Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013
Έχω γίνει πολύ γκρινιάρης τελευταία και το βλέπω όταν κοιτάζω τα παλιά μου γραπτά. Δεν χρειάζομαι κανέναν τεράστιο λόγο να γκρινιάξω, αρκεί μια μικρή αφορμή και κάθομαι και γράφω ολόκληρα κατεβατά γκρίνιας. Ίσως να φταίει πως μεγαλώνω και έτσι μου φταίνε όλα. Θυμάμαι τον εαυτό μου κωμικό να γράφει για να γελάσει πρώτα αυτός και τώρα απλά αποθέτω τα «προβλήματα» σε λευκό χαρτί.
Διαβάζω τα παλιά μου γραπτά και βλέπω εικόνες με φως, βλέπω παραμύθια και ιστορίες με happy-end. Διαβάζω τα παλιά μου γραπτά και βλέπω ανθρώπους με όνειρα και ελπίδες και μέσα εκεί βλέπω και εμένα. Πότε καβάλα σε μια μηχανή να ταξιδεύω, πότε να τα πίνω παρέα με φιλαράκια, πάντα όμως γέλια και μουσικές.
Και σήμερα τι έχω; Έχω εμένα με τον μανδύα του σοβαρού να γράφω τα προβλήματα τα δικά μου, τα προβλήματα του κόσμου. Να κουνώ το χέρι επιδεικτικά και δασκαλίστικα στους νέους, σαν να κατέχω την «Μοναδική Αλήθεια». Κοιτάζω τα γραπτά μου και βλέπω να αυτο-ψυχαναλύομαι και να ψάχνω μέσα μου τι φταίει;
Συχνά λέω, πως less is more, αλλά ίσως τελικά αυτό και να είναι το πρόβλημα μου. Το να ευχαριστιέμαι την καθημερινότητα με λιγότερα, με έκανε να ανέχομαι την μετριότητα. Το χειρότερο; Να ανήκω σε αυτή. “Αφού όλοι είναι ικανοποιημένοι με το καλό, γιατι να προσπάθησω για το καλύτερο;”, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται.
Σε μια συζήτηση που είχα προσφάτως με συνεργάτες μου κατάλαβα πως όλοι είμαστε έτσι. Αφού γίνεται μέτρια, γιατί να νοιαζόμστε για το τέλειο; Αφού μας ακούνε χωρίς να ρυθμίσουμε τον ήχο τέλεια γιατί να νοιαζόμαστε αν ακούγεται καθαρό το πιατίνι στο ένα αφτί και το μπάσσο στο άλλο;
Μετριότητα από την ποιότητα ζωής μας, μέχρι και τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε. Ικανοποιημένοι όχι με τον απόλυτο έρωτα, αλλά με το like της ψεύτικης φωτογραφίας στο internet. Ικανοποιημένοι όχι με τον κολλητό, αλλά με πολλούς γνωστούς. Ηδονικά φτιαγμένοι με την μετριότητα μαζικής παραγωγής που καβαλάμε στον δρόμο, αντί για τον ξεχωριστό ήχο της μοναδικής μας αγάπης της νιότης που φτιάχναμε μόνοι μας. Ακουστικά μαγεμένοι με το κοινό τραγούδι, παρά να κοιτάξουμε για το διαφορετικό, τον μοναδικό ήχο της αρμονίας της διαφορετικότητας.
Βγήκα το περασμένο Σάββατο, για περπάτημα και για να πάρω ερεθίσματα. Έγραψα κάτι που νόμιζα ότι είμαι εγώ. Ενδιάμεσα όμως συνέβησαν δυο γεγονότα τα οποία με έκαναν και γέλασα πολύ. Πρώτα έπεσα πάνω σε μια παραγωγή του Βαγγέλη Σπανακάκη. Εκατό μουσικοί, στιχουργοί, τραγουδιστές, μπήκαν σε ένα studio και έγραψαν ένα τραγούδι που περιέχει όλα τα γνωστά είδη μουσικής. Νομίζεις ότι το έχεις ξανακούσει, αλλά προσέχεις συνεχώς την διαφορετικότητα του. Τα ετερόκλητα ακούσματά του. Με κόλλησε και το άκουγα συνέχεια όλη μέρα. Μετά κατάλαβα τι ήταν αυτό που με κόλλησε. Όλη την ώρα γελούσα. Γελούσα γιατί βρήκα το διαφορετικό που μου έλειπε.
Το δεύτερο γεγονός είναι κάτι που μου συνέβη πρώτη φορά. Μπαίνοντας στο τρένο να γυρίσω από την δουλειά μπαίνω με αρκετό κόσμο σε ένα βαγόνι γεμάτο ανθρώπους που γελάνε. Δεν χαμογελάνε, αλλά είναι διπλωμένοι από δυνατά γέλια. Φυσικό ήταν οι νέοι επιβάτες να κοιτάζουμε γύρω μας περίεργα. Και τότε το ακούσαμε και εμείς. Ένα ζευγάρι έκανε σεξ στην τουαλέτα αδιαφορώντας για το αν ακούγονται ή όχι. Το γέλιο βγήκε καθάριο, δυνατό, ανακουφιστικό θα έλεγα.
Αυτό χρειαζόμαστε τελικά, γέλιο αυθόρμητο από την καθημερινότητα που προσπαθεί να μας κάνει να μην γελάμε. Λέω πολλά χρόνια τώρα, πως τα μυαλά είναι σαν τα αλεξίπτωτα …δουλεύουν καλύτερα ανοιχτά.
Έκανα λάθος… τα μυαλά, τα αφτιά και η ψυχή πρέπει να είναι ανοιχτά συνέχεια, ώστε να δέχονται την διαφορετικότητα.
Το παραμύθι που έγραψα, την επόμενη Δευτέρα. Τα παραμύθια είναι για να μένουν..
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…