Γράφει ο Παναγιώτης Κρόμπας
Μουσική και πολιτική. Οι σχέσεις που μπορεί να βρει κανείς ανάμεσα τους αρκετές. Οι επιρροές της μουσικής από τα πολιτικά δρώμενα ακόμη περισσότερες. Ωστόσο θα ήταν άδικο για τη μουσική να την συγκρίνουμε με την πολιτική και ιδιαίτερα με τo όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα. Αλλά μιας και βλέπουμε τον ροκ Γιάννη Βαρουφάκη να είναι ο πρωταγωνιστής των ημερών, τον πρωθυπουργό να αρνείται να βάλει γραβάτα και όλοι να έχουν περιέργεια για να δουν τι μας έχουν για μετά, θα μπορούσαμε να το προσπαθήσουμε. Να ταυτίσουμε δηλαδή τη μουσική με την πολιτική.
Ας φανταστούμε λοιπόν μια μουσική για λίγους, για την ελίτ. Να υπάρχει μόνο ένα είδος μουσικής, κομμένο και ραμμένο από αυτούς που έχουν εξουσία και χρήμα. Δεν έχεις επιλογή να ακούσεις κάτι διαφορετικό, δεν έχεις δικαίωμα να παρεμβαίνεις στη μουσική τους. Το μόνο που μπορείς να κανείς είναι να ακούς παθητικά τον ρυθμό που φτιάχνουν αυτοί για σένα.
Αυτοί που δεν ξέρουν τίποτα για σένα. Αυτοί που ζουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από εσένα και ποτέ δεν θα έχουν τις ίδιες ανάγκες με σένα. Επομένως και η μουσική τους δε θα μπορεί να σε αγγίξει, να ταυτιστείς και να παθιαστείς με αυτή. Άρα τι μουσική θα είναι;
Ας φανταστούμε λοιπόν τώρα κάποιους διαφορετικούς από αυτούς τους λίγους, αλλά ίδιους με μας να παίρνουν μια κιθάρα και να κάνουν το πιο απλό. Να παίζουν μουσική για όλους τους υπόλοιπους. Μελωδίες που δεν σου είναι μακρινές από τα ακούσματα σου, δεν σου προκαλούν ένα πάγωμα αλλά μια ζεστασιά. Οι άλλοι με τις ορχήστρες τους να σε διώχνουν και οι απλοί και καθημερινοί με την κιθάρα τους να σε ταξιδεύουν…
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στη πολιτική του σήμερα. Μήπως «η ελπίδα που ήρθε» δεν είναι τίποτα άλλο από το πιο απλό. Μέχρι τώρα στη πολιτική βλέπαμε ανθρώπους που ήθελαν αμάξια των 750 χιλιάδων ευρώ, που είχαν την προσήλωση τους στη γραβάτα και όχι στην ουσία και που κυρίως υπερασπίζονταν τους λίγους και όχι τους πολλούς. Και τώρα αυτό που μας φαίνεται τόσο περίεργο και μακρινό είναι το ότι βλέπουμε απλούς ανθρώπους στη θέση αυτών των λίγων. Αυτών που είχαν κάνει τη πολιτική να είναι μόνο για την ελίτ και όλους μας να τους «ακούμε» παθητικά.
Δεν τολμώ να πω ότι οι απλοί θα μας σώσουν. Εξάλλου ούτε οι ίδιοι δεν το λένε. Αλλά μήπως πρέπει να σταματήσουμε να χαιρόμαστε που βλέπουμε καθημερινούς ανθρώπους στην εξουσία και να αναρωτηθούμε γιατί μας ήταν φυσικό να βλέπουμε τόσο διαφορετικούς μέχρι τώρα;
Δεν ξέρω αν ήρθε η ελπίδα. Αν οι αγορές θα χορέψουν ή αν οι λίγοι θα κερδίσουν. Ξέρω ότι αυτή τη πολιτική μπορώ να την «ακούω» γιατί δεν είναι τόσο μακριά από μένα και από όσα βλέπω γύρω μου…
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr