Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Μίμης Πλέσσας – Γιάννης Πουλόπουλος:
Είκοσι χρόνια δρόμος…

 

Η δεκαετία του ’60 ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας αυτή που σημάδεψε ανεξίτηλα την ελληνική μουσική των τελευταίων 50 ετών. Εκείνη την περίοδο αναδείχτηκαν και μεγαλούργησαν συνθέτες, στιχουργοί και τραγουδιστές και βεβαίως τα αποτελέσματα όλης αυτής της «άνθησης» του τραγουδιού μας τα απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα. Μακάρι και οι επόμενες γενιές να συνεχίσουν να το κάνουν…

Πέραν των νυχτερινών κέντρων διασκέδασης που ουσιαστικά τότε αναπτύχθηκαν με τη μορφή που τα ξέρουμε σε βάθος χρόνου ως τις ημέρες μας, οι ταινίες στον κινηματογράφο παρέμεναν ένας πολύ βασικός παράγοντας προώθησης και γνωστοποίησης των τραγουδιών. Άλλωστε, τηλεόραση στην Ελλάδα δεν υπήρχε εκείνα τα χρόνια κι έτσι ο κόσμος που αδυνατούσε για διάφορους λόγους να δει «ζωντανά» τα ινδάλματά του, αρκούταν στο να τα παρακολουθήσει στο πανί.

Ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν εκείνος που έφερε στη χώρα μας το είδος του μιούζικαλ, το οποίο ήταν εξαιρετικά δημοφιλές σε πολλές χώρες και κυρίως στην Αμερική απ’ όπου και ξεκίνησε. Αφού λοιπόν γύρισε με μεγάλη εμπορική επιτυχία (αλλά κι έντονη αρνητική κριτική) τις πρώτες ανάλογες ταινίες, από ένα σημείο και πέρα επεδίωξε να βρει και τον τραγουδιστή που θα μπορούσε ν’ αφήσει το στίγμα του και να γίνει ο βασικός ερμηνευτής των τραγουδιών τους.

Αυτός έμελλε να είναι ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο οποίος είχε ξεκινήσει την καριέρα του πλάι στον Μίκη Θεοδωράκη αλλά για διάφορους λόγους είχε αποφασίσει ν’ απομακρυνθεί από ‘κείνον. Είχε ενταχθεί λοιπόν στο δυναμικό της νεοσύστατης τότε LYRA του αείμνηστου Αλέκου Πατσιφά και από το 1964 έως το 1966 ηχογράφησε αρκετά δισκάκια 45 στροφών με διάφορους δημιουργούς, σημειώνοντας κάποιες επιτυχίες (λ.χ. «Μη μου θυμώνεις μάτια μου» του Σταύρου Κουγιουμτζή, «Καράβια αλήτες» του Μάνου Λοϊζου κ.α.).

Όμως, θα έπρεπε να συναντήσει τον άνθρωπο που με τα τραγούδια που θα του έγραφε θα τον εκτίνασσε στα ύψη και θα τον έκανε δημοφιλή κι αγαπημένο στο κοινό, φτιάχνοντάς του ουσιαστικά την καριέρα. Αυτός άκουγε στο όνομα Μίμης Πλέσσας, ο οποίος «έντυνε» μουσικά σχεδόν όλες τις ταινίες μιούζικαλ του Δαλιανίδη. αλλά και γενικότερα είχε άμεση σχέση με τη μελωδική επένδυση εγχώριων φιλμ.

Από το σελιλόιντ στο βινύλιο…

Έτσι, το 1967 οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά κι από το ξεκίνημα κι όλας φάνηκε τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Ο ερμηνευτής εμφανίζεται στις «Θαλασσιές τις χάντρες» να τραγουδά το «Έκλαψα χθες» (το πρώτο τραγούδι που έγραψε ο Πλέσσας για τη φωνή του), αλλά και τα «Απόψε κάποιος θα χαθεί» και «Πίσω απ’ το παράθυρο». Τα τραγούδια θ’ αγαπηθούν από το κοινό της μεγάλης οθόνης, θα κυκλοφορήσουν αμέσως στις 45 στροφές με μεγάλη επιτυχία και πλέον το νερό έχει μπει στ’ αυλάκι…

Από εκεί και πέρα, ο Πουλόπουλος θα δίνει το παρών σχεδόν σε κάθε μιούζικαλ του Δαλιανίδη τραγουδώντας Πλέσσα και αυτή η παρουσία του θα έχει διπλό κέρδος: Αφενός μεν θα τον κάνει πασίγνωστο στο πανελλήνιο, αφετέρου θα έχει την τύχη να ερμηνεύσει σπουδαία και διαχρονικά τραγούδια, που μας συντροφεύουν ως τις μέρες μας.

