“Στου χρόνου τον καθρέφτη” – 1971

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
 http://vinylmaniac.madblog.gr
Πέμπτη, 6 Μαρτίου 2014

———————————————————–

1971: Γουέμπλεϊ, «Άγιος Φεβρουάριος» και «Άγνωστος πόλεμος»…

To 1971 η Ελλάδα ξεχνά για λίγο τη σκληρότητα του δικτατορικού καθεστώτος που εξακολουθεί να την τυραννά. Οι απίστευτοι άθλοι του Παναθηναϊκού στο δρόμο προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών δίνουνε μια νότα χαράς κι ευθυμίας σε μια «γκρίζα» χώρα. Οι «πράσινοι» του Φέρεντς Πούσκας αποκλείουν την Έβερτον και τον Ερυθρό Αστέρα σε μια επική ανατροπή και στις 2 Ιουνίου μπαίνουν στο Γουέμπλεϊ δίπλα-δίπλα με τους παίκτες του φοβερού και τρομερού Άγιαξ του Γιόχαν Κρόϊφ που τότε ξεκινά την τριετία της ευρωπαϊκής «βασιλείας» του.

Χάνουν με 2-0, αλλά τα ονόματα του Δομάζου, του Αντωνιάδη (πρώτου σκόρερ του θεσμού με 10 γκολ), του Οικονομόπουλου, του Καμάρα και των άλλων μεγάλων άσων γράφονται με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, παρά τους κατά καιρούς «ψιθύρους» που ακούστηκαν -και ακόμη ακούγονται- για τον τρόπο με τον οποίο το «τριφύλλι» έφτασε στο «ναό» του ποδοσφαίρου…

Κατά τα άλλα, η χώρα μας θρηνεί την τεράστια απώλεια του Γιώργου Σεφέρη και λίγους μήνες αργότερα στήνεται μπροστά στις -ακόμα ελάχιστες- τηλεοπτικές συσκευές για να παρακολουθήσει το πρώτο σίριαλ που δημιούργησε ένα δικό του -και ίσως αξεπέραστο- μύθο: Τον «Άγνωστο πόλεμο» του Νίκου Φώσκολου…

Στο εξωτερικό, εξακολουθεί να μαίνεται ο πόλεμος στο Βιετνάμ και το αίμα συνεχίζει να ρέει ποτάμι σε αρκετές χώρες του πλανήτη.

Στο ελληνικό τραγούδι, η «άνθιση» συνεχίζεται. Νέα σπουδαία έργα συνθετών και στιχουργών «στολίζουν» τη δισκογραφία και οι δημιουργίες τους αμέσως γίνονται γνωστές κι αγαπημένες. Ο «Άγιος Φεβρουάριος» του Δήμου Μούτση, «Της γης το χρυσάφι» του Μάνου Χατζιδάκι, ο «Μπάλος» του Διονύση Σαββόπουλου, ο «Αραμπάς» της Μαρίζας Κωχ είναι ορισμένοι από τους πιο γνωστούς κι επιτυχημένους δίσκους της χρονιάς, ενώ συνεχίζεται η ανοδική πορεία για τη «νέα γενιά» ερμηνευτών (Νταλάρας, Πάριος, Καλατζής, Διαμάντη, Γαλάνη, Μητσιάς κ.α.).

Επιπλέον, η Πλάκα που όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν το λίκνο του «Νέου κύματος», αρχίζει σιγά-σιγά να φιλοξενεί πολλά από τα καινούργια «βλαστάρια» του ελληνικού τραγουδιού κι έτσι ανοίγει ο δρόμος ώστε τα επόμενα χρόνια ν’ ακολουθήσουν και οι παλαιότεροι…

Στο μεταξύ, ο Μίκης Θεοδωράκης από το εξωτερικό όπου βρίσκεται εξακολουθεί να γράφει νέους κύκλους τραγουδιών που ηχογραφούνται και κυκλοφορούν κανονικά εκεί (“Τα τραγούδια του αγώνα”, “Μυθιστόρημα”, “Ο ήλιος και ο χρόνος” κ.α.), ενώ στην Ελλάδα οι δίσκοι του φτάνουν με χίλιες δυο προφυλάξεις και αλλαγμένα εξώφυλλα. Πάντως, τα τραγούδια του σιγά-σιγά αρχίζουν να ξανακούγονται στην αθηναϊκή νύχτα, αλλά ακόμη σε περιορισμένο βαθμό…

Ας δούμε λοιπόν τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα της χρονιάς στην Ελλάδα.

