Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Κάθε χρόνο, η συνεργασία της Καμεράτας με το Φεστιβάλ Αθηνών, αποτελεί και μια ευχάριστη έκπληξη για όσους το παρακολουθούν συστηματικά. Σίγουρα το Φεστιβάλ Αθηνών, ως οφείλει κιόλας, δίνει μία πληθώρα επιλογών στο κοινό του, όσον αφορά τα μουσικά – θεατρικά – εικαστικά – χορευτικά και άλλα δρώμενα, το μουσικόφιλο κοινό λοιπόν δίνει πάντα το παρόν στις παραστάσεις της Καμεράτας. Και το ίδιο έπραξε και φέτος, στο ένα και μοναδικό ανέβασμα του musical “Kiss me Kate” στο Ωδείου Ηρώδου του Αττικού.
Αν δεν απατώμαι είναι η πρώτη φορά που η Καμεράτα καταπιάνεται με το κλασσικό αμερικάνικο musical, και το “Kiss me Kate” είναι ένα από τα πλέον κλασσικά του είδους, με τον μετρ Cole Porter να υπογράφει τη μουσική και τους στίχους, ενώ το libretto ανήκει στους Samuel & Bella Spewack. Ο Porter κατ’ εξοχήν εκφραστής του αμερικάνικου musical, με το “Kiss me Kate” έφτασε στο απόγειο της επιτυχίας του, παρουσιάζοντάς το στο Broadway παραμονές Πρωτοχρονιάς του 1948 (η off Broadway παράσταση είχε ξεκινήσει 3 1/2 βδομάδες νωρίτερα), κατορθώνοντας να ξεπεράσει τις 1000 παραστάσεις.
Το έργο
Ο Cole Porter για να γράψει τη μουσική του “Kiss me Kate” βρίσκει την έμπνευση του στο “Ημέρωμα στης Στρίγγλας” του William Shakespeare.
Η πρώτη πράξη μας οδηγεί στο εσωτερικό ενός θεάτρου, όπου παρακολουθούμε τις τελικές πρόβες ενός θιάσου που ανεβάζει το “Ημέρωμα της Στρίγγλας”. Στους ρόλους του Πετρούκιου και της Κατερίνας συναντάμε τον Fred Graham πρωταγωνιστή σκηνοθέτη και παραγωγό και τη Lilli Vanessi, πρωταγωνίστρια και πρώην σύζυγο του Graham.Την ένταση ανάμεσά τους πυροδοτεί και η ύπαρξη της έταιρης πρωταγωνίστριας Lois Lane, η οποία πέρα απ’ το ρόλο της Μπιάνκα φλερτάρει με τον Graham, παρά το γεγονός ότι ο τζογαδόρος φίλος της Bill Calhoun παίζει επίσης στην παράσταση στο ρόλο του Λουκέντιου.
Οι παρεξηγήσεις δίνουν και παίρνουν όταν αφ’ ενός η Lilly παραλαμβάνει από λάθος μία ανθοδέσμη απ’τον Graham, η οποία προοριζόταν για τη Lois, ενώ ο Billy υπογράφει μια μεγάλη ακάλυπτη επιταγή στο όνομα του Graham για να καλύψει το ποσό που έχασε τζογάροντας και gangsters καταφθάνουν στο θέατρο προκειμένου να το εισπράξουν.
Οι προσωπικές ιστορίες των πρωταγωνιστών εκτυλίσσονται παράλληλα με την παράσταση που οι ίδιοι παίζουν μιας και ο αυταρχικός ρόλος της Κατερίνας και ο διπλωματικός του Πετρούκιου κουμπώνουν απόλυτα στη συνέχεια της ιστορίας του Graham και της Lilly, αφού οι δύο τους στο τέλος καταλήγουν να παίζουν ξύλο επί σκηνής. Και ενώ ο νέος αρραβωνιαστικός της τελευταίας Harrison Howell καταφθάνει εσπευσμένα στο θέατρο για να τη διεκδικήσει, και φαίνεται πως η παράσταση και η σχέση των πρωταγωνιστών τελειώνει άδοξα, στην τελευταία σκηνή ο καθένας μένει με το σωστό του ταίρι και όλοι μαζί τραγουδούν για τη δύναμη της αγάπης και τη δυνατή πένα του Shakespeare που την υμνεί.
