Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Αρκετές φορές κάθομαι και παρατηρώ τον κόσμο. Όχι δεν τον κοιτάζω, απλά γίνομαι παρατηρητής. Είναι δύσκολο να γίνεσαι παρατηρητής και να χώνεσαι στην ζωή εκείνη την στιγμή χωρίς να έχεις ανάμιξη. Αν αναμιγνύεσαι δεν είσαι παρατηρητής. Είσαι απλά μέρος της ιστορίας. Δοκιμάζω να αποστασιοποιούμαι ακόμη και μέσα σε μια παρέα και να περνώ λίγη ώρα σαν να τους κοιτάζω από μακριά. Η Θεωρία της Σχετικότητας άλλωστε όπως είχε διατυπωθεί από τον μεγάλο Φυσικό, σαν βασικό της στοιχείο ήταν η θέση του παρατηρητή. Αλλιώς αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα αναλόγως της γωνίας θέασης κάθε γεγονότος. Αλλιώς αλληλεπιδρά το γεγονός πάνω σου από διαφορετικές θέσεις.

paratiritis-img
Κάπως έτσι και εγώ ζω στην Ελληνική Κοινωνία του 2013 αποστασιοποιημένος και στιγμές που απολαμβάνω τον καφέ μου κάπου, όπως τώρα, παρατηρώ τον κόσμο τριγύρω μου. Τα διπλανά τραπέζια, τα τραπέζια των διπλανών μαγαζιών, τα αυτοκίνητα στον δρόμο, και τους πεζούς που περνούν σχεδόν δίπλα μου. Θα μου πεις φυσικά αναγνώστη μου, μα είναι δυνατόν να πηγαίνεις Κυριακή πρωί για καφέ, με τον Ελληνικό Ήλιο ακριβώς από πάνω σου να καίει Νοέμβρη μήνα και εσύ να κάθεσαι σε laptop και να γράφεις βλακείες στην οθόνη σου; Μα ναι, αυτό ακριβώς λέω. Αποστασιοποιούμαι και παρατηρώ, και έτσι δεν κάνω ότι όλοι υπόλοιποι. Άσε που για να γράψω πρέπει να είμαι έξω. Αμερικανιά θα πει ο άλλος από δίπλα. Φιλαράκι κάτσε στην φραπεδούμπα σου και απόλαυσέ την και άσε με και έμενα να το ευχαριστηθώ όπως θέλω!

Τι βλέπω λοιπόν τριγύρω μου; Τι ακούω; Πως είναι από την δικιά μου γωνία η Ελληνική Κοινωνία;

Πρώτο και καλύτερο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αυτοκίνητα πάνω στο πεζόδρομο που κορνάρουν για να κάνουν στην άκρη οι πεζοί και παρκάρουν πάνω του σαν να τους ανήκει. Φυσικά δε μας νοιάζει αν είναι πεζόδρομος, αν έχουμε κλείσει την ράμπα για τους ανάπηρους, ή την πόρτα του γκαράζ του διπλανού σπιτιού. “Μα αφού σου έχω αφήσει ολόκληρο μέτρο για να βγεις. Δεν σου φτάνει;”.

Τους πλανόδιους πωλητές με τα παράνομα CD τελευταίας κυκλοφορίας. Αλλά ακόμη περισσότερο αυτούς που τα αγοράζουν, ενώ δίπλα τους έχουν κινητό τελευταίας τεχνολογίας, με 3G, VGA, WiFi, HiFi, HD, Spotify, iTunes, και άλλα πολλά. Φιλαράκο θα σου πω ένα μυστικό. Αφού την κάνεις που την κάνεις την πειρατεία κάντην σωστά. Κατέβασε το δωρεάν και μην πληρώνεις!!! Το να πληρώνεις το παράνομο που θα μπορούσες να το κάνεις δωρεάν είναι επιεικώς ΒΛΑΚΕΙΑ.

