8/2/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Δώρα Παναρίτη
Πώς είναι να μιλάς για το κόκκινο ανάμεσα στις εποχές; Γλιστράς ανάμεσα σε καταστάσεις, ακροβατείς σε τεντωμένα σχοινιά και προσπαθείς να περιγράψεις συναισθήματα…
Edith Piaff – “La vie en Rose”
Το κόκκινο του 1946 ως το χρώμα του πάθους, της αποπλάνησης. Η μικρή Piaff στα χέρια του εραστή της σε ατελείωτες νύχτες αγάπης. Το χρώμα του θυμού που εξατμίζεται όσο βρίσκεται μαζί του. Διόλου περίεργο για τη γυναικεία φύση. Ανύπαρκτο σήμερα…
Louis Armstrong – “La vie en Rose”
Ο Louis Armstrong ακολουθεί και γίνεται χίλια κομμάτια σε μία αγκαλιά, που δεν χωράει τίποτα περισσότερο, παρά μόνο έναν κόσμο που τα τριαντάφυλλα ανθίζουν …όπως στο τέλος κάθε δίωρης αμερικανικής ταινίας που σέβεται τον εαυτό της! Αλήθεια, πότε είδατε τελευταία φορά λουλούδια σε Αθηναϊκό μπαλκόνι;
Zaz – “La vie en Rose”
Και τέλος σήμερα, η πιο μικρή Zaz ανεβάζει το tempo και μ’ ένα πιάνο θυμίζει ότι όλα τρέχουν γρηγορότερα από εμάς. Ο αγώνας για δουλειά, για λεφτά, για βενζίνη, για δίκιο βάφονται με ακατάλληλο κόκκινο και ξεπέφτουν. Η πιτσιρίκα μας θυμίζει πως ακόμη ερωτευόμαστε… Την φωνή της, την απλότητά της, την αλήθεια που βγάζουν τα μάτια και το χαμόγελό της. Φέρνει και λίγο Παρίσι μέσα σε όλα!
Μα πάνω απ’ όλα μας κάνει να μην ξεχνάμε να αφηνόμαστε, να εκφραζόμαστε, να υπάρχουμε. Αν υπάρχει ένα μονάχα θετικό πράγμα στον λασπόλακο που έχουμε βυθιστεί είναι το να ξαναβρούμε την φωνή μας και να ζυγιάσουμε και πάλι τη δύναμή της. Δεν χρειάζεσαι πλακάτ για να ακουστείς, ούτε μικρόφωνο…
Χρειάζεται να αγαπάς… Την ζωή, τον διπλανό σου, αλλά κυρίως τον εαυτό σου. Αγαπάμε όμως; Αγαπάτε;;;
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…