«Άγιος Φεβρουάριος» και…παραγγελιά

Όπως αποδείχτηκε, αυτός ο δίσκος ήθελε το χρόνο του καθώς την εποχή που κυκλοφόρησε πέρασε σχεδόν απαρατήρητος. Ο Δήμος Μούτσης «μετακομίζει» στη PHILIPS και νιώθει πλέον πιο ελεύθερος ως προς τον τρόπο σύνθεσης των τραγουδιών του. Ζητά από τον Μάνο Ελευθερίου να γράψει στίχους με θέμα τα 50 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, αλλά στην πορεία γράφονται και κάποιοι «ουδέτεροι». Ως ερμηνευτές, επιλέγονται ο νεότατος Δημήτρης Μητροπάνος και η εξαίρετη Πετρή Σαλπέα, αν και τα τραγούδια πρωτοπαρουσιάζονται τον Οκτώβριο στο κέντρο «Φεβρουάριος» στην Πλάκα με το δίδυμο Σαλπέα-Γιάννη Μπογδάνου καθώς ακόμη δεν είχε ληφθεί η απόφαση συμμετοχής του Μητροπάνου…

Αρχικώς, ο δίσκος δεν πήγαινε καθόλου καλά και ουσιαστικά ξεχάστηκε. Ωστόσο, μετά το έγκλημα του Κοεμτζή για την περιβόητη «παραγγελιά» και τα χρονογραφήματα του Δημήτρη Ψαθά περί του «πώς είναι δυνατό να επιτρέπονται τραγούδια με τίτλο «Ο χάρος βγήκε παγανιά», το άλμπουμ άρχισε να παίρνει τα πάνω του και μέσα σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα ξεπέρασε τις 100.000 αντιτύπων.

Για τα τραγούδια, δε χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια. Η παράθεση ορισμένων τίτλων είναι αρκετή: «Άλλος για Χίο τράβηξε», «Η σούστα πήγαινε μπροστά», «Το σπίτι στην ανηφοριά», «Ο Άγιος Φεβρουάριος», «Ο χάρος βγήκε παγανιά»…

«Της γης -και του Χατζιδάκι- το χρυσάφι»

Από τους ωραιότερους δίσκους του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι, πάνω σε στίχους του στενού συνεργάτη και φίλου του με ερμηνευτές τον Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη. Κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1971 και ήταν ο τελευταίος που ηχογραφήθηκε εν απουσία του συνθέτη, ο οποίος ακόμη βρισκόταν στην Αμερική. Έτσι, ανέθεσε την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση ορχήστρας στον Γιάννη Σπανό, όπως είχε κάνει κι ένα χρόνο νωρίτερα με τον Δήμο Μούτση στην «Επιστροφή»…

Ο Μητσιάς τραγουδά για πρώτη φορά «ολοκληρωμένο» Χατζιδάκι (είχε προηγηθεί ο «Μύθος» που κυκλοφόρησε σε δισκάκι 45 στροφών το 1970) και οι δυο τους θα συνεχίσουν τη συνεργασία τους στη δισκογραφία και στα επόμενα χρόνια, αν και όχι τόσο συχνά όσο ενδεχομένως θα ήθελαν και οι δυο.

Όσο για τη Γαλάνη, ήδη είχε πάρει μέρος στην «Επιστροφή», τραγούδησε το «Μύθο» μαζί με τον Μητσιά και σόλο το «Κάθε τρελό παιδί» και ερμήνευσε κομμάτια του συνθέτη αρκετές φορές τόσο στο βινύλιο, όσο και σε ζωντανές της εμφανίσεις, κάποιες από τις οποίες ήταν υπό την επιμέλεια του ίδιου.

Eίναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια από τα τραγούδια του δίσκου, καθώς όλα είναι μοναδικά και υπέροχα. Σε πρώτη φάση, ακούστηκαν πολύ τα πασίγνωστα «Κυκλαδίτικο», «Αγάπη μέσα στην καρδιά», «Η μικρή Ραλλού», «Χασάπικο σαράντα» και «Απόψε φθινοπώριασε», ενώ αρκετά αργότερα «βγήκαν» και τα «Άσπρο περιστέρι» και «Το παραμύθι».

