Γράφει η Λένα Βλασταρά
Φωτογραφίες Ματίνα Φουντούλη
Για κάποιο λόγο, όποια παράσταση ανεβάζει η ομάδα Bijoux de Kant με έλκει σα μαγνήτης. Ίσως επειδή κάθε φορά μου μεταδίδουν το με πόση αγάπη την έχουν στήσει, ίσως επειδή απλώς ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου.
Στην τελευταία της παράσταση ο Άκης Δήμου διασκευάζει το διήγημα «Πρώτη αγάπη», γραμμένο από τον Ιωάννη Κονδυλάκη το 1919, και είναι τόσο δυνατό το κείμενο που σε όλη τη διάρκεια παρακολουθείς την παράσταση με ένα βάρος στα βλέφαρα. Είναι από τις παραστάσεις που το κείμενο σε κάνει να παρακολουθείς με εγρήγορση, να μη χάσεις ούτε μια λέξη, να προλάβεις να θυμάσαι όσο το δυνατόν περισσότερα. Βγαίνοντας από την αίθουσα αγοράζεις το βιβλίο και για μέρες το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις.
Ένα αγόρι, ο Γιωργής, ορφανό από πατέρα και μεγαλωμένο από τη μάνα του σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, ερωτεύεται την κατά 15 χρόνια μεγαλύτερη συγχωριανή του τη Βαγγελιώ. Ο Άντρας και η Μάνα σε όλη την παράσταση δεν ονοματίζονται. Έχουν ρόλους-ονόματα και ο καθένας από την πλευρά του λειτουργεί ως σύμβολο για την έκβαση των πραγμάτων. Η Μάνα, που φυσικά κατακρίνει αυτόν τον έρωτα, θέλει να τον αποτρέψει υποσκάπτοντάς τον με κάθε δυνατό τρόπο και ο Άντρας που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια και ζει μόνος στο βουνό. Μέχρι που το χτικιό επισκέπτεται τη Βαγγελιώ και τότε ο έρωτας έχει πλέον να κάνει με το αμετάκλητο του θανάτου.
Ο Γιάννης Σκουρλέτης λιτός και απέριττος. Ένα ξύλινο τραπεζάκι, ένα ράντζο και μια προβιά είναι αρκετά για να σε μεταφέρουν στην Κρήτη του προηγούμενου αιώνα. Τα αντικείμενα που δεν εμφανίζονται αλλά αναφέρονται προσδίδουν μία ακόμη πιο ονειρική διάσταση στην παράσταση. Ο θεατής δεν τα έχει όλα έτοιμα στο πιάτο. Πρέπει να αφεθεί να ταξιδέψει και ταυτόχρονα να έχει την εγρήγορση να αντιληφθεί όσο υπονοούνται ή δίνονται με πιο πλάγιο τρόπο.
Με το που μπαίνεις στην αίθουσα αισθάνεσαι σα λαθραναγνώστης αφού το έργο έχει ήδη αρχίσει να εκτυλίσσεται στη σκηνή χωρίς να απαιτεί τη δική σου συγκατάβαση. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος (Γιωργής) είναι ήδη επί σκηνής και οριοθετεί το χώρο του. Στήνει τα σκηνικά με τέτοιο ψυχαναγκασμό, ακρίβεια και προσοχή που πριν καν σβήσουν τα φώτα αισθάνεσαι ότι κάτι βαρύ θα ακολουθήσει. Κάτι που δεν θα μπορεί εύκολα να ξεπεράσει αυτά τα όρια του χώρου, τα με τόση ακρίβεια στημένα.
Ο Νικόλας Αγγελής (Άντρας) κουβαλάει στο ρόλο του το βάρος της απομόνωσης και του ανθρώπου που η μοναξιά του έχει δώσει τη σοφία της ζωής. Ως παντογνώστης θεατής στις ζωές των άλλων – αν και κατά κάποιο τρόπο εξόριστος- προκαλεί, συμμετέχει, ανατρέπει, προσπαθεί να θέσει κυνικά όρια στις ζωές των άλλων αν και σε όλη την παράσταση έχεις την αίσθηση ότι δεν έχει κάνει το ίδιο στη δική του ζωή. «Αρμυροθρεμμένος και θαλασσόβρεχτος» κάποια στιγμή αυτοπεριγράφεται και όντως η παρουσία του στη σκηνή αυτή την αίσθηση σου μεταδίδει διαρκώς.
Η Λένα Δροσάκη (Βαγγελιώ) είναι το αερικό. Αερικό στην αρχή λόγω του έρωτα που την μεταμορφώνει και αργότερα λόγω της αρρώστιας που μέρα την μέρα την καταστρέφει. Κίνηση αερικού και ερμηνεία που κρύβει τον σπαραγμό. Πάντα εκεί και πάντα απούσα.
Η Τάνια Τσανακλίδου (Μάνα) καθηλώνει με την ταπεινότητα που ερμηνεύει το ρόλο της. Αν την έχεις παρακολουθήσει στις μουσικές της παραστάσεις αποκλείεται να μην είχες αναρωτηθεί το πώς θα είναι αυτή η γυναίκα στην σκηνή του θεάτρου. Και η απάντηση σου δίνεται και σε αποστομώνει. Η Τάνια Τσανακλίδου αποδύεται τόσο εύκολα τον ρόλο της ερμηνεύτριας και ντύνεται αυτόν της μάνας που σε κάνει να την αντιμετωπίζεις ισάξια με τους άλλους ηθοποιούς. Λιτή, φυσική και ρεαλιστική.
Μαχαιριά στο στήθος το φινάλε της παράστασης που καιροφυλαχτεί ο συμβιβασμός. Από τα βουνά και τη φύση στην ερημιά της πόλης: «Σκαρπίνια, όχι άρβυλα. Πουκάμισο βαμβακερό, ποτέ ξεστήθωτος. Και δαχτυλίδι ακριβό, με μαύρη πέτρα. Χαμένος μέσα σ’ όλους. Καμία σκέψη, ξενύχτια μόνο πάνω απ’ τα βιβλία. Χλιαρό νερό κάθε πρωί, καφές βαρύς τσιγάρο… Κι αν μ’ ακουμπήσει η ανάμνηση να τρέξω. Χαμένος. Μέσα σ’ όλους. Ένας τους. Σχολείο, καφενείο, ένα δωμάτιο ισόγειο, σύρριζα στα τσιμέντα. Στο ράφι τούφες ουρανός, κολόνια, ξυραφάκια…»
Μια παράσταση που πρέπει να δείτε για την ένταση του κειμένου, τη δύναμη των ερμηνειών, τη μουσική επιμέλεια που δένει άψογα με όλη την παράσταση και για την σκηνοθετική ματιά που με τόση απλότητα καταφέρνει να σε μεταφέρει στο βουνό, στη θάλασσα, στο γκρεμό και την παραζάλη των έντονων συναισθημάτων.
Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα
Θέατρο Τέχνης
Φρυνίχου 14, Πλάκα
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…