Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
Η συνεργασία τους, δεν ήταν από αυτές που θα χαρακτηρίζονταν «ζωής». Ο ένας δεν είναι «μέντορας» του άλλου. Τα τραγούδια που τους «ένωσαν», δεν είναι περισσότερα από 24 και ηχογραφήθηκαν μέσα σε διάστημα 19 ετών, με μια…17χρονη διακοπή. Ωστόσο, όταν μιλάμε για το Γιώργο Χατζηνάσιο και το Γιάννη Πάριο, ακόμα κι ένα τραγούδι να τους συνέδεε, ασφαλώς και θα ήτανε γεγονός…
Η ιδιομορφία που παρουσιάζει η συνύπαρξή τους στο βινύλιο, έχει να κάνει με το ότι σχεδόν τα μισά (έντεκα) τραγούδια που έδωσε ο συνθέτης στον ερμηνευτή ηχογραφήθηκαν την τριετία 1972-1974, ενώ τα υπόλοιπα το 1991, στο μοναδικό ολοκληρωμένο άλμπουμ με δημιουργίες του ενός για τη φωνή του άλλου…
Όπως και να ‘χει, στο σημερινό αφιέρωμα θα θυμηθούμε μοναδικές, διαχρονικές κι αγαπημένες στιγμές δύο σημαντικότατων εκπροσώπων της ελληνικής μουσικής σκηνής, οι οποίες θα πρωταγωνιστούνε πάντα στις επιλογές των Ελλήνων μουσικόφιλων…
Ξεκίνημα …45 στροφών
Βρισκόμαστε στο 1972. Ο Γιάννης Πάριος έχει ξεκινήσει την πορεία του στο τραγούδι, που λίαν συντόμως θα τον οδηγήσει στην κορυφή. Είναι ήδη γνωστός από δημιουργίες κυρίως του Απόστολου Καλδάρα και του Γιώργου Μητσάκη και ψάχνει τη μουσική ταυτότητά του.
Από την άλλη, ο Γιώργος Χατζηνάσιος μόλις τότε παρουσιάζει τα πρώτα μεγάλα «σουξέ» της καριέρας του («Αφιλότιμη» με το Διονυσίου, «Μια παρένθεση και μόνο» με τον Κόκοτα, «Στοιχηματίζω» με το Βοσκόπουλο κ.α.) και διεκδικεί το δικό του «μερτικό» στο χώρο, με ιδιαίτερες αξιώσεις.
Γύρω στην άνοιξη εκείνης της χρονιάς, συνθέτης κι ερμηνευτής θα συναντηθούν για πρώτη φορά στο βινύλιο, όταν θα κυκλοφορήσει ένα δισκάκι 45 στροφών με δύο τραγούδια σε στίχους Κώστα Ρουβηνέτη. Το ένα, αποτελεί μιαν από τις πιο διαχρονικές στιγμές της καριέρας τους και είναι το πασίγνωστο «Τι θέλεις να κάνω», χωρίς περισσότερα σχόλια…
Από την άλλη πλευρά υπάρχει το «Επιτέλους», το οποίο επίσης ακούστηκε αρκετά. Πάντως, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι αμφότερα είχανε κυκλοφορήσει μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα με τη φωνή του Κωστή Χρήστου…
Η μεγάλη επιτυχία του «Τι θέλεις να κάνω», θα δώσει τον τίτλο στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Πάριου, το οποίο θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του ’72. Εκτός από τα παραπάνω τραγούδια, σ’ αυτό υπάρχουνε κι άλλα δύο του Χατζηνάσιου: «Τα παραπονάκια σου» (στίχοι Ρουβηνέτη) που «περπάτησε» αρκετά εκείνη την περίοδο και το «Βαρεθήκαμε κι οι δυο» (στίχοι Τάσου Οικονόμου), τα οποία «σπάσανε» και σε 45άρι το 1973…
Μια «Συγνώμη» σε …«Άσπρο – μαύρο»
Στις αρχές του 1974, εμφανίζεται στα δισκοπωλεία ο τρίτος «μεγάλος» δίσκος του Γιάννη Πάριου, με τίτλο «Πού θα πάει πού». Τόσο αυτό, όσο και το «Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ» είναι του Γιώργου Χατζηνάσιου και κυκλοφόρησαν σχεδόν παράλληλα στο χρυσό σε πωλήσεις άλμπουμ του συνθέτη «Διαδρομή», ερμηνευμένα από το Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη αντιστοίχως. Πρόκειται για μιαν από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου δύο τραγούδια γίνανε μεγάλες επιτυχίες την ίδια χρονιά με διαφορετικούς τραγουδιστές.
Και πάμε στο καλοκαίρι εκείνου του έτους, όπου στο θέατρο «Μετροπόλιταν» ανεβαίνει η επιθεώρηση «Κάθε τρύπα και πετρέλαιο», με πρωταγωνιστές μεταξύ άλλων το Σταύρο Παράβα, τη Ζωή Λάσκαρη και το Βασίλη Τσιβιλίκα.