Ακολουθεί το 1968 το φιλμ «Μια κυρία στα μπουζούκια» και νέα σπουδαία συνεργασία Πλέσσα-Πουλόπουλου: «Μη του μιλάτε του παιδιού» και «Απόψε κλαίει ο ουρανός», δυο κομμάτια πασίγνωστα, διαχρονικά κι αγαπημένα.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη στιγμή της κοινής πορείας τους στη μεγάλη οθόνη θα έλθει την ίδια χρονιά μέσω της ταινίας «Γοργόνες και μάγκες». Εκεί, ο Πουλόπουλος θα πει τα «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» και «Καμαρούλα», αμφότερα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του και ειδικά το πρώτο αποτελεί ένα από τα «σήματα κατατεθέντα» του στην ελληνική μουσική σκηνή…

Ο ερμηνευτής θα εμφανιστεί το 1969 στην «Παριζιάνα» τραγουδώντας μαζί με την πρωταγωνίστρια Ρένα Βλαχοπούλου το «Τρεχαντήρι θ’ αρματώσω» και μόνος του το λιγότερο γνωστό «Όταν μιλάς για χωρισμό».

Ο κύκλος της συνεργασίας του Μίμη Πλέσσα με τον Γιάννη Πουλόπουλο στο σελιλόιντ θα κλείσει το 1970 στη «Θεία μου τη χίπισσα» με το τραγούδι «Στη φτωχιά μας την αυλή». Άλλωστε, η έναρξη της δεκαετίας σημαίνει την αρχή του τέλους για τον ελληνικό κινηματογράφο όπως τον γνωρίζαμε ως τότε, αφού η εισβολή της τηλεόρασης θ’ απομακρύνει σιγά-σιγά το κοινό από τις αίθουσες.

Βεβαίως, παράλληλα με τα «κινηματογραφικά» τραγούδια Πλέσσας και Πουλόπουλος συνεργάζονται και στις 45 στροφές με ιδιαίτερη επιτυχία, απόρροια βεβαίως των σημαντικών στιγμών τους στο σινεμά.

«Ο δρόμος», το έργο-σταθμός

Ωστόσο, το αποκορύφωμα αυτής της κοινής πορείας των δυο τους δε θα έλθει από το σινεμά, αλλά από τη δισκογραφία. Τον Απρίλιο του 1969 κυκλοφορεί το άλμπουμ «Ο δρόμος» σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου με τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία.

Ήταν ο πρώτος δίσκος που ξεπέρασε τις 100.000 αντίτυπα σε πωλήσεις κι έγινε πλατινένιος, ενώ τα τραγούδια του ακούγονταν και στην ομώνυμη θεατρική παράσταση που ανέβηκε λίγο καιρό μετά και τόσο κυνηγήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Ο Πουλόπουλος είναι ο βασικός ερμηνευτής του δίσκου, ενώ συμμετέχουν η πρωτοεμφανιζόμενη Ρένα Κουμιώτη και η Πόπη Αστεριάδη. Όσο για τους τίτλους των τραγουδιών, μιλούν από μόνοι τους: «Γέλαγε η Μαρία», «Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου», «Έπεφτε βαθιά σιωπή» και βεβαίως «Το άγαλμα» εκτινάσσουν τον ερμηνευτή στην κορυφή της αποδοχής και της δημοτικότητας.

Η δεκαετία του ‘70

Η μεγάλη αποδοχή του «Δρόμου» οδηγεί τους Πλέσσα-Παπαδόπουλο στη δημιουργία ενός νέου άλμπουμ, το οποίο κυκλοφορεί το 1970 με τίτλο «Μέρες του καλοκαιριού». Ο Γιάννης Πουλόπουλος έχει και πάλι τη μερίδα του λέοντος, ενώ συμμετέχουν η Ρένα Κουμιώτη και ο πολύ νέος τότε Γιάννης Θωμόπουλος.

Ωστόσο, η επιτυχία του «Δρόμου» δεν επαναλήφθηκε και ο δίσκος είχε «χλιαρή» αποδοχή από το κοινό. Όμως, πρόσθεσε άλλη μια όμορφη και διαχρονική στιγμή για τον Πουλόπουλο με το πασίγνωστο «Ποια νύχτα σ’ έκλεψε», το οποίο λίγο αργότερα εμφανιζόταν να ερμηνεύει στην ταινία «Ο κατεργάρης» με τον Χρόνη Εξαρχάκο.

