Η Βίκυ Μοσχολιού στο “Ζυγό”…

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————– 

Το βράδυ του Σαββάτου 12 Δεκεμβρίου 2015, περπάτησα για πρώτη φορά στα στενά σοκάκια της Πλάκας. Πάντα ήθελα να το κάνω, αλλά ποτέ ως τώρα δεν είχα βρει την ευκαιρία. Η βόλτα διήρκεσε περίπου μία ώρα και η αίσθηση που είχα καθ’ όλη τη διάρκειά της, δεν περιγράφεται με λόγια…

Ξαφνικά, ο δρόμος μ’ έβγαλε στην οδό Κυδαθηναίων. Εκεί που ειδικά στη δεκαετία του ’70, παρουσιάστηκαν ορισμένα από τα σημαντικότερα μουσικά προγράμματα στην ιστορία της χώρας μας και που τόσα πολλά είχα διαβάσει κι ακούσει γι’ αυτά. Στον αριθμό 22, είδα με μεγάλα γράμματα μια φωτεινή επιγραφή: «ΖΥΓΟΣ». Αμέσως, το μυαλό μου πήγε σε μια εποχή που δεν είχα γεννηθεί και σε μια ερμηνεύτρια που τόσο αγαπώ, αλλά δεν είχα την τύχη ν’ ακούσω «ζωντανά»: Τη Βίκυ Μοσχολιού…

Θυμήθηκα όσα διάβασα κι άκουσα όλα αυτά τα χρόνια για τις πέντε μοναδικές σεζόν που η αξέχαστη ερμηνεύτρια κυριολεκτικά ιερουργούσε σε τούτο το χώρο, έχοντας στο πλάι της σημαντικότατους συναδέλφους της, γυναίκες και άντρες. Στεκόμουν απέξω κι αναλογιζόμουν, πόσα σπουδαία και μεγάλα τραγούδια ακούστηκαν στη σκηνή του, κάποια από τα οποία παρέμειναν μόνον εκεί και δεν πήραν το δρόμο της δισκογραφίας, τουλάχιστον με τη φωνή της.

Κι εκεί, μπροστά στην είσοδο αυτής της μουσικής σκηνής, μου ήλθε η ιδέα: Ένα αφιέρωμα για την παρουσία της Βίκυς Μοσχολιού στο «Ζυγό». Σήμερα, η ιδέα γίνεται πράξη κι ελπίζω να νιώσετε κι εσείς έστω λίγη από τη συγκίνηση που αισθάνθηκα πριν δέκα ημέρες…

Από σινεμά, μπουάτ…

Καλοκαίρι 1973. Η Βίκυ Μοσχολιού, μόλις έχει ολοκληρώσει την πρώτη σεζόν της μακριά από τα νυχτερινά κέντρα της παραλίας, έχοντας κατέβει στην Πλάκα και συγκεκριμένα στο ΖΟΟΜ, όπου μαζί με το Δήμο Μούτση και τον Αντώνη Καλογιάννη είχε παρουσιάσει το θρυλικό «Συνοικισμό Α».

Ωστόσο, επιθυμεί ένα δικό της χώρο, ώστε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της. Να παρουσιάζει προγράμματα γεμάτα καλό ελληνικό τραγούδι, έχοντας τον πρώτο λόγο για την επιλογή του ρεπερτορίου και γενικότερα, να φέρει έναν «άλλον αέρα» στη νυχτερινή διασκέδαση της πρωτεύουσας.

Στην οδό Κυδαθηναίων 22, απέναντι από το ΖΟΟΜ, υπάρχει ο κινηματογράφος CINE PARIS. Η ίδια βλέποντάς τον, ενθουσιάζεται και μαζί με τον τότε σύζυγό της και διάσημο διεθνή ποδοσφαιριστή Μίμη Δομάζο, αποφασίζουν να τον αγοράσουν και να τον διαμορφώσουν έτσι, ώστε να χωρά περίπου χίλια άτομα…

