Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
O Γιάννης Πουλόπουλος έγινε γνωστός, αγαπήθηκε από τον κόσμο κι έκανε μια μακρά και μεγάλη καριέρα, χάρη στα υπέροχα τραγούδια μεγάλων συνθετών, στιχουργών και ποιητών που είχε την τύχη να ερμηνεύσει. Και βεβαίως, από τις συχνότατες εμφανίσεις του στα «χρυσά» χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίες τον κατέστησαν ένα πολύ οικείο πρόσωπο για το κοινό…
Όμως, ο σπουδαίος ερμηνευτής κάποιες φορές «τόλμησε» να παρουσιάσει και ορισμένα τραγούδια που είχε γράψει ο ίδιος είτε ολοκληρωμένα, είτε συμμετέχοντας στη δημιουργία τους ως συνθέτης ή στιχουργός. Άλλωστε, έχει εκδώσει και δύο ποιητικές συλλογές, ενώ είναι κι εξαιρετικός ζωγράφος, δείγμα του ότι το ταλέντο του δεν περιοριζόταν μόνο στις φωνητικές χορδές.
Στα σχεδόν σαράντα χρόνια της πορείας του στο χώρο, ηχογράφησε συνολικά 16 τραγούδια που είχαν την προσωπική σφραγίδα του, είτε στη μελωδία, είτε στα λόγια. Κάποια από αυτά, έγιναν πολύ γνωστά κι επιτυχίες όχι μόνο την εποχή που κυκλοφόρησαν, αλλά και σε βάθος χρόνου. Να λοιπόν το αντικείμενο της σημερινής στήλης…
Οι πρώτες απόπειρες
Ο Γιάννης Πουλόπουλος έκανε την εμφάνισή του στο ελληνικό τραγούδι, σε μια εποχή που κυριαρχούσαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις, ενώ περίπου την ίδια χρονική περίοδο «ξεπεταγόταν» ο Σταύρος Ξαρχάκος.
Σχεδόν παράλληλα, άρχισε να δημιουργείται ένας «πυρήνας» καλλιτεχνών, οι οποίοι με τις δημιουργίες και τις ερμηνείες τους, έφεραν ένα καινούργιο «αέρα» στο πεντάγραμμο, τόσο ως προς τη μουσική, όσο και ως προς το στίχο. Το «Νέο κύμα» είχε «γεννηθεί» κι έμελλε να μείνει στην ιστορία, κυρίως χάρη στη LYRA του Αλέκου Πατσιφά…
Κάπου εκεί εντάσσεται και ο Πουλόπουλος, αν και δε μπορούμε να πούμε ότι ήταν καθαρά «νεοκυματικός» ερμηνευτής. Πάντως, τα πρώτα δικά του τραγούδια που κυκλοφόρησαν σε δισκάκια 45 στροφών, σαφώς και είναι επηρεασμένα από το όλο κλίμα.
Το 1966 λοιπόν, ηχογραφεί για πρώτη φορά δικές του δημιουργίες, οι οποίες σχεδόν αμέσως γνωρίζουν μεγάλη αποδοχή από το κοινό. Είναι το πασίγνωστο «Θα ‘θελα να ‘χα» και το «Ήταν το ποτάμι μακρύ», το οποίο επίσης ακούστηκε αρκετά.
Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν ο «Μικρός διαβάτης», “Τ’ άσπρα πουλιά” και «Του σπιτιού μου το στενό», αλλά πλέον ο ερμηνευτής έχει ξεκινήσει εντατικά τη μακρά και λαμπρή συνεργασία του με το Μίμη Πλέσσα, με αφορμή τις εμφανίσεις του στη μεγάλη οθόνη και στα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Έτσι, η εταιρεία ήταν φυσικό να «ποντάρει» σ’ αυτή, με φυσική συνέπεια τη δημιουργική «οπισθοχώρησή» του.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι εμφανίζεται ως στιχουργός στο «Μέσα απ’ το παλιό μου σπίτι» του Δήμου Μούτση, αλλά κατά πάσα πιθανότητα οι στίχοι γράφτηκαν από το Μάνο Χατζιδάκι…
Ο Πουλόπουλος θα εμφανιστεί ξανά ως δημιουργός των τραγουδιών του το 1970, μέσα από το τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του. Εκεί, συναντάμε «Τα περιβόλια του νοτιά» σε στίχους Κώστα Κινδύνη και τα δικά του «Μπήκα στον κήπο σου πρωί» και «Πώς να ξεχάσει κανείς την αυγή», στο ίδιο «νεοκυματικό» στυλ με τα προηγούμενα…
Από τα χρόνια του ’80, ως το τέλος…
Το 1976, ο ερμηνευτής θα φύγει από τη LYRA και θα υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας με τη MINOS, η οποία πλέον βρίσκεται στην κορυφή της ελληνικής δισκογραφίας, έχοντας στις τάξεις της ορισμένα από τα πιο «εμπορικά» ονόματα. Η από εκεί και κάτω πορεία του στο βινύλιο, δε θα έχει την παραμικρή σχέση με την αντίστοιχη των προηγούμενων ετών, καθώς βασίζεται στο «ελαφρό-ερωτικό» ρεπερτόριο, με πολλές διασκευές ξένων επιτυχιών.
Ωστόσο, πάλι θα καταφέρει να «περάσει» ορισμένα δικά του τραγούδια στα προσωπικά άλμπουμ που ηχογραφεί. Το 1980, θα γράψει τους στίχους στο «Ένα καράβι πέρασε» σε μουσική του Αντώνη Στεφανίδη, μέσα από το δίσκο «Δεν ξεχνιέσαι», ενώ το 1981 θα συμβεί το ίδιο στο «Εγώ για σένα τραγουδάω», πάνω σε μελωδία του Μανώλη Σουβατζή, το οποίο θα δώσει και τον τίτλο στο άλμπουμ.
Και πάμε στο 1983 και στο δίσκο «Και τώρα πες μου», όπου εμφανίζεται ως συνθέτης και στιχουργός σε δύο υπέροχα τραγούδια: «Οι πόλεις του νοτιά» και «Μια χούφτα τραγούδια», τα οποία δυστυχώς δεν ακούστηκαν ιδιαίτερα. Κυρίως το δεύτερο, θυμίζει έντονα την αξέχαστη εποχή του «Νέου κύματος».
Από εκεί και πέρα, η παρουσία του στη δισκογραφία θ’ αραιώσει και ειδικά από τη δεκαετία του ’90 κι έπειτα, θα γίνει άκρως ακριβοθώρητη. Έτσι, θα «μεταφερθούμε» στο 1997 και στο άλμπουμ «Του τραγουδιού το βλέμμα» για να βρούμε το επόμενο δικό του τραγούδι.
Πρόκειται για το «Πάλι απόψε μεθυσμένος», το οποίο είχε ακουστεί στην «τολμηρή» ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη «Πιο θερμή κι απ’ τον ήλιο» το 1972, αλλά χρειάστηκε να περάσουν 25 ολόκληρα χρόνια για να κυκλοφορήσει σε δίσκο…
Η καλλιτεχνική πορεία του Γιάννη Πουλόπουλου θα ολοκληρωθεί το 1999, λίγο πριν το περιβόητο «μιλένιουμ». Τότε, θα κυκλοφορήσει η τελευταία δισκογραφική δουλειά της καριέρας του, με τίτλο «Στα όνειρά μου περπατώ». Κι εκεί, υπογράφει τη μουσική σε τρία τραγούδια: «Τι ειν’ αλήθεια, τι είναι ψέμα» σε στίχους της συζύγου του, Μπέτυς (συμμετέχει η παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου) και σε «λόγια» της Τασούλας Θωμαΐδου, τα «Εγώ θα ζω για σένα» και «Έφυγα», το οποίο μπορεί να θεωρηθεί και ως «αποχαιρετιστήριο» για τον αγαπημένο ερμηνευτή…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…