Πάντως, την ίδια χρονιά ο ερμηνευτής ηχογράφησε στις 45 στροφές δύο μεγάλες επιτυχίες του σε μουσική Πλέσσα και στίχους Παπαδόπουλου, τα «Απόψε αντάμωσα το χάρο» (από το θεατρικό ανέβασμα του «Δρόμου») και «Χαλάζι έφερε η ψιχάλα»

Ακολουθεί ένα «διάλειμμα» στη συνεργασία των δυο τους, ωστόσο θα ξανασμίξουν το φθινόπωρο του 1973 για την ηχογράφηση του άλμπουμ «Θάλασσα, πικροθάλασσα» σε στίχους Κώστα Βίρβου, με τη συμμετοχή της Ρένας Κουμιώτη και της Καίτης Αμπάβη. Η μεγάλη επιτυχία του δίσκου ανήκει στην Κουμιώτη («Η Άγια Κυριακή»), όμως και ο Πουλόπουλος έχει καλές στιγμές όπως «Η γυναίκα που μου κέντησαν στο χέρι» και «Ο Φουρτούνας κι ο Μπουνάτσας»

Η περίοδος στη LYRA θα ολοκληρωθεί τον Οκτώβριο του 1974, με την κυκλοφορία του «Μίλα μου για τη λευτεριά» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Πρόκειται για τραγούδια που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας -τα οποία για ευνόητους λόγους δεν κυκλοφόρησαν- και κάποια είχανε συμπεριληφθεί στο θεατρικό ανέβασμα του «Δρόμου» το 1970.

Πουλόπουλος και Κουμιώτη είναι και πάλι οι ερμηνευτές, τα τραγούδια είναι πολύ καλά, αλλά ο δίσκος «χάθηκε» μέσα στον ενθουσιασμό για την πτώση της επταετίας και τη δισκογραφική υπερπαραγωγή «πολιτικών» ασμάτων. Ωστόσο, η αξία του εν λόγω άλμπουμ είναι δεδομένη κι αν θέλαμε να κρατήσουμε μια στιγμή του που αφορά τον ερμηνευτή, αυτή θα ήταν το «Έξι άντρες»

Οι τελευταίες συνεργασίες

Μετά το ’74 και ιδιαίτερα από το 1977 κι εντεύθεν, ο Πουλόπουλος άρχισε σιγά-σιγά να στρέφεται προς ένα «ευρωπαϊκό» είδος τραγουδιού, καθώς η «μεταγραφή» του στη MINOS σήμανε την έναρξη μιας περιόδου αρκετών ετών όπου ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας του είχε να κάνει με «μεταγλωττισμένες» επιτυχίες του εξωτερικού.

Έτσι, μοιραία η συνεργασία του με τον Πλέσσα σχεδόν διακόπηκε, με εξαίρεση δύο τραγούδια που του έδωσε ο συνθέτης το 1978 για το άλμπουμ του «Για σένα». Πρόκειται για το «Μου τάξανε» σε στίχους Σοφίας Φίλντιση και το «Άσε τα λάθη σου σε μένα» σε στίχους Γιώργου Κανελλόπουλου, τα οποία δυστυχώς πέρασαν απαρατήρητα…

Ωστόσο, τα «αηδόνια» ξανάσμιξαν το Νοέμβριο του 1986 όταν κυκλοφόρησε η μοναδική ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του δημιουργού αποκλειστικά για τη φωνή του Πουλόπουλου.

Πρόκειται για το δίσκο «Στα μεγάλα ταξίδια» με στίχους του Θάνου Σοφού, ο οποίος όμως δεν είχε (τουλάχιστον άμεσα) την επιτυχία των παλαιότερων σπουδαίων στιγμών τους. Πάντως, ακούστηκε αρκετά το «Άσε στην πόρτα τα κλειδιά»

Ήταν και τα τελευταία τραγούδια του Πλέσσα που είπε ο ερμηνευτής σε πρώτη εκτέλεση, αφού ναι μεν ακολούθησε άλλη μια συνεργασία τους το 1989 με αφορμή το διπλό άλμπουμ «Μια ζωή τραγούδια», εκεί όμως ο συνθέτης απλώς διασκεύασε κι ενορχήστρωσε με πιο σύγχρονο ήχο ορισμένα από τα πιο επιτυχημένα κομμάτια που είχε γράψει για τον τραγουδιστή στη δεκαετία του ’60…