Να σημειωθεί ότι η μελωδία της «Πρωτομηνιάς» είχε ακουστεί για πρώτη φορά το 1965 με τον τίτλο «Πάει ο καιρός» πάλι με στίχους Γκάτσου κι ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, ωστόσο η δικτατορία το απαγόρευσε το 1967 για ευνόητους λόγους…

«Ριζίτικα» και Νίκος Ξυλούρης

Ο δίσκος που έκανε γνωστό σε όλη την Ελλάδα έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος: Τον Νίκο Ξυλούρη, τον οποίο μέχρι τότε γνώριζε μόνον η Κρήτη ή εκείνοι που άκουγαν τέτοιου είδους τραγούδια. Με τα «Ριζίτικα» που κυκλοφόρησαν τον Σεπτέμβριο του 1971, ο Ανωγειανός λυράρης κατέκτησε την πανελλήνια αναγνωρισιμότητα κι αναγορεύτηκε ως ο κύριος εκφραστής των συναισθημάτων του λαού μας στα δύσκολα και σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας.

Όπως κάθε δίσκος, έτσι κι αυτός έχει την ιστορία του. Την ιδέα έριξε ο τότε διευθυντής της Columbia Τάκης Β. Λαμπρόπουλος, όταν κάποια στιγμή βρέθηκε στην Κρήτη μαζί με τον Ξυλούρη, άκουσε αυτά τα τραγούδια κι ενθουσιάστηκε. Ο ίδιος ο ερμηνευτής πρότεινε αμέσως τον Γιάννη Μαρκόπουλο ως μουσικό επιμελητή τούτης της δουλειάς, μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα: Ο συνθέτης είχε συμβόλαιο συνεργασίας με την Ελλαδίσκ-PHILIPS και ο τραγουδιστής με την Columbia. Τελικά, βρέθηκε η εξής φόρμουλα: Στο τέλος του 1970 ο Ξυλούρης θα συμμετείχε στο «Χρονικό» του Μαρκόπουλου με ειδική παραχώρηση της εταιρείας του και τον όρο ότι κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε και με το συνθέτη στα «Ριζίτικα».

Και πάλι όμως υπήρξαν εμπόδια. Αυτή τη φορά είχαν να κάνουν με τη λογοκρισία της εποχής, αφού οι «φωστήρες» της επιτροπής θεώρησαν ότι τα περισσότερα από τα ριζίτικα κρύβουν πολιτικά και «αντιστασιακά» μηνύματα. Χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του Λαμπρόπουλου ούτως ώστε να πειστούν ότι πρόκειται για τραγούδια που γράφτηκαν και τραγουδήθηκαν πριν από εκατοντάδες χρόνια και να δώσουν την άδεια να περάσουν στη δισκογραφία.

Με τα πολλά, τον Μάιο του 1971 ξεκίνησε η ηχογράφηση των ριζίτικων τραγουδιών της Κρήτης, ερμηνευμένα συγκλονιστικά από έναν άνθρωπο που τα είχε μέσα στο αίμα του και τα τραγουδούσε από μικρό παιδί. Η πιο μεγάλη απόδειξη για την αξία αυτής της δουλειάς είναι το ότι τον Μάρτιο του 1976 η γαλλική Ακαδημία “Charles Cross” βράβευσε τα «Ριζίτικα» στον τομέα της διεθνούς λαϊκής μουσικής, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά για ελληνικό δίσκο…

Σήμα κατατεθέν του έγινε και παραμένει ακόμη το περίφημο «Πότε θα κάνει ξαστεριά», το οποίο συνδέθηκε άρρηκτα με τον αγώνα εναντίον της δικτατορίας κι αναγορεύθηκε σε σύμβολό του. Δεν είναι τυχαίο ότι το τραγουδούσαν συνεχώς οι φοιτητές την εποχή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και ο ίδιος ο Ξυλούρης μαζί τους τη μοιραία βραδιά της 17ης Νοεμβρίου 1973.

Επίσης, έγιναν πασίγνωστα και τραγουδήθηκαν πολύ τα «Αγρίμια κι αγριμάκια μου», «Ο Διγενής», «Κόσμε χρυσέ», «Μάνα κι αν έλθουν οι φίλοι μου», αλλά γενικότερα όλα τα τραγούδια σε μεγάλο βαθμό πέρασαν στο ευρύ κοινό και βγήκαν από τα όρια της Κρήτης που βρίσκονταν ως τότε.

