Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Μεγαλώνω και όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ζει όλο και περισσότερο με τις αναμνήσεις. Αυτό είναι φυσικό επακόλουθο της ηλικίας. Αν είσαι 20 χρονών, ονειρεύεσαι το μέλλον, στα 30 ζεις το παρόν, και μετά απλά αναπολείς την ιστορία. Έχεις καταφέρει και έχεις δημιουργήσει αρκετές αναμνήσεις ώστε να μπορείς μέσα από αυτές να βλέπεις τα λάθη σου, να βλέπεις τα θέλω σου, και να κρίνεις την πορεία σου.

Επ’ ουδενί φυσικά δεν λέω πως κάποιος που μεγάλωσε δεν έχει να προσφέρει. Αντιθέτως χρησιμοποιώντας συνετά την συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία του, μπορεί με λιγότερους πόρους να πετύχει περισσότερα. Μπορεί μέσα από τις αναμνήσεις του, να βρει εκείνο το μικροσκοπικό κομμάτι που του λείπει για να συμπληρώσει τον γρίφο του σήμερα.

Αναμνήσεις λοιπόν, και βλέπω τον εαυτό μου πιτσιρικά, παιδί του Δημοτικού, με πρόγραμμα καθημερινό γεμάτο, να τελειώνω τις υποχρεώσεις και να τρέχω στο ραδιοφωνάκι μου. Για μένα το ραδιόφωνο ήταν η μηχανή παραγωγής εικόνων. Η τηλεόραση ποτέ δεν με γέμιζε. Ίσως γιατί μου έδειχναν άλλοι την εικόνα που ήθελαν. Στο ραδιόφωνο έφτιαχνα εγώ μόνος μου τις εικόνες.

Το ραδιοφωνάκι ήταν μια συνήθεια που ερχόταν από παλιά. Ακόμη πιο μικρός ο πατέρας μου με έπαιρνε αγκαλιά και με έβαζε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Το μοναδικό αντικείμενο που υπήρχε εκεί πάνω ήταν το παλιό ραδιόφωνο. ‘Έψαχνε ώρα μέχρι να βρει τα τραγούδια που θα μας έκαναν συντροφιά στο παιχνίδι μας. Παιχνίδια πολλά, σαν αντικείμενα τριγύρω, αλλά εκείνες τις ώρες είμαστε μόνο εγώ, αυτός και το ραδιόφωνο. 

Η μητέρα μου από την άλλη είχε το πικάπ της. Ένα μικρό φορητό πικάπ, με δικό του ηχείο, και δίσκους βινυλίου. Είχε πολλούς θυμάμαι μικρούς δίσκους 45 στροφών. Και το πικάπ μ’ άρεσε, αλλά το ραδιόφωνο ήταν άλλο. Είχε ομιλίες, ιστορίες και μουσική. Μουσική που διάλεγε κάποιος άλλος και όταν μας άρεσε το τραγούδι τότε χορεύαμε.

Στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού λοιπόν τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα όπου και να με έβρισκες ήμουν με ένα ραδιόφωνο. Διάβαζα ένα βιβλίο; Το ραδιόφωνο δίπλα έπαιζε μουσικές. ‘Εφτιαχνα κάποια κατασκευή το τρανζιστοράκι του υπογείου δίπλα μου θα έπαιζε με παράσιτα. Είχα και ένα άλλο μεγάλο με δύο κασετόφωνα (Hi Fi στα χρόνια μου το έλεγαν αυτό)!

Εκεί έγραφα τις κασέτες μου. Καθόμουν από πάνω του, και μόλις έπεφταν διαφημίσεις σταματούσα την ηχογράφηση για να την ξαναρχίσω με το τελείωμα. Εκεί έφτιαξα και τις πρώτες «μίξεις» μου από το ένα κασετόφωνο στο άλλο. Οι γεννημένοι τις τελευταίες χρονιές της δεκαετίας του ’60, και στις πρώτες χρονιές της δεκαετίας του ’70, σίγουρα τώρα χαμογελάνε γιατί θυμούνται τις δικές τους στιγμές με την μουσική τότε.