Η παράσταση
Η παράσταση, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει μείνει πιστή στη δομή του αρχικού musical. Η έναρξη γίνεται με την Καμεράτα να παίζει το “Overture” (μέσα στο οποίο περιλαμβάνεται και το κλασσικό κομμάτι της παράστασης “So in love”) και τους πρωταγωνιστές να ανεβαίνουν σταδιακά στη σκηνή παίρνοντας τις αρχικές τους θέσεις. Όσον αφορά του μουσικό κομμάτι, οι εκτελέσεις της Καμεράτας – η οποία μεταμορφώθηκε σε big band – ήταν άψογες μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, μεταφέροντας το κοινό κατ’ ευθείαν σε ένα μεγάλο jazz hall της δεκαετίας του ’50. Δε γνωρίζω πόσο κοντά ή μακριά είναι κάτι τέτοιο απ’ το σύνηθές τους ρεπερτόριο, φάνηκε όμως ότι το έκαναν 100% δικό τους, συμβάλλοντας τα μέγιστα για την τέρψη του κοινού που βρέθηκε εκεί.
Όσον αφορά το υποκριτικό κομμάτι ο θίασος ήταν ένας συνδυασμός λυρικών τραγουδιστών, ηθοποιών και χορευτών. Οι δύο πρωταγωνιστές Ειρήνη Καραγιάννη και Χάρης Ανδριανός, δε χρειάζονται συστάσεις στο συγκεκριμένο κοινό μιας και το βιογραφικό τους είναι η καλύτερη απόδειξη του ταλέντου τους. Ήταν και οι δύο άψογοι και στο διαλογικό και στο λυρικό κομμάτι του ρόλου τους, με το Χάρη Ανδριανό να είναι ελαφρώς πιο ευνοημένος λόγω αβανταδόρικου ρόλου.
Μεγάλη θετική έκπληξη για μένα αποτέλεσε ο Ιάσων Μανδήλας στο ρόλο του Billy Calhoun ο οποίος βγήκε στη σκηνή με χαρακτηριστική άνεση και αέρα πρωταγωνιστή, πολύ πιο σίγουρος απ’ ότι τον είχαμε δει το χειμώνα στη “Μελωδία της Ευτυχίας” και με ένα εξαιρετικό σόλο τραγουδιού – κλακέτας που απέσπασε πολύ θερμό χειροκρότημα. Απέναντί του η Νάντια Κοντογεώργη έχει αποδείξει τη φυσικότητα με την οποία υπηρετεί το συγκεκριμένο είδος, ένιωσα όμως σε κάποια σημεία ότι τείνει να αποκτήσει μανιέρα και το θεωρώ κρίμα για μια τόσο νέα και ταλαντούχα ηθοποιό.
Το cast συμπληρώνουν ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και ο Δημήτρης Ναλμπάντης οι οποίοι σκόρπισαν το γέλιο με μια αύρα παλιών καλών κωμικών, αποτελώντας το αλατοπίπερο της παράστασης. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Κώστας Βουτσάς, ο οποίος σε κάποια σημεία – πιθανόν και λόγω ρόλου – έγινε κάπως επαναλαμβανόμενος.
Τέλος η επιλογή που μου άρεσε λιγότερο ήταν αυτή του Χάρη Ρώμα στο ρόλο του Howell ο οποίος αν και έκανε δυνατή είσοδο, στη συνέχεια ένιωσα ότι βλέπω μια πιο θεατρική βερσιόν του Κωνσταντίνου Καντακουζηνού που δε μου έδεσε με το υπόλοιπο cast. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι πρόκειται για έναν δημοφιλή και αγαπητό ηθοποιό και το ότι εμένα δε μου άρεσε στο συγκεκριμένο ρόλο, δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από προσωπική άποψη.
