ΜΩΛΥ
(σε …meeting με την Παρασκευή Παπαγιάννη)

Οι Μώλυ ξεκίνησαν την κοινή πορεία τους το 2018. Πατώντας σε παραδοσιακά μονοπάτια πλέκουν έναν ήχο μεστό και σύγχρονο με βαθιές ρίζες και ύψος στο σημείο τομής του μύθου με το σήμερα. Ο στίχος τους είναι ποιητικός και γήινος και ο ήχος τους οικείος και ευθυτενής.
Ακούγοντάς τους κανείς αισθάνεται συνάντηση και ανάταση, προσμονή και αναζήτηση, αλλά και σίγουρη, αληθινή συντροφία στις αναπάντεχες στροφές ενός μεγάλου ταξιδιού κατά το οποίο πρέπει να επανεφεύρει συνεχώς τα εργαλεία πλοήγησης.

Με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου τους ΕΡ Ζωντανά στο Σιέρρα, “συναντηθήκαμε” με τον Νίκο Κοκοσαλάκη και μιλήσαμε για το πως η μουσική λύνει τα κάθε είδους μάγια που μπορεί να μας κάνει η ρουτίνα και η εξουσία, για τη δύναμη του παράταιρου αλλά και για το τι μπορεί να συμβεί στη συνάντηση με το δαίμονά μας.

Να ξεκινήσω κατ’ αρχήν από το όνομά σας. Διάβασα ότι το Μώλυ, σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν το βότανο που έδωσε ο Ερμής στον Οδυσσέα προκειμένου να μην τον πιάσουν τα μάγια της Κίρκης. Πώς καταλήξατε σε αυτό και πως εκφράζει αυτό που κάνετε; Σαν μουσικοί και σαν δημιουργοί;
Ο ρόλος του συγκεκριμένου φυτού στο μύθο, είναι ακριβώς αυτό που περιέγραψες. Κάπως έτσι, η μουσική και η δημιουργικότητα λειτουργούν ως αντίδοτο στην μηχανικότητα και τον ύπνωση της καθημερινότητάς. Όλοι μας, αναγκαστικά, κάνουμε πολλές διαδικασίες ρουτίνας αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας να του εξασφαλίζουμε κάτι που ξυπνά τον δημιουργική πλευρά μας. Αυτό το κάτι, είναι το Μώλυ του καθενός.

Τι σημαίνει για εσάς η ποίηση και η παράδοση, το γνώριμο και η έκπληξη; Τι σημαίνει να δημιουργείς αλλά και να διατηρείς ταυτόχρονα;
Η ποίηση είναι το ασφαλές σκάφος κατά τη γνώμη μας. Γιατί μπορεί, να μας ταξιδέψει στα πιό βαθιά σκοτάδια του εαυτού μας, μας δίνει χρόνο να τα κατανοήσουμε και στο τέλος να τα αγαπήσουμε, χωρίς εκπτώσεις.
Η παράδοση είναι ο σπόρος, που με την σωστή περιποίηση, τον σεβασμό και την δημιουργικότητα, φέρνει τον καρπό, που θυμίζει στους παλιούς και μαθαίνει τους νέους.
Η δημιουργία και η διατήρηση, φέρνουν την έκπληξη μέσα από το γνώριμό. Δηλαδή μέσα από παραδοσιακά όργανα και παραδοσιακούς μουσικούς ρυθμούς, συνδυασμένους με μελωδίες και στίχους που αφορούν το σήμερα, γεννιέται κάτι που αφορά τους καιρούς που ζούμε.

Ακούγοντας σας νιώθει κανείς την ανάταση και το αντάμωμα. Πες μας για τα συστατικά του ήχου σας. Ο καθένας από εσάς τι έχει φέρει ώστε να δημιουργηθεί αυτό το σύνολο;
Είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω πολύ συγκεκριμένα. Γιατί ο καθένας φέρνει κάτι, ανάλογα την κατάσταση. Δηλαδή, ο καθένας μας την ώρα της πρόβας λειτουργεί απρόβλεπτα αλλά αποτελεσματικά. Αν έστω ένας, δεν βάλει τον εαυτό του στην εκτέλεση, αυτόματα αλλάζει και ο ήχος μας.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την αιχμαλωσία. Με μια έννοια πλέον έγινε κάτι πιο οικείο σ’ εμάς απ’ ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποτε. Αλλά, ανατρέχοντας πάλι στο μύθο του Οδυσσέα, το να μετατρεπόμαστε σε κάτι που δε θέλουμε είναι απόλυτα συνδεδεμένο με αυτήν την κατάσταση. Τι μπορεί να κάνει η τέχνη γι’ αυτό; Απέναντι σ’ αυτό.
Η τέχνη κατά τη γνώμη μου, κάνει ήδη πάρα πολλά. Αν αναλογιστούμε ότι κάθε μορφή τέχνης είναι παραμελημένη από τους κρατικούς παράγοντες και αντιμετωπίζεται σαν χόμπι και απλή ασχολία. Οι καλλιτέχνες παράλληλα με τα παραπάνω συνεχίζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες, να παράγουν με δικά τους έξοδα, να είναι δίπλα στο απλό κόσμο, να του κρατούν συντροφιά και να τον εμπνέουν. Παράγουν και κάνουν το καθήκον τους γνωρίζοντας πως δεν θα πάρουν τίποτα πίσω. Αυτό είναι ένας σύγχρονος άθλος.

Ακούγοντας το “Έχασα την Ακροθαλασσιά” σκεφτόμουν πόσο συχνά ακούμε να λένε ότι όποιος ψάχνει βρίσκει, αλλά δεν ισχύει και το αντίστροφο; Όταν ψάχνεις χάνεσαι; Για να βρείς πρέπει να χαθείς (ή να χάσεις); Τι σημαίνει αυτό στο δημιουργικό επίπεδο;
Το ψάξιμο δεν σημαίνει χάσιμο σε καμία περίπτωση. Το ψάξιμο, φέρνει απρόσμενα δώρα και ανοίγει πόρτες από μέρη που δεν θα επισκεπτόμασταν ποτέ. Στο τραγούδι έχασα την ακροθαλασσιά, ο ήρωας μας χάνει τη σιγουριά και τη βολή για να ανατρεψει μαζί με άλλους ένα τύραννο. Έτσι συμβαίνει και μέσα μας, πρέπει να απαρνηθούμε τη βολή μας, να ψάξουμε να βρούμε τους συμμάχους μας και ανατρεψουμε τον εσωτερικό μας τύραννο. Η δημιουργία είναι ένα από τους σημαντικούς μας συμμάχους.

Στο “Σέντνα” ακούμε για “την έκρηξη που ανθίζει στα σκοτεινά”. Ακούσαμε διάφορα τις τελευταίες ημέρες για “νοσηρές μειοψηφίες” και με μια έννοια αυτό μιλάει για το φόβο που υπάρχει στο μυαλό κάποιων απέναντι στη δύναμη του παράταιρου. “Τη σωτηρία του κόσμου αυτού θα τη φέρουν οι αποκλίσεις”;
Πολύ όμορφη ερώτηση. Ζούμε στις μέρες που ενώ θα έπρεπε όλοι μας να καταλάβουμε τα αυτονόητα και να προχωρήσουμε ενωμένοι παρακάτω, αντ’ αυτού έχουμε μία μανία για πόλωση και διαχωρισμό. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις, η εμφάνιση, και ο τρόπος ζωής του καθένα είναι η ευκαιρία για την εσωτερική εξέλιξη του άλλου. Γιατί ο κάθε άνθρωπος μέσα από το δικό του τρόπο ζωής, μας ανοίγει μία προοπτική που δεν έχουμε έρθει ποτέ σε επαφή.
Φυσικά και αυτό που ο καθωσπρεπισμός και ο συντηρητισμός αποκαλούν “απόκλιση” θα φέρει τη σωτηρία. Απλά οι πονηροί του καθωσπρεπισμού όταν βλέπουν το σύνολο να επιλέγει την ελευθερία, προσποιούνται τους “φιλελεύθερους”, μέχρι να βρουν τη ευκαιρία να το ξαναπαγιδεύσουν. Γι’ αυτό χρειάζεται να έχουμε κλειστά τα αυτιά στις σειρήνες του συντηρητισμού.