Στην επιχείρηση, μπαίνει συνεταίρος και ο Νίκος Παπαμιχαήλ, αδελφός του γνωστού και δημοφιλούς ηθοποιού και ο χώρος μετονομάζεται σε ΖΥΓΟΣ, από το ζώδιο της μεγάλης κόρης του ζευγαριού, Ράνιας. Πρόκειται για μια καθαρά «οικογενειακή υπόθεση», καθώς η Μοσχολιού παίρνει μαζί και τον πατέρα της, ώστε να προσέχει το ταμείο…

1973-74: Η «Τετραλογία» που δεν ηχογραφήθηκε ποτέ…

Την Παρασκευή, 12 Οκτωβρίου 1973, ο «Ζυγός» ανοίγει τις πύλες του στο αθηναϊκό κοινό. Η Βίκυ Μοσχολιού έχει στο πλάι της το Δημήτρη Ψαριανό, ο οποίος ένα χρόνο νωρίτερα είχε κάνει αίσθηση με την ερμηνεία του στο «Μεγάλο ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι. Την καλλιτεχνική διεύθυνση του προγράμματος, έχει ο Δήμος Μούτσης…

Η ερμηνεύτρια παρουσιάζει τη νέα της δουλειά με το συνθέτη, που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα με τίτλο «Στροφές», αν και αρχικώς επρόκειτο να ονομαστεί «Νεφέλες». Πρόκειται για ένα δίσκο με πολλά γνωστά τραγούδια («Εγώ ειμ’ εγώ», «Στους μπαξέδες», «Και γεια χαρά», «Αγκαλιά και πλάι-πλάι» κ.α.), που σημείωσε «χρυσές» πωλήσεις…

Ωστόσο, πέρα από τις «Στροφές» και το υπόλοιπο ρεπερτόριο της Μοσχολιού, σε μια ειδική βραδιά την Τρίτη 13 Νοεμβρίου, μόλις τέσσερις μέρες πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, παρουσιάστηκε η «Τετραλογία». Ήταν το νέο έργο που είχε γράψει ο Μούτσης, με προοπτική να ηχογραφηθεί από τους δύο ερμηνευτές του «Ζυγού».

Ευτυχώς, κάποιοι θαμώνες (κυρίως ο Νίκος Αβαγιανός, επί 35 χρόνια στενός φίλος και συνεργάτης της) είχαν την προνοητικότητα τότε να ηχογραφήσουν κάποιες από αυτές τις στιγμές και να τις παραδώσουν στις νέες γενιές μέσα από τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας. Έτσι, μπορούμε σήμερα να τις ακούμε και να τις απολαμβάνουμε…

Όμως, η «Τετραλογία» κυκλοφόρησε δυο χρόνια αργότερα με το Μανώλη Μητσιά, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και το Χρήστο Λεττονό. Αιτία, μια παρεξήγηση μεταξύ Μούτση και Μοσχολιού, που παράλληλα σήμανε και το οριστικό τέλος της συνεργασίας τους στη δισκογραφία και στη σκηνή…

Στο μεταξύ, μεσολάβησε το Πολυτεχνείο, η χούντα του Ιωαννίδη και η αρχή της αντίστροφης μέτρησης για το δικτατορικό καθεστώς. Παρόλα αυτά, η ερμηνεύτρια προσήχθη δύο φορές στην παντοδύναμη ΕΑΤ-ΕΣΑ, «κατηγορούμενη» για κάποια «απαγορευμένα» τραγούδια που έλεγε στο «Ζυγό»…

1974-75: Μεταπολίτευση, «Νυν και αεί» και «Μετανάστες»…

Η προδοσία της Κύπρου, η πτώση της χούντας και η επιστροφή της δημοκρατίας τον Ιούλιο του 1974, δημιούργησε ένα κλίμα ενθουσιασμού και χαράς, αλλά με δόση πίκρας και οδύνης για τα μαρτύρια της Μεγαλονήσου. Όμως, δημιουργοί κι ερμηνευτές ήταν ελεύθεροι να γράψουν και να τραγουδήσουν ό,τι ήθελαν, μακριά από τη μέγγενη της λογοκρισίας που τόσο τους ταλαιπώρησε κατά τη διάρκεια της επταετίας…

