Γράφει ο Δημήτρης Κονιδάρης
Ο Γιάννης Πουλόπουλος γεννήθηκε το 1941 στην Καρδαμύλη της Μεσσηνιακής Μάνης και έγραψε μια λαμπρή πορεία στο Ελληνικό τραγούδι, αναδεικνυόμενος σε έναν από τους σημαντικότερους τραγουδιστές στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Από πολύ μικρή ηλικία είχε φανεί το ταλέντο του έχοντας μια εξαίσια φωνή με μεγάλη μουσικότητα. Παρακινήθηκε από ανθρώπους του περιβάλλοντός του ούτως ώστε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε επαγγελματικό επίπεδο. Αναμενόμενο ήταν να κάνει προσπάθειες να κλείσει κάποια συνεργασία με την κυρίαρχο του δισκογραφικού παιχνιδιού COLUMBIA. Σε μια από τις ακροάσεις τον άκουσε ο Μίκης Θεοδωράκης ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το νεαρό Πουλόπουλο σε δύο κλασικά αριστουργήματα του Μίκη, το «Μάνα και Παναγιά» και το «Παράπονο». Έτσι θέλησε να συνεργαστεί με τον ταλαντούχο, ερασιτέχνη έως τότε, τραγουδιστή δίνοντάς του τραγούδια από ένα σπουδαίο έργο, την «Γειτονιά των Αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη που παρουσιάστηκε το 1963 από το θίασο της Τζένης Καρέζη και του Νίκου Κούρκουλου. Εκεί ο νεαρός απέδωσε με υπέροχο τρόπο τραγούδια όπως «Δόξα τω Θεώ» και «Το ψωμί είναι στο τραπέζι» δείχνοντας ότι είναι μεγάλης κλάσης ερμηνευτής.
Στη συνέχεια τραγούδησε σε μπουάτ στην Πλάκα ενώ το 1965 συνεργάστηκε με τον Μάνο Λοΐζο. Σιγά σιγά άρχισε να εμφανίζεται σε ταινίες όπως «Οι στιγματισμένοι» (1966) και «Ο τετραπέρατος» (1966). Καθοριστικό σημείο στην πορεία του ήταν η μετακίνησή του από την COLUMBIA στην LYRA κάτι που του έδωσε τη δυνατότητα να συνεργαστεί με τον Μίμη Πλέσσα και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, στον θρυλικό δίσκο, «Ο Δρόμος» (1969) που είναι ο πλέον ευπώλητος στην ιστορία της Ελληνικής δισκογραφίας. Με τη μαγική φωνή του απογειώθηκαν τραγούδια όπως «Το άγαλμα», «Γέλαγε η Μαρία», «Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου», «Ξημερώνει Κυριακή». Η πρωτοφανής και ανεπανάληπτη επιτυχία του Δρόμου τον έκανε δημοφιλέστατο και περιζήτητο. Μέσα σε ένα σύντομο διάστημα 2-3 ετών συμμετείχε σε πολλούς δίσκους που σημείωσαν επιτυχία. Παράλληλα, εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες της ΦΙΝΟΣ όπως «Γοργόνες και μάγκες», «Η θεία μου η χίπισσα», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Η Παριζιάνα», κ.α. Άλλωστε αυτές οι κινηματογραφικές εμφανίσεις, στη λεγόμενη χρυσή εποχή της Ελληνικού κινηματογράφου, τον έκαναν πιο προσιτό στο ευρύ κοινό και οδήγησαν σε εκτόξευση της δημοτικότητάς του στην καλλιτεχνική στρατόσφαιρα.
Απέδωσε τραγούδια κορυφαίων συνθετών μας όπως των Γιάννη Μαρκόπουλου, Γιάννη Σπανού, Λίνου Κόκοτου, Κώστα Καπνίση, Νίκου Μαμαγκάκη χωρίς να παραβλέπονται τα δικά του. Ακόμα κι όταν μεταπήδησε στην MINOS συνέχισε να βγάζει ιδιαιτέρως επιτυχημένους δίσκους, δείγμα του ότι ο κόσμος αγαπούσε και θαύμαζε τον τεράστιο αυτό ερμηνευτή. Αξιοσημείωτο ήταν ότι κατά την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα, κάθε δίσκος στον οποίο συμμετείχε, αποτελούσε ένα διόλου αξιοκαταφρόνητο γεγονός.
Η τόσο ξεχωριστή, γεμάτη συναίσθημα και πάθος φωνή του με αυτόν το σπάνιο λυρισμό και το πανέμορφο ηχόχρωμα αγαπήθηκε δικαίως από τους Έλληνες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εν τέλει ο Πουλόπουλος δεν είχε μόνο μία από τις καλύτερες φωνές του Ελληνικού πενταγράμμου αλλά με τις σωστές συνεργασίες και, κατ’ επέκταση, τις εξαίρετες επιλογές σπουδαίων κομματιών υψηλής αξίας, πέτυχε να αφήσει ένα εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό ιστορικών επιτυχιών όπως:
- Θα πιω απόψε το φεγγάρι
- Όλα δικά σου μάτια μου
- Γειτονάκι μου
- Το άγαλμα
- Μην του μιλάτε του παιδιού
- Έκλαψα χθες
- Καμαρούλα μια σταλιά
- Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου
- Γέλαγε η Μαρία
- Απόψε κλαίει ο ουρανός
- Ξημερώνει Κυριακή
- Κι αν περπατώ
- Το ψωμί είναι στο τραπέζι
- Όσα δε βάνει ο λογισμός
…και πάμπολλες ακόμα. Στόχος, όμως, του παρόντος συντομότατου κειμένου δεν είναι η λεπτομερή παράθεση του έργου του Γιάννη Πουλόπουλου αλλά η απλή αναφορά ορισμένων, μόνο, πτυχών, της προσφοράς του. Αναμφισβήτητα χάραξε μια αξιοζήλευτη και θαυμαστή διαδρομή ερμηνεύοντας με απαράμιλλο τρόπο αθάνατα τραγούδια που δεν θα πάψουν ποτέ να ακούγονται. Η τόσο καθαρή και γεμάτη ευαισθησία φωνή του παραμένει μια από τις ωραιότερες αισθητικές απολαύσεις για όσους έχουμε αγαπήσει τη γνήσια, αυθεντική και αληθινή Ελληνική μουσική. Θεωρώ ότι δεν είναι εύκολο να κατατάσσουμε καλλιτέχνες ως προς την αξία τους αλλά, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο Γιάννης Πουλόπουλος υπήρξε από τις ομορφότερες, κλασικότερες και πλέον αναγνωρίσιμες φωνές της μουσικής μας.
Τέλος, δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι το πέρασμά του στη σφαίρα του μύθου είχε συντελεστεί από τη δεκαετία του 1970. Η 23η Αυγούστου 2020 ήταν η αποφράδα ημέρα που ο κολοσσιαίος αυτός ερμηνευτής πέρασε οριστικά στην αιωνιότητα αφήνοντάς μας ορισμένες από τις κορυφαίες ερμηνείες στην ιστορία της Ελληνικής μουσικής.
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…