Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Ενώ στο κέντρο του Παρισιού γιορτάζουν τη νίκη της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, στο φτωχικό προάστιο της Montfermeil, ένας αστυνομικός που μόλις μετατέθηκε εκεί, ο Stéphane Ruiz (Damien Bonnard), ξεκινά την πρώτη του περιπολία με τους νέους του συναδέλφους, τον Chris (Alexis Manenti) και τον Gwada (Djebril Zonga). Όταν ένα drone που χειρίζεται ένα μικρό παιδί καταγράφει τυχαία ένα περιστατικό που μπορεί να εκθέσει την ομάδα τους, τα πράγματα παίρνουν απρόβλεπτη τροπή…
Ο Latj Ly σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο για την ταινία «Οι Άθλιοι» (“Les Misérables”). Ο τίτλος της, εμπνευσμένος από το ομώνυμο αριστούργημα του Victor Hugo, το οποίο επίσης τοποθετείται στη Montfermeil, είναι ταυτόχρονα μεταφορικός και κυριολεκτικός, καθώς στα προάστια, μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Πόλη του Φωτός, είναι λες και κυβερνά άλλος Θεός. Φτώχεια, παρακμή, εγκληματικότητα, αντιμαχόμενες συμμορίες, άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων και θρησκειών καλούνται να συνυπάρξουν μέσα σε μία ισορροπία τρόμου. Η αστυνομία ισορροπεί κι αυτή μεταξύ νόμου και παραβατικότητας, ενώ η εξουσία είναι το μόνο που εξασφαλίζει –έστω και πρόσκαιρα– την επιβίωσή σου. Νόμοι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν –μόνο κανόνες, άγραφοι οι πιο πολλοί– και κουμάντο κάνει το δίκαιο του ισχυρότερου.
Καθώς ο σκηνοθέτης έζησε και μεγάλωσε σε αυτήν τη γειτονιά, ουσιαστικά μεταφέρει στο πανί τις δικές του εμπειρίες, φροντίζοντας, ωστόσο, σοφά να αφήσει όλα τα συμπεράσματα για τον θεατή. Η κάμερά του, με ντοκιμαντερίστικη διάθεση, βρίσκεται σχεδόν πάντα σε κίνηση, δημιουργώντας σκηνές απίστευτης έντασης, καθώς τα πάντα είναι έτοιμα να εκραγούν ανά πάσα στιγμή. Η σκληρή, ρεαλιστική δημιουργία του Ly τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, απέσπασε το Βραβείο Κοινού και της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Διεθνές Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» της Αθήνας και είναι η επίσημη πρόταση της Γαλλίας για Ξενόγλωσση Ταινία στα επερχόμενα Oscar.
Πέρα από το πόσο επίκαιρο, διαχρονικό και οικείο σε όλους μας είναι το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, πέρα από το προφανές συμπέρασμα ότι η βία, που βρίσκεται πια παντού γύρω μας, γεννά μόνο βία, για μένα η ουσία του έργου βρίσκεται στην τελευταία του σκηνή, στο ανοιχτό του φινάλε. Μέσα στο απόλυτο χάος και την απελπισία, η ελπίδα παλεύει –μάταια;– να επιβιώσει με τη μορφή της ανθρώπινης επιλογής. Ακόμη και την τελευταία στιγμή, αυτό που επιλέγουμε τελικά να πράξουμε καθορίζει το ήθος μας –το αν όντως παραμένουμε άνθρωποι, ακόμη και όταν κάθε ίχνος ανθρωπιάς μέσα μας και γύρω μας έχει χαθεί. «Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι, ούτε κακά φυτά», έγραφε ο Hugo στους «Άθλιους». «Υπάρχουν μόνο κακοί καλλιεργητές»…
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από τη Seven Films, από την Πέμπτη, 14 Νοεμβρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…