Μουσικό Χαλί – “Όταν η μουσική σε κάνει να χάνεσαι”

Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Πήγα σήμερα το πρωί την κόρη μου σχολείο και για άλλη μια φορά κοίταξα τους υπόλοιπους γονείς τριγύρω. Αυτό που με ενοχλεί πλέον σήμερα είναι που δεν βλέπω χαμόγελα. Μια φάτσα, μια μάσκα όλοι. Μηχανικές κινήσεις, μηχανικά βήματα, ασυναίσθητες ματιές, καλήμερα χώρις νόημα και ουσία.

Αποφάσισα να μην ξεκινήσω την δουλειά νωρίς, και έτσι πήγα στον σταθμό του τρένου να κάνω την αγαπημένη μου βόλτα στην Αθήνα, πίνοντας καφέ στα όρθια σε κάποια στοά. Κάθε φορά που θέλω να αλλάξει η διάθεση μου κατεβαίνω στο κέντρο. Για κάποιο λόγο το κέντρο που με σκοτώνει όταν είναι να δουλέψω εκεί, με φτιάχνει αφάνταστα για βόλτες.

Η βόλτα ανάμεσα σε τόσους ξένους, το να είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, είναι αυτό που μ αρέσει περισσότερο. Καφεδάκι σε πλαστικό, μουσική στ’ αφτιά και περπάτημα ανάμεσα στον κόσμο. Με βοηθάει όλο αυτό να αδειάζω το μυαλό μου από τα πάντα.

Ίσως σήμερα το μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι αυτό, να μπορείς να αδειάσεις το μυαλό σου. Κατακλυζόμαστε καθημερινά από πληροφορίες, ειδήσεις, «φιλίες», γνωριμίες. Οι περισσότερες απλά λίγο παραπάνω γέμισμα στο σκληρό δίσκο της μηχανής μας.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι, και παρατηρώ προσεχτικά τον κόσμο που περνάει. Τους βλέπω σαν εξωτερικός παρατηρητής να προχωράνε βιαστικά, να μιλάνε στο τηλέφωνο, να προχωρούν αγκαλιά, να φιλιούνται. Να μην ξέρουν πως κάποιος τους παρατηρεί…

Είναι ο καλύτερος τρόπος να σφυγμομετρήσεις τους παλμούς της κοινωνίας που ζεις. Να παρατηρείς χωρίς να παρεμβαίνεις. Βλέπω τελικά ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες ο κόσμος συνεχίζει να αγαπάει, να ερωτεύεται, να γελάει. Απλά πρέπει να κάτσεις να το δεις, δεν υπάρχει παντού. Τα είχαμε όλα σε ποσότητα τελικά και γι’ αυτό δεν τα εκτιμούσαμε. Το γέλιο έβγαινε χωρίς λόγο, και έτσι το θεωρούσαμε τόσο δεδομένο. Το γέλιο, που δείχνει την αποδοχή, την ευχαρίστηση. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Έχουμε αυτό που χρειαζόμαστε, και όχι το περίσσευμα.

Κάπου ακούω μουσική, πιο δυνατά από αυτή των ακουστικών μου. Προχωρώ προς τα εκεί. Είναι κάτι αντανακλαστικό δεν μπορώ να σταματήσω. Δυο πιτσιρικάδες παίζουν για την πάρτη τους και μόνο, καθισμένοι σε ένα πεζούλι. Τους κοιτάζω διακριτικά για λίγη ώρα και δεν μπορώ να αντισταθώ. Πάντα πάνω μου κουβαλώ μια μικρή παλιά φυσαρμόνικα. Χώνομαι δίπλα τους και ακολουθώ, αυτοσχεδιάζω, ξεχνιέμαι… Δεν με κοιτούν παράξενα, με δέχονται αφού μιλάμε την ίδια γλώσσα. 

Το ποτήρι του καφέ άδειασε και εγώ είμαι στο δρόμο ξανά. Δεν ξέρω που πάω, απλά το ένα βήμα διαδέχεται το άλλο και μηχανικά καταλήγω πάλι σε γνωστά μέρη. Ή σε δισκάδικο θα καταλήξω ή σε παλαιοβιβλιοπωλείο με comics. Και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο πράγμα αναζητώ. Την μυρωδιά. Την μυρωδιά του χαρτιού με το μελάνι, του παλιού βινυλίου μέσα στο χαρτόνι, τις ιστορίες που κουβαλάνε. Μαζί με αυτό τελείωσε και η λίστα στο mp3 player…

Κοιτάζω τριγύρω μου και προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκομαι. Πρέπει να το πάρω απόφαση τελικά. Όταν είμαι έτσι να αποφεύγω τους Pink Floyd. Είναι δεδομένο ότι θα χαθώ και είμαι και σε ηλικία …κρίσιμη να με χάσουν!

Άντε τώρα να πάμε για δουλειά και μεσημέριασε…

———————

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…