«Ο Νταλάρας τραγουδά Καλδάρα»

Tον Απρίλιο του 1971 κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία ένα άλμπουμ με τίτλο «Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά Απόστολο Καλδάρα» με τη μουσική επιμέλεια του ίδιου του δημιουργού. Σκεφθείτε κάτι ανάλογο στη σημερινή εποχή, δηλαδή να εμπιστευθεί κάποιος σπουδαίος λαϊκός συνθέτης παλαιά του τραγούδια σ’ ένα παλικάρι 22 ετών…

Έχοντας ήδη κάνει τις «παρθενικές» μεγάλες επιτυχίες του με τον Κουγιουμτζή και τον Λοΐζο, ο 22χρονος ερμηνευτής προσεγγίζει για πρώτη φορά το παρελθόν του «κλασικού» λαϊκού τραγουδιού, ηχογραφώντας ορισμένα από αυτά που μπορεί να μην ήτανε τόσο παλιά (για το ’71 μιλάμε πάντα), όμως η νέα γενιά τα έμαθε από τη δική του φωνή.

Τραγουδά λοιπόν κυρίως κομμάτια που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση ο Στέλιος Καζαντζίδης («Εγώ ποτέ δεν αγαπώ», «Είμαι ένα κορμί χαμένο», «Ποιος θα με πληροφορήσει», «Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά»), αλλά και ήδη γνωστές δημιουργίες του Καλδάρα («Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι», «Είπα να σβήσω τα παλιά», «Εβίβα ρεμπέτες» κ.α.), συν το «Φορτώθηκα τις τύψεις μου» που είχε ηχογραφηθεί δυο χρόνια νωρίτερα…

Ωστόσο, η κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι χωρίς αμφιβολία η έναρξή του, με την εκπληκτική εισαγωγή του «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» με το βιολοντσέλο του Σωτήρη Ταχιάτη να δίνει μια μορφή «κλασικού» ορατορίου σ’ ένα ήδη πασίγνωστο και σπουδαίο τραγούδι…

Στον «Αραμπά» της Μαρίζας Κωχ

Ο πρώτος δίσκος της MINOS που έγινε χρυσός (περισσότερες από 50.000 αντίτυπα), αλλά και ο πρώτος προσωπικός μιας τραγουδίστριας και δημιουργού που με το δικό της ξεχωριστό ύφος διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τα μουσικά πράγματα της χώρας μας στη δεκαετία του ’70.

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1971 και περιλαμβάνει κυρίως σμυρνέικα και νησιώτικα τραγούδια διασκευασμένα σε μοντέρνο ήχο από την Μαρίζα Κωχ, καθώς και δύο δικές της δημιουργίες.

Η ίδια αρκετά χρόνια μετά ανέφερε ότι οδηγήθηκε σ’ αυτή την κίνηση ως αντίδραση στο δικτατορικό καθεστώς, το οποίο χρησιμοποιούσε κατά κόρον τα δημοτικά τραγούδια στη ραδιοφωνία και στην τηλεόραση και ουσιαστικά ο κόσμος είχε βαρεθεί να τα ακούει. Επιχείρησε λοιπόν κατά κάποιο τρόπο να διακωμωδήσει την όλη κατάσταση με τον τρόπο της, κάτι που κατάφερε απολύτως αν αναλογιστούμε τη μεγάλη επιτυχία του «Αραμπά» αλλά και των επόμενων δίσκων της, που χρόνο με το χρόνο την πήγαιναν ένα βήμα μπροστά…

Εκτός από το ομότιτλο κομμάτι, ακούστηκαν πολύ τα πασίγνωστα «Αρμενάκι», «Ο Γιάννης» («Γιάννη μου το μαντήλι σου») και «Ο μέρμηγκας», ενώ γενικά όλο το άλμπουμ ξεχώρισε και κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.

Λαϊκό, «ελαφρολαϊκό» κι «έντεχνο» τραγούδι

Η πλήρης απουσία του Στέλιου Καζαντζίδη από τη δισκογραφία «σημαδεύει» τη χρονιά όσον αφορά το λαϊκό τραγούδι. Η κόντρα με την εταιρεία του έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της κι έτσι το 1971 δεν κυκλοφορεί ούτε ένα καινούργιο τραγούδι με τη φωνή του. Μάλιστα, τότε είχε πάρει την απόφαση ν’ αποσυρθεί οριστικά αλλά -ευτυχώς- δεν την τήρησε και τον επόμενο χρόνο επέστρεψε -προσωρινά όπως αποδείχτηκε…

