Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος

φασισμός ο [fasizmós] : 1. πολιτικοκοινωνικό σύστημα, με έντονα αυταρχικό και εθνικιστικό χαρακτήρα, που καταργεί τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία και βασίζεται στο μονοκομματισμό και στον ολοκληρωτισμό: Ο ~ αιματοκύλησε την Ευρώπη. Δε θα περάσει ο ~! 2. (ιστ.) δικτατορικό καθεστώς που, με αρχηγό τον Μουσολίνι, επικράτησε στην Iταλία: Ο ιταλικός ~ κράτησε από το 1922 ως το 1943. 3. χαρακτηρισμός αυταρχικής ενέργειας, πράξης ή καταπιεστικής, δεσποτικής συμπεριφοράς: Ο κοινωνικός / καθημερινός ~ του άντρα απέναντι στη γυναίκα / των γονιών απέναντι στο παιδί.

fimosi

Είχα κάποιες συζητήσεις κατά καιρούς τα τελευταία δύο χρόνια, πότε με γνωστές, πότε με συνδαιτυμόνες, πότε με τελείως άγνωστους που απλά βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος και πιάσαμε την κουβέντα. Βλέπετε η άνοδος της ακροδεξίας στην Ελλάδα όπως και στην Ευρώπη (τα φαινόμενα είναι παγκόσμια και ανήκουμε και εμείς στον πλανήτη γη), έφεραν αντιμέτωπα ξανά τα δύο άκρα. Περισσότερο αγχώθηκα θα έλεγα από αυτές τις συζητήσεις, παρά ηρέμησα. Αυτό που με άγχωσε περισσότερο ήταν η ταύτιση, και η επιδοκιμασία πράξεων, κοινών από όλους. Ασυναίσθητα και σε κάθε νοήμονα άνθρωπο δημιουργείται το ερώτημα. Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά του φασίστα/χρυσαυγίτη/όπως θέλετε πείτε τον, με τον ακροαριστερό/αναρχοαυτόνομο/όπως θέλετε πείτε τον και τον φανατικό θρησκευόμενο/τζιχαντιστή/φονταμελιστή/όπως θέλετε πείτε τον, όταν ο πρώτος λέει θάνατος στους αριστερούς/εβραίους/μαύρους/λαθρομετανάστες, ο δεύτερος λέει θάνατος στους φασίστες/δεξιούς και ο τρίτος λέει θάνατος στους άπιστους.

Εννοιολογικά έχουμε τρία διαφορετικά σύνολα, με τρεις διαφορετικές πραγματικά θέσεις εώς στάσεις ζωής, που όμως καταλήγουν στην άποψη για την διαφορετικότητα από αυτούς. Εδώ έρχεται να με επιβεβαιώσει ο Russel όταν στις αρχές του 20ου αιώνα προσπάθησε να θέσει τα μαθηματικά μέσα στα όρια της λογικής (της φιλοσοφίας της λογικής) και απέδειξε πως η θεωρία του Cantor για τα σύνολα ήταν τουλάχιστον αφελής. Οφείλω να εξηγήσω εδώ πως στη θεμελίωση των μαθηματικών, το παράδοξο του Ράσελ (επίσης γνωστή ως αντινομία Russell), έδειξε ότι η αφελής θεωρία συνόλων οδηγεί σε μια αντίφαση. Σε μια τέτοια αντίφαση πέφτουμε και εδώ, ορίζοντας μεμονωμένες θέσεις ως μέρη συνόλου.

