Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013
Για κάθε άνθρωπο ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Έχει να κάνει με τις προσλαμβάνουσές του. Αλλιώς τον νιώθει κάποιος που κάθεται και δε δουλεύει από επιλογή, αλλιώς αυτός που δεν δουλεύει γιατί δεν βρίσκει δουλειά. Τελείως διαφορετικά μετράει τον χρόνο κάποιος που ταξιδεύει μέσα σε ένα αυτοκίνητο και αλλιώς αυτός που είναι πάνω σε μια μηχανή σε έναν ξεχασμένο δρόμο.
Γράφει ο Πίρσινγκ στο βιβλίο “ΤΟ ΖΕΝ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑΣ”:
«Όταν κάνεις διακοπές με μοτοσυκλέτα βλέπεις τα πράγματα μ’ έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Όταν είσαι με αυτοκίνητο, είσαι συνέχεια σ’ έναν κλειστό θάλαμο κι επειδή το ’χεις συνηθίσει δε συνειδητοποιείς πως ότι βλέπεις από το παράθυρο του αυτοκίνητου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά περισσότερη τηλεόραση. Είσαι ένας παθητικός παρατηρητής κι όλα κινούνται βαρετά μέσα στο πλαίσιο. Με τη μοτοσυκλέτα το πλαίσιο λείπει. Είσαι σε απόλυτη επαφή με τα πάντα. Είσαι μέσα στην εικόνα. Δεν την παρακολουθείς απλώς και η αίσθηση της παρουσίας σε συγκλονίζει. Την ακουμπάς ότι ώρα θέλεις, και όλη αυτή η αίσθηση, όλη αυτή η εμπειρία δεν απομακρύνεται στιγμή από την άμεση συνειδητότητά σου».
Θυμήθηκα αυτά οδηγώντας σε άλλον ένα ξεχασμένο από τον Θεό δρόμο και αυτομάτως γύρισα πίσω μερικά χρόνια, όταν με τον Χρήστο ήμασταν σ’ έναν τέτοιο δρόμο. Σταματημένοι σ’ ένα σταυροδρόμι να σκεφτόμαστε ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε. Στην πραγματικότητα δεν είχε μεγάλη σημασία αφού από όλους τους δρόμους θα βγαίναμε στον προορισμό μας. Σημασία για εμάς είχε από πού θα περνούσαμε καλύτερα. Ποιος θα ήταν ο δρόμος που θα μας έδινε την μεγαλύτερη απόλαυση οδηγώντας. Ο Χρόνος δεν είχε σημασία. Ο Χρόνος κυλάει διαφορετικά πάνω σε μια μηχανή. Μετριέται σε ποιότητα και μόνο.
Καθώς σκεφτόμουν αυτά, το μυαλό μου πέταξε σε άλλη βροχερή βραδιά. Τέσσερις μουρλοί πάνω σε ισάριθμες μοτοσυκλέτες να ανεβαίνουμε έναν κλειστό ορεινό δρόμο στην άκρη της Ελλάδας, μετά από δώδεκα ώρες ταξιδιού για να φωτογραφήσουμε μια ταμπέλα σ’ ένα χωριό! Οποιοσδήποτε δεν είναι στην λογική της μοτοσυκλέτας αυτό το θεωρεί τελείως παράλογο. Γιατί να πας στην άλλη άκρη της Ελλάδας για να φωτογραφίσεις μια πινακίδα; Γιατί δεν πας για την πινακίδα. Δε σε νοιάζει η βροχή, δε σε νοιάζει η κούραση, δε σε νοιάζει η ταλαιπωρία γιατί απλά δεν είναι ταλαιπωρία για εσένα. Είναι ποιοτικός χρόνος με την παρέα σου. Την παρέα εκείνη που δε χρειάζεται να μιλάς πολύ. Μπορεί να κάθεσαι σε ένα τραπέζι με μπύρες και να μη λες τίποτα λέγοντας τα πάντα με το χαμόγελο και τις κοινές αναμνήσεις της ημέρας.
Συζητήσεις πολλές φορές ατέρμονες, που μπορεί να καταλήξουν σε καβγά για μια βίδα και γέλια και πειράγματα στο τέλος. Διαφορετικές αντιλήψεις και στάση ζωής, που έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Την μοτοσυκλέτα. Όχι ως μέσο μεταφοράς αλλά ως εργαλείο παραγωγής ποιοτικού χρόνου.
Η σκέψη πετάγεται σε ένα άλλο ταξίδι. Με τη γυναίκα μου αυτή την φορά. Έβλεπα τον καιρό να χαλάει αλλά είχα βάλει σκοπό να φτάσω στον προορισμό μου χωρίς να σταματήσω. Θεώρησα πως είναι μια μπόρα και θα περάσει. Όχι μόνο δεν πέρασε αλλά δυνάμωνε και δυνάμωνε. Και εγώ συνέχιζα μέχρι που η μηχανή άρχισε να κάνει κενά και να κλωτσάει. Μπήκα στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκα, κλειστό λόγω ώρας και άρχισα να την σκαλίζω. Η γυναίκα μου δίπλα να με ρωτάει πράγματα και να με εκνευρίζει περισσότερο. Κούνησα τη μηχανή άκουσα τη βενζίνη, κοίταξα τις πίπες των μπουζί, κοίταξα την τρόμπα. Στο τέλος κάθισα αποκαρδιωμένος κάτω και αποφάσισα πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Περάσαμε όπως όπως την νύχτα εκεί και το πρωί που άνοιξε το βενζινάδικο κάλεσα την οδική βοήθεια. Μια βοήθεια που την είχα όλη τη νύχτα. Είχε τελειώσει η βενζίνη και αυτό που άκουγα ήταν η ρεζέρβα. Αν απλά γύρναγα τον διακόπτη θα είχαμε συνεχίσει. Αυτή η ταλαιπώρια ήταν αυτό που μας έκανε και γελούσαμε σε όλη τη συνέχεια του ταξιδιού. Αυτή ήταν η ποιοτική διαφορά στον χρόνο μας.
“Και τώρα, τι;”, σκεφτόμουν. Το ταξίδι με τη μηχανή είναι στιγμές που μέσα στην ησυχία του κράνους, ακόμη και όταν έχεις παρέα είναι η ώρα που σκέφτεσαι το πριν, το τώρα και το μετά. Σκέφτεσαι τι έκανες και σ’ άρεσε, τι δεν έκανες μέχρι σήμερα και τι θα ήθελες να κάνεις. Το μυαλό μου με γυρνάει στην Αφρική. Έχουν περάσει 17 χρόνια από την τελευταία μου επίσκεψη εκεί και 9 από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου. Μια περιήγηση στα υψίπεδα του Άτλαντα στην Νοτιοδυτική Αλγερία. Στην πατρίδα των Tuareg. Αυτό είναι που μου λείπει πραγματικά. Έριξα την ιδέα στην κόρη μου και τη δέχτηκε με ενθουσιασμό.
Ο Σχεδιασμός της ποιοτικής διαχείρισης του χρόνου μας ξεκίνησε. Ξεκινάει από την ώρα που σου έρχεται σαν ιδέα και τελειώνει πολύ καιρό μετά την επιστροφή σου.
Οι χάρτες είναι στο τραπέζι…
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…