το «Και περπατώ»…
Αυτή είναι και η τελευταία δισκογραφική κατάθεσή της στα χρόνια του ’90. Έκτοτε, αποφάσισε ν’ αποχωρήσει από τα μουσικά πράγματα της χώρας μας, καθώς ήταν φανερό ότι αυτά είχαν αρχίσει να πηγαίνουν εντελώς «αλλού» κι αυτό φάνηκε ότι δεν της ταίριαζε.
Η τελευταία δεκαετία
Μετά κόπων και βασάνων κι εξαιτίας της μεγάλης αγάπης της για τη τζαζ, θα ηχογραφήσει το 2000 το άλμπουμ “Back to jazz” με επτά αγγλόφωνα κομμάτια και τη μουσική επιμέλεια του Μάρκου Αλεξίου, ενώ η επόμενη δουλειά της θα κυκλοφορήσει το 2002, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Άργησες». Η μουσική είναι της Ηρώς και του Δημήτρη Κοντόπουλου, ενώ υπάρχουν και δύο διασκευές παλαιότερων επιτυχιών της Κανελλίδου («Μια περιπέτεια» και «Αιχμάλωτοι»)…
Η ερμηνεύτρια όσο «αθόρυβα» αποσυρόταν από το μουσικό γίγνεσθαι, τόσο «αθόρυβα» επέστρεφε. Έτσι έγινε και το Μάιο του 2008, όταν εντελώς ξαφνικά μάθαμε ότι κυκλοφόρησε ο δίσκος (CD πια…) «Μάθε ν’ αγαπάς και τα ξαναλέμε» σε μουσική του Στέφανου Κόκκαλη! Τότε, είχα γράψει την κριτική του άλμπουμ για το musiccorner.gr και παραθέτω ένα απόσπασμα:
«Ακούγοντας τα καινούργια τραγούδια της που γράφτηκαν από τον Στέφανο Κόκκαλη, αισθάνθηκα σαν να μην έλειψε ποτέ από την τρέχουσα μουσική επικαιρότητα. Η υπέροχη και μοναδική φωνή της είναι ίδια κι απαράλλαχτη, το ύφος και το στυλ των κομματιών αυτό που μας έχει συνηθίσει εδώ και σχεδόν 35 χρόνια και γενικότερα το όλο «σύνολο» είναι δουλεμένο πριν και πάνω απ’ όλα με σεβασμό στον ακροατή και προορίζεται γι’ αυτούς που ξέρουν ακόμη ν’ ακούνε…
Πού υστερεί ο δίσκος; Κατά τη γνώμη μου στους στίχους, οι οποίοι στα περισσότερα τραγούδια δε μου πολυάρεσαν. Λείπει η εύστροφη και περιεκτική «πένα» της Νινής Ζαχά, με την οποία είναι άρρηκτα συνδεμένη η δισκογραφική καριέρα της Κανελλίδου. Όχι ότι είναι κακοί, αλλά μου φάνηκε ότι δεν είναι ιδιαίτερα «δουλεμένοι».
Η έκπληξη είναι ότι για πρώτη φορά η τραγουδίστρια καλείται να ερμηνεύσει λαϊκούς ρυθμούς, όπως ο ζεϊμπέκικος («Ο νόμος της αγάπης) και ο χασάπικος («Κάνει κρύο»). Κι αυτοί όμως είναι έτσι ενορχηστρωμένοι ώστε να κινούνται στους ρυθμούς της τζαζ, όπως άλλωστε και όλος ο δίσκος. Γενικότερα, τα πιο πολλά τραγούδια είναι χαμηλόφωνα και μπορεί να τα απολαύσει κάποιος με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και με χαμηλωμένα φώτα».
Έκλεινα δε εκείνο το κομμάτι με την εξής παράκληση-παραίνεση: «Κυρία Κανελλίδου, ελπίζω να μη «τα ξαναπούμε» σε …έξι χρόνια, αλλά πιο σύντομα»! Ακόμη δεν έχουν περάσει τόσα, ωστόσο η δισκογραφική αποχή της συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Πάντως, με ιδιαίτερη χαρά πληροφορήθηκα ότι στις 29 του μηνός (την προσεχή Δευτέρα δηλαδή) θα εμφανιστεί στο «Παλλάς» μαζί με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη για να τραγουδήσει τζαζ ρυθμούς με την επιμέλεια του Δημήτρη Καλαντζή…
“Ο νόμος της αγάπης” από το τελευταίο album της Αλέκας Κανελλίδου “Μάθε ν’ αγαπάς και τα ξαναλέμε”…
Το σίγουρο είναι ότι η Αλέκα Κανελλίδου λείπει πάρα πολύ από το ελληνικό τραγούδι. Αμφιβάλλω όμως αν θα της «πήγαινε» αισθητικά η σημερινή εικόνα του και προφανώς, αυτός είναι ένας από τους λόγους της απομάκρυνσής της. Άλλωστε, δεν έχει ν’ αποδείξει κάτι στον οποιονδήποτε και το έργο της μιλά από μόνο του…
Κάποιες φορές τα τελευταία χρόνια, βγήκε από την καλλιτεχνική «απομόνωσή» της κι έκανε ορισμένες εμφανίσεις, αλλά μετρημένες στα δάχτυλα -όπως για παράδειγμα πέρσι σ’ ένα χώρο στο Κολωνάκι. Τώρα, είναι εδώ και λίγους μήνες μια ευτυχισμένη γιαγιά ενός χαριτωμένου κοριτσιού και πλέει σε πελάγη ευτυχίας!
———————
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…