Οι μεγαλύτερες λαϊκές επιτυχίες του ’71 έχουνε τη φωνή του Στράτου Διονυσίου. Ο αείμνηστος και μεγάλος ερμηνευτής συνεργάζεται πάλι με τον Άκη Πάνου με λαμπρά αποτελέσματα («Να είχα το κουράγιο», «Φέρτε το παιδί του χάρου»), αλλά το «μπαμ» θα γίνει με δυο τραγούδια του Αντώνη Ρεπάνη που περιλαμβάνονται στο ίδιο δισκάκι 45 στροφών: «Ο παλιατζής» και «Αγάπη μου επικίνδυνη»…

Από την άλλη, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης κυκλοφορεί τον δίσκο «Α-Ω», την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του σε μουσική δική του και στίχους Κώστα Βίρβου, ο οποίος όμως δεν αναφέρεται στο άλμπουμ καθώς είχε αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας με τη MINOS. Η επιτυχία είναι μεγάλη, καθώς ακούγονται σχεδόν όλα τα τραγούδια αλλά κυρίως το «Φέρε μια καλή» (ή «Ρίξε μια ζαριά καλή» όπως είναι πιο γνωστό).

Η Βίκυ Μοσχολιού φεύγει από την Columbia έπειτα από εννιά χρόνια κι εντάσσεται στο δυναμικό της Ελλαδίσκ-Polygram. Εκεί, συναντά ξανά δισκογραφικά τον Γιώργο Ζαμπέτα και μαζί του κάνει νέες μεγάλες επιτυχίες («Αλήτη», «Το γράμμα και η φωτογραφία», «Πού ήσουν και χάθηκες»), ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τραγούδια του Άκη Πάνου («Πρέπει», «Θα κλείσω τα μάτια»).

Αυτή τη χρονιά, η Μαρινέλλα θα συνεργαστεί κι εκείνη με τον Άκη Πάνου για πρώτη και τελευταία φορά στη δισκογραφία. Θα ηχογραφήσει σ’ ένα 45άρι τα πασίγνωστα «Κοίτα με στα μάτια» και “Πυρετός”, ενώ ο Δημήτρης Μητροπάνος λίγο πριν τον “Άγιο Φεβρουάριο” έχει προλάβει να “περάσει” στο βινύλιο επιτυχίες όπως “Δώσε μου φωτιά”, “Κλαίει απόψε η γειτονιά”, “Φιλί-φιλί σ’ ανάστησα” κ.α. 

Το «ελαφρολαϊκό» είδος έχει αρχίσει πλέον να κυριαρχεί στο χώρο του τραγουδιού και οι εκπρόσωποί του το 1971 γράφουν κι ερμηνεύουν ορισμένα πολύ γνωστά κι αγαπημένα κομμάτια. Γιώργος Κατσαρός και Πυθαγόρας παρουσιάζουν το δίσκο «Ο Σταμούλης ο λοχίας» με την ομότιτλη μεγάλη επιτυχία δια φωνής Γιάννη Καλατζή, αλλά και το «Δεν υπάρχει ευτυχία» με τη Λίτσα Διαμάντη.

Ο Γιάννης Πάριος κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του και μέσα στις παλαιότερες και νεότερες ηχογραφήσεις που αυτό περιλαμβάνει, ξεχωρίζει το πασίγνωστο «Πετροβολούσα τη ζωή» των Απόστολου Καλδάρα-Γιώργου Σαμολαδά.

Ο Μανώλης Μητσιάς μέσα στη χρονιά συνεργάζεται ξανά με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη («Κοίταξε να δεις», «Αχ Μαρία») και στα δισκοπωλεία εμφανίζεται και ο δικός του πρώτος «μεγάλος» δίσκος.

Πετυχημένο το 1971 και για τον Σταμάτη Κόκοτα, που εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πίστα και στη δισκογραφία. Γιάννης Σπανός και Λευτέρης Παπαδόπουλος του δίνουν το «Δεν το μπορείς» και οι Γιώργος Ζαμπέτας-Φώντας Φιλέρης το «Ρωμιός αγάπησε Ρωμιά», ενώ κερδίζει την πρώτη θέση στο Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Τραγουδιού στο Δυτικό Βερολίνο με την «Τελευταία αγάπη» επίσης του Ζαμπέτα.

