“Αφιερωμένο εξαιρετικά” στο…διεθνή Γιάννη Πουλόπουλο

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

O Γιάννης Πουλόπουλος, σίγουρα θεωρείται από τους πιο «τυχερούς» Έλληνες τραγουδιστές. Πέρα από μια μοναδική και υπέροχη φωνή, είχε την τύχη αφενός μεν από το ξεκίνημα της καριέρας του να συνεργαστεί με σπουδαίους συνθέτες και στιχουργούς ή ποιητές, αλλά και να γίνει ένα εξαιρετικά οικείο πρόσωπο για τον κόσμο, μέσα από τις πολλές εμφανίσεις του στον ελληνικό κινηματογράφο και κυρίως στα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, έχοντας ήδη ένα «κλασικό» ρεπερτόριο πίσω του και όντας στην κορυφή του πενταγράμμου, αποφασίζει ν’ αλλάξει δισκογραφική εταιρεία. Αφήνει τη LYRA, στην οποία ηχογράφησε σχεδόν όλα τα σπουδαία τραγούδια του από το 1964 ως το 1975 και «μεταγράφεται» στη MINOS, που πλέον έχει αρχίσει να εκτοπίζει την άλλοτε κραταιά Columbia και να παίρνει εκείνη τον κυρίαρχο ρόλο στη δισκογραφία, έχοντας ορισμένα από τα πιο δυνατά «άλογα κούρσας» στο δυναμικό της (Νταλάρας, Πάριος, Αλεξίου, Βοσκόπουλος κ.α.).

Το 1976 λοιπόν, ο Μάκης Μάτσας ενισχύει την εταιρεία του με το Γιάννη Πουλόπουλο, αλλά ο πρώτος δίσκος του που κυκλοφορεί εκείνη τη χρονιά με την ετικέτα της ξενίζει, ξαφνιάζει και τελικώς …περνά σχεδόν απαρατήρητος. Είναι «Τα τραγούδια της ξενιτιάς», σε μουσική Γιώργου Κατσαρού και στίχους Δημήτρη Ιατρόπουλου, που όμως δεν «περπατάει».

Η «συνταγή» της επιτυχίας λοιπόν, θα έλθει εκτός συνόρων, καθώς κατά τη μόδα της εποχής, ο Πουλόπουλος καλείται να ηχογραφήσει γνωστές ξένες επιτυχίες με ελληνικό στίχο. Έτσι, ο ερμηνευτής του «Δρόμου», του «Εμιλιάνο Ζαπάτα», του Λόρκα και δεκάδων υπέροχων τραγουδιών που όλοι αγαπήσαμε και αγαπάμε, από το 1977 κι εντεύθεν, ξεκινά μια «δεύτερη καριέρα» με βάση το «μεταγλωττισμένο» ρεπερτόριο, που θα τον «απογειώσει» εμπορικά και θα γεμίσει τα ταμεία της MINOS. Ωστόσο, ελάχιστα από τα συνολικά 19 κομμάτια του είδους θα μείνουνε διαχρονικά στη συνείδηση του κοινού.

Σημειωτέον ότι ο τραγουδιστής είχε ηχογραφήσει και στο παρελθόν «ελληνοποιημένους» στίχους, όμως άλλο να τραγουδάς Νερούντα και Λόρκα κι άλλο «ελαφροερωτικές» επιτυχίες του εξωτερικού…

Ξεκίνημα με «Αγάπα με»

Το Μάρτιο του 1977, ο Γιάννης Πουλόπουλος μας συστήνεται ως…Χούλιο Ιγκλέσιας. Το άλμπουμ «Αγάπα με» με το ομότιτλο «ελληνοποιημένο» από τον Πυθαγόρα τραγούδι (“Abrazame” ο αυθεντικός τίτλος, μεγάλη επιτυχία σε ολόκληρη την Ευρώπη που κυκλοφόρησε το 1975 στο δίσκο του Ισπανού ερμηνευτή “El amor”), εκτινάσσεται εμπορικά και πουλά περισσότερα από 50.000 αντίτυπα. Είναι δε από τα πολύ λίγα τραγούδια αυτού του είδους που θ’ αντέξουν στο χρόνο και μάλλον εκείνο που «σημάδεψε» την πορεία του ερμηνευτή από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 κι εντεύθεν…

Στο ίδιο άλμπουμ, ο Πυθαγόρας «μεταγλωττίζει» άλλο ένα ξένο κομμάτι, αυτή τη φορά της Patricia Carli με στίχους των Jacques Ferrière και Daniel Guichard -ο οποίος το ερμηνεύει κιόλας. Ο πρωτότυπος τίτλος του είναι “La Tendresse” και στα ελληνικά, γίνεται «Φταίω εγώ»…

H τεράστια επιτυχία του «”Αγάπα με”, άνοιξε την όρεξη της MINOS για ανάλογη συνέχεια κι έτσι, τον Απρίλιο του 1978 ο αριθμός των διασκευών ξένων τραγουδιών αυξάνεται σε τρεις για τον Πουλόπουλο, πάντα με τη στιχουργική συνδρομή του Πυθαγόρα. Τότε, κυκλοφορεί ο -εμπορικά «χρυσός»- δίσκος «Για σένα», όπου και το ομότιτλο κομμάτι του Αργεντινού ερμηνευτή και συνθέτη Ricardo Ceratto, που σύμφωνα με τις πληροφορίες της εταιρείας έχει τίτλο “Hay caninos”. 

