14/2/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Φαίδρα Παπακαλοδούκα
Ο καθένας έχει τη δική του άποψη για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και μια τέτοια μέρα οι συζητήσεις για την «πίστη» ή μη σε αυτόν έχουν την τιμητική τους! Με αφορμή τον Άγιο, σαν σήμερα πριν αρκετά χρόνια, προσπάθησα να σκεφτώ ποια είναι η πιο ρομαντική στιγμή που έχω δει ποτέ…
Ξεφυλλίζοντας τα χρόνια έπρεπε να φτάσω πάνω από δέκα χρόνια πριν. Τότε που ένα πρωινό είχαμε πάει επίσκεψη στο Νίκο και την Ειρήνη, τον παππού και τη γιαγιά μιας φίλης. Θα ήταν και οι δυό τους λίγο πριν τα 80 τότε. Το δωμάτιο είχε ορθογώνιο σχηματισμό, στα δύο πλάτη του βρίσκονταν, στη μια πλευρά, η πολυθρόνα του Νίκου και στην άλλη ένα καναπεδάκι, που συνήθως ήταν η θέση της Ειρήνης. Έχουμε ήδη καθίσει στον καναπέ κατά μήκος του δωματίου και μιλάμε με το Νίκο, όση ώρα η Ειρήνη σιγά σιγά πάει και έρχεται από την κουζίνα φέρνοντας τα καφεδάκια μας και τα διάφορα καλούδια της. Αφού έχει σερβίρει τους καλεσμένους της, φέρνει και τον παραδοσιακό καθημερινό μονό ελληνικό καφέ του Νίκου και τον αφήνει στο τραπεζάκι δίπλα του. Σιγά σιγά γυρνάει να φύγει και ο Νίκος διακόπτει την κουβέντα μας λέγοντας της ένα «Ειρήνη…». Η Ειρήνη μες στο νάζι του απαντάει «έλα βρε Νικολάκη, άστα αυτά τώρα». Πάει έρχεται από την κουζίνα φέρνοντας και τον δικό της καφέ. Στο διάστημα αυτό ο Νίκος δεν συνεχίζει την κουβέντα, μόνο την περιμένει να γυρίσει. Δεν λέμε τίποτα, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που θέλει να της επισημάνει. Η Ειρήνη γυρίζει και ο Νίκος την κοιτάει με έμφαση και ξαναλέει το όνομα της. Εκείνη του χαμογελάει, κάθεται στον καναπέ της και του λέει «άσε με βρε Νικολάκη, τώρα έκατσα». Ο Νίκος της απαντάει ότι «δεν υπάρχει περίπτωση».
Οι υπόλοιποι σαστισμένοι στρέφουμε τα κεφάλια μας μια δεξιά, μια αριστερά, παρακολουθώντας αυτή τη στιχομυθία που συνεχίζεται για λίγο στο ίδιο πνεύμα. Δεν καταλαβαίνουμε, αλλά δεν τολμούμε και να παρέμβουμε. Οι γλυκές γκρίνιες της Ειρήνης δεν έπεισαν το Νίκο, που πάρα την άρνηση επιμένει γλυκά. Τελικά η Ειρήνη υποκύπτει, σηκώνεται, πλησιάζει το τραπεζάκι του Νίκου, πιάνει τον καφέ του και πίνει μια γουλιά. Γυρίζει, κάθεται στη θέση της και ο Νίκος συνεχίζει την κουβέντα που είχαμε. Δεν έχω καταλάβει τι έγινε και πως λύθηκε, και τον διακόπτω ρωτώντας τι είχε συμβεί. Η απάντηση είναι απλή και αποστομωτική: «βρε κοριτσάκι μου, αν κάθε μέρα δεν πιεί μια γουλιά από τον καφέ μου, να μου τον γλυκάνει, εγώ πώς να τον πιώ;»..
Κάθε μέρα; Ναι, κάθε μέρα, για εδώ και περίπου 50 χρόνια!
Κάθε χρόνο αυτή η σκηνή επανέρχεται… Κάθε χρόνο είναι πιο δυνατή από κάθε άλλη. Χωρίς μεγαλόσχημα λόγια, χωρίς μεγαλεπήβολες κινήσεις ή αγορές, χωρίς πράξεις εντυπωσιασμού, οι Βαλεντίνοι είναι ακόμα οι ίδιοι!
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…