Μέσα σε όλα αυτά, τον Οκτώβριο του 1974 η Βίκυ Μοσχολιού ξεκίνησε τη δεύτερη σεζόν της στο «Ζυγό», έχοντας παρέα το Θέμη Ανδρεάδη που ήταν ήδη εξαιρετικά δημοφιλής μέσα από τα «σκωπτικά-σατιρικά» τραγούδια που έλεγε, τα οποία υπέγραφε ο Γιάννης Λογοθέτης…

Η ερμηνεύτρια παρουσίασε τις νέες δουλειές της με το Σταύρο Ξαρχάκο («Νυν και αεί») και το Γιάννη Μαρκόπουλο («Μετανάστες» και «Θεσσαλικός κύκλος»), τραγουδώντας «Μιλώ για τα παιδιά μου», «Οκτώ χωριάτες», «Ο αρκουδιάρης», «Νυν και αεί», «Εμείς που μείναμε», αλλά και τραγούδια πολλών δημιουργών, που «άγγιζαν» τόσο τη δική της ψυχή, όσο κι εκείνη των θαμώνων που πραγματικά την αποθέωναν. Ήταν δε σύνηθες φαινόμενο να ερμηνεύει ένα τραγούδι κι όταν τελείωνε και άναβαν τα φώτα, το κοινό να τη χειροκροτεί συγκινημένο και δακρυσμένο…

Από το Μάρτιο του 1975, το πρόγραμμα στο «Ζυγό» συνεχίστηκε με το Νίκο Δημητράτο και τη Βασιλική Λαβίνα, με τη Μοσχολιού να παρουσιάζει και τα τραγούδια από τα «Ανεξάρτητα» του Γιάννη Μαρκόπουλου («Η Ρόζα η ναζιάρα», «Το Πέραμα», «Αλεξάνδρεια»)…

1975-76: Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά…

Το πολιτικό τραγούδι που κυριάρχησε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, ένα χρόνο αργότερα είχε αρχίσει σιγά-σιγά να υποχωρεί. Ο κόσμος πλέον ήθελε μιαν άλλου είδους διασκέδαση κι άρχισε να κοιτάζει στο πλούσιο παρελθόν του ρεμπέτικου. Ο Γιώργος Νταλάρας ήταν εκείνος που έπαιξε καταλυτικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση, με το διπλό άλμπουμ «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι», το οποίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1975. Δηλαδή, την εποχή που η Βίκυ Μοσχολιού ξεκινούσε τις εμφανίσεις της στο «Ζυγό» για τρίτη συνεχόμενη χρονιά…

Στο κλίμα της «ρεμπετοποίησης» λοιπόν, η εκλεκτή ερμηνεύτρια είχε την έμπνευση ν’ ανεβάσει στη σκηνή τρεις από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους, οι οποίοι μέχρι τότε βρίσκονταν στο περιθώριο: Το Δημήτρη Γκόγκο-Μπαγιαντέρα, το Σπύρο Καλφόπουλο και το Στέλιο Κηρομύτη. Μαζί με το Θέμη Ανδρεάδη (που κι εκείνος ηχογράφησε τότε κάποια παλιά ρεμπέτικα στο δίσκο του «Ο πρωταθλητής»), τη Γεωργία Λόγγου, τους αδελφούς Τζαβάρα και το Γιώργο Βάρσο, πέρασαν ένα χειμώνα γεμάτο όμορφα τραγούδια και τη μπουάτ να είναι γεμάτη κάθε βράδυ…

Είναι η εποχή που η Μοσχολιού θα στραφεί κι εκείνη στο ρεμπέτικο, τραγουδώντας κάποια προπολεμικά κομμάτια του είδους στο δίσκο «Λαϊκή παράδοση», με τη συμμετοχή του Μανώλη Μητσιά και τη μουσική επιμέλεια του Απόστολου Καλδάρα. Παράλληλα, θα συνεργαστεί και με το Βασίλη Τσιτσάνη στο άλμπουμ «Σκοπευτήριο», ηχογραφώντας ορισμένα καινούργια τραγούδια του μέγιστου των λαϊκών δημιουργών…