Σύμφωνα με την θεωρία συνόλων, κάθε προσδιορίσιμη συλλογή είναι ένα σύνολο. Έστω R το σύνολο όλων των συνόλων που δεν είναι μέλη του εαυτού τους. Αν R μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μέλος του εαυτού του, θα ήταν αντίθετος με τον δικό της ορισμό της ως σύνολο που περιέχει όλα τα σύνολα που δεν είναι μέλη του εαυτού τους. Από την άλλη πλευρά, εάν ένα τέτοιο σύνολο δεν είναι μέλος του εαυτού του, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα μέλος της ίδιας από τον ίδιο ορισμό. Αυτή η αντίφαση είναι παράδοξο του Ράσελ.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Σε μια χώρα που όλοι οι άντρες είναι καθημερινά ξυρισμένοι, υπάρχει ένας μόνο κουρέας. Αυτός ξυρίζει όλους τους άντρες που δεν ξυρίζονται μόνοι τους. Τότε όμως ποιος ξυρίζει τον κουρέα;». Αναλύοντας το πρόβλημα με τη βοήθεια της Θεωρίας των Συνόλων, είναι σαφές ότι στη χώρα υπάρχουν το σύνολο εκείνων που ξυρίζονται μόνοι τους και το σύνολο εκείνων που ξυρίζονται στον κουρέα. Ο κουρέας ξυρίζεται μόνος του; Αδύνατον, αφού ξυρίζει όλους τους άντρες που δεν ξυρίζονται μόνοι τους. Τον ξυρίζει κάποιος άλλος; Όχι, γιατί ο κουρέας ξυρίζει όλους όσοι δεν ξυρίζονται μόνοι τους. Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σ’ ένα παράδοξο. Σύμφωνα με τον Ράσελ, για να το ξεπεράσουμε πρέπει να διορθώσουμε τη δική μας λανθασμένη αντίληψη ότι για κάθε ιδιότητα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει ένα σύνολο. Σ’ αυτή την περίπτωση δε δημιουργείται καν ένα ομοιογενές σύνολο.

Έχουμε ξεχάσει, πως εκτός από την δική μας άποψη, υπάρχουν και διαφορετικές. Έχουμε ξεχάσει πως εκτός από την μουσική που ακούμε, υπάρχουν και διαφορετικές. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να ζούμε σε μια κοινωνία που απαρτίζεται από πολλά διαφορετικά πιστεύω από εμάς, και καταλήγουμε με την στάση μας, να ζητάμε τον ολοκληρωτισμό. Φοβόμαστε να δούμε την αλήθεια, πως αυτό που προσπαθούμε δεν είναι ελευθερία αλλά η τελική υποδούλωση στην μια και μοναδική άποψη που θα επικρατήσει. Και θα επικρατήσει τελικά όσο κρυβόμαστε πίσω από ταμπέλες αριστερών, έντεχνων, ποιοτικών, και προβάλουμε μόνο αυτά ως σωστά. Χωρίζουμε σε ταμπέλες καλό και κακό. Καλή μουσική, κακή μουσική. Ένα περιοδικό πρέπει να δείχνει μόνο την “καλή” μουσική και τα άλλα να τα αφήνει στην άκρη γιατί έτσι χάνει αναγνώστες. ΟΧΙ. Όχι και πάλι όχι. Η έλλειψη πολυφωνίας, η έλλειψη της διαδικασίας μάθησης του καθενός μας τι είναι καλό και τι κακό, ή έλλειψη επιλογής του καθενός μας να επιλέξει τι είναι καλό και τι κακό είναι ο δρόμος που οδηγεί στον ολοκληρωτισμό.

ΣΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ σε αυτό που πραγματικά φοβόμαστε…

σ.σ: η Billie Holiday σε περιοδεία της στον Αμερικανικό Νότο, ένιωσε πως είναι να είσαι κυνηγημένος για το διαφορετικό σου χρώμα. Είδε δυο μαύρους κρεμασμένους από λευκούς σε ένα δέντρο και ερμήνευσε αυτό το καταπληκτικό τραγούδι. Νομίζω πως οι στίχοι που είναι γεμάτοι αλληγορία, είναι απαραίτητοι για να σκεφτούμε πόσο απαραίτητο είναι να αποδεχόμαστε το διαφορετικό.

Strange Fruit
Southern trees bear strange fruit
Blood on the leaves and blood at the root
Black bodies swinging in the southern breeze
Strange fruit hanging from the poplar trees
Pastoral scene of the gallant south
The bulging eyes and the twisted mouth
Scent of magnolias, sweet and fresh
Then the sudden smell of burning flesh
Here is fruit for the crows to pluck
For the rain to gather, for the wind to suck
For the sun to rot, for the trees to drop
Here is a strange and bitter crop

 ———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here