Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013
Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε και εσείς, αλλά τις τελευταίες μέρες βλέπω μια αλλαγή της ψυχολογίας γύρω μου. Κόσμος να χαμογελάει, να κινείται, να ονειρεύεται…
Ίσως να είναι και η ιδέα μου βέβαια, αλλά βλέπω όλο και περισσότερα χαμογέλα. Βλέπω ανθρώπους να σχεδιάζουν, και να προγραμματίζουν για το μέλλον. Βλέπω κινήσεις δημιουργίας από την αρχή. Βλέπω ΖΩΗ. Συζητώντας με γνωστούς και συνεργάτες νιώθουμε έναν αέρα αλλαγής να πνέει γύρω μας. Τώρα αν αυτή η αλλαγή μας βγει σε καλό ή κακό δεν το ξέρουμε. Το ζήτημα είναι πως κάτι πνέει… Κάποιος άρχισε να αναπνέει ξανά.
Είμαστε έτοιμοι ξανά να πάρουμε ρίσκα για να δημιουργήσουμε εναλλακτικές διαδρομές. Και αυτό όπως και να το κάνεις, από όποια πλευρά και να το δεις, είναι καλό. Από την θέση που βρισκόμαστε κερδισμένοι θα βγούμε. Όταν δοκιμάζεις κάτι νέο, υπάρχουν δυο εναλλακτικές. Στην μια περίπτωση να μην σου κάτσει και να γυρίσεις στην θέση που ξεκίνησες. Δεν είχες τίποτα, δεν έχασες τίποτα. Στη δεύτερη περίπτωση θα έχεις βγει μπροστά. Θα έχεις κερδίσει. Πάντως και στις δυο περιπτώσεις χαμένος δεν θα βγεις.
Τηλεόραση δεν βλέπω. Την έχω κόψει εδώ και χρόνια. Παρόλα αυτά κάθε χρόνο, ιεροτελεστικά σχεδόν, την τελευταία εβδομάδα του Μαΐου την ανοίγω κάθε απόγευμα την ώρα των ειδήσεων. Κάθε μέρα μέχρι και τον Αύγουστο βλέπω ειδήσεις σε γνωστό κανάλι προσανατολισμένο στα καλλιτεχνικά.
Όταν αρχίζουν τα ρεπορτάζ από τις παραλίες υπάρχει λόγος να βλέπεις ειδήσεις! Σκηνοθετικά με τα στοπ καρέ πάνω σε ζουμερά οπίσθια νεαρών κοριτσιών ή το τίναγμα των μαλλιών καθώς βγαίνουν από την θάλασσα, είναι τουλάχιστον η πεμπτουσία της έβδομης τέχνης!
Ειδικά φέτος το καλοκαίρι με τα μαγιώ και τα ρούχα, που λόγω κρίσης έχουν μια μινιμαλιστική τάση, οι ειδήσεις του καναλιού είναι απολαυστικές οάσεις δροσιάς κάθε απόγευμα. Ξεχνάς προβλήματα με την δουλειά, ανασφάλειες, ξεχνάς ακόμη και τις δόσεις που χρωστάς στην τράπεζα. Τελικά αυτό το κανάλι επιτελεί κοινωνικό έργο για την Ελληνική Κοινωνία της κρίσης!
Και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα με όλο αυτό το χαμόγελο. Πρώτα απ’ όλα η οδήγηση. Το να οδηγείς καλοκαιριάτικα στην Αθήνα -ακόμη και αν έχεις κάνει ασκήσεις διαλογισμού στο σπίτι πριν ξεκινήσεις- είναι σχεδόν αδύνατον να το κάνεις με ασφάλεια κοιτάζοντας τον δρόμο. Ακόμη όμως και αν έχεις φτάσει σε τέτοιο επίπεδο Ζεν, που να συγκεντρωθείς τελικά στον δρόμο, κινδυνεύεις από τους άλλους οδηγούς που θα κοιτάξουν το μικροσκοπικό σορτσάκι με το περιεχόμενο του στο πεζοδρόμιο. Χτες την γλύτωσα παρά τρίχα δυο φορές από αυτοκίνητο που δεν πάτησε φρένο, και μια φορά έσκασε παπί από πίσω μου ενώ ήμουν σταματημένος σε φανάρι.
Κοίταξα τον αναψοκοκκινισμένο οδηγό του, ο οποίος ακόμη και πεσμένος κάτω συνέχισε να κοιτάζει προς το πεζοδρόμιο. Κοίταξα το αντικείμενο του πόθου του, και συγκαταβατικά τον βοήθησα να σηκωθεί.
Από την άλλη στην παραλία είναι αδύνατον να πας. Τα Brazilian έχουν κατακλύσει τις ξαπλώστρες και τις πετσέτες. Είναι σαν εισβολή των γυμνών οπισθίων! Από 15 χρονών μέχρι 65 με Brazilian! Η Απενεχοποίηση του String. Και εκεί που έχεις κεντράρει το θεϊκό κορμί μέσα από τα γυαλιά ηλίου να βάζει λάδι στα πόδια του, μπαίνει στο πλάνο λίπος ξεχειλίζων με επιδερμίδα “φλούδα πορτοκαλιού”, να σκύβει μπροστά σου και εσύ να θυμάσαι τον εαυτό σου παιδί, να σου λέει η μαμά σου, “αν δεν φας όλο το φαγητό σου, θα έρθει η όρκα να σε φάει”. Αναφωνείς ενστικτωδώς “ΜΑΜΑΑΑΑ” και μετά πρέπει να εξηγήσεις και στην γυναίκα σου, γιατί ακόμη και στις προσωπικές σας στιγμές βάζεις την μάνα σου ανάμεσά σας.
Ευτυχώς τουλάχιστον υπάρχει χαμόγελο τριγύρω μας. Ευτυχώς οι μικρές θα πάνε Μύκονο, Πάρο, κλπ, και οι μεγάλες στο χωριό της πεθεράς. Ευτυχώς θα ζήσω την ηρεμία της πόλης χωρίς καυτά σορτς και οδηγούς με “τύφλωση απροσεξίας”.
Ευτυχώς… δυστυχώς δεν θα χαμογελάσω άλλο πονηρά…
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…