Σε αυτά τα ραδιοφωνάκια γνώρισα τους πρώτους μου αστέρες του ραδιοφώνου. Μυθικά πρόσωπα για μένα τότε που ονειρευόμουν μεγαλώνοντας να τους μοιάσω. Να μπορώ να κάνω ότι και αυτοί. Μύθοι, που κάποιοι φρόντισαν με τον τρόπο τους να απομυθοποιηθούν στα μάτια μου δεκαετίες αργότερα, και άλλοι που με την ανθρώπινη απλότητα τους, μεγάλωσαν τόσο πολύ στα μάτια μου που τους έχω σε μια θέση ξεχωριστή μέχρι σήμερα…

Και στην έκτη Δημοτικού έρχεται η ώρα του ψαξίματος πως θα εκπέμπω. Αναζήτηση σε μαγαζιά με ηλεκτρονικά, πλακέτες, αντιστάσεις, πυκνωτές και ο πρώτος μου πομπός μπορούσε να στείλει σήμα μέχρι την απέναντι πολυκατοικία! Με δύο κασετόφωνα και το ενσωματωμένο μικρόφωνο του ενός ήταν η πρώτη μου εκπομπή …με μουσική Rock! Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος πιτσιρικάς του κόσμου εκείνη την ώρα!

Η συνέχεια δεν ήταν τόσο μέσα στα πράγματα, αφού με απορρόφησαν και άλλες ασχολίες, αλλά δεν έχανα ποτέ την ευκαιρία να βγάλω μια εκπομπή από το σταθμό κάποιου φίλου, κάποιου ξάδερφου. Στο γυμνάσιο ήταν τα χρόνια που σχεδόν κάθε πολυκατοικία είχε και έναν «πειρατή»! Το μικρόβιο όμως είχε μπει, και έκανε την δουλειά του.

Πέρασαν χρόνια, και το ραδιόφωνο είχε πάντα εξέχουσα θέση στην ζωή μου. Μπορεί να είχα walkman, φορητά cd players αργότερα, mp3 players πολύ αργότερα, αλλά πάντα ένα ραδιόφωνο θα μου έκανε παρέα. Ένα ραδιόφωνο θα έπαιζε μουσική από πίσω σαν χαλί, σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής μου.

Με ρωτάνε συχνά γιατί αφού δουλεύω στο ραδιόφωνο, ακούω τόσο πολύ ραδιόφωνο. Είναι σαν να παίρνω την δουλειά στο σπίτι. Το ραδιόφωνο είναι Έρωτας. Όταν κάποια στιγμή το είδα σαν δουλειά σταμάτησα να ασχολούμαι με αυτό και το γύρισα στο εμπόριο. Αν δεν είσαι ερωτευμένος δεν κάνεις ραδιόφωνο. Μπορεί να κάνεις ραδιόφωνο για διάφορους λόγους, αλλά αν δεν υπάρχει ο Έρωτας είναι στεγνό, χωρίς περιτύλιγμα.

Το ραδιόφωνο δεν είναι επάγγελμα. Είναι πολλά άλλα πράγματα άλλα όχι επάγγελμα, ακόμη και αν ζεις από αυτό. Είναι Καθήκον, είναι Τιμή, γιατί με αυτό το μέσο διαμορφώνεις μουσικές απόψεις, χαρακτήρες, και κάνεις κόσμο να ερωτεύεται το ραδιόφωνο όπως εσύ…

Το ραδιόφωνο είσαι εσύ, που παίζεις σε αυτό, είσαι εσύ που το ακούς.

Το ραδιόφωνο είναι η μηχανή παραγωγής ονείρων, παραγωγών και ακροατών και χαίρομαι που τόσα χρόνια μετά ακόμη μου δημιουργεί εικόνες, έρωτα, και όνειρα.

Το ραδιόφωνο είναι Στόχος….;;;;….!!!….

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here