Μέσα στην παράσταση, υπάρχει και μιαν ενότητα με τίτλο «Άσπρο-μαύρο», όπου η Δήμητρα Γαλάνη και η Άννα Βίσση εμφανίζονται επί σκηνής να ερμηνεύουνε γραμμένα ειδικά για το έργο τραγούδια του Γιώργου Χατζηνάσιου, σε στίχους της Σώτιας Τσώτου.
Σχεδόν ταυτόχρονα θα κυκλοφορήσει ο ομότιτλος δίσκος, που είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του συνθέτη για λογαριασμό της τότε MINOS. Βασικός ερμηνευτής του είναι ο Γιάννης Πάριος με τέσσερα τραγούδια, γνωστότερο εκ των οποίων είναι το «Όλα μας τα πλούτη». Τα υπόλοιπα είναι «Το παράπονό μου», «Ο βασιλιάς» και «Άσπρο – μαύρο».
Επίσης, συμμετέχει στο ομαδικό «Κι όμως- κι όμως» μαζί με τους υπόλοιπους τραγουδιστές που παίρνουνε μέρος στο άλμπουμ (Χάρις Αλεξίου, Δημήτρης Κοντολάζος, Κώστας Σμοκοβίτης και Άννα Βίσση).
Αυτή θα είναι και η τελευταία δισκογραφική επαφή συνθέτη κι ερμηνευτή εκείνη την περίοδο. Θα χρειαστεί να περάσουνε 17 ολόκληρα χρόνια για την επόμενη, με μια ενδιάμεση …”σφήνα”. Ο λόγος για το ντουέτο “Παιχνίδι για δύο” με τη Δήμητρα Γαλάνη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, που περιλήφθηκε στον ομότιτλο δίσκο της τον Οκτώβριο του 1986 κι ακούστηκε πολύ…
Μια διαφορετική …«επίθεση»
Μεταφερόμαστε στο 1991. Πολλά έχουν αλλάξει στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και γενικότερα στον κόσμο. Ο πόλεμος ΗΠΑ-Ιράκ στον Περσικό Κόλπο είναι σ’ εξέλιξη και στα δελτία ειδήσεων επί καθημερινής βάσεως ακούμε για πυραύλους Σκουντ και Πάτριοτ και για «Καταιγίδες της ερήμου»…
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο Γιώργος Χατζηνάσιος και ο Γιάννης Πάριος ετοιμάζουν μιαν άλλου είδους…επίθεση. Είναι η «Επίθεση αγάπης», ο μοναδικός ολοκληρωμένος δίσκος που έγραψε ο συνθέτης για τη φωνή του ερμηνευτή, ο οποίος θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς.
Μάλιστα, με την αγορά του άλμπουμ δινόταν κι ένα πόστερ δωρεάν, που είχε το εξώφυλλο του άλμπουμ κι από κάτω τη σημείωση: «Επίθεση αγάπης. Εσείς θ’ αντισταθείτε;». Η αλήθεια είναι ότι δεν …αντιστάθηκαν πολλοί, καθώς οι πωλήσεις πλησίασαν τις 75.000!
Σε πρώτη φάση, το τραγούδι που «περπάτησε» κι ακούστηκε περισσότερο είναι το «Γι’ αυτό σου λέω πάμε», σε στίχους του ίδιου του Πάριου. Ήτανε το «σουξέ» της εποχής, το οποίο παιζότανε συνεχώς σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς…
Ωστόσο, μέσα στα χρόνια αναδείχτηκε κι έμεινε στην ιστορία ένα άλλο και πολύ σπουδαίο κομμάτι. Ο λόγος βεβαίως για το «Ποιος να συγκριθεί μαζί σου» σε στίχους Ντέλλας Ρούνικ, που νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος από σας που να μη γνωρίζει και να μην έχει σιγοτραγουδήσει, έστω και μια φορά…
Από εκεί και πέρα, καλές στιγμές του άλμπουμ είναι και τα «Κι ασ’ τους άλλους», «Όλο και πιο πολύ», «220 Volt» (επίσης ακούστηκε αρκετά τότε) και «Κύκλος είναι», χωρίς να υστερούνε τα υπόλοιπα…
Από τότε, έχουνε περάσει δυόμιση και πλέον δεκαετίες. Ο Γιώργος Χατζηνάσιος έχει σχεδόν αποσυρθεί από την ενεργό δισκογραφία εδώ και πολλά χρόνια, ενώ ο Γιάννης Πάριος εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί, αν και πια χωρίς τη «λάμψη» και τις επιλογές της «χρυσής» περιόδου του.
Ωστόσο, στις εκάστοτε εμφανίσεις του ουδέποτε παραλείπει να ερμηνεύει κάποια από τα τραγούδια που του έδωσε ο σπουδαίος συνθέτης, μεταφέροντάς τα έτσι και στις νέες γενιές, που τα ξέρουν και τ’ αγαπούν…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…