“Αφιερωμένο εξαιρετικά” στον… διεθνή Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Τρίτη, 4 Φεβρουαρίου 2014

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Η «μόδα» των διασκευών ξένων τραγουδιών στα ελληνικά που γιγαντώθηκε στη δεκαετία του ’70, περιλάμβανε ως επί το πλείστον «ελαφρές» κι «ερωτικές» μελωδίες, που πάντα ήταν πιο «εμπορικές». Όσοι μας ακολουθείτε στο «ταξίδι» των τελευταίων εβδομάδων στα σχετικά αφιερώματα, το έχετε αντιληφθεί…

Δεν ήταν όμως πάντα έτσι τα πράγματα. Υπήρχαν και αρκετές διασκευές που βασίστηκαν σε αλλοδαπά «πολιτικά» και «σκληρού ροκ» κομμάτια, τα οποία στην πλειοψηφία τους αγαπήθηκαν πολύ από τους λάτρεις του είδους κι ακούγονται ακόμα και σήμερα. Φυσικά, αυτές δε θα μπορούσαν να έχουν άλλον ερμηνευτή από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το μοναδικό και διαχρονικό Έλληνα «ρόκερ».

Ας δούμε αναλυτικά λοιπόν όλες τις «μεταγλωττίσεις» -συνολικά 20- που ηχογράφησε στην καριέρα του αυτός ο σημαντικότατος καλλιτέχνης, που έχει μεγαλώσει τουλάχιστον δύο γενιές με τη φωνή του…

Ξεκίνημα με Lluis Llach

To 1978, κυκλοφορεί ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μετά από «Τα αγροτικά» του Θωμά Μπακαλάκου και «Της εξορίας» του Μίκη Θεοδωράκη. Είναι το άλμπουμ που θα διαμορφώσει τη μουσική ταυτότητα του ερμηνευτή του από εκεί και κάτω, αφού το ύφος είναι ροκ -έστω ακόμα και σε σχετικά “light” μορφή…

Στο ρεπερτόριο λοιπόν, περιλαμβάνονται δύο διασκευές τραγουδιών του Ισπανού συνθέτη, στιχουργού και τραγουδιστή Lluis Llach που έχουνε καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, με ελληνικούς στίχους του Πάνου Φαλάρα. Το πρώτο είναι το «Τώρα, τώρα», ο πρωτότυπος τίτλος του οποίου είναι “L’ estaca” και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από τον Llach το 1968.

Το δεύτερο είναι το «Όλα τα ‘χει ο μπαξές» που ακούστηκε πολύ εκείνη την περίοδο, αλλά και αργότερα. Πρόκειται για διασκευή του “Damunt d’ una terra”, που είχε τραγουδήσει ο δημιουργός του επίσης το 1968…

Από εκεί και πέρα, υπάρχει και μια διασκευή σε δεύτερη εκτέλεση. Είναι το «Αυτούς τους έχω βαρεθεί», που επεξεργάστηκε μουσικά ο Θάνος Μικρούτσικος με στίχους στα ελληνικά του Δημοσθένη Κούρτοβικ, πάνω στο τραγούδι του Γερμανού Wolf Biermann “ Die hab ich satt”. Η πρώτη ανήκει στη Μαρία Δημητριάδη, μέσα από τα «Πολιτικά τραγούδια» του συνθέτη το 1975.

Η «απογείωση» του ‘80

Αφού μεσολάβησε ο δίσκος «Αρμενία» με παραδοσιακά-αντιστασιακά τραγούδια της χώρας σε απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου, το 1982 ο Παπακωνσταντίνου εμφανίζεται με το άλμπουμ που θα τον εκτινάξει στην κορυφή και θα τον κάνει είδωλο για ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας.

Πρόκειται για το «Φοβάμαι», που ξεπερνά σε πωλήσεις τα 50.000 αντίτυπα και περιλαμβάνει ορισμένα από τα ωραιότερα και διαχρονικότερα τραγούδια του («Κουρσάρος», «Πρώτη Μαΐου», «Στέλλα» κ.α.), αλλά και μια διασκευή που έκανε αίσθηση.