Η “Προσευχή της Απώλειας” μοιάζει να μιλάει για την αντιξοότητα αλλά και την πίστη με μια ευρύτερη έννοια. Σε κάποια επίπεδα πολλοί από εμάς ίσως νιώθουμε ότι τώρα είναι “η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι” και ότι “σκληρό ταξίδι κάναμε”. Τι θα πεί να κοιμάσαι στη γη των ξυπνητών; Υπάρχει κάτι στην υπερβολική “επαγρύπνηση” που μπορεί να είναι καταστροφικό; Και που χωράει εδώ η άρνηση και ο “ψεύτης βασιλιάς”;
Το συγκεκριμένο τραγούδι μιλάει για τα θύματα πολέμου και κυρίως τα παιδιά που απεβίωσαν και δεν κατάφεραν να βρουν στεριά. Ο στίχος «στη γη των ξυπνητών» είναι ειρωνικός. Γιατί οι “ξύπνιοι” έχουν υπνωτιστεί από την μανία τους για εξουσία και δύναμη. Έτσι οι γονείς του παιδιού ζητούν να τους διδάξει την ηρεμία του ύπνου που έχει στο πρόσωπο του το παιδί τους για να βρουν κουράγιο μέσα από αυτό. Ο ψεύτης βασιλιάς είναι τύραννοι του κόσμου μας.

Σε κάποια από τα τραγούδια σας (“Έχασα την ακροθαλασσιά” και “Του Πήχη”) βλέπουμε το μοτίβο του ‘ημερώματος’, την εικόνα δηλαδή ότι θηρία ή πλάσματα που μοιάζουν εχθρικά ή πιο δυνατά από μας μπορούν να μαγευτούν, να ‘χαμηλώσουν’ και να καθήσουν μαζί μας, να μη μας απειλούν. Πως μπορεί να γίνει αυτό; “Να κοιτάς το δαίμονά σου στα μάτια”;
Οι αρχαίοι αποκαλούσαν δαίμονα τον δαήμονα, αυτόν που κατέχει τη γνώση. Έτσι, όταν καταφέρουμε να δούμε τον πραγματικό εαυτό μας στα μάτια κάθε κακό θα ημερέψει και θα καθήσει δίπλα μας. Γιατί θα έχουμε πάρει εμείς τα ινία μας από τα χέρια του σκοτεινού εαυτού μας.

Ποιά είναι τα σχέδια σας για το επόμενο διάστημα; Πέρα από την κυκλοφορία του ΕΡ σας, Ζωντανά στο Σιέρρα, στο οποίο περιέχονται το Έχασα την Ακροθαλασσιά, Το Γεφύρι, Η Προσευχή της Απώλειας, και Το Άνθος της Θέλησης, τι άλλο υπάρχει στον ορίζοντα για σας αυτόν τον καιρό;
Σχεδιάζουμε κάποιες συνεργασίες εκπληξη και προσπαθούμε να εντάξουμε θεατρικά στοιχεία στις ζωντανές μας εμφανίσεις. Μόλις ανοίξουν τα πράγματα θα τα παρουσιάσουμε.

Τέλος, σκεφτόμουν αυτόν το στίχο σας “θα χορεύουν όλοι κυκλικά στα χαλάσματα” και μου έφερε στο μυαλό νέο ξεκίνημα. Όταν με το καλό κλείσει αυτός ο κύκλος που διανύουμε τώρα, τι θα έχουμε κερδίσει εμείς ως άνθρωποι και τι η τέχνη;
Πιστέυω πως θα βγούμε πιό μορφωμένοι και πιό δυνατοί από όλο αυτό. Η τέχνη θα έχει κερδίσει τη θέση που της αξίζει. Γιατί η μέχρι τώρα έλλειψή της έχει κάνει τους πάντες να κατανοήσουν το πόσο σημαντική είναι.

Οι Μώλυ αποτελούνται από τους:
Νίκος Κοκοσαλάκης – Στίχοι / Μουσική / Φωνή
Μανώλης Μπουνταλάκης – Λύρα / Λαούτο
Λίνα Κούκουνα – Σαντούρι / Φωνή
Κωνσταντίνος Κοντονίκας – Μπάσο Ηλεκτρικό
Βαγγέλης Μαμαλάκης – Λαούτο / Κιθάρα
Βασίλης Δημητρίου & Σπύρος Φούκης – Τύμπανα

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here