Μάλλον όμως θα πρέπει να έχει γίνει λάθος, καθώς όσο κι αν έψαξα για τον Ceratto στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου και σε μουσικές ιστοσελίδες που έχουν τραγούδια του, δε βρήκα το παραμικρό σε σχέση με αυτό τον τίτλο…

Το ίδιο ισχύει και για το άλλο τραγούδι του Αργεντινού που υπάρχει στο άλμπουμ, το «Αν δεν είσαι αυτή που είσαι», του οποίου τον αυθεντικό τίτλο δε γνωρίζω καν. Άκουσα σχεδόν…όλα τα τραγούδια του Ceratto, αλλά κανένα δε μου θύμισε αυτό.

Ευτυχώς, στο άλμπουμ υπήρχε κι ένας …Alain Barriere με το εξαιρετικό «Αν θα χωρίσουμε εμείς» και κατάφερα να βγάλω κάποια άκρη, αφού ο πρωτότυπος τίτλος του είναι “La terre tournera sans nous”, από τον ομότιτλο δίσκο του Γάλλου δημιουργού κι ερμηνευτή, που είχε κυκλοφορήσει το 1976.

Πάντως, η μεγάλη επιτυχία του άλμπουμ «Για σένα» δεν ήταν κάποιο από τα τρία «μεταγλωττισμένα» τραγούδια που περιλαμβάνει (το ομότιτλο ακούστηκε μόνον εκείνη την εποχή…), αλλά το ελληνικότατο «Θέλω να μ’ αγαπάς», των Αντώνη Βαρδή-Πάνου Φαλάρα.

Το αποκορύφωμα

Οι …ξενόφερτες «πινελιές», εξακολούθησαν να υπάρχουν και στους επόμενους δίσκους του Γιάννη Πουλόπουλου, ασχέτως αν δεν ήταν πάντα οι μεγάλες επιτυχίες. Το 1979, κυκλοφορεί το «Αν γυρίσεις αν», που περιέχει δύο διασκευές. Μία ιταλική των Enrico Riccardi-Luigi Albertelli με τίτλο «Μόνο κοντά σου» σε ελληνικούς στίχους Δημήτρη Ιατρόπουλου (δε βρήκα πουθενά τον ιταλικό τίτλο του) και μία γαλλική, αλλά …τι γαλλική.

Πρόκειται για το πασίγνωστο “Je suis malade” του Serge Lama, που αποτελεί ίσως το πιο διαχρονικό τραγούδι του. Η Σόφη Παππά έγραψε τους ελληνικούς στίχους κι έτσι προέκυψε το «Φύγε», που ακούστηκε πολύ εκείνη την περίοδο.

Και φτάνουμε στο 1980, όπου το Μάρτιο βγαίνει στα δισκοπωλεία το άλμπουμ «Δεν ξεχνιέσαι», το οποίο και πάλι θα ξεπεράσει τις 50.000 πωλήσεις. Το ομότιτλο, είναι διασκευή του “El amor de mi vida” του Ισπανού δημιουργού κι ερμηνευτή Camilo Sesto (ή Camilo Blanes όπως είναι το κανονικό ονοματεπώνυμό του), με ελληνικούς στίχους της Σώτιας Τσώτου. Θεωρώ ότι πρόκειται για μιαν από τις ωραιότερες διασκευές ξένων τραγουδιών που έγιναν ποτέ…

Στον ίδιο δίσκο, υπάρχει και το «Αγάπη μου», που είναι διασκευή του …ελληνικού “Agapimu”!!!! Συγκεκριμένα, τον Απρίλιο του 1974 η πολύ γνωστή Ιταλίδα τραγουδίστρια Mia Martini στο άλμπουμ της “E proprio come vivere”, συμπεριέλαβε το “Agapimu” ερμηνευμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στα ελληνικά. Δημιουργοί του εκτός από την ίδια, είναι οι Giorgio Conte και Dario Baldan Bembo. Η ερμηνεία της στα ελληνικά δε θα πρέπει να μας ξαφνιάζει, δεδομένου ότι γεννήθηκε στην Καλαβρία, όπου υπάρχουν αρκετές ελληνόφωνες περιοχές.

