Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.
Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!
———————————————————–
| Μίμης Πλέσσας-Τόλης Βοσκόπουλος: Γεννήθηκαν να δίνουν… |
«Ιστορικές» ή «θρυλικές», συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε τις συνεργασίες καλλιτεχνών που διήρκεσαν αρκετά χρόνια είτε στη δισκογραφία, είτε επί σκηνής-πίστας. Κι όμως. Υπάρχουν κάποιες που είχαν ελάχιστη διάρκεια, αλλά ήτανε τόσο έντονες κι επιτυχημένες, που δικαιωματικά ανήκουν στο βιβλίο της ελληνικής μουσικής ιστορίας. Είναι δε γραμμένες με τα πιο χρυσά και φωτεινά γράμματα και μνημονεύονται μέχρι σήμερα.
Στη συγκεκριμένη «κατηγορία», εντάσσεται η συνεργασία του Μίμη Πλέσσα με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Η διάρκειά της όσον αφορά τη δισκογραφία, μέτρησε μόλις δύο χρόνια (1970-72) και συνολικά 14 τραγούδια, συν τρία που ακούστηκαν μόνο στην κινηματογραφική οθόνη. Ωστόσο, τα περισσότερα από αυτά παραμένουν διαχρονικά κι ακούγονται μέχρι σήμερα, έτσι ώστε να μπορούμε να μιλάμε για μια «συνάντηση» που έβαλε ένα σημαντικότατο «λιθαράκι» στην καλλιτεχνική πορεία αμφοτέρων.
Ελάτε λοιπόν να ξετυλίξουμε το «κουβάρι» της μουσικής ιστορίας που έγραψαν οι δυο τους, με πασίγνωστες κι αγαπημένες στιγμές, αλλά και κάποιες «άγνωστες» κι «αφώτιστες».
Η «Μαριχουάνα» και το ειδύλλιο
Το καλοκαίρι του 1970, ο Γιάννης Δαλιανίδης γράφει και σκηνοθετεί το μιούζικαλ «Μαριχουάνα στοπ», το οποίο παρουσιάζεται στο θέατρο «Μπουρνέλη». Είναι η πρώτη εμφάνιση της Ζωής Λάσκαρη στο θεατρικό σανίδι, καθώς ως τότε ήταν απλώς η αναμφισβήτητη σούπερ σταρ του σινεμά και υπήρχαν πολλές απορίες αναφορικά με το αν και κατά πόσο θα μπορούσε να σταθεί στη σκηνή.
Αυτό βεβαίως, δεν ήτανε το μόνο «ντεσού» της παράστασης. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, θέλοντας να προσελκύσει περισσότερους θεατές, πείθει τον απόλυτο σταρ του τραγουδιού της εποχής Τόλη Βοσκόπουλο να εμφανιστεί ξανά στο σανίδι. Και μάλιστα, όχι με τραγούδια με τα οποία είχε γίνει γνωστός και δημοφιλής, αλλά με καινούργια.
Ο Δαλιανίδης λοιπόν, ζητά από το Μίμη Πλέσσα -στενό συνεργάτη του σε όλα τα κινηματογραφικά μιούζικαλ- να γράψει τραγούδια για τη φωνή του Βοσκόπουλου, όμως αρχικώς εκείνος αρνείται. Ο λόγος είναι ότι θεωρούσε πως η μουσική του δεν ταίριαζε με το είδος που τραγουδούσε εκείνη την εποχή ο ερμηνευτής. Ωστόσο, γνωρίζοντάς τον από κοντά και βλέποντας την έντονη επιθυμία του να ερμηνεύσει δικές του δημιουργίες, αλλάζει γνώμη. Κι όπως αποδείχτηκε, δεν το μετάνιωσε…
Έτσι λοιπόν, ο Βοσκόπουλος εμφανίζεται επί σκηνής να τραγουδά τέσσερα κομμάτια που μέχρι και σήμερα είναι πασίγνωστα κι αγαπημένα: «Το φεγγάρι πάνωθέ μου», «Μ’ ανάστησες καρδιά μου», «Δε με νοιάζει», «Η μάνα σου δε μ’ αγαπάει» και «Κι εσύ θα φύγεις», όλα σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Στα παρασκήνια της παράστασης, θα πλεχθεί το θυελλώδες ειδύλλιο του ερμηνευτή με τη Λάσκαρη, το οποίο θα γίνει θέμα συζήτησης για μεγάλο διάστημα στους καλλιτεχνικούς -και όχι μόνο- κύκλους. Έτσι, όταν με αφορμή την τεράστια επιτυχία του έργου ο Δαλιανίδης θ’ αποφασίσει να το γυρίσει σε ταινία, ο κόσμος θα κατακλύσει τις αίθουσες προβολής της, κυρίως για να θαυμάσει το θρυλικό ζευγάρι της εποχής.
