Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014
Βρέθηκα πριν λίγες μέρες με μια παρέα να πίνουμε μπύρες σε μια μπάρα και να συζητάμε μουσικές. Άγνωστοι μεταξύ μας, με τόσες πολλές διαφορές αλλά και τόσα πολλά κοινά. Πέντε άνθρωποι από διαφορετικές γενιές, με διαφορετικά ακούσματα και καταβολές. Με κοινή αγάπη για την μουσική, χωρίς προκαταλήψεις, και κέφι για κουβέντα ενώ ανάμεσά μας τα άδεια ποτήρια της μπύρας γέμιζαν την μπάρα (κανείς δεν φρόντιζε να ασχοληθεί με την καθαριότητα παρά μόνο να έρχονται γεμάτα ποτήρια). Όλοι επαγγελματίες της μουσικής ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ένας ιδιοκτήτης bar, ένας DJ, ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ένας μουσικός και ένας ιδιοκτήτης δισκοπωλείου.
Εκεί για άλλη μια φορά χάρηκα που οι φυλές της πόλης συνεχίζουν να υπάρχουν όπως ήταν παλιά και δεν έχουν ενσωματωθεί τα πάντα στην λαίλαπα της χιπστεροποίησης, μόδα εξ ανάγκης για να ανήκουμε κάπου. Οι ροκάδες, τα πανκιά, οι ποπ και οι λαϊκοί ακόμη και αν έχουν αλλάξει τρόπο ντυσίματος ή γενικές συμπεριφορές υπάρχουν και κινούνται στην πόλη. Μπορεί οι χίπστερς να έχουν πάρει κάτι από όλους και να τους μπερδεύεις, αλλά οι φυλές υπάρχουν. Βλέπεις την dark ματιά του goth, και ας μην είναι βαμμένος, όπως και την τρέλα του punk στην κίνηση του καθώς πίνει το ποτό του.
Κοινό σημείο αναφοράς όλων, μέσα στη μουσική, είναι η heavymetal. Όλοι μα όλοι, ότι και αν ακούμε, ότι και αν παίζουμε, όλοι περάσαμε την φάση heavymetal. Όλοι ακούσαμε και είδαμε εκείνα τα τεράστια συγκροτήματα των 80’s που έδωσαν στην μουσική και στους νέους της εποχής την ώθηση να ψάξουν παραμέσα. Μας έδωσαν το κίνητρο να μάθουμε τους στίχους τους, είτε για μαγκιά προς τους φίλους, είτε γιατί κάποιοι αστικοί μύθοι το επέβαλαν. Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά σε γνωστό heavymetal στην Κηφισίας στο Χαλάνδρι, να τραγουδάω κάθε τραγούδι που έπαιζε, και ταυτόχρονα το ίδιο και οι φίλοι μου. Θυμάμαι επίσης τον εαυτό μου στην πρώτη συναυλία των Metallica στην Αθήνα να μην με νοιάζει ο πόνος και να τραγουδάω πηδώντας πάνω κάτω.
Με τέτοιες αναμνήσεις και οι πέντε της παρέας, και συζητήσεις για συναυλίες καταλήξαμε να περνάμε την βραδιά μας ακούγοντας από Rock μέχρι Hip-Hop και από Blues μέχρι DubstepRemixes. Κάπου εκεί έπεσε η μαγική κουβέντα. Οι μόνοι πιστοί της μουσικής και οι μόνοι που ακούν μουσική όταν βγαίνουν είναι οι Μεταλλάδες. Πραγματικά εκείνο το βράδυ παίξαμε τα πάντα, ακούστηκαν από τα ηχεία μουσικές όλων των ειδών σε ένα μαγαζί ασφυκτικά γεμάτο. Μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν όσοι άκουγαν το διαφορετικό και τους έβλεπες πως παρατηρούσαν τους ήχους. Όλοι τους πιτσιρικάδες με τα μυαλά ανοιχτά και χωρίς να ζητούν πιστοποιητικά γνησιότητας.
Έχω γκρινιάξει πολλές φορές για τους νέους. Κακώς. Στην πραγματικότητα για όλη την μιζέρια αυτή φταίει η γενιά η δικιά μου που δεν τους έδωσε την σκυτάλη όταν έπρεπε, γιατί ήθελε να κράτησει την γνώση. Λες και την είχε ποτέ αυτή την γνώση. Η γενιά η δικιά μου ήταν η γενιά της δηθενιάς που πούλησε στους σημερινούς 20αρηδες την ομογενοποιήση του hipster. Η γενιά η δικιά μου ήταν αυτή που έψαχνε πιστοποιητικό γνησιότητας του μαγαζιού για να μπει στο μαγαζί και να διασκεδάσει. Δήθεν ροκάδες, δήθεν αναρχικοί, δήθεν ακόμη και μπαχαλάκηδες που πολεμούν από καναπέδες αντιγράφοντας status στο facebook.
Ο Νίκος είπε είμαστε στη φάση της Ειρήνης πριν τη φάση της Ελπίδας. Ας γυρίσουμε στην φάση της Χαράς και έβαλε να παίζει το “MasterofPuppets” γεμίζοντας άλλη μια φορά τα ποτήρια…
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…