1976-77: Ένα «Λεύκωμα» με τη Δήμητρα Γαλάνη…

Η χειμερινή περίοδος 1976-77, σηματοδότησε μια συνεργασία που έμεινε στην ιστορία. Η Δήμητρα Γαλάνη ζήτησε από τον παραγωγό Γιώργο Μακράκη να μεταφέρει στη Βίκυ Μοσχολιού την επιθυμία μιας επί σκηνής συνεργασίας τους. Εκείνη δέχτηκε με μεγάλη χαρά κι έτσι, τον Οκτώβριο του 1976 οι δύο σπουδαίες ερμηνεύτριες ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους στο «Ζυγό», έχοντας μαζί τους το Λάκη Χαλκιά και τον Χάρρυ Κλυνν, ο οποίος έφερε ένα διαφορετικό είδος διασκέδασης…

Ήταν η εποχή που Μοσχολιού και Γαλάνη μοιράστηκαν από μια πλευρά του δίσκου «Λεύκωμα», σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου και στίχους Γιώργου Κανελλόπουλου, με τα «Είμαστ’ εμείς», «Ξενύχτησα στην πόρτα σου» και «Τα γαλάζια σου γράμματα» να προκαλούν αίσθηση. Μάλιστα, υπήρχε ένα μέρος του προγράμματος στο οποίο η μία έλεγε τραγούδια της άλλης και ο κόσμος ενθουσιαζόταν…

Είναι δε γνωστό το σπαρταριστό περιστατικό που διηγείται συχνά-πυκνά η Γαλάνη, αναφορικά με το…μέγεθος των ονομάτων στη μαρκίζα του «Ζυγού». Η Μοσχολιού ήθελε να είναι το ίδιο με το δικό της κι όταν ο δύστυχος εργάτης της είπε ότι το «Γαλάνη» έχει λιγότερα γράμματα, εκείνη του απάντησε να το αραιώσει και να το κάνει ίσιο…

1977-78: Το φινάλε…

Την Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 1977, η Βίκυ Μοσχολιού ξεκίνησε τις εμφανίσεις της στο «Ζυγό» για πέμπτη σεζόν. Ούτε η ίδια, αλλά ούτε και κάποιος άλλος μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν η τελευταία της, στο χώρο που πραγματικά μεγαλούργησε κι αγάπησε πολύ. Δυστυχώς, ο γάμος της με το Μίμη Δομάζο όδευε προς το τέλος του, ενώ επιπλέον εκείνος είχε αποφασίσει από την επόμενη χρονιά να δώσει ένα πιο λαϊκό τόνο στο μαγαζί…

Εν πάση περιπτώσει, η χειμερινή σεζόν 1977-78 προστέθηκε με επιτυχία στο ενεργητικό της, παρουσιάζοντας και πάλι ένα πρόγραμμα ποιότητας και καλού τραγουδιού. Μαζί της, τραγουδούσαν οι Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Κώστας Καράλης και η αδελφή του Ελπίδα, ενώ συμμετείχαν και οι ηθοποιοί Γιάννης Ευαγγελίδης και Βίλμα Τσακίρη, που τότε ήτανε ζευγάρι και στη ζωή…

Ήταν η εποχή που η Μοσχολιού ηχογράφησε τον περίφημο δίσκο με το Γιάννη Σπανό, ο οποίος κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη του «Ζυγού». Τραγούδια όπως «Άνθρωποι μονάχοι», «Η μαρκίζα», «Σ’ ένα εξπρές», «Ναύτης βγήκε στη στεριά» κ.α. εκεί πρωτακούστηκαν και δημιούργησαν μεγάλη εντύπωση, αλλά και συγκίνηση στο κοινό…

Με το τέλος της σεζόν, τον Απρίλιο του 1978, η μεγάλη ερμηνεύτρια άφησε για πάντα το χώρο που λάτρεψε, αλλά και τη λάτρεψε. Ο χωρισμός της με τον «στρατηγό» του ελληνικού ποδοσφαίρου δε σημάδεψε μόνο τη ζωή της, αλλά και την καριέρα της, υποχρεώνοντάς την να επιστρέψει στα νυχτερινά κέντρα της παραλίας. Ωστόσο, αυτά τα πέντε χρόνια στο «Ζυγό» θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό και στην ψυχή όσων είχαν την τύχη να τ’ απολαύσουν…

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…