Η …σούμα

Στη σχεδόν εικοσαετή περίοδο από το 1967 ως το 1986, ο Γιάννης Πουλόπουλος ερμήνευσε συνολικά 74 τραγούδια σε μουσική Μίμη Πλέσσα, χωρίς ν’ αποκλείεται να υπάρχουν και κάποια άλλα που είναι εξαιρετικά σπάνια και δύσκολο να βρεθούν ή απλώς …ξέφυγαν από την έρευνα μέσα στην πληθώρα του σημαντικότατου έργου του συνθέτη. Αυτά κατά χρονολογική σειρά είναι τα εξής (σε παρένθεση οι στιχουργοί):

1967: Σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου: «Έκλαψα χθες», «Ν’ ανθίσει το χαμόγελο», «Στη γειτονιά», “Κράτα βρε Γιώργη”, «Νύχτωσε», «Μην κλείσεις το παράθυρο» (Α. Δασκαλόπουλου), «Απόψε κάποιος θα χαθεί» (Β. Γκούφα), «Πίσω απ’ το παράθυρο» (Β. Γκούφα).

1968: Σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Καμαρούλα» (με τη Μαίρη Χρονοπούλου), «Μη του μιλάτε του παιδιού», «Στου σπιτιού σου το στενάκι», «Όλα δικά σου», «Έξι φεγγάρια», «Μα τώρα αγάπη μου» (Μ. Πλέσσα), «Βρέχει πάλι απόψε» (Α. Δασκαλόπουλου), «Γλυκιά μου αγάπη» (Δ. Χριστοδούλου), «Τα φιλιά» (Δ. Χριστοδούλου), «Απόψε κλαίει ο ουρανός» (Κ. Πρετεντέρη).

1969: Σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου: «Γέλαγε η Μαρία», «Φραγκόκλησα» (με την Πόπη Αστεριάδη), «Πήρα σύννεφο δυο τόπια», «Δώδεκα μαντολίνα», «Ο τρελός», «Μέθυσ’ απόψε το κορίτσι μου», «Έπεφτε βαθιά σιωπή», «Το άγαλμα», «Η Μυρσίνη βάζει τ’ άσπρα», «Ξημερώνει Κυριακή», «Τρεχαντήρι θ’ αρματώσω» (με τη Ρένα Βλαχοπούλου, στίχοι Λ. Πλέσσα), «Όταν μιλάς για χωρισμό» (Λ. Πλέσσα).

1970: Σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου: «Πέρα στα παλιά σεράγια», «Να ‘μουν αγέρας», «Μέρες του καλοκαιριού», «Βοήθησέ με» (με τη Ρένα Κουμιώτη), «Ένα κορίτσι της προκοπής», «Ποια νύχτα σ’ έκλεψε», «Χαλάζι έφερε η ψιχάλα», «Απόψε αντάμωσα το χάρο», «Φεύγεις για τα ξένα», «Μεθυσμένο το φεγγάρι», «Θα κρατηθώ» (Δ. Χριστοδούλου), «Αλήθεια λες» (Δ. Χριστοδούλου), «Χθες το βράδυ» (Α. Δασκαλόπουλου), «Του αγοριού η καρδιά» (Α. Δασκαλόπουλου), «Ήρθαν τόσα βάσανα» (Α. Δασκαλόπουλου), «Στη φτωχιά μας την αυλή» (Αλ. Σακελλάριου).

1972: “Κυρά, καλέ κυρά μου” (Α. Δασκαλόπουλου).

1973: Σε στίχους Κώστα Βίρβου: «Η γυναίκα που μου κέντησαν στο χέρι», «Ο Γεράσιμος», «Του ναυτικού η μοίρα», «Ο Φουρτούνας κι ο Μπουνάτσας», «Βάρκα μας Άγια-Σωτήρα», «Το παλιό λιμάνι».

1974: Σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου: «Αυτόν τον ουρανό», «Η Ουρανία», «Ο τζίτζικας (Στο Πήλιο)», «Από πείνα», «Η μάνα μου», «Έξι άντρες», «Οι τελευταίες μέρες».

1978: «Άσε τα λάθη σου σε μένα» (Γ. Κανελλόπουλου), «Μου τάξανε» (Σ. Φίλντιση).

1986: Σε στίχους Θάνου Σοφού: «Την καρδιά μου δεν τη νίκησα», «Ένα τραγούδι χωρισμού», «Η ταυτότητα», «Η σκιά μου», «Προδομένα χρόνια», «Έτσι όπως γίναμε», «Άσε στην πόρτα τα κλειδιά», «Μαίρη μίλα μας λιγάκι», «Τι με θέλεις εμένα», «Με βρήκε το ξημέρωμα».

———————

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here