Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013
Η εβδομάδα που πέρασε, ήταν μια από τις πιο παράξενες εβδομάδες της ζωής μου. Υπήρχαν στιγμές που νόμιζα πως ζούσα στην ζώνη του λυκόφωτος, υπήρχαν στιγμές που έμοιαζα με πρωταγωνιστή σε βιβλίο του Stephen King, ενώ κάθε στιγμή κοίταζα τριγύρω μου να βρω τις κρυμμένες κάμερες. Ήμουν σίγουρος πως κάποιος μου έκανε πλάκα!
Υπάρχουν σίγουρα παροιμίες που περιγράφουν την κατάσταση αυτή, εγώ αυτή που έβρισκα πιο ταιριαστή ήταν η “Κάθε σπίτι ένας τρελός στο δικό μας ΟΛΟΙ”.
Τουλάχιστον αν έρχονταν όλοι μαζί θα μπορούσα να φωνάξω… Μας Ορμούν Αδέρφια ή έστω De-Fence… De-Fence…
Δευτέρα. Αγαπημένο μου ημερολόγιο, καλημέρα, σήμερα ξύπνησα πολύ χαρούμενος, εξαιτίας του Σαββατοκύριακου. Χάρηκα τον Βοο Βοο Davis, ακόμη και αν είδα την πιο στριμμένη φάτσα όλων των εποχών. Η χαρά μου κράτησε μέχρι το μεσημέρι. Επειδή έκανα την δουλειά μου και έγραψα ακριβώς αυτά που ειπώθηκαν από τον καλλιτέχνη για την βραδιά, πλέον είμαι ανεπιθύμητος να καλύψω σε αυτό το μαγαζί. Σκασίλα μου! Shit Happens που λένε και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.
Τρίτη. Αγαπημένο μου ημερολόγιο και σήμερα ήμουν καλά το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Ήρθε στο γραφείο μου κάποιος, που θέλει να συνεργαστούμε. Έχω δει ερωτευμένους με την κοπέλα τους, ερωτευμένους με την δουλειά τους, άνθρωπο όμως τόσο ερωτευμένο με την φάτσα του δεν έχω ξαναδεί. Η μοναδική του κουβέντα ήταν πως θα γίνει να είναι αυτός μπροστά και να φαίνεται. Τι ωραία, του χάρισα έναν καθρέπτη από το γραφείο και τον ξεπροβόδισα στην πόρτα.
Τετάρτη. Αγαπητό μου ημερολόγιο, ξύπνησα σκεφτόμενος τι είδους πετριά θα φάω σήμερα και βγήκα από το σπίτι με επιφυλάξεις. Η μέρα μου επιφύλασσε μια μεγάλη αλήθεια που ήταν κρυμμένη μπροστά μου. Είμαι ταλαντούχος πλην όμως απογοητευμένος και αποτυχημένος που δεν έκανα την γλάστρα σε τηλεόραση και ασχολήθηκα μόνο με το ραδιόφωνο. Αγαπητό μου ημερολόγιο όταν την αλήθεια αυτή στην λέει άνθρωπος με τέτοιο κύρος και νοητική σταθερότητα, πρέπει να την πάρεις σοβαρά. Την διάβασα άλλη μια φορά και πήρα τηλέφωνο τον ψυχοθεραπευτή μου. Ελπίζω να μου κάνει πίστωση αυτή την φορά.
Πέμπτη. Αγαπημένο μου ημερολόγιο η αλήθεια μου χτυπάει πάλι την πόρτα. Η πρόταση που δέχτηκα σήμερα ήταν τόσο συμφέρουσα που δεν κατάλαβα πως γίνεται να την απορρίψω. Μου ζητήσαν 5000 Ευρώ για να διαφημίσω τη δουλειά μου που σήμερα έχει 700000 ΚΟΥΑΝ (δική μου μονάδα μέτρησης) στην δουλειά κάποιου που έχει 2500 ΚΟΥΑΝ. Έκανα την ανοησία να αρνηθώ κάτι τέτοιο και μάλιστα να του προτείνω να φέρει τα δικά του 2500 ΚΟΥΑΝ να τα βάλω στον δικό μου κουβά για να τα διαφημίσω και μάλιστα τσάμπα. Η απορία του ήταν “Και εγώ τι θα κερδίσω;”. Μετά μου είπε τη μεγάλη αλήθεια. Είμαι λαμόγιο, αντιεπαγγελματίας και άσχετος. Υπερωρίες θα βαρέσω τελικά στον ψυχοθεραπευτή μου. Πώς να λύσω τόσα προβλήματα.
Παρασκευή. Αγαπημένο μου ημερολόγιο επιτέλους έφτασε η Παρασκευή και είμαι σίγουρος πως οι τρελοί θα φύγουν και θα πάνε σε κάποιον άλλον. Αμ δε. Το απόγευμα έσκασε συγκρότημα 18χρονων στο γραφείο μου, που το καλοκαίρι μου έφεραν τα τραγούδια τους να τα ακούσω και ήταν πραγματικά καλοί. Μαζί τους όμως μου έφεραν και δυο αυτοαποκαλούμενους MANAGERS. Με ύφος “έχω την κότα που κάνει τα χρυσά αβγά”, ξέχασαν βέβαια να μου πουν τα ονόματά τους, με ενημέρωσαν πως τα παιδιά είναι το μέλλον (μπορεί να είναι και αλήθεια) και πως τα παιδιά είναι επαγγελματίες μουσικοί. Δεν θα διαφωνούσα αν υπήρχαν δυο βασικές συνθήκες. Πρώτον οι μανατζαραίοι να μην είχαν το υφάκι οτι εκπροσωπούν τους Pink Floyd τουλάχιστον και δεύτερον να ήξεραν τι ζητούσαν και πώς το ζητούσαν. Τους ξεπροβόδισα ευγενικά στην πόρτα και ήπια ένα ουίσκι σκέτο.
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ. Η παρέα με τον Λαζαρίδη μου κάνει καλό. Σε άλλες εποχές θα είχα δείρει, πετάξει με τις κλωτσιές έξω από το γραφείο, βρίσει, και τσακωθεί. Τώρα τα αντιμετώπιζα με μια απάθεια σαν να μην με ακουμπούν.
Μήπως γερνάω;
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…