Όσο για τον Γιάννη Καλατζή, πέραν του «Σταμούλη» κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Παραμυθάκι μου» των Μάνου Λοΐζου-Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Αυτή τη χρονιά γίνεται γνωστός μέσα σε μια νύχτα ο Φίλιππος Νικολάου, ο οποίος εμφανίζεται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να τραγουδά το «Όταν» κάνοντας μεγάλη εντύπωση. Μπορεί να μη βραβεύτηκε (το «Παλιό κανόνι» με τον Γιάννη Πετρόπουλο κέρδισε το πρώτο βραβείο) , αλλά γι’ αυτόν ήτανε το ξεκίνημα μιας σπουδαίας καριέρας…

Ως προς το «έντεχνο» τραγούδι, ο Σταύρος Κουγιουμτζής παρουσιάζει τη νέα δουλειά του με τίτλο «Όταν ανθίζουν πασχαλιές» με ερμηνευτές τον Γιώργο Νταλάρα και τον Γιάννη Καλατζή, η οποία περιλαμβάνει πολλά και πασίγνωστα τραγούδια («Ένας κόμπος η χαρά μου», «Χάντρα στο κομπολόι σου», «Ξενάκι είμαι και θα ‘ρθω» κ.α.).

Άξια αναφορά και η μελοποίηση ποιημάτων του Πάμπλο Νερούντα από τον Γιάννη Γλέζο σε απόδοση στα ελληνικά του Λευτέρη Παπαδόπουλου, από την οποία προκύπτει ο δίσκος «Εμιλιάνο Ζαπάτα» με ερμηνευτή τον Γιάννη Πουλόπουλο…

Σινεμά και τραγούδι

Ίσως η τελευταία χρονιά που γράφτηκαν τόσο όμορφες μουσικές και τραγούδια ως «επένδυση» σε κινηματογραφικές ταινίες. Γιάννης Σπανός και Μάνος Λοΐζος διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος, ενώ πρωταγωνιστής του είδους είναι για ακόμη ένα χρόνο ο Τόλης Βοσκόπουλος.

Ξεκινάμε από το φιλμ «Εκείνο το καλοκαίρι» με πρωταγωνιστές την Έλενα Ναθαναήλ και τον Λάκη Κομνηνό. Ο Γιάννης Σπανός κερδίζει το βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για τα «θέματα» της ταινίας, από τα οποία βεβαίως ξεχωρίζει το πασίγνωστο «Σαν με κοιτάς» με τους Γιάννη Φέρτη-Αφροδίτη Μάνου…

Στο ίδιο φεστιβάλ, παρουσιάζεται και η «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού. Μπορεί να μη διακρίθηκε ιδιαίτερα, αλλά «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» που έγραψε ο Μάνος Λοϊζος έμεινε γραμμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ελληνικής μουσικής…

Το 1971 ο Γιάννης Δαλιανίδης μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη θεατρική επιτυχία «Μαριχουάνα στοπ» με τους Γιώργο Πάντζα, Χρόνη Εξαρχάκο, Μάρθα Καραγιάννη και φυσικά τους Ζωή Λάσκαρη και Τόλη Βοσκόπουλο που ήταν ήδη ζευγάρι στη ζωή. Ο σούπερ σταρ της εποχής εμφανίζεται και ακούγεται σε τραγούδια των Μίμη Πλέσσα-Λευτέρη Παπαδόπουλου που είναι το ένα πιο γνωστό απ’ το άλλο: «Δε με νοιάζει», «Η μάνα σου δε μ’ αγαπάει», «Μ’ ανάστησες καρδιά μου» και φυσικά «Το φεγγάρι πάνωθέ μου», στην περίφημη σκηνή με το ζεϊμπέκικο Τόλη-Ζωής…

Ο Βοσκόπουλος την ίδια χρονιά γυρίζει άλλες δύο ταινίες: Αρχικά το «Αδέλφια μου αλήτες πουλιά» -από την ομότιτλη μεγάλη δισκογραφική επιτυχία του- σε μουσική και τραγούδια Κώστα Καπνίση, τα οποία για πρώτη φορά κυκλοφόρησαν σε CD το 2004. Εν συνεχεία, το «Μια γυναίκα, μια αγάπη, μια ζωή» με αφορμή το ομότιτλο «σουξέ» του, όπου τον βλέπουμε και τον ακούμε στα πολύ γνωστά «Τ’ απομεσήμερα», «Δε τη μπορώ την ερημιά», «Με εκδικήθηκε», «Μη λυπάσαι» κ.α.

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…