Τέλος όλο το υπόλοιπο cast ηθοποιών και χορευτών υποστήριξε το έργο στο έπακρον, αποδεικνύοντας ότι αν και σαν χώρα δεν έχουμε παράδοση στο συγκεκριμένο είδος δε λείπουν τα ταλέντα και οι άψογοι επαγγελματίες.
Η συνολική εικόνα μου από την παράσταση ήταν πολύ θετική. Το ότι το musical σαν είδος και ύφος μοιάζει πιο ελαφρύ, το απέκλειε πολλά χρόνια από σοβαροφανή φεστιβάλ και χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια έχουμε καταφέρει και έχουμε δει αξιόλογες παραστάσεις, με το “Kiss me Kate” να αποτελεί μία απ’ τις αρτιότερες δουλειές σε αυτή την κατεύθυνση. Δόθηκε μάλιστα η ευκαιρία στο κοινό που βρέθηκε στο Ηρώδειο το βράδυ της Τετάρτης, να απολαύσει την υπέροχη μουσική του Cole Porter κάτω απ’ τον αττικό ουρανό, το οποίο θεωρώ εξαιρετική συγκυρία. Αυτό το οποίο κάπως με ξένισε, πέρα από κάποιες αστοχίες στο cast, ήταν η ερμηνεία των τραγουδιών – πλην ενός – στα αγγλικά, ενώ το υπόλοιπο έργο ήταν στα ελληνικά. Απ’ τη μία αντιλαμβάνομαι ότι ο αυθεντικός στίχος δύσκολα μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά, οπότε εκεί το προτιμώ από μια “μετριοκακή” μετάφραση, αλλά από την άλλη ήταν κάπως περίεργο στο άκουσμα η εναλλαγή της γλώσσας, δεδομένου ότι στο musical η υπόθεση εξελίσσεται μέσα απ’ το τραγούδι. Δε μπορώ βέβαια να ξέρω αν θα ήταν καλύτερο ή χειρότερο με ελληνικό στίχο, οπότε μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω.
Και μια μικρή θετική παρατήρηση, η οποία δεν ενδιαφέρει πολλούς αλλά οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που οι υπεύθυνοι αναγνώρισαν ότι η κάλυψη ενός ρεπορτάζ είναι δουλειά για εμάς και όχι παρακολούθηση παράστασης με τζάμπα εισιτήριο, οπότε φρόντισαν ώστε να έχουμε θέσεις στο κάτω διάζωμα με καλή ορατότητα για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε την παράσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Τέλος για τους φίλους της Καμεράτας που δεν κατάφεραν το δουν, δυστυχώς αυτή ήταν η μοναδική παράσταση, θα έχετε όμως την ευκαιρία να την απολαύσετε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών στις 7 & 8 Ιουλίου με την παρουσίαση της παράστασης “Πυλάδης / Ιοκάστη”.
Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου
Μετάφραση – σκηνοθεσία: Πάρις Μέξης, Γιώργος Πέτρου
Σκηνικά – κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Χορογραφία: John Todd
Φωτισμοί: Γιώργος Τέλλος, Στέλλα Κάλτσου
Μουσική προετοιμασία – διδασκαλία χορωδίας – πιάνο: Δημήτρης Γιάκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιωργίνα Γερμανού
Ερμηνεύουν:
Lilly Vanessi/Kατερίνα: Ειρήνη Καράγιαννη
Fred Graham/Πετρούκιος: Χάρης Ανδριανος
Lois Lane/Μπιάνκα: Νάντια Κοντογεώργη
Bill Calhoun/Λουκέντιος: Ιάσονας Μανδηλάς
Δύο άντρες: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Δημήτρης Ναλμπάντης
Harry Trevor/Μπατίστα: Κώστας Βουτσάς
Στρατηγός Harrison Howell: Χάρης Ρώμας
Ορτένσιος: Γιάννης Φίλιας
Γκρέμιος: Μιχάλης Ψυρρας
Χάττυ: Κών/να Τσιριμώνα
Χορεύουν:
Μιμή Αντωνάκη
Αυγή Παναγιωτοπούλου
Ελένη Σταμίδου
Μιχάλης Κριεμπάρδης
Συμμετέχει φωνητικό σύνολο.
———————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…