Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος

Όπως αρκετοί ξέρετε δουλεύω τα βράδια παίζοντας μουσική σε διάφορα μαγαζιά, αν και φέτος είμαι σταθερά στην Γλυφάδα κάθε Σάββατο στο Bukowski. Πέραν όμως του σταθερού με πλησιάζουν αρκετές φορές διάφοροι του χώρου για έκτακτα events σε μαγαζιά του κέντρου. Έτσι πριν μερικές φορές εβδομάδες με φώναξαν από κάποιο bar, το όνομα δεν έχει σημασία αφού έκλεισε, για να παίξω μια βραδιά σε ένα ειδικό event Κυριακής. Η συμφωνία μας ήταν απλή και καλή. Εγώ έδωσα τις βασικές μου απαιτήσεις, και αυτοί συμφώνησαν σε όλα. Έτσι έβαλα ανθρώπους να δουλέψουν και φυσικά να πληρωθούν γι αυτό. Γραφίστας να φτιάξει αφίσα, να τυπωθούν οι αφίσες να κολληθούν σε συνεργαζόμενα καταστήματα, να ενημερωθούν χορηγοί επικοινωνίας, να δουλευτούν τα social media και ότι άλλο μπορεί να χρειαστεί για να γίνει ένα event σωστό βάσει των προδιαγραφών που θέτω εγώ για τον εαυτό μου.

man_boss_funny_job_titles_amp_names_mousepad

Όλα κυλούσαν σωστά και το event φαινόταν πως θα πήγαινε πραγματικά καλά. Κυριακή λοιπόν του event, το οποίο σημειωτέον ξεκινούσε 18:30, με παίρνουν τηλέφωνο το μεσημέρι για να με ενημερώσουν πως ακυρώνεται. Θα μου πείτε πως αυτά συμβαίνουν. Φυσικά και συμβαίνουν. Είναι ανθρώπινο να ακυρωθεί κάποιο event για τεχνικούς λόγους, για οικονομικούς λόγους ακόμη και για προσωπικούς λόγους. Είναι τόσες οι παράμετροι που είναι πάρα πολύ εύκολο να ακυρωθεί ένα event. Όταν όμως ο υπεύθυνος του καταστήματος το γνωρίζει από την Παρασκευή (τρεις μέρες νωρίτερα), και εγώ καταλήγω να ενημερώνομαι από μια, άσχετη με το μαγαζί, διαφημίστρια τότε τα πράγματα αλλάζουν. Εδώ ερχόμαστε στα δεδομένα του μέσου «Έλληνα επιχειρηματία». Αυτού που γίνεται επιχειρηματίας χωρίς όμως να αναλαμβάνει τις ευθύνες του παρά μόνο να το παίζει μεγάλος και τρανός.

Στο Bukowski που δουλεύω κάθε Σάββατο, βλέπεις πως λειτουργούν οι σωστές επιχειρήσεις. Επιχειρηματίες, υπεύθυνοι, προσωπικό, όλοι εργάτες. Όλοι να δουλεύουν για το καλό του μαγαζιού και να κοιτάζουν τα πάντα. Όλοι να προσπαθούν να πάρουν ευθύνες, και να μοιράζονται την δουλειά. Το να κάθεσαι και να περιμένεις τα πάντα από κάποιον άλλο και εσύ να το παίζεις αφεντικό είναι το σίγουρο πως δεν θα πάει μπροστά, γιατί από το κεφάλι ξεκινούν τα καλά αλλά και τα κακά. Βλέπεις τον επιχειρηματία στο μαγαζί στην Γλυφάδα να μπαίνει και το μάτι του να παίζει τριγύρω στα πάντα. Γιατί; Γιατί ενδιαφέρεται και πονάει για το μαγαζί του.

Δυστυχώς στη χώρα που ζούμε, ζούμε για να είμαστε αφεντικά και να αναρωτιόμαστε γιατί οι άλλοι πάνε καλά και εμείς όχι. Γιατί ρε φίλε δεν μπορούν να είναι όλοι επιχειρηματίες. Δεν μπορείς εσύ, που είπες στον υπεύθυνο, να πει στον υπεύθυνο του υπεύθυνου να ενημερώσει τον υπεύθυνο να κάνει την δουλειά του, όταν εσύ δεν είσαι υπεύθυνος στην δουλειά σου. Όταν δεν ξέρεις το αντικείμενο της δουλειάς των υφισταμένων σου. Και δεν λέω αν μπορείς να το κάνεις (αν και αυτό είναι το ιδανικό), αλλά αν δεν ξέρεις τι κάνει.

Ο πατέρας μου είχε μια εταιρία χονδρικού εμπορίου μοκετών και το όνειρο του ήταν να συνεχίσω την δουλειά του. Από μικρό λοιπόν με είχε εκεί και μάθαινα τα πάντα. Ως νεαρό κοκόρι ήθελα να είμαι μπροστά και να δείχνω ποιος είναι το αφεντικό. Ευτυχώς για εμένα ο πατέρας μου είχε άλλες αρχές. Η πρώτη δουλεία που έκανα στην επιχείρησή του ήταν να καθαρίζω την αποθήκη. Να σκουπίζω, να μαζεύω τα σκουπίδια, να τακτοποιώ τα πράγματα στη θέση τους. Από εκεί και όταν έγινα πραγματικά καλός στο σκούπισμα, άρχισα να κόβω μοκέτες και να τις κουβαλάω στο φορτηγό. Το επόμενο μου στάδιο εξέλιξης, και εφόσον είχα δίπλωμα οδήγησης, ήταν να γίνω οδηγός και να μεταφέρω τις παραγγελίες στους πελάτες. Μετά από αρκετό διάστημα προωθήθηκα ως πωλητής για να καταλήξω μετά από χρόνια σε διευθυντικές θέσεις που κερδήθηκαν και δε χαρίστηκαν. Ήξερα όμως την διαδικασία από την στιγμή που δινόταν η παραγγελία μέχρι την στιγμή της παράδοσης. Μπορούσα να βοηθήσω σε κάθε στάδιο, και σεβόμουν από το παιδί που σκούπιζε, μέχρι τον τεχνίτη. Ήξερα ποιος δούλευε και ποιος με κορόιδευε. Ξέρετε πως λέγεται αυτό στις επιχειρήσεις; Manager. Αυτός ο οποίος μπορεί να δώσει λύση σε μια κρίση, και να δημιουργεί διαδικασίες να αποφεύγονται οι κρίσεις.

Τι σας λέω όμως τώρα; Στην Ελλάδα γεννηθήκαμε ΑΦΕΝΤΙΚΑ, αφού του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν τον σηκώνει.

σ.σ: Μπορεί να θεωρηθεί πως διαφημίζω έναν χώρο ή ένα συγκεκριμένο μαγαζί. Τα καλά όμως πρέπει να λέγονται και όχι μόνο τα κακώς κείμενα!

 ———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here