Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014
Ο δρόμος φιδωτός, ανοίγεται μπροστά μου… Μια συνεχής λευκή γραμμή στην μέση και το μαύρο της ασφάλτου να στρίβει μπροστά μου και εγώ να την ακολουθώ μαγνητισμένος από αυτή. Μια παρόρμηση εσωτερική να πηγαίνεις όπως σε πάει ο δρόμος και όχι όπου θέλεις. Σταυροδρόμια που δεν τα σκέφτεσαι και απλά ακολουθείς την παρόρμησή σου. Ταξίδια μοναχικά για εσωτερικές αναζητήσεις. Για συζητήσεις μόνο με τον εαυτό σου. Να ταξιδεύεις αργά σκεφτόμενος το παρελθόν. Να επιταχύνεις για να προλάβεις το μέλλον. Ταξίδια που σκοπός τους δεν είναι ο προορισμός αλλά ο δρόμος και μόνο…
Κάποια φίλη μου παλιά μου είχε πει πως όλα είναι δρόμος. Η Ζωή, οι εμπειρίες, οι αποφάσεις ακόμη και οι αναμνήσεις και η δουλειά που κάνουμε είναι δρόμος. Η ζωή μου πραγματικά είναι ένας δρόμος αφού θυμάμαι δρόμους στις πιο απόμερες μεριές του πλανήτη, τότε που ταξιδεύαμε για να μαζέψουμε εικόνες και δεν το κάναμε για να τα βγάλουμε σε εκπομπές τηλεόρασης ή album στο facebook. Ταξιδεύαμε για να δούμε αυτά που φανταζόμασταν και πολλές φορές η πραγματικότητα ήταν ανώτερη της φαντασίας μας. Άνθρωποι που μας φιλόξενησαν, τηλεφωνικοί αριθμοί και διευθύνσεις που ανταλλάχθηκαν αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν. Και πάντα μπροστά μας και πίσω μας ένας δρόμος…
Χαμένος σε μια πελώρια ευθεία στα όρια της Σαχάρας, έχοντας ήδη ταξιδέψει 70 χιλιόμετρα, τα τελευταία τριάντα μέσα σε έναν τρελό αέρα. Και τώρα στην απόλυτη ερημιά σταματημένος στην άκρη του δρόμου με μια μηχανή που δεν δουλεύει. Ένα φίλτρο γεμάτο άμμο, περισσότερη από όση θα χρειαζόμουν πιτσιρικάς για να φτιάξω ένα κάστρο. Και εγώ να προσπαθώ να διορθώσω ότι μπορώ για να συνεχίσω. Ο από μηχανής θεός, φορτηγάκι με δυο εικοσάχρονους που ήθελαν να δουν απλά την μηχανή. Τελικά στο χωριό που με οδήγησαν η επισκευή τελείωσε σε 20 λεπτά και εγώ έφυγα τρεις μέρες αργότερα γνωρίζοντας κόσμο.
Εμπειρίες και αναμνήσεις, που ανασύρουμε σε στιγμές μοναξιάς. Είναι αυτές που μας συντροφεύουν όταν έχουμε την ανάγκη της απομόνωσης. Λένε πως όσοι γράφουμε είμαστε γυμνοί και τρωτοί συναισθηματικά γιατί βγάζουμε τα πάντα προς τα έξω χωρίς να κρατάμε άμυνες για τον εαυτό μας. Υπ΄ αυτές τις συνθήκες εγώ είμαι επιεικώς επιδειξίας. Γυμνός σε παραλία μη γυμνιστών, αφού έχω τους δρόμους μου. Μόλις νιώσω κίνδυνο ή φόβο, απλά παίρνω έναν από τους παλιούς μου δρόμους ή φτιάχνω έναν καινούριο. Δρόμοι που έφεραν εδώ που είμαστε αλλά περισσότεροι που θα μας οδηγήσουν εκεί που θα είμαστε αύριο. Το χειρότερο είναι να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν παίρναμε κάποιον άλλο δρόμο. Ένα κομμάτι μας τον έχει πάρει και παράλληλες ιστορίες υπάρχουν άπειρες…
Ανατολική Τουρκία στα σύνορα με την Συρία. Εκεί που οι άνθρωποι είναι (ήταν) τόσο απομονωμένοι που οι ξένοι είναι τέρατα με δυο κεφάλια. Οι Έλληνες χειρότερα τέρατα, και εγώ Έλληνας μέσα σε καφενείο γεμάτο ανθρώπους που με κάλεσαν να ξεκουραστώ. Τσάγια και καφέδες, ναργιλέδες και τσιγάρα πάνε και έρχονται. Μεζέδες φτιάχνονται από το τίποτα και ρακές εξαφανίζονται γρήγορα μέσα σε ποτήρια. Χάρτες πάνω στα τραπέζια, και άλλοι χάρτες που ζωγραφίζονται πάνω σε χαρτοπετσέτες. Γέλια και τσουγκρίσματα, και τελικά παρέα με έναν παππού με μοτοσυκλέτα που πρέπει …να είχε την ίδια ηλικία με αυτόν, να με συνοδεύει στον κρυφό προορισμό που μου έλεγαν. Η γλώσσα επικοινωνίας είναι μία. Η γλώσσα του σώματος και η γλώσσα των χαμόγελων. Των ειλικρινών χαμόγελων με τα ματιά. Χτυπήματα στην πλάτη και γέλια. και ο δρόμος που είναι πίσω μου χάνεται ενώ λωρίδα ασφάλτου μπροστά μου να με περιμένει…
Όλα είναι δρόμος και όσο περισσότερους έχουμε συναντήσει τόσο καλύτερα μαθαίνουμε τον κόσμο… Τόσο καλύτερα μαθαίνουμε τον εαυτό μας…
Ένας νέος δρόμος περιμένω να ανοίξει μπροστά μου γιατί ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ…
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…