Φυσικά, τα τραγούδια της παράστασης (και του φιλμ) θα κυκλοφορήσουν σε δισκάκια 45 στροφών με θερμότατη υποδοχή από το κοινό και θα περιληφθούν και σε δύο «μεγάλα» προσωπικά άλμπουμ του Βοσκόπουλου. Σχεδόν παράλληλα, ο ερμηνευτής θα ηχογραφήσει την «Ξενομερίτισσα» των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, η οποία κυκλοφόρησε μόνο σε 45άρι («ζευγάρι» με το «Δε με νοιάζει») και ποτέ ως σήμερα σε άλλο φορέα ήχου, αλλά και το «Αχ ποιος σου κρατά το χέρι» των ίδιων συντελεστών, που υπάρχει στο δίσκο «Μια αγάπη» του 1971…
Οι θρυλικοί «Ερασταί του ονείρου»
Το 1972, η συνεργασία του Μίμη Πλέσσα με τον Τόλη Βοσκόπουλο φτάνει στο αποκορύφωμα, αλλά και στο δισκογραφικό τέλος της. Κάθε εμφάνιση του ερμηνευτή προκαλεί παροξυσμό (ιδίως στο γυναικείο πληθυσμό), η σχέση του με τη Λάσκαρη είναι πρωτοσέλιδο σε όλα τα «κουτσομπολίστικα» περιοδικά, τα τραγούδια του ακούγονται παντού κι έτσι, ο Δαλιανίδης ετοιμάζει γι’ αυτούς άλλο ένα μιούζικαλ.
Ο τίτλος του είναι «Ερασταί του ονείρου» και ανεβαίνει το καλοκαίρι του ’72 στο θέατρο «Βέμπο». Ακολουθεί πραγματική κοσμοπλημμύρα, καθώς στον Τύπο της εποχής αναφέρεται ότι από την πίεση και τον όγκο του πλήθους που ήθελε να παρακολουθήσει την παράσταση, συχνά η βιτρίνα του θεάτρου γινότανε θρύψαλα. Ο εμπορικός θρίαμβος είναι μεγάλος και οι δύο πρωταγωνιστές και σύντροφοι φεύγουν από το «Βέμπο» συνήθως με αστυνομική συνοδεία, λόγω του πολυπληθούς κοινού που ήθελε έστω να τους δει από κοντά
Η μουσική και τα τραγούδια των «Εραστών» είναι του Μίμη Πλέσσα, σε στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου. Εκείνη την περίοδο, μόνο δύο απ’ αυτά θα κυκλοφορήσουν στη δισκογραφία και συγκεκριμένα στις 45 στροφές: «Ας είχα κι άλλη μια ζωή» και «Σε λατρεύω», τα οποία προς το τέλος της χρονιάς θα περιληφθούν στο «μεγάλο» δίσκο του Βοσκόπουλου «Στιγμές αγάπης».