Ο λόγος για τον -σχεδόν παραληρηματικό- «Σεμπάστιαν», που απέδωσε στα ελληνικά ο Σάκης Μπουλάς. Ο αυθεντικός τίτλος είναι πάλι “Sebastian” (1973), με δημιουργό τον Βρετανό Steve Harley κι ερμηνευτή τον ίδιο ως Cockney Rebel, το όνομα του συγκροτήματος με το οποίο έγινε γνωστός παγκοσμίως…

Η επιτυχία του «Φοβάμαι» έφερε μιαν ακόμη πιο μεγάλη στα τέλη του 1984, τη «Διαίρεση». Νέες «χρυσές» πωλήσεις, νέες μεγάλες επιτυχίες για τον Παπακωνσταντίνου, αλλά και δύο νέες διασκευές στο ρεπερτόριό του, σε ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, που αποδείχθηκαν άκρως διαχρονικές…

Η πρώτη είναι το «Δεν υπάρχω», με την τότε σύντροφό του Τάνια Τσανακλίδου ν’ ακούγεται στο ξεκίνημα του κομματιού. Ο αυθεντικός τίτλος του είναι “Revolution” (“Light a fire”) του Chris de Burgh…

Η δεύτερη είναι το «Πριν το τέλος», ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που ηχογράφησε στην πλούσια καριέρα του ο ερμηνευτής. Πρόκειται για το “I giardini di marzo” του Ιταλού Lucio Battisti…

Η δεκαετία του ’80 θα κλείσει δισκογραφικά για τον Παπακωνσταντίνου με το «Χορεύω», το φθινόπωρο του 1989. Οι πωλήσεις θα είναι και πάλι υψηλές, όπως και η παρουσία μιας διασκευής έπειτα από πέντε χρόνια. Ο λόγος για το «Για μένα τραγουδώ», σε ελληνικούς στίχους Γιώργου Λέφα. Ως προς το πρωτότυπο, είναι το “Crusader” του Chris de Burgh…

Τα τελευταία χρόνια

Θα περάσει σχεδόν μιάμιση δεκαετία μέχρι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου να ηχογραφήσει ένα διασκευασμένο στα ελληνικά τραγούδι. Από το ’89 λοιπόν, θα «ταξιδέψουμε» στο 2002 και στο άλμπουμ «Προσέχω δυστυχώς», όπου θα βρεθούμε «Στο λιμάνι του Άμστερνταμ», σε στίχους του Γιώργου Αραπάκη. Είναι η διασκευή του “Le port d’ Amsterdam” του Jacques Brell…

Δυο χρόνια μετά, το 2004 έρχεται το «Φρέσκο χιόνι», στο οποίο περιλαμβάνεται διασκευασμένο ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του των τελευταίων ετών. Πρόκειται για το «Σ’ αγαπάω ακόμα» σε απόδοση Οδυσσέα Ιωάννου, το οποίο είναι το “Certe cose si fanno” από την πολύ γνωστή Ιταλίδα τραγουδίστρια Mina…

Και φτάνουμε στο 2010 και στην κυκλοφορία του άλμπουμ «Το παιχνίδι παίζεται». Εδώ υπάρχουνε δύο «μεταγλωττισμένες» δημιουργίες σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου: «Το πάρτι αρχίζει» (“Arrivano gli Uomini” του Adriano Celentano) και το άκρως συγκινητικό «Μαμά» (“La mamma” του Charles Aznavour)…

Η τελευταία δισκογραφικά διασκευή που ηχογράφησε μέχρι σήμερα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, υπάρχει στο διπλό άλμπουμ του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα «Οι άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο» με αφορμή την ομώνυμη συναυλία του στο Καλλιμάρμαρο τον Ιούλιο του 2012, όπου το τραγουδούν οι δυο τους. Τίτλος του «Το φεγγάρι στα χέρια» σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου (πρωτότυπο το “Il mare impetuoso al tramonto”)…

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…