Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Μου την έκανε ο Χρήστος την περασμένη Κυριακή. Αφού με ξέρει, πως κολλάω με ότι περιέργο και πέρα από τα δεδομένα όρια, ήρθε και ανάμεσα σε συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, μου ξεφούρνισε το νέο.

Ετοιμάζει ταξίδι μοναχά για πάρτη του, άλλα από τα ταξίδια τα καλά, τα όμορφα, τα μοναδικά. Αυτά που σε αφήνουν γεμάτο αναμνήσεις για πάντα… ‘Οχι το «πάντα» όμως του ερωτευμένου, αλλά το πάντα το πραγματικό. Ταξίδι-προορισμός, όνειρο για τους περισσότερους ταξιδευτές, το Βόρειο Ακρωτήρι. Το πέρασμα μέσα στον Αρκτικό Κύκλο.

Θα μπορούσε να είχε περάσει έτσι απλά η ανακοίνωση του και να αναλωνόμασταν σε κλισέ και απαριθμήσεις χιλιομέτρων, αξιοθέατων και ξενοδοχείων, αν δεν μου ξεφούρνιζε την επόμενη φράση του. «Μέσα στην κρίση, δεν έχω λεφτά να πάω με την μηχανή, θα πάω με το παπί!», είπε αδιάφορα πίνοντας άλλη μια γουλιά μπύρα.

Δεν απάντησα, παρά μόνο σηκώθηκα και άλλαξα την μουσική που έπαιζε. Μια τέτοια ανακοίνωση, δεν μπορεί να συζητηθεί, να σχολιαστεί, έτσι απλά. Θέλει μουσική, και διάθεση. Το ήξερε όταν ήρθε να μου το πει, πως θα κόλλαγα. Το ήξερε γι’ αυτό ήρθε έτσι και με έπιασε απροετοίμαστο σε απαντήσεις.

Άναψα τσιγάρο και τον κοίταξα μέσα από τον καπνό. Θυμήθηκα πως ήμασταν πριν πολλά χρόνια. Καβαλούσαμε ότι είχαμε και ξεκινούσαμε χωρίς σχεδιασμό, προορισμό και πολλές φορές λεφτά. Θυμήθηκα εκείνα τα παρθένα χρόνια που μπαίναμε σε ένα τρένο και γυρίζαμε την Ευρώπη, με ένα σακίδιο, που το 1/3 του ήταν γεμάτο πατατάκια για την λιγούρα. Θυμήθηκα, πως βρέθηκα στην Ολλανδία και έκανα τον κούριερ για ένα δίμηνο, και έβγαλα τα έξοδα του ταξιδιού και της επιστροφής. Ο Χρήστος με κοίταζε και ήξερα πως διάβαζε τις σκέψεις μου. Είναι μερικές φορές που τα λόγια δεν είναι απλά λίγα, αλλά είναι περιττά…

Και τότε μπροστά μου είδα την εικόνα ολόκληρη. Είδα πόσο εύκολα αλλάζουμε μόνοι μας τα όρια μας. Είδα πόσο εύκολα γινόμαστε συμβατικοί χωρίς να το καταλάβουμε. Πράγματα που θεωρούσαμε απλά, σήμερα τα βλέπουμε αδύνατα. Γιατί; Γιατί απλά αφήσαμε τους εαυτούς μας χωρίς άμυνες, να πείθουν άλλοι τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε. Γιατί μάθαμε να κοιτάζουμε την καμπούρα του άλλου χωρίς να κοιτάζουμε τη δική μας. Γιατί συνηθίσαμε να βλέπουμε τι δεν μπορούμε, αντί να ψάχνουμε τι μπορούμε.

Που θα βρισκόμασταν σήμερα, αν κάποιοι δεν είχαν ψαχτεί πέρα από τα κοινωνικά, τεχνολογικά, όρια που διέθεταν. Διάβασα κάποια στιγμή σε κάποιο περιοδικό ότι ο David Gilmour, αναζητώντας κάποια στιγμή να δώσει περισσότερο βάθος στον ήχο της κιθάρας του, έβαζε τον ενισχυτή μέσα σε μια ντουλάπα. Ήταν μια αναζήτηση, μια διαφοροποίηση από το τι μπορούσαν οι άλλοι να κάνουν. Σήμερα με μια πεταλιέρα τεράστια μπροστά μας και πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι αλλά δεν κάνουμε και τίποτα γι’ αυτό.

Τα όρια μπαίνουν για ένα και μόνο λόγο, για να τα ξεπερνάμε… Τα όρια δεν είναι εμπόδια μπροστά μας για να μας σταματούν, αλλά βρίσκονται εκεί για να τα υπερπηδάμε και να προχωράμε. Τα όρια δεν μας τα βάζει κάνεις άλλος, παρά μόνοι μας αυθαίρετα τα τοποθετούμε όπου θέλουμε. Έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε σε κοινωνικές ομάδες και εξισώνουμε τα «μπορώ» των άλλων, με τα δικά μας. Τα όρια δεν είναι τίποτα άλλο από τον φόβο του να ξεχωρίσουμε.

Είδα εμένα βολεμένο και αραχτό να γκρινιάζω για όλα αυτά που πίστεψα ότι δεν μπορώ να κάνω. Είδα όμως και όλους τους γνωστούς μου, που δεν την πάτησαν και ακόμη τολμούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Είδα τον Χρήστο που θα πάει με το παπί στο Βόρειο Ακρωτήρι, είδα τον Άγγελο που ξεκίνησε να παίζει μουσική στον δρόμο και έφτασε μέχρι την Βαρκελώνη, είδα τον Λάζαρο που αποφάσισε να ενώσει δωρεάν όλους τους λάτρεις των κόμικς, είδα πολλούς. Αυτό που με στενοχώρησε είναι ότι δεν είδα εμένα ανάμεσά τους…

Είδα όμως εμένα να έρχομαι από μακρυά…

———————

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Με εβαλες σε σκεψεις Σοφιανε..Με ξεβολεψες σημερα…Ειναι βολικο να ξυπνας και να εχεις να κανεις καθημερινα, γνωριμα πραγματα…Ομως αυτα δεν θα σε πανε ποτε παραπερα, στους τοπους που ονειρευτηκες…Η αναβλητικοτητα και η ατολμια σε καθηλωνει…σκουριασμενα καραβια σε ησυχα λιμανια…Μετα απο χρονια θα ειμαστε περισσοτερο απογοητευμενοι για πραγματα που δεν καναμε, παρα για κεινα που καναμε… Καποτε πρεπει να λυσουμε τους καβους και να βαλουμε πλωρη, να εξερευνησουμε, να ανακαλυψουμε κι ισως καταφερουμε να φτασουμε. Τελικα ειναι καλο να ξεβολευεσαι και λιγο, ευχαριστω που κινητοποιησες τη σκεψη μου, το αν θα τολμησω ειναι το επομενο πιο δυσκολο βημα…Καλημερα!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here