Δυο χρόνια μετά, το έργο θα μεταφερθεί και στο σινεμά, αλλά τα πράγματα πλέον θα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Τόλης έχει χωρίσει από τη Λάσκαρη, είναι παντρεμένος με τη Μαρινέλλα και αρνείται να συμμετάσχει στην κινηματογραφική μεταφορά του. Έτσι, το ρόλο του θα παίξει ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και η ταινία θα κόψει μόλις λίγες παραπάνω από 70.000 εισιτηρίων. Η τηλεόραση ήταν πλέον καθεστώς…
Πολλά χρόνια αργότερα, το 1996, θα εκδοθεί ένα άλμπουμ με τίτλο «Στιγμές θεάτρου», στο οποίο περιλαμβάνονται μουσικές και τραγούδια που έγραψε ο Πλέσσας για διάφορες θεατρικές παραστάσεις και δεν είχανε κυκλοφορήσει ως τότε στη δισκογραφία. Εκεί, περιλαμβάνεται και το ομότιτλο τραγούδι από τους «Εραστές του ονείρου» με τη φωνή του Τόλη. Τα υπόλοιπα -άγνωστο πόσα-, παραμένουν ανέκδοτα ως σήμερα…
«Ο άγνωστος» και το κινηματογραφικό τέλος
Επιστροφή στο 1972, οπότε ο Τόλης Βοσκόπουλος γυρίζει την τελευταία από τις συνολικά 20 ταινίες στις οποίες συμμετείχε ή πρωταγωνίστησε, αλλά και θα συνεργαστεί για ύστατη φορά στη δισκογραφία με τον Μίμη Πλέσσα. Είναι «Ο άγνωστος εκείνης της νύχτας», με μουσική και τραγούδια του συνθέτη. Ένα από αυτά, εμφανίζεται να τραγουδά η σχεδόν άγνωστη τότε Χάρις Αλεξίου…
Φυσικά, το «μερίδιο του λέοντος» όσον αφορά τις ερμηνείες, ανήκει στον Τόλη. Σε στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου, ερμηνεύει τα «Γεννήθηκα να δίνω», «Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά» και «Κυρά των αστεριών», τα οποία περιλαμβάνονται στο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο το όνομά του, που κυκλοφορεί σχεδόν ταυτόχρονα. Επίσης, ακούγεται και στο παλαιότερο «Άγνωστη αγαπημένη» με «λόγια» του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Όμως, το ξεχωριστό χαρακτηριστικό αυτής της ταινίας, είναι ότι υπάρχουνε τρία τραγούδια των Πλέσσα-Λυμπερόπουλου τα οποία δεν εκδόθηκαν ποτέ στο βινύλιο ή σε ψηφιακή μορφή. Ο Βοσκόπουλος λοιπόν, τραγουδά τα «Καράβια μου, καράβια», «Σ’ έψαχνα στον άνεμο» και «Ντέρι-ντέρι», που ως σήμερα παραμένουν ανέκδοτα. Ουδείς γνωρίζει αν και πού βρίσκονται οι εν λόγω ηχογραφήσεις, καθώς και τους λόγους για τους οποίους δεν κυκλοφόρησαν τότε ή αργότερα…
Η…σούμα
Συνολικά, ο Τόλης Βοσκόπουλος ηχογράφησε (και κυκλοφόρησαν) 14 τραγούδια σε μουσική Μίμη Πλέσσα, συν τα τρία ανέκδοτα που αναφέραμε παραπάνω. Αυτά κατά χρονολογική σειρά, είναι τα εξής:
1970: Στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Το φεγγάρι πάνωθέ μου», «Μ’ ανάστησες καρδιά μου», «Κι εσύ θα φύγεις», «Η μάνα σου δε μ’ αγαπάει».
1971: Στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Άγνωστη αγαπημένη», «Αχ ποιος σου κρατά το χέρι», «Δε με νοιάζει», «Ξενομερίτισσα».
1972: Στίχοι Ηλία Λυμπερόπουλου: «Ας είχα κι άλλη μια ζωή», «Σε λατρεύω», «Κυρά των αστεριών», «Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά», «Γεννήθηκα να δίνω», «Ερασταί του ονείρου» (κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1996).
—————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…