Το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία και μάλιστα τραγουδήθηκε στα ολλανδικά και στα ισπανικά, οπότε το ’80 ο Γιάννης Πουλόπουλος το …επαναπάτρισε, κάνοντάς το «σουξέ» και στη χώρα μας. Τους στίχους, έγραψε και πάλι η αείμνηστη Σώτια Τσώτου.

Τον Απρίλιο του 1981, ο αγαπημένος ερμηνευτής κυκλοφορεί το άλμπουμ «Εγώ για σένα τραγουδάω» και θα κερδίσει άλλον ένα «χρυσό» δίσκο. Εδώ, υπάρχουν οι περισσότερες διασκευές από οποιαδήποτε άλλη δουλειά του -συνολικά πέντε- και μάλιστα σε μια περίοδο που η «μόδα» τους είχε σιγά-σιγά αρχίσει να περνάει. Η πιο γνωστή από αυτές, είναι το «Υπάρχουν κάτι γράμματα» (από το ισπανικό “Vuelvo a ti” των R. Arcusa-M. Calva με ερμηνευτή τον Manolo Otero), με ελληνικούς στίχους της Ρόνης Σοφού.

Επίσης, υπάρχει και το πασίγνωστο ιταλικό “Canzone per te” του Sergio Endrigo, που στη γλώσσα μας γίνεται «Τώρα που σ’ έχασα», με στίχους του Θάνου Σοφού, καθώς και το “El amor” του Jose Luis Perales, το οποίο “ελληνοποιήθηκε” με τίτλο “Τι μεγάλος καημός”, δια χειρός Ρόνης Σοφού. 

Για τα υπόλοιπα δύο («Σε παρακαλώ» (J.M. Gallardo-Θ. Σοφού) και «Σε θέλω γύρισε» (M. Jarre-Θ. Σοφού) δεν έχω πληροφορίες όσον αφορά τους πρωτότυπους τίτλους και τους ερμηνευτές τους…

Από τον Stevie Wodner στη… «Λίμνη των κύκνων»

Μπορεί τη δεκαετία του ’80 να περιορίστηκαν σημαντικά οι διασκευές ξένων τραγουδιών, ωστόσο ο Γιάννης Πουλόπουλος από καιρού εις καιρόν «φρόντιζε» να περιλαμβάνει κάποιες -ελάχιστες πάντως σε σχέση με τα ‘70s- στους δίσκους του. Το 1983, στο άλμπουμ «Και τώρα πες μου» υπάρχει το «Και ψάχνω να σε βρω» του Stevie Wonder, με ελληνικούς στίχους της Ρόνης Σοφού.

Θα περάσουν πέντε χρόνια για να συναντήσουμε την επόμενη, η οποία είναι πασίγνωστη σε πολλές γλώσσες, αλλά η μητρική της είναι η γαλλική. Πρόκειται λοιπόν για το “Comme d’ habitude”, σε μουσική Claude François-Jacques Revaux και στίχους Claude François-Gilles Thibaut που κυκλοφόρησε το 1967, αλλά έγινε διάσημο από τον Frank Sinatra ως “My way”…

Ο Πουλόπουλος το τραγούδησε στα ελληνικά το 1988, μέσα από το άλμπουμ του «Όπου πας θα πάω», με τίτλο «Ο άνθρωπός μου» και στίχους της Ρόνης Σοφού.

Το 1991, ο αγαπημένος ερμηνευτής «τολμά» να ερμηνεύσει το θρυλικό “Caruso” του Lucio Dalla με τίτλο «Αθώος κι ένοχος», με «λόγια» της Εύης Δρούτσα. Θεωρώ εξαιρετικά ατυχή την επιλογή, αφενός μεν για τους επιεικώς απαράδεκτους στίχους, αφετέρου γιατί πιστεύω ότι τέτοια αριστουργήματα είτε ηχογραφούνται στην αυθεντική τους εκτέλεση, είτε δεν «αγγίζονται». Ακόμα κι αν λέγεσαι Πουλόπουλος…

Ο κύκλος των διασκευών για τον ερμηνευτή θα κλείσει το 1992, μέσα από το άλμπουμ του «Φεγγάρι άλλου ουρανού» με τις δύο τελευταίες. Αρχικά, τον ακούμε στο “No volvere” των διάσημων Gipsy Kings, με τίτλο «Για σένα τραγουδώ», σε στίχους του αείμνηστου Τάκη Καρνάτσου. 

Τέλος, υπάρχει η επανεκτέλεση του «Ζω για να σ’ αγαπώ» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που είχε πρωτοπεί η Βίκυ Λέανδρος το 1969, στο δίσκο της «Η μικρή μας ιστορία». Πρόκειται για ένα πολύ γνωστό κομμάτι από το …μπαλέτο «Η λίμνη των κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, χωρίς περισσότερα σχόλια…

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…