Τις γυναικοπαρέες. Γυναίκες μόνες σε αγέλες των πέντε έξι, που βγαίνουν μόνες έξω είτε για καφέ είτε για ποτό. Κάθονται σε στάση άμυνας της αγέλης, χαχανίζουν μόνες τους και τους ακούει όλο το μαγαζί, και αν τολμήσεις να τους ρωτήσεις αν μπορούν να κάνουν πιο σιγά γιατί τρομάζει το μωρό από το χαχανητό τους, σε στολίζουν με επίθετα που ούτε τα είχες ξανακούσει. Δεν φταίω εγώ κορίτσια. Το Lion King φταίει που τις ύαινες τις δείχνει κακές. Υπάρχει βέβαια και η δεύτερη κατηγορία γυναικοπαρέας. Των παντρεμένων που βγαίνουν μαζί όποτε παίζει η Ομαδάρα στο γήπεδο και οι σύζυγοι ακολουθούν την ομάδα, είτε τηλεοπτικά, είτε στο γήπεδο. Η χαρά του Μπήχτη. Πάντα γυρίζουν με χαμόγελο και περισσή ειρωνεία σπίτι, αφού οτι κάρφωσε η ομαδάρα, τα ίδια τεμάχια πήραν και αυτές. Και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη.

Τους κατ’ επιλογήν άνεργους. Εδώ δεν χωράει όλη η ιστορία σε μια παράγραφο (αφεντικό συγνώμη αλλά σήμερα θα φύγω πάνω από τις 500 λέξεις), αλλά είναι μια ξεχωριστή ιστορία από μόνο του. Κάθε μέρα της εβδομάδας οι καφετέριες εκεί στις 11:00 το πρωί είναι γεμάτες από κόσμο. Βγάλε απ΄ έξω τα δυο τραπέζια που είναι εκεί σε επαγγελματικό ραντεβού, και το τραπέζι με την γυναικοπαρέα (βλέπε προηγούμενη παράγραφο-μέρος δεύτερον), το υπόλοιπο μαγαζί είναι γεμάτο ρεμπεσκέδες, ντυμένους με την τελευταία λέξη της μόδας, παίζοντας τάβλι ή διαβάζοντας την Αθλητική τους εφημερίδα (πάντα αθλητική όμως). Έχουν φτάσει στα 35, ζουν από το χαρτζιλίκι που παίρνουν από την σύνταξη του μπαμπά, τσοντάρουν για την δόση της μηχανής από το ενοίκιο που παίρνει η μαμά από το δυαράκι στα Πατήσια, και δεν τρέχει μίια. Ποιος ο λόγος να βρουν δουλειά αφού η ζωή είναι ωραία!

Είναι πολλά ακόμη, αλλά τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοδείς. Τον καφέ των τριών ωρών; Τους καβγάδες για τα κομματικά; Το παιδάκι που χτυπιέται στο πάτωμα γιατί ποτέ δεν του έχουν πει όχι; Το ζήτημα είναι ένα. Η Ελληνική Κοινωνία εν έτει 2013, η κοινωνία της “κρίσης” που γκρινιάζει, ο τράχηλος που ζυγό δε σηκώνει, και το πότισμα γενεών με την “ηρωική αντίσταση” στον ξένο εχθρό, ζει στον δικό της κόσμο. Ζει στον δικό της πλανήτη και τίποτα δεν την αγγίζει. Παραμένει όμορφα άναρχη για τους ίδιους, αποστασιοποιημένη από την παγκοσμιοποίηση, και θα συνεχίσει έτσι να είναι όταν όλοι οι άλλοι θα πηγαίνουν στα επόμενα σκαλοπάτια.

Νέοι, που αρνούνται να επαναστατήσουν απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό και δεν πειραματίζονται με τίποτα καινούριο. Παλιότεροι (την λέξη γέροι δεν την χρησιμοποιώ για προσωπικούς λόγους ευθιξίας) που συνεχίζουν να επικροτούν τους νεότερους επειδή επικροτούν τα δικά τους λάθη.

(αφεντικό, 840… Θα κόψω 340 από το επόμενο άρθρο και θα είμαι ακριβής. Άντε να δω πως θα βγάλω ολόκληρο άρθρο σε μια παράγραφο)

 ———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here